Παρασκευή και 13! “Η ημέρα των εντάσεων!” (part1)

Πηγή Φωτο: newlifestyle.gr

Παρασκευή και 13! Η ημέρα των εντάσεων!

Φταίει ότι από το πρωί η μέρα φαινόταν δύσκολη; Φταίει ότι η μέρα μιας απόφασης ζωής που αναμένω, ζυγώνει και κάπως είναι πεσμένη η ψυχολογία μου; Φταίει ότι μια “πολιτική ή μη” συνέλευση έπεισε και δεν έπεισε; Φταίει ότι τα παράλογα δικαιολογούνται και τα λογικά επικρίνονται; […] φταίει ότι ήταν Παρασκευή και 13; ή φταίνε όλα;

Ναι, προχθές Παρασκευή και 13, μετά από 1 χρόνο+ (ναι, ναι έχω μνήμη ελέφαντα!) “βγήκα από τα ρούχα μου”! Έχασα την ψυχραιμία μου κανονικά! Ύψωμα λίγο έως και αρκετά την ένταση της φωνής μου! Ναι, εν μέρη ήμουν λίγο απαράδεχτη! ΑΛΛΑ και το τονίζω το ΑΛΛΑ… ήμουν ο εαυτός μου και τίποτα άλλο και σίγουρα όχι χωρίς λόγο!

Επειδή έχω το θάρρος της γνώμης μου, επειδή διαφωνώ με κάποια πράγματα που μου τα σερβίρουν ως “λογικά” (ενώ ξέρουν αν όχι όλοι, οι περισσότεροι τι συμφέροντα παίζονται), επειδή προσωπικά επιλέγω να “προστατεύσω” το τομάρι μου-να μην γίνω πιόνι κανενός για να κερδίσει ο άλλος πάνω στις πλάτες τις δικές μου, επειδή στην επίκριση και στο “αφεντικίστικο” ύφος απαντώ λέγοντας τη δική μου γνώμη με σοβαρά επιχειρήματα… επειδή η Φίλη μου -Ε- (νόμιζα) που ήπια-έφαγα-βοήθησα-μοιράστηκα-εξομολογήθηκα και κυρίως εμπιστεύτηκα “εμένα, την Μαρία” δεν περίμενα πως τελικά δεν με κατάλαβε ποτέ! Όλο τον καιρό δεν άκουγε ότι της έλεγα-δεν κατάλαβε τίποτα και κυρίως τι άνθρωπος είμαι!

Κατηγορίες-Κακίες (γιατί περί αυτών πρόκειται) του τύπου:

“Είσαι απαράδεχτη! (μέχρι την ώρα της Καληνύχτα, έχασα το μέτρημα!) Δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται εδώ και καλό είναι να συμφωνείς σε αυτά που σου λένε…” (ναι! σαν να είμαι μικρό κοριτσάκι που και να μου κλέβουν την παιδικότητα εγώ θα πρέπει να σκέφτομαι πως το κάνουν για το καλό μου). Γιατί αντιδράς έτσι μ’ αυτό τον τρόπο και λες τα δικά σου; (μήπως γιατί έχω τη δική μου άποψη, λέω εγώ τώρα;) Είναι απαράδεχτη και αδικαιολόγητη η συμπεριφορά σου αυτή και δεν καταλαβαίνω τον τόνο της φωνής σου και την επίθεσή σου προς σε μένα… (γιατί ίσως προσπαθείς μια ώρα να με “βγάλεις από τα ρούχα μου” από την κριτική που μου κάνεις, από τις προσβολές που μου ρίχνεις… από την στιγμή που σου λέω πως “καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις αλλά κι εγώ λέω την δική μου-αντίθετη- άποψη αλλά εσύ δεν την σέβεσαι!)

Και κάνω παύση! Σταματάω να μιλάω! Πάω λίγα βήματα πιο μπροστά και προσπαθώ να ηρεμήσω και να μη συνεχίσω αυτή την ένταση… αλλά όχι! Το άτομο αυτό δεν το σταματάει! Αρχίζει πάλι την επίκριση, τις κατηγορίες και τις προσβολές (γιατί περί αυτών πρόκειται) σαν να το κάνει επίτηδες για να …βγει και από πάνω!

Και εγώ αφού δεν με αφήνει να ηρεμίσω τις λέω (ναι τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο!):

“Το συνεχίζεις έ; Δεν το κλείνεις το στοματάκι σου! Με βλέπεις που είμαι λίγο πιο μπροστά από εσάς, δεν μιλάω, προσπαθώ να ηρεμίσω κι εσύ συνεχίζεις τις προσβολές! Και είμαι εγώ ΑΚΟΜΑ η απαράδεκτη!”

(τα άλλα δυο άτομα που σε όλη την “διαδρομή” της έντασης ήταν μαζί μας και έβλεπαν την κάθε σκηνή που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια τους, της έλεγαν: “Σταμάτα να μιλάς κι εσύ! Τι μιλάς, αφού την βλέπεις ότι εκείνη προσπαθεί να ηρεμήσει και δεν το συνεχίζει, εσύ γιατί το συνεχίζεις; Έχει δίκιο! Την φουντώνεις περισσότερο!” Αλλά που να καταλάβει; Βιολί-Βιολάκι μου!)

Και φεύγει η μία! Μένουμε οι τρεις μας! Δεν παίρνουμε το λεωφορείο… περπατάμε μπας και ηρεμήσουμε! Εγώ σε ρόλο “Η Μαρία της σιωπής”, δεν πολύ μιλάω στα “άσχετα” που λένε, έτσι για να αλλάξουμε θέμα! Έλα όμως που πάλι

η –Ε- συνεχίζει το Βιολί-Βιολάκι της λέγοντας:

“Είσαι απαράδεχτη! Δεν δικαιολογείται όλο αυτό που κάνεις χωρίς να υπάρχει λόγος και αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά σου θα τα βρεις μπροστά σου!”

Ε, κρατήθηκα-κρατήθηκα και της απάντησα: “Και ποια νομίζεις πως είσαι εσύ που θα μου λες πως θα τα βρω μπροστά μου; Η μάνα μου; Στο απαγορεύω! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κρίνεις και να με θάβεις! Σαν Φίλη –όπως εσύ έχεις πει- προτιμώ να μου πεις την άποψή σου, που έκανα λάθος και όχι μια ώρα να με προσβάλεις και να έχεις αυτό το υφάκι! Ποια νομίζεις πως είσαι εσύ που εσένα δεν επιτρέπεις να σε κρίνουν αλλά εσύ το κάνεις στους άλλου;”

Και μου λέει: “Καλά κορίτσι μου, εσύ δεν καταλαβαίνεις ποιο είναι το καλό σου!”

Και λέω εγώ: “Το καλό το δικό μου το ξέρω εγώ η ίδια!

Και λέει: “…Έ, τότε είσαι άξια της μοίρας σου!”

Και τότε φουντώνω και πάλι:

“Είμαι άξια της μοίρας μου; Καλά κάνω! Πρόβλημα δικό μου, όχι δικό σου! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες κάτι τέτοιο! Και μια ώρα που ακούω τις κατηγορίες σου και τις προσβολές σου, εγώ από την πλευρά μου –πέρα από την ένταση της φωνής μου- ούτε σε έβρισα, ούτε σε κατηγόρησα ούτε και σε πρόσβαλα, αντίθετα από εσένα! Εγώ μόνο τη δική μου γνώμη είπα για την δική μου κατάσταση που βρίσκομαι κι εσύ αμέσως να με επικρίνεις και να έχεις ένα υφάκι. Και όχι, δεν έχεις κανένα δικαίωμα που θα μου πεις… “θα το βρω μπροστά μου και είμαι άξια της μοίρας μου!” Και ποια είσαι εσύ να μου πεις κάτι τέτοιο και μάλιστα με κακία; Κρίμα! Γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν με κατάλαβες στο ελάχιστο και κυρίως δεν με άκουσες ποτέ τι σου έλεγα!”

Η άλλη φίλη μας, της λέει ότι δεν είναι ωραίο αυτό που της είπες!

Και λέει η –Ε-: “Καλά, καλά δεν θα της ξαναπώ τίποτα! Ας κάνει ό,τι θέλει αλλά δεν την καταλαβαίνω… Δεν της είπα κάτι κακό!”

Και επειδή εγώ δεν ήθελα να συνεχιστεί το θέατρο (γιατί στην πορεία θέατρο κατάντησε) της είπα: “Εντάξει, δεν θα το συνεχίσω άλλο το θεματάκι! Αφού δεν τόσο καιρό δεν με κατάλαβες και δεν άκουγες τίποτα απ’ όσα σου έλεγα, ενώ εσύ έπρεπε να με ξέρεις, ζητώ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ και κλείνω το θέμα εδώ! Δεν βγάζει κανένα νόημα! Τσάμπα μια ώρα προσπαθώ να εξηγήσω γιατί αυτή η συμπεριφορά αλλά μάλλον δεν θέλεις ν’ ακούσεις! Τέλος! Το θέμα θεωρείται λήξαν!”

Εκείνη να λέει: “Όχι θα το συνεχίσουμε…………..”

Η Φίλη μας προτείνει να κάτσουμε να φάμε λουκουμάδες, μπας και γλυκαθούμε λιγάκι από την πίκρα της ημέρας

Και καθόμαστε! Εκεί αρχίζει ο δεύτερος-τρίτος γύρος (έχασα το μέτρημα!) με το να συνεχίζει η –Ε- το γνωστό Βιολί-Βιολάκι της.

“Τώρα που καθίσαμε και είμαστε πιο χαλαρές, θέλω πραγματικά να μου πει η Μαρία γιατί όλο αυτό το σκηνικό, γιατί δεν μπορώ να το αφήσω να περάσει έτσι, αφού μέχρι τώρα, τόσο καιρό, ποτέ δεν μου έδειξε μια τέτοια συμπεριφορά!”

Της λέω: “Άστο καλύτερα –Ε-, δεν πρόκειται να καταλάβεις τίποτα! Εδώ τελικά δεν με κατάλαβες τόσο καιρό… Άστο σου λέω! Δεν θέλω να το συνεχίσω! Το θέμα κλείνει εδώ!”

Λέει: “Όχι! Τώρα που είμαστε εδώ οι τρεις μας, που έφυγε η –Α-λλη να μου πει και εγώ θα την ακούσω! Να! εδώ που είναι και η –Ε- και μπορεί να μας πει και τη γνώμη της!”

Και μου λέει η άλλη φίλη μας: “Έλα Μαρία, τώρα που είμαστε πιο ήρεμες ας της πεις και θα σε ακούσει! Έτσι δεν είναι –Ε-, θα την ακούσεις, έ;”

Και λέει η –Ε-: “Ναι, ναι θα την ακούσω, δεν θα μιλήσω, δεν θα τη διακόψω καθόλου για να την αφήσω να μου πει.”

Μέχρι να ανοίξω το στόμα μου, να βγάλω μια λέξη, να σου να πετάγεται και να με κατηγορεί και να με προσβάλει πάλι, με απλά λόγια, το ίδιο εργάκι της επανάληψη! Της λέω: “Μα δεν με αφήνεις να μιλήσω, πάλι με επικρίνεις και με προσβάλεις…” Της λέει και η Φίλη μας: “Ναι, σταμάτα να μιλήσει! Μην την φουντώνεις πάλι, τώρα που ηρέμησε!”

Και εκείνη λέει: “Μα την αφήνω, βλέπετε να μιλάω; (καλά μάλλον και τις δύο μας προσπαθεί να τρελάνει!) Ας μου πει, αυτά που θέλω ν’ ακούσω!”

(εγώ εν τω μεταξύ ήρεμη, με το χαμόγελό μου (κρύα αλλά χαμογελαστή) και να κάνω χιούμορ με τη φίλη μας!)

Και λέω εγώ, απευθυνόμενη στη φίλη μας: “Καλά βρε –Ε-, δεν με βλέπει που προσπαθώ η κακομοίρα να βγάλω μια λέξη και μέχρι να τη βγάλω με διακόπτει και λέει τα δικά της; Ή εγώ είμαι πάλι η απαράδεχτη και το κωλόπαιδο; Μάλλον είμαι!”

Μου λέει η φίλη μας: “Όχι, όχι, εσύ καλά πας να ξεκινήσεις αλλά δεν σ’ αφήνει…”

Και λέω εγώ: “Μα δεν ακούς! Δεν θέλεις να ακούσεις! Και αφού μου λες να σου πω αυτά που θέλεις να ακούσεις, έ! τότε να σου πω αυτά που θες ν’ ακούσεις! Ναι, εσύ έχεις δίκιο σε όλα! Ναι, εγώ είμαι η μόνη απαράδεχτη! Εγώ φταίω για όλα και ντροπή μου που ύψωσα λίγο τη φωνή μου, κάτι που ποτέ δεν έκρυψα, πως αν κάτι με πειράξει πολύ ή με “βγάλεις από τα ρούχα μου”, θα γίνω κωλόπαιδο και θα σου απαντήσω αναλόγως! Συγνώμη που είμαι ο εαυτός μου, άσχετα που εσύ εν μέσως πλην σαφώς με είπες υποκρίτρια λέγοντας και μάλιστα 2-3 φορές ότι όλο αυτό το έκανα επειδή ήταν μπροστά η –Α-. Δεν το σκέφτηκα καν! Και δεν με νοιάζει κι όλας! Εμένα με πείραξε η προσβολές σου και το υφάκι σου. Και το να μου πεις ότι “θα τα βρω μπροστά μου και είμαι άξια της μοίρας μου” επειδή μια φορά ύψωσα την φωνή μου και μάλιστα σου κάνει και εντύπωση;”

Αμέσως παίρνει θέση η φίλη μας λέγοντας: “Α, έχει απόλυτο δίκιο εδώ η Μαρία! Αυτό που της είπες δεν είχες δικαίωμα να της το πεις, γιατί την πρόσβαλες!”

Και λέει η –Ε-: “Την πρόσβαλα; γιατί; δεν είπα τίποτα κακό!”

Η Φίλη μας της είπε: “Ναι, είναι προσβολή αυτό! Κι εσύ έτσι θα το έπαιρνες, αν σου το έλεγε κάποιος! Δεν είναι η κόρη σου για να της πεις κάτι τέτοιο. Και δεν το είπες για καλό… αυτά προσπαθεί να σου πει μια ώρα η καημένη η Μαρία. Ναι, νευρίασε και πειράχτηκε από τον τρόπο σου αλλά κι εσύ έπρεπε σαν πολύ μεγαλύτερή της να σταματήσεις το θέμα, όταν έβλεπες ότι φούντωνε.”

Λέει η –Ε-: “Καλά! Για εμένα παραμένει απαράδεχτη, αδικαιολόγητη και ασυγχώρητη η συμπεριφορά της! Δεν ξέρω αν μπορώ να το αφήσω…”

Και λέω: “Άστο! Δεν αξίζει να συνεχίσω! Το θέμα για εμένα θεωρείται λήξαν! Αν εκείνη παραμένει στην μία στραβή, στην μία κακή στιγμή μου -και από την στιγμή που ζήτησα ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ και λέω ΕΝ ΜΕΡΕΙ γιατί δεν το ξεκίνησα εγώ όλο αυτό-, και ξεχνάει τις τόσες πολλές καλές μας στιγμές και χάθηκε και η εκτίμησή της προς το πρόσωπό μου,  τότε λυπάμαι αλλά μάλλον δεν είμαι μόνο εγώ απαράδεχτη! Εγώ συνεχίζω να σε εκτιμάω αλλά μην ξεχνάς πως οι άνθρωποι δεν έχουμε μόνο καλές στιγμές… Λυπάμαι! Αλλά τέλος! Εκείνη τα είπε ΟΛΑ! Καλή Καρδιά να έχουμε πάνω απ’ όλα και συνεχίζουμε….

Τρώγαμε τους λουκουμάδες, μιλούσαμε για άσχετα… εγώ τους έλεγα και κυρίως στη φίλη μας: “Και ξέρετε τώρα! Τρώμε απόψε τους λουκουμάδες μας και από αύριο μακριά από εμένα! Δεν θα θέλεις να με ξαναδείς αφού είμαι τέτοιο κωλόπαιδο… και δίκιο θα έχετε! Με την άδεια μου!”

Ευτυχώς να είναι καλά η φίλη μας με ηρέμησε λέγοντας τα ωραία της αστεία με το ωραίο της χιούμορ και έτσι πέρασε η ώρα για να φύγουμε! Σηκωθήκαμε…κάνω χειραψία στην φίλη μας και αμέσως μετά στην –Ε- και λέω: “Χάρηκα για την γνωριμία! Να μην με ξαναδείτε!”

Φεύγει η φίλη μας και προχωράμε μαζί εγώ και η –Ε- μιας και ο δρόμος μας μέχρι κάποιο σημείο ήταν ο “ίδιος”.  Και αμέσως μου λέει: “Τώρα που έφυγε η –Ε- (η φίλη μας δηλαδή) για πες μου γιατί όλα αυτά;”

Και της λέω: “Άστο βρε –Ε- μου, τι να πούμε; Τα είπες όλα εσύ! Εσύ επέλεξες το τέλος, τι άλλο να πούμε;! Δεν θέλω πια ν’ ακούσω τίποτα!”

Και μου λέει: “Καλά, εντάξει όπως  θέλεις…!”

Χωριζόμαστε, φυσικά ψυχρά λέγοντας αυτή “Καλό Βράδυ” κι εγώ “Καλό Σαββατοκύριακο!”

Συμπέρασμα και μάθημα δικό μου;

Στο επόμενο post… αύριο!

Συνεχίζετε… 

(click παρακάτω)

Παρασκευή και 13! “Συμπέρασμα περί Φιλίας” (part2)

 

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!

(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ *

*All rights reserved