My flashback #1: Μια αναδρομή στο παρελθόν: “τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα”; (τότε και τώρα)

Το εξώφυλλο του λευκώματος μου!

Έχω γράψει ουκ ολίγες φορές, ότι άνθρωπος που “ξεγράφει” το παρελθόν του, δεν μπορεί να έχει παρόν ούτε μέλλον. Είναι σαν ένας κενός άνθρωπος. Εμένα προσωπικά μου πήρε πολλά χρόνια και πολύ χρόνο στο να μάθω να μην μένω “κολλημένη” στο παρελθόν και …τα κατάφερα!

Υπάρχουν κάποιες μέρες που “γυρίζω” πίσω στις αναμνήσεις του παρελθόντος, όχι τόσο γιατί τις νοσταλγώ, όσο ότι θυμάμαι πως ήμουν, τι πέρασα, τι έκανα και τι ένιωσα τότε και παίρνω δύναμη να μην …ξανά περάσω τα ίδια. Πλέον δεν με πονάει -τόσο- το παρελθόν, ούτε οι αναμνήσεις, ούτε οι άνθρωποι που τότε με πλήγωσαν. Αγαπώ το παρελθόν μου και ακόμα περισσότερο  ευχαριστώ για όσα πέρασα, επειδή με έκανε να είμαι αυτή που είμαι σήμερα… ένας δυνατός άνθρωπος που εκτιμάει αυτό που λέγεται “Ζωή” και παλεύει τίμια (θέλω να πιστεύω) για μια καλύτερη Ζωή……………….

Η Petra από το blog “ο πιο πιστός φίλος του σκύλου” είχε μια ιδέα σε στυλ παιχνίδι να το πω; να “γυρίσουμε” τον χρόνο πίσω, εκεί στα μαθητικά μας χρόνια και να καταγράψουμε τις όποιες αναμνήσεις μας. Τώρα, ευχάριστες, δυσάρεστες… ό,τι έχει να θυμάται ο καθένας.  

Αν επιθυμείτε να δηλώσετε κι εσείς συμμετοχή, επισκεφτείτε το blog της Joan Petra. 

Η αλήθεια είναι ό,τι διαβάζοντας τις αναμνήσεις των φίλων που συμμετέχουν, η πρώτη μου σκέψη κάθε φορά ήταν η εξής: “Για ποια μαθητικά χρόνια να γράψω; Τα κανονικά (που ήταν αρκετά δυσάρεστα) ή τα τελευταία έξι χρόνια που επέστρεψα πίσω στα θρανία;” Τελικά το αποφάσισα να συμμετάσχω κι εγώ και να γράψω πολύ απλά για το τότε και το τώρα και όπως μου βγουν οι αναμνήσεις ρε αδελφέ!

Λοιπόν, για μένα τα χρόνια του Δημοτικού ήταν δύσκολα, απαίσια, μαρτυρικά… σαν ένας Γολγοθάς. Ήμουν ένα παιδί φυλακισμένο στη σιωπή του (“Η Μαρία της σιωπής” αυτό μου ταίριαζε γάντι) που καθόμουν συνέχεια μόνη μου, άνετα με έλεγες απόμακρη, κλειστή στον εαυτό μου, ντροπαλή, ανασφαλής… και πολύ μα πολύ φοβισμένη. Δεν σηκωνόμουν ποτέ στον πίνακα, δεν σήκωνα ποτέ το χέρι μου, δεν διάβαζα μέσα στη τάξη, δεν έφτιαχνα σκονάκια, δεν έκανα σκανταλιές, δεν ενοχλούσα κανέναν… σαν να μην υπήρχα καν!

Με τους συμμαθητές μου είχα απλά μια καλή, τυπική σχέση. Τους συμπαθούσα και οι περισσότεροι με συμπαθούσαν, νομίζω. Σε όλο το Δημοτικό, με δυο συμμαθήτριες μου έκανα παρέα, την Δέσποινα και την Ηλιάνα, που  ήταν οι κολλητές μου θα μπορούσα να πω. Βέβαια, τόσο κολλητές, που μου κάνανε τη Ζωή μου κόλαση κυριολεκτικά. Ειδικά η δεύτερη, κάθε μέρα με “σκότωνε” χωρίς ενοχές.;

Που λέτε, αυτές οι φίλες μου, με κάνανε ό,τι θέλανε. Τι προσβολές, τι ψυχολογική και σωματική βία, τι για κούκλα με είχανε. Όχι δεν ήμουνα ένα άσχημο παιδί, με γυαλιά, χοντρό ή με σπυράκια. Δεν ήμουν ένα τέτοιο παιδί που εμφανισιακά έμοιαζα σε …βατράχι. Απλά ήμουν, ένα παιδί-θύμα! Ήμουν ένα παιδί που μπορούσες εύκολα να ξεσπάσεις με τον οποιοδήποτε τρόπο πάνω μου, ξέροντας ότι δεν θα βγάλω τσιμουδιά και ότι δεν θα το πω πουθενά. Αυτό το “Μην τολμήσεις να μιλήσεις σε κανέναν, αλλιώς θα σου κάνουμε τη Ζωή σου κόλαση και εδώ στο σχολείο αλλά θα έρθουμε κάτω από το σπίτι σου..” πραγματικά ήταν η “κασέτα” που έπαιζε συχνά σε επανάληψη.

Το τι σύρσιμο έφαγα, το τι σαν σκουπίδι με πέταξαν στον κάδο σκουπιδιών, το τι τσιμπήματα, την χτυπήματα, τι με τα μολύβια και δε με τα μηχανικά μολύβια με τρυπάγανε στα χέρια, στις φλέβες και γέμιζα με μελανιές… και φυσικά το τι δάκρυα έριχνα κάθε τρις και λίγο. Προσβολές όπως: “Είσαι παιδί χωρισμένων γονιών, δεν έχεις πατέρα, ο πατέρα σου είναι στη φυλακή, είσαι φτωχή, δεν έχεις ρούχα να φορέσεις και κάθε μέρα φοράς το ίδιο ρούχο (θυμάμαι φορούσα για 3-4 ημέρες συνεχόμενες μια φόρμα Ροζ γιατί δεν είχα και πολλά ρούχα για να φοράω κάθε μέρα και άλλο), δεν έχεις να φας στο σχολείο, είσαι άσχημη, κανένα αγόρι δεν θα σε κοιτάξει, αν δεν σου δίνουμε εμείς σημασία, θα είσαι μόνη σου………..”

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που η δεύτερη “Φίλη”, ήθελε με το έτσι θέλω να μου πάρει ένα τετράδιο μου και να το σχίσει και επειδή αντέδρασα (ακόμα απορώ πως και αντέδρασα) λέγοντας της να μου το δώσει και να μην με ξανά ενοχλήσει, με πιάνει από το χέρι και με πετάει κάτω χτυπώντας με, λέγοντας μου: “Είσαι ένα τίποτα! Δεν έχεις ρούχα να φορέσεις, είσαι κακομοίρα, εγώ είμαι καλύτερη από εσένα….” Τότε, πήρα την τσάντα μου και έφυγα από το σχολείο προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου. Στο δρόμο, πηγαίνοντας προς το σπίτι, έκλαιγα, έβριζα, καταριόμουνα την ώρα και την στιγμή σε σημείο να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό και με πολύ θυμό να ξεστομίσω μια πολύ βαριά κουβέντα (όπως είχα εξομολογηθεί εδώ): “Θεέ μου, που είσαι; Με έχεις εγκαταλείψει! Δεν υπάρχεις, μ’ ακούς; Δεν υπάρχεις!” Βέβαια, μέχρι το βράδυ, τα πήρα όλα πίσω! Και ζήτησα να με συγχωρέσει για όσα ξεστόμισα πάνω στον θυμό μου και στον πόνο μου!

Μάλιστα αυτή η δεύτερη "Φίλη" μου, μέχρι και πριν 2 χρόνια έμενε εδώ στη γειτονιά μου, σχεδόν δίπλα μου και όσες προσπάθειες έκανα για να της μιλήσω, να τα πούμε μετά από τόσα χρόνια… απλά έκανε ότι λείπει, ό,τι δεν με ξέρει! Γιατί άραγε;

Δεν θα ξεχάσω την πιο καλή δασκάλα που με αγαπούσε σαν δικό της παιδί. Η Κυρία Εύα, την είχα δασκάλα μέχρι την Τετάρτη τάξη. Ήταν μια πολύ ωραία γυναίκα, με μαύρα μακριά μαλλιά που πάντα η φωνή της ήταν γλυκιά, δεν σου έβαζε τις φωνές, ήταν υπομονετική… Το σπίτι της ήταν ακριβώς απέναντι από το μαγαζί του πατέρα μου και κοντά στο σπίτι μας. Ήξερε την οικογενειακή μας κατάσταση, τις οικονομικές δυσκολίες, καταλάβαινε και έβλεπε σε μένα περισσότερα από ό,τι έβλεπε η ίδια μου η μάνα. Όταν με έβλεπε στενοχωρημένη, με πλησίαζε και μου χάιδευε το κεφάλι και μου έλεγε να μην κλαίω και να μην στενοχωριέμαι για τίποτα, γιατί είμαι το καλύτερο και το πιο ευαίσθητο παιδί που υπάρχει στον κόσμο. Πάντα με έκανε να σκάω ένα χαμόγελο και να αισθάνομαι ότι αξίζω!

Δεν θα ξεχάσω την πιο ανθρώπινη κίνηση που έκανε κάποιος για εμένα. Θυμάμαι ότι στο μάθημα της ζωγραφικής, έπρεπε να έχουμε όλοι μας ένα  Γκρι φάκελο με χειροτεχνίες (δεν ξέρω αν τον θυμάστε) αλλά επειδή εγώ δεν είχα, και απλά ζωγράφιζα με μαρκαδόρους, ενώ οι υπόλοιποι φτιάχνανε, κόβανε και ράβανε χρησιμοποιώντας κάθε φορά και ένα διαφορετικό σχέδιο από τον φάκελο, μια μέρα η Κυρία Εύα, με φωνάζει και μου λέει: (θυμάμαι κατά λέξη τα λόγια) “Μαράκι μου, πάρε αυτό και να το φέρνεις από ‘δω και στο εξής στο μάθημα, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές σου. Εντάξει κορίτσι μου; Δεν χρειάζεται αν μου πεις τίποτα!” Εγώ το πήρα και βγήκα έξω και έκλαψα σε μια γωνία. Γιατί αισθάνθηκα όμορφα -και ότι κάποιος με νοιάζεται- με αυτή την κίνηση; Γιατί συγχρόνως αισθάνθηκα λίγο ντροπιασμένη;

Μάλιστα, πριν 5-6 χρόνια εντελώς τυχαία συνάντησα τη δασκάλα μου και μου είχε πει υπέροχα πράγματα, όπως μου έλεγε τότε που ήμουν μικρή. Για αυτή την τυχαία συνάντηση είχα γράψει στο πρώτο μου blog. Θα τη βρω την ανάρτηση και θα την αναδημοσιεύσω εδώ.    

Δε θα ξεχάσω στην έκτη τάξη του Δημοτικού, επειδή είχε αρρωστήσει η Κυρία Βάσω που είχα από την Πέμπτη τάξη (μια άλλη καλή Κυρία που το σπίτι της ήταν δίπλα στο δικό μας και ήξερε και το σόι μου κι εμένα), στείλανε αντικαταστάτρια για 3 ημέρες μια άλλη δασκάλα που μάλιστα ήταν έγκυος σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Το θυμάμαι καλά, γιατί είχε μια κοιλιά …να! Αυτή λοιπόν, με σήκωσε στον πίνακα και έπρεπε να λύσω μια διαίρεση. Εκτός το ότι δεν είχα σηκωθεί σχεδόν ούτε μια φορά στον πίνακα, από την άλλην δεν μπορούσα να λύσω μια διαίρεση. Δεν μπόρεσα να τη λύσω, άρχισε να μου φωνάζει, να μου λέει ότι είμαι ανίκανη να λύσω μια απλή διαίρεση και γιατί δεν μιλάω και την κοιτάω απλά σαν χαζή. Και τελικά θυμάμαι πολύ καλά ό,τι με τράβηξε με βία από το μπράτσο και με “πέταξε” στον τοίχο να κάτσω τιμωρία για μια ώρα, με το ένα πόδι σηκωμένο, κοιτάζοντας τον τοίχο. Πρώτη φορά είχα φάει τιμωρία! Οι συμμαθητές μου είχαν τρομάξει, εγώ έβαλα τα κλάματα, η δασκάλα με χαστούκισε επειδή “ζητάω και τα ρέστα μου” και θυμάμαι πόσο ντροπή ένιωσα και ότι φταίω εγώ για αυτό που συνέβη!

Και φαίνεται από το περιστατικό αυτό μίσησα τα μαθηματικά και ακόμα πιο πολύ τη διαίρεση… μέχρι και σήμερα! Ναι, το ομολογώ μέχρι και σήμερα έχω ένα θέμα με τη διαίρεση και γενικά με τα μαθηματικά. Αλλά τι να κάνω; Συγνώμη, που δεν έχω Μαθηματικό μυαλό αλλά Φιλοσοφικό!   

Στο Δημοτικό βέβαια δεν θα ξεχάσω και το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, τον πρώτο παιδικό έρωτα που ένιωσα... μονόπλευρα βέβαια.

Θυμάμαι ήμουν κρυφά “ερωτευμένη” με τον Κώστα, το πιο όμορφο αγόρι και τον καλύτερο μαθητή της τάξης. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του 3 χρόνια, δηλαδή απ’ τη Τετάρτη τάξη μέχρι και την έκτη ήμουν κολλημένη. Δεν το ήξερε κανείς, ούτε και η καλύτερη μου φίλη (αυτή που σας μίλησα πιο πάνω η Δέσποινα) που επίσης της άρεσε και εγώ το ήξερα και γι’ αυτό δεν το είπα ποτέ σε κανέναν. Εξάλλου, ποτέ, ποτέ, ποτέ μα ποτέ δεν θα “έκλεβα” τον αγόρι της φίλης μου. Θα έμενα στην ακρούλα μου και θα τον παραχωρούσα. Αυτό ισχύει και σήμερα! όχι γιατί πιστεύω στη Φιλία (δεν πιστεύω!) αλλά γιατί δεν θα ήταν καθόλου τίμιο! Εντάξει μωρέ, αυτός ο Πλατωνικός(;) έρωτας, δεν ήταν τίποτα το σοβαρό. Απλά τότε ένιωσα τα πρώτα χτυποκάρδια και τα πρώτα σκιρτήματα. Όλα  ή σχεδόν όλα ήταν αθώα! 

Όπως καταλαβαίνετε, τα χρόνια του Δημοτικού ήταν δύσκολα αλλά έχω κρατήσει και 2-3 όμορφες στιγμές και 2 καλούς ανθρώπους που …ήταν “Άνθρωποι” με όλη τη σημασία της λέξης! Δεν ξέρω πραγματικά πως άντεξα και τελείωσα το Δημοτικό! Κι αν αυτά σας ακούγονται υπερβολικά, να σας πω πως τα παλιότερα χρόνια με τις βέργες, τους χάρακες ή δεν ξέρω κι εγώ με τι άλλο, τα παιδιά περνούσαν χειρότερα από τους δασκάλους.

Τελειώνω το Δημοτικό και πάω στο Γυμνάσιο. Τότε ζούσα με τον πατέρα μου και του είχα ανακοινώσει με σημείωμα θυμάμαι, ότι δεν επιθυμώ να πάω Γυμνάσιο αλλά εκείνος επέμενε και έτσι συνέχισα κανονικά το σχολείο. Η Α’ Γυμνασίου ήταν μια απ’ τα ίδια όπως το Δημοτικό! Μόνο που εδώ είχα και αγόρια… να με περιμένουν στη γωνία. Βρίσιμο, βία κι εγώ να είμαι συνέχεια μόνη μου! Δεν κατάφερα να “κολλήσω” με κάποια κοπέλα και να κάνουμε παρέα. Είχα όμως μια απίστευτη Φιλόλογο, την Κυρία Τάσσι! Μια πολύ ωραία γυναίκα που δεν ξέρω τι διέκρινε σε μένα και μου έδινε κείμενα να διαβάσω στο σπίτι γιατί έλεγε ότι γράφω με συναίσθημα. Είχα όμως και μια υπέροχη Καθηγήτρια Γαλλικών που είχε απίστευτο χιούμορ και σε έκανε πάντα να γελάς. Τότε είχα γνωρίσει την “Οικογενειακή ευτυχία”, κόντευα να μείνω στην ίδια τάξη από τις απουσίες. Θυμάμαι ήμουν στο όριο και πήγε και τις δικαιολόγησε ο πατέρας μου. Πρώτη φορά είχε εμφανιστεί στο σχολείο! Στις εξετάσεις, είχα μείνει σε 4 μαθήματα και αντί τον Σεπτέμβρη να τα ξανά δώσω, κάποιοι επέλεξαν να ξανά κάνω την ίδια τάξη. Και άντε πάλι από την αρχή! Όμως πλέον ήμουν διαφορετική! Είμαι πιο ανοιχτή, μιλούσα, σήκωνα το χέρι, ρωτούσα ό,τι απορίες είχα….. αλλά αυτό κράτησε 3 μήνες το πολύ; Έπρεπε ή μάλλον αναγκάστηκα να τραπώ σε φυγή από όλα, να πάρω κάποιες αποφάσεις για το καλό όλων και τα εγκατέλειψα. Όλοι τότε, ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του αλλά κανείς στην ουσία δεν νοιάστηκε να με ρωτήσει ευθέως “τι μου συμβαίνει;”

Μετά από χρόνια, το 2008 αποφασίζω να πάω σε νυχτερινό Γυμνάσιο για να πάρω το απολυτήριο Γυμνασίου που δεν κατάφερα να πάρω στα κανονικά μου χρόνια! Άλλες δυσκολίες κι εκεί! Να εργάζομαι και να πηγαίνω τα απογεύματα σχολείο. Η οικογένεια μου απόλυτα αρνητικοί με την απόφαση/επιλογή μου αυτή σε σημείο να υπάρχουν εντάσεις, ψυχολογική και σωματική βία… δηλαδή το έργο να επαναλαμβάνεται. Όμως η θέλησή μου ήταν τόσο ισχυρή που δεν έκανα πίσω με τίποτα. Η Καθηγήτρια της Φυσικής, η Κυρία Μαρία, μια σπουδαία γυναίκα με κοφτερό μυαλό και πολύ καλή καρδιά ήταν που πραγματικά με βοήθησε και στα μαθήματα αλλά και στο να πιστέψω  σε μένα και στις δυνατότητές μου. Εξάλλου, χάρις σ’ αυτή την Καθηγήτρια, δημιούργησα το πρώτο μου blog και συνειδητοποίησα πως το γράψιμο είναι αυτό που με γεμίζει, όσο τίποτα άλλο.  Γνώρισα για πρώτη φορά και τον έρωτα (εκτός σχολείου)… για την ακρίβεια πρώτη φορά ερωτεύτηκα πραγματικά και αυτό ήταν η δύναμη να συνεχίσω μέχρι να φτάσω να ολοκληρώσω τον στόχο μου, δηλαδή να πάρω το απολυτήριο Γυμνασίου. 

Και φτάνουμε στο σήμερα να βρίσκομαι στην τελευταία τάξη του Εσπερινού Επαγγελματικού Λυκείου, μετά από 4 χρόνια (+ 2 χρόνια του Γυμνασίου) να είμαι κοντά στο να ολοκληρώσω με απόλυτη επιτυχία τον στόχο/σκοπό/όνειρο... τις σπουδές μου. Τουλάχιστον, ως εδώ που έχω φτάσει, είναι για εμένα υπερ-αρκετό! Στο Λύκειο που είμαι, γνώρισα πολύ καλύτερα τον εαυτό μου, τις δυνατότητες μου, το τι μπορώ να κάνω, τι μπορώ να είμαι, ποια είμαι, που είμαι καλή και που όχι, πήρα κάποιες γνώσεις, έκανα φίλους μα πάνω απ’ όλα  γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους που τους εκτιμάω, τους θαυμάζω, τους αγαπάω (από ότι λένε, το ίδιο και αυτοί!) και πάντα θα είναι ένα κομμάτι και μέρος της ζωής μου, ακόμα κι αν χαθούμε. Ακόμα, τσέκαρα τον εαυτό μου, ότι για κανέναν λόγο ή βαθμό δεν θα με κάνει να είμαι κάτι άλλο ή κάποια άλλη από το να είμαι απλά ο εαυτός μου! (και δεν το λέω τυχαία ή έτσι απλά για να το πω αυτό!) Επίσης, ένιωσα, νιώθω και πάλι ερωτευμένη  (2η φορά στη Ζωή μου)  και σίγουρα δεν είμαι “Η Μαρία της σιωπής” και το παιδί που ανέχεται καταστάσεις που πέρασα στα τότε μαθητικά μου χρόνια.

Όμως για τα μαθητικά μου χρόνια του “Τώρα” θα σας μιλήσω εκεί γύρω τον Ιούνιο, που θα έχω τελειώσει με το καλό, πρώτα ο Θεός και η Παναγιά. Γιατί έχω πολλά να διηγηθώ! Γιατί απλά είναι μάθημα ζωής και γι’ αυτό και μόνο τον λόγο αξίζει να σας μιλήσω.

Όπως είδατε, τα δικά μου μαθητικά χρόνια δεν είναι και τα πιο ευχάριστα. Έχω και καλές αναμνήσεις, δε λέω αλλά όπως και να το κάνουμε, τα χρόνια αυτά ήταν περισσότερο άσχημα και δε θυμάμαι να έζησα και την εφηβεία μου, έτσι όπως θα έπρεπε. Οπότε, όχι δεν τα νοσταλγώ, ούτε μου λείπουνε ούτε θα έλεγα ότι δεν θα τα άλλαζα. Μωρέ, θα τα άλλαζα, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Αλλά από την άλλην, δεν με νοιάζει ν’ αλλάξω κάτι από αυτά που ίσως αναγκάστηκα να ζήσω τότε, γιατί απλά όπως είπα στην αρχή αυτής της ανάρτησης, “…είμαι αυτή που είμαι σήμερα… ένας δυνατός άνθρωπος που εκτιμάει αυτό που λέγεται “Ζωή”……………….

Συγνώμη για την τεράστια ανάρτηση! Ξέρω θα σας κουράσει! Προσπάθησα να περιγράψω όπως αυθόρμητα μου ερχόντουσαν …οι αναμνήσεις. Ελπίζω να υπάρχει ένας ειρμός σ’ αυτά που έγραψα…. 

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας! (οφείλω να το πω αυτό!)  

 

Συμμετέχουν στο ταξίδι των μαθητικών χρόνων οι:

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/

Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/

Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/

Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα

Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/

Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/

Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/

Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/

Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/

Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/

Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/

Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/

Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα

Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/

Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/

Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/

Καλή μας/σας εβδομάδα!

   

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved