✍My thoughts #3: Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!

Που λέτε, πολλές σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου, όπως πάντα. Μην νομίζετε όμως ότι σκέφτομαι και σκέφτομαι… και τρελαίνομαι από την …πολύ σκέψη. Όχι, όχι! Πλέον σκέφτομαι τόσο, όσο! Εξάλλου, η πολύ σκέψη, τελικά μόνο κακό (μου) κάνει.  Πάει, το πέρασα και το ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό κι αυτό το στάδιο. Όπως και άλλα… στάδια. Κάνω αυτό που θέλω, που επιθυμεί η ψυχή μου και η καρδιά μου, ακούω το ένστικτό μου (που έχω ξανά πει πως σπάνια πέφτει έξω), ζω αυτά που θέλω να ζήσω και κυρίως αισθάνομαι. Γιατί όπως είχα γράψει και σ’ αυτό εδώ το post: “πρώτα να νιώθεις και μετά να σκέφτεσαι.”

Απλά:
•κάνω ό,τι μπορώ να κάνω…
•νιώθω ό,τι μπορώ να νιώσω…
•ζω ό,τι μπορώ να ζήσω…

    Κάθε μέρα κι ένα μάθημα! Σαν το σχολείο της ζωής, δεν υπάρχει! Οι καταστάσεις που περνάς ζώντας την, οι άνθρωποι (συγγενείς, φίλοι, γνωστοί ή άγνωστοι, δεν έχει καμία απολύτως σημασία) με τους οποίους, καλώς ή κακός, συναναστρέφεσαι, με τα συναισθήματα που βιώνεις και γενικά αυτά που βλέπεις, ακούς και αισθάνεσαι… δεν έχει!

     Όλα ένα μάθημα! Πολλά από αυτά, παθήματα=μαθήματα!   

   Κάθε μέρα κι ένα μάθημα ή και πολλά μαζί! Μαθήματα που σε κάνουν να γνωρίζεις καλύτερα τις αντοχές σου, την υπομονή σου, το ποιός είσαι, τι μπορείς να κάνεις, τι ΔΕΝ μπορείς να κάνεις, τι θέλεις τι ΔΕΝ θέλεις… τον εαυτό σου τον ίδιο. 

    Και το πιο ωραίο από όλα ξέρετε πιο είναι; Κάθε μέρα να αισθάνεσαι, να γίνεσαι πιο δυνατός και να αγαπάς τον εαυτό σου! 

  Απόλαυση να αισθάνεσαι όλο και πιο δυνατή και πως όσο το παλεύεις, τίποτα δεν μπορεί να σε νικήσει. Μόνο, μόνο όταν εσύ τα παρατήσεις, όταν εσύ εγκαταλείψεις τον αγώνα, τότε μόνο θα έχεις νικηθεί.

Απόλαυση, να γνωρίζεις όλο και πιο πολύ τον εαυτό σου. Να αποδέχεσαι πρώτα εσύ ο ίδιος τα αρνητικά και τα θετικά του χαρακτήρα σου και να αγαπάς τις ατέλειες σου. Να ξέρεις ποιες είναι οι ανασφάλειες σου, τα πάθη σου και να έχεις την θέληση να τα χειρίζεσαι με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να τα μετατρέψεις …υπέρ σου.    

    Κάθε μέρα κι ένα μάθημα! Γνωρίζεις ανθρώπους (δεν έχει σημασία το φύλο, η ηλικία ή σε πιο  κοινωνικό στρώμα ανήκει) και νιώθεις πως ταιριάζεις σε πολλά, υπάρχει δηλαδή μια χημεία, μια καλή επικοινωνία και τέλος πάντων κάποια κοινά …ενδιαφέροντα. Αλλά (γιατί πάντα υπάρχει κι ένα “αλλά”) τελικά κάπου σκαλώνει το πράγμα και έρχεται η …απομάκρυνση. 

  Τι φταίει; Το πρώτο πράγμα που ρίχνουμε ως δικαιολογία (γιατί πλέον μόνο ως δικαιολογία μπορώ να το πάρω εγώ προσωπικά) είναι ότι έτσι είναι οι συνθήκες της Ζωής, ο χρόνος, τρέχουμε, δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν έχω χρόνο για επαφές, βόλτες, καφέ ή συζήτηση. Μια φίλη μου είχε γράψει το εξής: “…αν είναι όντως δυνατό αυτό που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, τότε υπάρχει και για τους δύο και τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να το χαλάσει, εκτός από εμάς, τελικά.” 

  Και λέω εγώ τώρα με το “φτωχό μου μυαλό”: Αν είναι δυνατό αλλά ακόμα περισσότερο εγώ θα σταθώ στο αν είναι όντως αληθινό και κυρίως, όταν τα συναισθήματα είναι κοινά και όχι μονόπλευρα, τότε σίγουρα κανένας και τίποτα, ούτε ο χρόνος και η ίδια η Ζωή δεν μπορεί να χαλάσει την σχέση ή την επαφή, εκτός από εμάς τους ίδιους. Όποιος θέλει, βρίσκει χρόνο! Θέληση να υπάρχει και από τις δυο πλευρές και όλα γίνονται! Αυτό που λένε: “Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο!”, πάντοτε ισχύει! 

Δυστυχώς όμως μέχρι τώρα η Ζωή μου έχει επιβεβαιώσει με τον χειρότερο τρόπο ότι μονάχος βαδίζει ο καθένας σε όλα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο (για κάποιους ακατόρθωτο) να αγαπήσουν και να βάλουν στη Ζωή τους και κάποιον άλλον, εκτός από τον εαυτό τους. Πολλές φορές μάλιστα, δεν μπορούν να αγαπήσουν ούτε τον εαυτό τους. Επομένως, δεν μπορούν και να προσφέρουν και πολλά, ούτε καν αγάπη. Ξέρουν μονάχα να παίρνουν και να αδιαφορούν για περαιτέρω. Ίσως να τους αρέσει αυτό του είδους η “ελευθερία”. Ίσως πάλι έτσι έχουν μάθει… Ίσως, το κάνουν καθαρά από επιλογή και όχι γιατί δεν το “έχουν”.΄

Η Ζωή ακόμη μου έχει επιβεβαιώσει και κάτι ακόμα, κάτι που αν καθίσω και κάνω τον απολογισμό μου μέχρι τώρα στα 30 μου χρόνια, θα σβήσει και η τελευταία μικρή ελπίδα που μου έχει απομείνει. Τι είναι αυτό;

Σαν να παίζω στο ίδιο έργο ξανά και ξανά! Ίδιο σενάριο, ίδια λόγια, ίδιες πράξεις, ίδια πολλές φορές σκηνικά, ίδια πρωταγωνίστρια (δηλαδή εγώ), ίδια διάρκεια, ίδια αρχή και πάντοτε ένα ολόιδιο φινάλε. Ακόμα και οι αντιδράσεις, οι κινήσεις, η ερμηνεία των προσώπων, ακόμα και αυτά ίδια. Τι αλλάζει κάθε φορά; Μάλλον ο/οι συν-πρωταγωνιστής/ές. 

    “Όλοι φεύγουν στο τέλος” ή να το πω πιο σωστά: “Όλοι εξαφανίζονται στο τέλος …και ξαφνικά, απροειδοποίητα!” 

    Δικοί σου άνθρωποι, Φίλες/οι, γκόμενοι… όλοι! Και μένεις εσύ πίσω να αναρωτιέσαι τι δεν έκανες καλά ή τι δεν πρόσφερες παραπάνω. Και κάνεις προσπάθειες να κρατήσεις αυτό που αγαπάς, που εκτιμάς αλλά τι να το κάνεις όταν τα πράγματα και τα συναισθήματα είναι μονόπλευρα; Απλά, μένεις στην ακρούλα σου, μόνος/η και προσπαθείς να συνεχίσεις τη Ζωή σου! Αν χωράς κάπου και απλά δεν περισσεύεις, τότε αξίζει η κάθε είδους προσπάθεια. Αν όμως, είσαι συνεχώς σε μια αναμονή, άρα χαμένος χρόνος, χαμένη Ζωή, τότε δεν αξίζει ούτε η προσπάθεια ούτε η ευκαιρία ούτε το πρόσωπο που  αγαπάς, εκτιμάς, σέβεσαι κλπ. Εξάλλου την αγάπη δεν τη ζητιανεύεις, απλά εσύ την νιώθεις κι αν βρεις ανταπόκριση έχει καλώς, βαδίζετε με τις όποιες δυσκολίες μαζί, αν όμως δεν υπάρχει ανταπόκριση, ο καθένας τραβάει το δρόμο του, στο καλό και να (μην) μας γράφεις.   

Όπως λέει και ένα πολύ γνωστό απόφθεγμα: 

“Αν αγαπάς κάποιον άσ’ τον να φύγει!
Αν γυρίσει πίσω, είναι δικός σου!
Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ”

Μακάρι η ίδια η Ζωή μια μέρα να με διαψεύσει! Αλλά μέχρι στιγμής, δεν με έχει διαψεύσει!

Κάθε μέρα κι ένα μάθημα! Όταν πέρα από τις καταστάσεις της ζωής, της εποχής, οι ίδιοι οι άνθρωποι σε διώχνουν όλο και πιο μακριά, τότε ετοιμάζεσαι να τραπείς σε φυγή. Δεν είναι ότι με έχουν απογοητεύσει ή με έχουν στενοχωρήσει ή με έχουν πληγώσει ή ακόμα προδώσει οι άνθρωποι γύρω μου, οι δικοί μου οι άνθρωποι, οι Φίλοι μου. Φυσικά και τα έχουν κάνει αλλά το έχω περάσει και το έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό και με μεγάλη επιτυχία κι αυτό το στάδιο. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω για μεγάλο διάστημα απογοήτευση, στενοχώρια, πόνο, θλίψη, οργή, θυμό κλπ. 

Γιατί; Γιατί τα έχω φάει, όχι με την κουτάλα αλλά με την κατσαρόλα και έχω μπουχτίσει από δαύτα που δεν με αγγίζουν για πολύ. Ναι, φυσικά και θα στενοχωρηθώ, θα πέσω σε θλίψη, θα κλάψω, (γιατί είμαι ένας άνθρωπος με ψυχή και με συνείδηση και με τεράστια αποθέματα από συναισθήματα) αλλά το πολύ για λίγες ώρες, άντε για μια ημέρα. 

Όπως είχα γράψει σ’ αυτό το post:

“Πάνω από μία, άντε δυο ημέρες δεν αφήνω τη θλίψη, τη στενοχώρια και γενικά την κακή ψυχολογία να υπερισχύει!” 

Κάθε μέρα κι ένα μάθημα! Ένα από τα πιο σκληρά μαθήματα! Είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου! Όταν θα μείνεις “μόνος/η”, μόνο αυτόν θα έχεις για να σε παρηγορεί! Ποιός συγγενείς, ποιός φίλος, ποιός γκόμενος; Ζούμε στην εποχή της απάθειας, που ο καθένας κοιτάζει πάνω απ’ όλα την πάρτη του και οι ανθρώπινες σχέσεις “περπατάνε” πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί ή να πω καλύτερα σε ένα “Αγκαθωτό συρματόπλεγμα”; (όπως το tattoo μου)  

 

Μην έχεις μεγάλες ή και καθόλου προσδοκίες από τον άλλον ούτε να περιμένεις να κάνει πράγματα, κινήσεις ή τα λόγια του πράξεις για εσένα, άσχετα αν εσύ θα τα έφτιαχνες για τον άλλον. Απλά, αγάπησε, νιώσε, ζήσε και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς για εσένα και για όσους (αν έχεις την τύχη να υπάρχουν) έχεις γύρω σου που αξίζουν.  

 

 

Κάθε μέρα κι ένα μάθημα! Το πιο ωραίο μάθημα!  Ό,τι η Ζωή είναι μία και μοναδική! Τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω... προχωράνε όπως και η Ζωή και μαζί με αυτά κι εμείς! Δεν υπάρχει pause, ούτε stop, ούτε repeat, ούτε rewind, ούτε return.......... Ρε δεν έχει άλλη σου λέω! Ζήσε την! “Στύψε την σαν πορτοκάλι!” Κοίταξέ την κατάματα, πήγαινέ της κόντρα, δείξε της ποιός/α είσαι, τι μπορείς να κάνεις, που μπορείς να φτάσεις… Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Just do it!!! Αν χρειαστεί, φτάσε μέχρι το “γκρεμό”, ρίσκαρε για έναν στόχο, για έναν σκοπό, για ένα όνειρο, για μια μοναδική ευκαιρία, για έναν έρωτα τρελό, για εκείνη την ατάκα που θα ψιθυρίσεις την ώρα του τελευταίου απολογισμού “Τελικά Ζωή σε έζησα ως Πρωταγωνιστής/α και όχι σαν κομπάρσος.”  

 

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 

► ✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…

► ✍ My thoughts # 2 – Άδραξε τη μέρα …κάποιος λόγος θα υπάρχει!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved