⏳Συλλέγω Στιγμές#22: “Υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια!” (part2)

   Λοιπόν, από που να αρχίσω; Και είναι τόσα πολλά που έχω ανάγκη να πω. Κατ’ αρχάς, να σας ενημερώσω ότι αυτά που θα πω θα είναι
πολλά (αλλά πολύ "σημαντικά", νομίζω), επομένως έχετε την επιλογή να συνεχίσετε την ανάγνωση ή όχι. (είδατε; πόσο εξηγημένος άνθρωπος είμαι;!)

Λοιπόν, επειδή -πλέον- δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ (ίσως ουσιαστικά να μην υπήρξε και ποτέ) στο να μιλήσω, να του πω αυτά που με απασχολούν, (να βγάλω αυτά που έχω από μέσα μου ρε φίλε, να μου πεις που κάνω λάθος κ.λπ) αλλά και ΚΑΝΕΙΣ που θα ακούσει, όχι να με καταλάβει, απλά να ακούσει (γιατί  εγώ έχω το ελάττωμα να είμαι και καλή ακροάτρια;) σε ποιον θα τα πω; Στο blog μου φυσικά και σε 3-5 άτομα (πω πω, πόσο μετριόφρων είμαι πια!) που θα με διαβάσουν. 

 

Πρώτον θα ξελαφρώσουν “τα μέσα μου” και δεύτερον ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ-υλικό όπως πάντα, αφού οι καταστάσεις, τα γεγονότα και τα παθήματα που γίνονται μαθήματα, είναι οι καλύτερες εμπειρίες-ευκαιρίες για να γραφτούν οι καλύτερες ιστορίες -μου-.

Λοιπόν, θα μιλήσω για ανθρώπους και ανθρωπάκια. Στο παρελθόν (πριν περίπου 2 χρόνια) είχα γράψει μια δημοσίευση με τίτλο “Υπάρχουν Άνθρωποι και Άνθρωποι…” τώρα, απόψε που η ώρα είναι 02:15 και ημέρα Παρασκευή 10 Ιανουαρίου του 2014 (θα μου πείτε και θα ‘χετε δίκιο,  “μα τόσο σημαντική λεπτομέρεια είναι η ώρα και η μέρα; Μας κουράζεις! Μπες στο ψητό βρε κορίτσι μου!” Μωρέ, κρατάω ημερολόγιο για τυπικούς λόγους) θα σας μιλήσω για την χθεσινή μέρα και κάποια γεγονότα που συνέβησαν που ήταν για εμένα ένα πολύ τρανταχτό (και επιβεβαιωτικό θα έλεγα) μάθημα ζωής και μου το έδωσε αυτό που λέγεται “σχολείο”.  

Αν και εκεί γύρω στα μέσα Ιούνη (όταν φτάσουμε με το καλό!) θα έγραφα με αρχή, μέση και τέλος περί “σχολείου”, αυτό το συμβάν ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να τσεκάρω ανθρώπους και συμπεριφορές, για να επιβεβαιωθώ για μια ακόμη φορά πόσο “υπομονετικός” -και όχι μόνο- άνθρωπος είμαι (καλέ, ας μου δώσει επιτέλους κάποιος το “βραβείο της υπομονής”. Αυτό μάλιστα θα ήταν άξια λόγου και περηφάνιας! Τι να τα κάνω τ’ άλλα, της "Πληροφορικής" και της "καλής μαθήτριας"; Αυτά δεν αξίζουν δεκάρα μπρος αυτό της “υπομονής”! Αλλά και εδώ… αδικία βρε παιδί μου!) για το ποιοι συμμαθητές, Φίλοι και γνωστοί πραγματικά με παραμυθιάζουν ή υποκρίνονται μπροστά μου και κυρίως πόσοι στην πραγματικότητα είναι “Άνθρωποι” και πόσοι είναι απλά “ανθρωπάκια”.

Χθες λοιπόν Πέμπτη γράφαμε διαγώνισμα στην Πληροφορική και στο τέλος η καθηγήτρια μας, μας έκανε κάποιες παρατηρήσεις (πολλές από αυτές απόλυτα λογικές) με κάπως “βαρείς χαρακτηρισμούς” …και τέλος πάντων, η γυναίκα από την πλευρά της αναφέρθηκε για σκονάκια που κάνανε κάποιοι και απρεπείς συμπεριφορές την ώρα του γραψίματος. Εκείνη έδωσε τις δικές της εξηγήσεις και οι υπόλοιποι της δικές μας μέχρι που καταλήξαμε σχεδόν όλοι (όχι όλοι βέβαια, γιατί “ευτυχώς” υπάρχει και η “αναισθησία”) με μια πικρή γεύση. Τώρα βέβαια θα σκεφτείτε, και όλα αυτά για ένα διαγώνισμα; Όχι θα πω εγώ! Δεν ήταν μόνο το διαγώνισμα, ήταν και πολλά άλλα που απλά τόσο καιρό δεν λεγόντουσαν μπρος και από τις δυο πλευρές. Είναι αυτό που λέω εγώ ή μάλλον είχε πει-γράψει κάποιος για εμένα: “Μαζεύω-μαζεύω μέσα μου μέχρι που το ηφαίστειο θα εκραγεί και όποιον πάρει η λάβα”. Αυτό συνέβη χθες στο μάθημα! Και ναι! τολμώ να πω, πως το περίμενα! Τα σημάδια φαίνονται! Αρκεί βέβαια να τα δεις κι αν τα δεις να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν.  

Ο καθένας από την πλευρά του είχε-έχει το δικό του δίκιο, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας. Εκείνη περιμένει τα “απόλυτα” από τους μαθητές της και οι μαθητές (μεγάλοι άνθρωποι, με οικογένειες και δουλειά κ.λπ.) που απλά ζητάνε να μάθουν λίγα και καλά, για την ακρίβεια μόνο τα sos. Ok! σεβαστή η κάθε άποψη αλλά μην ξεχνάμε και πως είναι το σύστημα. Δυστυχώς, όλοι μας κάπου έχουμε χάσει το μέτρο…

Καθόλα τη διάρκεια αυτής της συζήτησης τύπου “Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς …συνεργάτες” ήρθαν στην επιφάνεια άλλα κι άλλα. Κάποιοι και κυρίως κάποια προσπάθησε όπως πάντα- να φανεί ότι είναι πιο πάνω από τους υπόλοιπους, δήθεν θέλω να μιλήσω για κάποιους αλλά δεν μπορώ να πω ονόματα και θα τα πω μόνο σε σας κυρία, εγώ δεν έχω λείψει ποτέ από το μάθημά σας, τώρα αυτοί που φεύγουν πιο νωρίς, ε! ίσως κάποιο δικό τους λόγο θα έχουν, προς θεού! εγώ μιλάω μόνο για τον εαυτό μου και όχι για τους άλλους που δεν με νοιάζει και δεν ξέρω τι σκέφτονται………….και άλλες δηθενιές!

Σε κάποια φάση λοιπόν -και έλεγα από μέσα μου, τώρα κάποιος ή μάλλον κάποια θα με στήσει στον τοίχο, τώρα θα συμβεί- (μα δεν έλεγα καλύτερα “βρέξε ουρανέ μερικές  χιλιάδες €υρώ” ή αφού "προβλέπω" καταστάσεις που θα συμβούν (είμαι καλή Παρατηρήτρια και παρατηρώ τα πάντα, επομένως και τα σημάδια) ρε παιδί μου δεν μπορώ να προβλέψω και τα 6 νούμερα του Λόττο, μπας και "πλουτίσω" και εξαφανιστώ από "προσώπου γης"; χαχαχαχα!!! Δεν μπορείτε να πείτε, το χιούμορ μου δεν λείπει!) η Καθηγήτρια είπε: “Ξέρετε να διαβάζετε;” 

Εγώ δεν κρατήθηκα και είπα, ξέροντας πολύ καλά γιατί το είπα: “Κυρία, τώρα αυτό δεν ακούγεται πολύ όμορφα έτσι όπως το λέτε!”

Η Καθηγήτρια αμέσως (όπως και κάποιες άλλες) αμέσως μου είπε ότι δεν το εννοεί αρνητικά αυτό που είπε και το λέει γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Και συνέχισε λέγοντας: “Ό,τι φωτοτυπίες σας στέλνω, είμαι σίγουρη ότι σχεδόν όλοι ή μάλλον εκτός από δυο, δεν θα μπαίνετε στον κόπο να τα ανοίγετε να τα διαβάσετε έστω για 5 λεπτά. Εκτός από την “Α” και την Μαρία (εμένα εννοούσε, αφού εκεί μέσα είμαι η μόνη Μαρία και γενικά η μοναδική στο είδος μου, χαχα!!!), που τα διαβάζουν και δεν τα περνάνε στο ντούκου.”

Εντάξει, τι ήθελε να αναφέρει το όνομά μου; Μία συμμαθήτρια, γύρω στα 47+, πρώην, καρά πρώην “Φίλη”, ένα άτομο (γιατί “Κυρία” δεν μπορώ να τη πω, γιατί το “Κυρία” είναι και τίτλος τιμής) που μου φέρθηκε στο παρελθόν και μέχρι σήμερα με αχαριστία, πουστιά και γενικά ένας κακός άνθρωπος… το "απόλυτο τίποτα” όπως λέω εγώ, έγινε σαν Ταύρος έτοιμος να μου επιτεθεί που βέβαια επιτέθηκε αλλά χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια, λέγοντας: “Κυρία, σας ακούω μια ώρα και δεν μιλάω αλλά τώρα θα μιλήσω! Λέτε ότι κανένας από εμάς δε διαβάζει, εκτός από τα δυο ονόματα που αναφέρατε, την “Α” (παρεμπιπτόντως κολλητές φίλες και πρώην δική μου, ακριβώς και ακόμα περισσότερο την ίδια συμπεριφορά σε μένα)  και την Μαρία (καλέ! ξεστόμισε το όνομά μου; Θα της ξέφυγε!) που διαβάζουν. Συγνώμη Κυρία, αλλά εγώ φεύγω από τις 5 η ώρα το πρωί και γυρνάω στις 11 το βράδυ, έχω παιδιά, δουλεύω και δεν έχω χρόνο να διαβάσω γιατί δεν κάθομαι στο σπίτι μου να διαβάζω όλη μέρα χωρίς να κάνω τίποτα άλλο.”

Και λέω εγώ τώρα! “Αυτή” θίχτηκε που (και) η Φίλη της (Σημ.: με παιδιά, δουλειά και ίδιο συνάφι) κι εγώ βρίσκουμε λίγο χρόνο ή βάζουμε τον κώλο μας κάτω για λίγη ώρα και διαβάζουμε ή θίχτηκε που μέσα στα δυο ονόματα ήταν η “συμπάθεια” της (καλέ, η αντιπάθειά της που όπως είχε πει σε κάποια φίλη της παλιότερα αλλά δεν κράτησε το στόμα της κλειστό και το έμαθα κι εγώ: “Αν, την πιάσω μια μέρα απ’ τα μαλλιά θα την γυρνάω γύρω-γύρω μέχρι να πει πονάω ή να πάει να πνιγεί” ή το κορυφαίο που είχε πει νομίζοντας ότι μπορεί να με προσβάλει: “Ας της δώσουμε μερικά λεφτά της φτωχής της Μαρίας για να μην αισθάνεται μειονεκτικά….” (2009) Εγώ λέω: Μήπως πρέπει να της δώσω μερικά συναισθήματα που έχω και μπόλικα  μπας και το “τίποτα” γίνει “κάτι”; Λέω μήπως! Αλλά, θα μου πεις! Το "απόλυτο τίποτα" όσο και να προσπαθήσεις, δύσκολα αποχτάει αληθινή αξία, κι αν αποχτήσει θα είναι σαν κάλπικη λίρα.

Όχι, όχι δεν θίχτηκε για τη φίλη της (να τη χαίρετε η φίλη της) αλλά θίχτηκε γιατί ακούστηκε και το δικό μου όνομα, γιατί εγώ δεν έχω παιδιά, και υποτίθεται δε δουλεύω (για πήγαινε πρώτα να μάθεις και μετά έλα να μου την πεις) ενώ η φίλη της ναι, επομένως για ποιόν χτυπά η καμπάνα, οέο; και όπως λέει και μια γνωστή ελληνική παροιμία : “όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται!” (και της την είπε η Καθηγήτρια).     

Γιατί Κυρά μου δεν λες ξεκάθαρα αυτό που θέλεις να πεις, αφού μια ώρα ακούς να λέγονται τόσα αλλά δεν άντεξες και είπες τις μπούρδες σου; Πες ξεκάθαρα, με μαγκιά, αν διαθέτεις (που δεν διαθέτεις, αφού δε διαθέτεις ούτε μυαλό στο κεφάλι σου ούτε καν αξιοπρέπεια) με επιχειρήματα αυτά που θες να πεις για μένα, μπροστά σε όλους. Καθαρός ουρανός, αστραπές δε φοβάται λένε! Αυτό είμαι εγώ! Αλλά καλύτερα γιατί ό,τι και να μου προσάπτεις εσύ ή η/ο κάθε τυχάρπαστη/ος εκεί μέσα θα είναι “άκυρο”, δηλαδή δεν θα στέκει στην πραγματικότητα. 

Ειδικά από πέρσι έχω ακούσει, έχω μάθει και μου έχουν βάλει τόσες ταμπέλες που πραγματικά από τα 10 μόνο το 1 θα ισχύει, και αυτό το 1 είναι ότι αν πάρω ανάποδες και αρχίσω να μιλάω λέγοντας τις αποκαλυπτικές αλήθειες μου, άντε μετά ψάξε πόρτα να φύγεις ή και να κρυφτείς! Και ειδικά μερικών εκεί μέσα δεν τους παίρνει καθόλου να συμβεί αυτό! Γιατί, έχουν και μια βιτρίνα να κρατήσουν…!

Ε, δεν κρατήθηκα κι εγώ και είπα: “Να σας πω Κυρία, επειδή εδώ μέσα ο καθένας νομίζει πως ξέρει τη Ζωή του καθενός και για εμένα ακούω τέτοιες βλακείες από πέρσι με τις διάφορες ταμπέλες που μου έχουν βάλει άδικα νομίζοντας ή πιστεύοντας ότι εγώ επειδή δεν έχω παιδιά (εντάξει βρε παιδιά, αύριο πρωί θα πάω να βρω κάποιον να κάνω ένα παιδί μπας και αποχτήσω αξία ως άνθρωπος)  δεν δουλεύω και κάθομαι όλη μέρα σπίτι και τα ξύνω και δεν μιλάω-δε μιλάω γιατί έχω αξιοπρέπεια, θα καθίσω να πάρω την άδεια από μερικές από ‘δω μέσα για το αν θα καθίσω να διαβάσω ή όχι! Αντί τα νέα παιδιά εδώ μέσα να τα χειροκροτούμε, τα στήνουμε στον τοίχο και τα πυροβολούμε γιατί κάποιες έχουν τη μύγα και μυγιάζονται και ενοχλούνται! Όποιος ενοχλείται, να πάει να κοιταχθεί σε κανέναν γιατρό…….”  (Εντάξει, "επειδή κάνω τον μαλάκα, δεν σημαίνει πως είμαι και μαλάκας!" ο Γιώργος Τσαλίκης πρόσφατα το είπε αυτό σε μια συνέντευξή του και δίκιο έχει ο άνθρωπος!)

Εντάξει, είχα κάπως φουντώσει αλλά ήμουν σχετικά ήρεμη! (είναι η δεύτερη φορά που μετά από καιρό φούντωσα “δημοσίως”. Η πρώτη ΕΔΩ!)  Κρατήθηκα πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό μου κι ύστερα για την Κυρία, τους υπόλοιπους (όχι όλους)  “γραμμένους” τους έχω στα παλιά μου παπούτσια. (μιας και καινούργια ακόμα δεν μπορώ ν’ αγοράσω! χαχα!)

Ε, μετά από λίγη ώρα, σηκωθήκαμε και φύγαμε! Φεύγοντας, η Καθηγήτρια μου λέει: “Μαρία ποιες τα έχουν βάλει μαζί σου;” (αν θυμάμαι κάπως έτσι μου το είπε!) της λέω: “Κυρία καμιά! Αυτές που είναι, είναι από παλιά κι αυτές έχουν το πρόβλημα!” 

Και τι να πω; Πάλι εγώ θα βγω η άδικη! Τόσα χρόνια, όλα μου τα χρόνια, εγώ βγαίνω η άδικη και η λάθος, ακόμα και όταν κινδύνευε η σωματική μου ακεραιότητα, κανένας δεν με άκουγε, μόνο σώπα λέγανε. Άσε ρε συ! Όταν είναι να μιλήσω θα μιλήσω καθαρίζοντας για πάρτη μου για την πάρτη μου! Χρόνια το κάνω! Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια! Δεν θέλω υποκριτές και ψεύτες ανθρώπους που δήθεν νοιάζονται για καθαρίζουνε για πάρτη μου! (Να μου λείπει το βύσσινο, προτιμώ το περγαμόντο, το πιάσες;)

 

 

 

“Για κοίτα ρε… Για κοίτα κάτι αναμάρτητοι που συνωστίζονται για να λιθοβολήσουν πρώτοι…” –Αλκυόνη Παπαδάκη-

Από το 2009 κάποιες από εκεί μέσα (που έχουν τα διπλάσια μου χρόνια, υποτίθεται περισσότερο μυαλό και σοφία και… και) από τα κόμπλεξ τους, το φθόνος τους (όχι απλή ζήλια) και το ότι δεν μπορούν να με φτάσουν και σε επίπεδο προσπάθειας (κάτι που ποτέ δεν έκανα μια προσπάθεια να φανώ πρώτη και καλύτερη απ’ όλους, αντιθέτως βοήθησα όσο κανείς άλλος και αντί να μου πούνε και ευχαριστώ…) αλλά και σε επίπεδο προσωπικότητας πραγματικά όχι απλά δεν βρίσκω λόγους για να τις δικαιολογήσω αλλά λέω πως δεν αξίζουν ούτε σταγόνα αξίας, παρά μονάχα ότι είναι τα “απόλυτο τίποτα”.  Και ναι! Από την στιγμή που φέρθηκαν όπως φέρθηκαν, έκανα πέρα, καμία επαφή, καμία ενόχληση από εμένα, τι  λοιπόν η εμμονή/κακία τους μαζί μου; (μέχρι και κατάρες μην σας πω. Μετά τις κατάρες του πατέρα μου, δια στόματος  του ίδιου όπως παραδέχτηκε πριν λίγους μήνες από το τηλέφωνο, προσθέστε και των διάφορων τυχάρπαστων. Ε, μα γι’ αυτό, δεν μπορώ να “αγιάσω” η καημένη και το ένα εμπόδιο μετά το άλλο! Από τις πολλές κατάρες που έχω φάει και τρώω εκεί μέσα, πραγματικά αναρωτιέμαι πως ακόμη στέκομαι όρθια!) Και να έλεγα ότι έχω κάνει κακό σε κάποιον, να πάει στο διάολο να πληρώσω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όμως δεν έχω πειράξει κανέναν! (και ναι ρε συ, είμαι σίγουρη γι' αυτό!)

Όπως έγραψα και στο προφίλ μου στο fb για την χθεσινή μέρα:

Ένα μάθημα ζωής που πήρα (και) σήμερα από αυτό που λέγεται "σχολείο":
Όσο τίμια, δίκια, αξιοπρεπώς (και "χαμηλών τόνο") να συμπεριφέρεσαι, πάντα θα βρεθούν κάποιοι/ες **** (που έχουν και τα διπλάσια σου χρόνια) που θα σε στήσουν στον τοίχο μόνο και μόνο γιατί προσπαθείς "με την αξία σου"...για μια καλύτερη Ζωή(;). Φθόνος; αντιπάθεια; I don't care! Το συμπέρασμά μου είναι το εξής: "Υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια..." Ό,τι αξίζει, στήνεται στον τοίχο και ό,τι δεν αξίζει βρίσκεται σε μια "θέση" (γι' αυτό και τίποτα σ' αυτή την χώρα δεν πάει καλά!) Εγώ απλά λέω: "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩ!!!" — Νιώθω αηδιασμένη. (Πέμπτη 9/1/2014)

Δεν χρειάζεται να πειράξεις κάποιον! Γιατί αν ο άλλος έχει κόμπλεξ, δεν γνωρίζει τον εαυτό του και δεν ξέρει ποιός είναι και τι αξίζει, θα ενοχλείται από τους άλλους που είναι διακριτικοί αλλά αφήνουν το στίγμα τους, χωρίς να είναι κάτι άλλο. Απλά, παλεύουν τίμια, με την αξία τους, κοιτώντας την καμπούρα τους.

Ενώ μέχρι πέρσι, ένιωθα περηφάνια και θαυμασμό που μεγαλύτεροι ηλικιακά άνθρωποι έχουν επιστρέψει στα θρανία και παλεύουν να πάρουν ένα απολυτήριο Λυκείου (ένα κωλόχαρτο όπως το λέμε μεταξύ μας) όταν άρχισαν όμως να μου βάζουν ταμπέλες και να ενοχλούνται με ό,τι κάνω, με την παρουσία μου απλώς, πλέον δεν δίνω δεκάρα αν είναι οικογενειάρχες, αν δουλεύουν, αν έχουν παιδιά, σκυλιά, γατιά, πεθερά... Αυτό δεν σου δίνει περισσότερη αξία από έναν νέο άνθρωπο που παλεύει να κάνει κάτι, ακόμα και όλα τα παραπάνω. 

Αν τους “μεγάλους με μια φτιαγμένη Ζωή” τους βάζω στο τελευταίο σκαλί, έναν “νέο άνθρωπο που παλεύει/προσπαθεί/ να φτιάξει κάτι” (αλλά βλέπεις είναι και η κατάσταση έτσι που δε βοηθάει) τον τοποθετώ στο πρώτο-πρώτο σκαλί. Δεν χρειάζεται να αιτιολογήσω αυτό που λέω, απλή λογική για το “αύριο-μέλλον” και όποιος κατάλαβε-κατάλαβε τι θέλει να πει η "ερασιτέχνης ποιήτρια".Στο φινάλε, "δεν θα γίνουμε  και δεν θα είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι!"

Εντάξει, 4-5 μήνες έμειναν ακόμα για να τελειώνω από εκεί μέσα! Σιχάθηκα και αηδίασα με τα πάντα και (σχεδόν) με τους πάντες! Φυσικά και εξαιρώ 2 (το πολύ 3) μόνο άτομα και αυτό γιατί έχουν φερθεί σπαθί και απλά τους αγαπώ/εκτιμώ γι’ αυτό που είναι, ο εαυτός τους, όχι κάτι άλλο! Δε θέλω να ξανά βρεθώ σε σχολική αίθουσα και ο ένας από τους δυο λόγους που δεν θα προχωρήσω είναι ότι “ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ”. Καμιά αξιοκρατία, πολύ φτήνια και δεν προσφέρει (τουλάχιστον σε μένα) απολύτως τίποτα! Πραγματική και χρήσιμη γνώση, μηδαμινή! Ειδικά το νυχτερινό που έχει καταντήσει σαν ένα κακής ποιότητας Καφενείο με πελάτες που έρχονται και πουλάνε “ψεύτικη μαγκιά”. 

Κι εγώ από το 2008 μέχρι σήμερα που επέστρεψα πίσω στα θρανία, παλεύω -σχεδόν- ολομόναχη να φτάσω μέχρι το τέλος. Όταν οι ίδια οι οικογένειά μου όλο αυτό το είδαν σαν κάτι το απαράδεχτο, η ψυχολογική και σωματική βία που βίωσα και τα αμέτρητα “λυγίσματα” που πέρασα, εγώ είχα μόνο τον εαυτό μου να με σηκώνει στα πόδια μου και να συνεχίζω. Δεν είχα ούτε την οικογένεια μου, ούτε τα ανύπαρκτα παιδιά μου, ούτε τον ανύπαρκτό άντρα μου για να μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Ποτέ όμως σε κανέναν καθηγητή δεν κάθισα να “κλαφτώ” και να το παίξω “κακομοίρα”, για ένα βαθμό. (Συγνώμη αλλά η αξία μου δεν μετριέται σε βαθμούς!) Όταν οι συμμαθητές μου σχολάγανε και πηγαίνανε στο σπιτάκι τους, εγώ πήγαινα και δούλευα μέχρι τα ξημερώματα πλένοντας πιάτα για ένα μεροκάματο. Αλλά όχι, “δε δουλεύει η Μαρία” άρα δεν έχει καμία ανάγκη να φύγει λίγο πιο νωρίς, ας φύγουμε εμείς που έχουμε και οικογένεια.............. και όλες αυτές τις ανεγκέφαλες ανοησίες από ανθρωπάκια που δε διαθέτουν καθόλου μυαλό στο κεφάλι τους. 

Το ότι δε μιλάω εύκολα για τη Ζωή μου (κανείς και καμιά δεν ξέρει πως ήταν και πως είναι η Ζωή μου!) για το αν δουλεύω ή δε δουλεύω, αν μου συμβαίνει κάτι… δε σημαίνει πως “εγώ δεν έχω καμία ανάγκη”. Δε μιλάω και δεν αποκαλύπτω ακόμα και αυτά που δεν είναι κακό να τα μοιραστώ, όχι γιατί το παίζω “μυστικοπαθής” αλλά επειδή ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΝΑΝ και ό,τι και να πω, ο άλλος θα μείνει στην άποψη που έχει για εμένα, ισχύει δεν ισχύει. Άσε που ό,τι και να πεις, ο άλλος θα κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, δήθεν ότι σ’ ακούει. Λυπάμαι που δεν είμαι από τους ανθρώπους που παριστάνω το θύμα για να με λυπηθούν και προτιμάω να γελάω πολύ και δυνατά! (Αλλά και αυτό το ότι γελάω, ενοχλεί!) Συγνώμη που γελάω και παριστάνω τον κλόουν! Αυτό λέγεται “έχω αξιοπρέπεια”. 

Πραγματικά, παλιότερα αναρωτιόμουν και κατηγορούσα μόνο τον εαυτό μου: “Ρε Μαρία, μήπως εσύ έχεις το πρόβλημα; Μήπως κάπου χάνεις; Είσαι σαν την “Μαρία της σιωπής” κι όμως ενοχλούνται με σένα. Μήπως παρά είσαι ευαίσθητη και τα παίρνεις τοις μετρητοίς; (και τα δυο ισχύουν αλλά ξέρω πότε να τα κουμαντάρω) Κάθεσαι μόνη σου και δε θέλεις και πολλά πάρε δώσε κι όμως αρχίζει η κριτική. Ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να πεις, ακόμα και που γελάς και λες αστεία, όλοι είναι έτοιμοι να σε στήσουν στον τοίχο και να σε πυροβολήσουν. Πραγματικά, κάπου πρέπει να είσαι λάθος!”

Που κάνω λάθος βρε παιδιά; Παρά είμαι αυτό που είμαι; Πόσες φορές έχω πει: "Μακάρι να ήμουν κάποια άλλη!" αλλά δεν μπορώ να είμαι και δε θέλω να γίνω κάποια άλλη!

Αλλά πλέον, μετά από πολύ ψυχανάλυση με τον εαυτό μου, ξέροντας ποια είμαι και τι δεν είμαι, τι θέλω και τι δε θέλω… και βλέποντας τι γίνεται στην εποχή μας, το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι: “Υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Άνθρωποι με αξία και ανθρωπάκια χωρίς αξία.” Έτσι έχουν τα πράγματα! Αυτός είναι ο κόσμος, έτσι είναι οι άνθρωποι φτιαγμένοι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος. Άλλο η διαφορά και άλλο η διαφθορά ή έχουν κάποια κοινά;

“Υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια. Άνθρωποι γεμάτοι από αξίες και ανθρωπάκια κενοί.” Ποιοί απ’ τους δυο κερδίζει στο τέλος; Θέλω να πιστεύω οι “Άνθρωποι” φυσικά! Αυτή είναι η κατηγορία -μου- που εγώ ως Μαρία ψηφίζω!  

Καλύτερα να σταματήσω εδώ, γιατί πολλά είπα, αλλά δεν μπορούσα και να μην τα πω μια και καλή! Τώρα τα έγραψα, αλλά αν χρειαστεί… έχω και στόμα να μιλήσω! Κι ας μου βάλουν για μία ακόμη φορά την ταμπέλα “Είσαι κακός άνθρωπος!” (πριν με κρίνουν, ας κοιταχτούν πρώτα οι ίδιοι στο καθρέφτη!)  Χτυπάω με την αλήθεια μου, αυτή που δεν έχει ο άλλος/η! Απλά τα πράγματα! Α! μην το ξεχνάμε: “Εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος …και τα λέω τσεκουράτα!”  (Χαχαχαχα!!!)

 

☞Διαβάστε επίσης:

____________________

►Υπάρχουν Άνθρωποι και άνθρωποι… (part1)
► Σκέφτομαι και Γράφω#19 – Υπάρχουν κάτι άνθρωποι… (part3)

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserve