✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…

Ενώ είχα σκοπό να ανεβάσω την ανάρτηση με το “Παιχνίδι της αγάπης” που με έχουν προσ(κ)αλέσει η Κική και το ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ, (αύριο το βράδυ ευελπιστώ να τη δημοσιεύσω), τελικά προέκυψε κάτι άλλο, γιατί όπως και να το κάνουμε οι σκέψεις (και οι αλήθειες θα συμπληρώσω) τρέχουν… 

Η αφορμή λοιπόν αυτή της ανάρτησης (+νέα στήλη) είναι κάποιες σκέψεις της Ψυχής (μου) που έγραψα (όπως γράφω κατά καιρούς) στο προφίλ μου στο fb και επειδή οι σκέψεις αυτές είναι πολλές περισσότερες, είπα να τις γράψω (+μερικές ακόμα ως συμπλήρωση) κι εδώ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί απλά: "Τα λόγια της ψυχής είναι πάντα σωστά!" λέω εγώ τώρα!

✍

Είμαστε -κι- εμείς που είμαστε ό,τι είμαστε... νιώθουμε όπως νιώθουμε... είμαστε ακριβώς ο εαυτός μας που σημαίνει …με τα  καλά και με τα στραβά μας… με τα ωραία μας και τα άσχημά μας… με τα προτερήματά  και τα ελαττώματά μας… με την ηρεμία μας και με την έκρηξή μας… με τη δυσκολία μας και την ευκολία μας… με τα λάθη και τα σωστά μας… με τα πάθη μας και τα τρελά μας… με τα έτσι και τα αλλιώς μας… που είμαστε “τέλειοι” μέσα από τις ατέλειες μας…

Είμαστε -κι- εμείς που αγαπάμε απόλυτα και μέχρι “το κόκκαλο”… που ερωτευόμαστε σαν να είναι η πρώτη φορά…  που λειτουργούμε καλύτερα όταν υπάρχει συναίσθημα και πάθος… που “τρώμε τα μούτρα μας” αλλά συνεχίζουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο… που τρώμε ήττες και το παραδεχόμαστε… που κερδίζουμε αγώνες αλλά δεν “καβαλάμε το καλάμι”… που μέσα στην απαισιοδοξία και το χάος βρίσκουμε λόγους για να χαμογελάμε… που δεν αναπαυόμαστε στα έτοιμα… που κοιτάμε τον άλλον στα μάτια και λέμε όσα κρύβει η σιωπή…

Είμαστε -κι- εμείς που είμαστε διακριτικοί μέχρι αηδίας... που μιλάμε στον άλλον στο πληθυντικό από ευγένεια ή για να κρατάμε τους τύπους ή γιατί “φυλάμε τα ρούχα μας για να έχουμε τα μισά”… που είμαστε εντάξει στις κοινωνικές-οικογενειακές-φιλικές-ερωτικές-προσωπικές-“υποχρεώσεις” μας… που κρατάμε το λόγο μας στο ακέραιο… που σκεφτόμαστε πρώτα το καλό του άλλου αντί το δικό μας καλό... που λέμε λίγα και καλά... "κολλάμε" με τους λίγους και καλούς... extra δυναμικοί όταν και όπου χρειάζεται... μένουμε στην ακρούλα μας όταν 'πρέπει'... φεύγουμε όταν δεν χωράμε πουθενά… δεν κρατάμε κάτι ή κάποιον με το ζόρι… δεν ζητιανεύουμε για λίγα “ψίχουλα αγάπης”… που έχουμε μια συνείδηση, μια αξιοπρέπεια & μια (ψωρο) περηφάνια ίσα με το μπόι μας...

Με λίγα λόγια: "Καταστρέφουμε και μόνοι μας τον εαυτό μας-τη Ζωή μας-... δε θέλουμε κανένα χέρι βοηθείας! Γιατί απλά ξέρουμε τι μας γίνεται!"

ΥΓ. Για να σας προλάβω! Η παρούσα διανοητική μου κατάσταση δεν είναι ούτε στα up ούτε στα down αλλά σε μια μέση κατάσταση. Είμαι η Μαρία και είμαι καλά!  

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved