⏳ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ #32: Επιτέλους Αποφοίτησα! (part2)

Ε, εδώ είμαι πάλι! Αν νομίζεται πως εξαφανίστηκα από την blogoσφαιρα, κάνετε λάθος! Πάντα “εδώ γύρω” είμαι… κι ας μη φαίνομαι! Κάποιοι/ες θα έχετε μάθει τα τελευταία νέα μου αλλά ήρθε η ώρα να σας τα πω/μοιραστώ μαζί σας, λίγο καλύτερα. 

 

Μετά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις που έδωσα και σας μίλησα σε αυτή την ανάρτηση "ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ #30 - ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ!" και δεν το πιστεύω τα κατάφερα, ήρθε η ώρα  να μοιραστώ μαζί σας ένα ακόμα ευχάριστο γεγονός για μένα.

Την περασμένη Παρασκευή 4 Ιουλίου πήρα στα χέρια μου το Απολυτήριο Λυκείου και το Πτυχίο  Πληροφορικής. Ναιαιαια!!!!! Τα τελευταία 4 χρόνια (2010-2014) σπούδαζα σε Εσπερινό Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑ.Λ), προσθέστε πριν, 2 χρόνια (2008-2010) σε Εσπερινό Γυμνάσιο (Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ), σύνολο 6 ολόκληρα χρόνια.   

Όπως αντιλαμβάνεστε επέστρεψα πίσω στα θρανία στα 25 μου χρόνια. Βλέπεται στα κανονικά μου χρόνια, δεν κατάφερα να “ολοκληρώσω” τουλάχιστον την υποχρεωτική εκπαίδευση, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι, γιατί έτσι τα έφερε η Ζωή… αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις μια απόφαση, να προσπαθήσεις και φυσικά να ολοκληρώσεις έναν στόχο. Μην νομίζετε όμως πως ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα ή ότι είχα και την υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων-Οικογένειας. Εκτός από τον εαυτό μου κι έναν άνθρωπο (Εκείνον), δεν είχα υπο-στήριξη από κανέναν.

Ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Φεβρουάριος 2008 (η πιο σημαντική χρονιά, μετά τη γέννησή μου): Ήρθαν τα πάνω-κάτω! Έπρεπε να ξανά ξεκινήσω απ’ την αρχή σχεδόν σε όλους τους τομείς. Κάτι άρχιζε, κάτι τελείωνε, κάτι έμεινε στη μέση… πολλές και διαφορετικές αλλαγές-προσκλήσεις που μου φαινόταν αδύνατο να τα αντιμετωπίσω όλα και μόνη μου. Στενοχωρήθηκα, απογοητεύτηκα, έκλαψα, αισθάνθηκα μοναξιά, σαν να βουλιάζω σε ένα κενό, σαν να ξανά πέφτω σε κατάθλιψη…όσο ποτέ άλλοτε. Περίμενα αρκετά στην αναμονή για ένα καλό και ελπιδοφόρο σημάδι, που εκείνο τον καιρό δεν ήρθε από κάπου αλλά από εμένα. Αφού, “λύγισα”, ξύπνησα από τον λήθαργο και είπα: “Μαρία, ως εδώ! Εσύ περίμενες στην αναμονή αρκετά, εξάντλησες όση υπομονή είχες για συγκεκριμένα πράγματα, στάσου δυνατή και πήγαινε γι’ άλλα!” Κι έτσι έγινε! Το ‘ριξα στη δουλειά! Όχι για τα λεφτά, που τότε ακόμα τα παίρναμε καλά και σωστά αλλά κυρίως για να μην σκέφτομαι! Όχι πως δεν σκεφτόμουνα αλλά τουλάχιστον δε βρισκόμουν σε αδράνεια. 

Στις δουλειές που δούλευα, συνάντησα ανθρώπους (κυρίως γυναίκες με παιδιά που πάλευαν πάνω απ’ τις δυνάμεις τους για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις της ζωής), που με βλέπανε μικρούλα (με περνάγανε όλοι εκεί στα 18-20) να μου λένε ότι η τάδε δουλειά δεν είναι για εμένα, αξίζω κάτι καλύτερο, να μη φάω τα νιάτα μου και καταντήσω σαν κι αυτές (ακριβώς έτσι μου τα λέγανε), να πάω να τελειώσω τις σπουδές μου, τουλάχιστον την “υποχρεωτική εκπαίδευση” για να φτάσω σε κάποιο πιο ψηλό επίπεδο ζωής… 

Τις άκουγα με μεγάλη προσοχή και τις συμβουλές τους τις έπαιρνα σοβαρά, γιατί είχαν δίκιο, γιατί μου τα λέγανε με συμπάθεια. Την σκέψη, μου την είχαν βάλει στο μυαλό αλλά δεν ήξερα από που να ξεκινήσω, ώσπου μια μέρα, στο Πολυκατάστημα που δούλευα, μια κοπέλα, η Φρόσω, αν θυμάμαι καλά, που την έβλεπα κάθε Τρίτη που ερχόταν να γεμίσει την “καντίνα”, εκεί που μου έλεγε για μια ακόμη φορά το τι πέρασε στη Ζωή της, για το παιδί που μεγαλώνει μόνη της, κ.α, μου έδωσε τη διεύθυνση του ΣΔΕ που βρισκόταν εδώ κοντά στη γύρω περιοχή. Εκείνη είχε πάει σε ΣΔΕ άλλης περιοχής, οπότε ήξερε πως έχουν τα πράγματα. Μάλιστα θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια της: “Μαρία, εγώ πήγαινα στο σχολείο κάθε απόγευμα με το μωρό μου στην αγκαλιά μου και τα πρωινά δούλευα. Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορεί κι εσύ να τα καταφέρεις και ξέρεις γιατί; Γιατί ο άνθρωπος ο τίμιος και ο αληθινός που συνεχίζει να παλεύει για κάτι καλύτερο, πάντα τα καταφέρνει, κι εσύ Μαρία, όπως κι εγώ, όπως και πολύς κόσμος, είσαι ένας τέτοιος άνθρωπος.”

  Αυτό ήταν! Της υποσχέθηκα ότι τουλάχιστον θα πάω να κοιτάξω το σχολείο. 

  Μπαίνω στο Internet, στους Χάρτες να κοιτάξω που ακριβώς βρίσκεται αυτό το σχολείο και προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα ότι είναι 5 λεπτά από το σπίτι μου. Αποφασίζω να το επισκεφτώ ένα απόγευμα για να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες. Θυμάμαι, ήταν εκεί γύρω στις 17 Ιουλίου, αν δεν κάνω λάθος;

Πηγαίνω, μπαίνω μέσα, συναντάω τη διευθύντρια (Κυρία Τζένη) και της λέω: “Ήρθα για να κάνω εγγραφή…”. 

Με κοιτάζει από κάτω προς τα πάνω και μου λέει: “Εγγραφή; Και τι ηλικία έχει κοριτσάκι μου; Έχεις κλείσει τα 18;”  

Της λέω κατευθείαν με σιγουριά: “Φυσικά! Είμαι 25 χρονών!”

Μου λέει σαν να μη με πιστεύει: “Αποκλείεται! Ψέματα μου λες!”

“Όχι, αλήθεια σας λέω, 25 είμαι, γιατί να πω ψέματα; Αν θέλετε σας δείχνω και ταυτότητα!” της λέω γελώντας! 

“Όχι, εντάξει δεν χρειάζεται, σε πιστεύω! Πάμε μέσα στο γραφείο μου να τα συζητήσουμε όλα!” μου λέει με ευγένεια.

Τέλος πάντως, συζητάμε πολλά, με ρωτάει γιατί δεν κατάφερα να τελειώσω τις σπουδές μου στα κανονικά μου χρόνια, για την οικογενειακή μου κατάσταση κ.α και στο τέλος συμπληρώνω μια αίτηση. Μου είπε πως θα ενημερωθώ αρχές Σεπτέμβρη για τον αν με δεχθούν ως μαθήτρια στο σχολείο. Φεύγοντας αυτό που  αισθάνθηκα ήταν “φόβος”, να το πω; πάντως θυμάμαι ότι έκανα την εξής σκέψη: “Τι πάω να κάνω; Πού πάω να μπλέξω;”

Να πω ότι ουδέποτε είπα σε κανέναν και δε στην Οικογένεια μου τα σχέδια μου ή ότι έκανα αυτή την κίνηση. Γιατί ήξερα ακριβώς τι θα μου έλεγαν, τι θα μου σούρανε, τι απογοήτευση και “μην” θα έτρωγα απανωτά. Όπως και επιβεβαιώθηκα αρχές Σεπτέμβρη που ένα απόγευμα έλαβα ένα τηλεφώνημα από το σχολείο, όπου η Κυρία που ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής μου επιβεβαίωνε ότι με αποδέχτηκαν στο να είμαι για τα επόμενα 2 χρόνια μαθήτρια στο σχολείο τους.

Θυμάμαι τα λόγια και τη σκηνή:

-“Έχετε επιλεχτεί για να είστε μαθήτρια στο σχολείο μας και σε λίγες ημέρες ξεκινάτε. Αν δεν έχετε αλλάξει γνώμη…!”

 
-“Και βέβαια δεν έχω αλλάξει γνώμη…!” της λέω με μια χαρά!

 
  Με το που έκλεισα το τηλέφωνο “πέταξα”, τσίριξα απ’ τη χαρά μου. Ήμουν σίγουρη πλέον γι’ αυτό που ξεκινάω να κάνω. Για την ακρίβεια, η όποιες αρνητικές σκέψεις ή τον όποιο δισταγμό είχα, εξαφανίστηκαν λίγες ημέρες πριν που συνάντησα “Εκείνον”  που ήταν ο μόνος άνθρωπος που το είχα ανακοινώσει και που με στήριξε από εκείνη την στιγμή …μέχρι και σήμερα;!

Πηγαίνω το επόμενο απόγευμα στο σχολείο για τη συνέντευξη και να “κλείσει η συμφωνία” και μια ημέρα μετά το ανακοινώνω με αποφασιστικότητα στη μάνα μου. Η πρώτη της κουβέντα ήταν: “Να το κάνεις! Αλλά θα αντέξεις να τα καταφέρεις;” (αχ μέχρι τότε ή μάλλον μέχρι προσφάτως βρε μάνα δεν κατάλαβες πόσο δυνατή είμαι και πόσα μπορώ να καταφέρω!) αλλά η κανονική μετάφραση ήταν μια δυσαρέσκεια, όπου επιβεβαιώθηκα (για μια ακόμη φορά) και όσο περνούσε ο καιρός “έτρωγα το ένα χαστούκι μετά το άλλο”. Αλλά εγώ εκεί! πείσμα, εγωισμό, αποφασιστικότητα να μην σταματήσω, να τα καταφέρω γιατί πρόκειται για τη δική μου Ζωή. 

Δύσκολα, πολύ δύσκολα! Κάθε φορά που τα σκέφτομαι και τώρα που τα θυμάμαι και σας τα εξιστορώ, αναρωτιέμαι πως άντεξα. Πήρα λοιπόν το Απολυτήριο Γυμνασίου και δεν σκεφτόμουνα να συνεχίσω παρακάτω! Αλλά αυτοί που έβλεπαν μακριά, έβλεπαν την αξία μου, ότι μπορώ να ανέβω ένα ακόμη σκαλοπάτι, μου είπαν μέχρι που με έπεισαν ότι πρέπει να συνεχίσω στο Λύκειο. Κι έτσι συνέχισα για τα επόμενα 4 χρόνια! Κι έτσι έφτασα σήμερα να έχω ολοκληρώσει 2 στόχους που θέλει δύναμη, θάρρος, κουράγιο, υπομονή, αντοχή… όχι να πετύχεις τους στόχους σου, όσο να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια. 

Και τώρα που τα κατάφερα, νιώθω όπως νιώθω κάθε φορά που καταφέρνω κάτι, σαν “Ok, αυτό ήταν! Τα κατάφερα αλλά δεν καβαλάω καλάμι ούτε επαναπαύομαι!” όπως είχα γράψει κάποτε: “Όταν πετυχαίνω κάτι-ας πούμε έναν στόχο-αντί να χαίρομαι και να πετάω απ’ την χαρά μου κάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τα πρώτα λεπτά γιορτάζω, από 'κει κι πέρα είμαι τόσο συγκρατημένη και λέω: "Εντάξει πάμε παρακάτω, στον επόμενο στόχο! Δεν επαναπαύομαι. Είναι αυτό που λένε: "Στην επιτυχία κάποιου την αντιλαμβάνονται οι γύρω του εκτός απ’ τον ίδιο." Έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ! Ίσως γιατί δεν θέλω να απογοητευτώ;"

 

Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι και λίγο όλο αυτό! Απλά, κλείνει ένα κεφάλαιο, ένας κύκλος και ανοίγει ένα άλλο! Δε θέλω να μένω στάσιμη αλλά να προχωράω για τα ακόμα καλύτερα ή έστω να μην είμαι αδρανής. 

Είμαι πάρα μα πάρα πολύ ευχαριστημένη! Γιατί και στις εξετάσεις έγραψα πολύ καλύτερα από ό,τι περίμενα, το Απολυτήριο μου το έβγαλα με 17,2 και το πτυχίο μου με 19. Ε, όχι, δεν ήθελα και 20άρια! Και κυρίως σε όλη τη διαδρομή κράτησα τον εαυτό μου, δηλ. δεν άλλαξα συμπεριφορά, δεν καβάλησα καλάμι, δεν πάτησα επί πτωμάτων και ήμουν τίμια σε όλα μου! Κι εμένα αυτά τα θεωρώ μεγαλύτερη επιτυχία από τα πτυχία ή τους βαθμούς.    

Χαίρομαι που τα κατάφερα! Χαίρομαι ακόμα περισσότερο που γνώρισα κάθε καρυδιάς καρύδι! Από αυτούς που πήρα αδικία, αχαριστία, υποκρισία κλπ. με κάνανε καλύτερο άνθρωπο, επειδή βλέποντάς τους, δεν έγινα σαν κι αυτούς. Από αυτούς που πήρα συμπάθεια, Αγάπη, μια ειλικρίνεια και μια ανθρωπιά κρατάω τα πάντα! Με κάνανε καλύτερο άνθρωπο, να πιστέψω περισσότερο στον εαυτό μου, να είμαι πιο δυνατή, να χτίσω γέφυρες επικοινωνίας, να μη φοβάμαι και να μη διστάζω (αν και ΠΟΤΕ δε φοβήθηκα και δε δίστασα) να είμαι ο εαυτός μου και ειδικά σε κάποιους χρωστάω το ότι με ξεκλείδωσαν, με ότι καλό σημαίνει αυτό. Επομένως, μόνο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ έχω να πω! Και αυτό είναι το μόνο που με λυπεί, τώρα που ένας κύκλος, αυτός ο κύκλος των σχολείων, έχει κλείσει. Θα μου λείψουν υπερβολικά πολύ κάποιοι άνθρωποι. Θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε, ότι είναι στο χέρι μου/μας να μην χαθείς με κάποιους ανθρώπους που εκτιμάς και έχει περάσει πολλά ή τέλος πάντων τους θεωρείς Φίλους ή δικού σου ανθρώπους. Εγώ σαν Μαρία, ποτέ δε λησμονώ τους ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ, όσος χρόνος κι αν περάσει.

Το μεγαλύτερο, όμως, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ το χρωστάω στο ΘΕΟ, πάντα και για πάντα! Δεν με εγκατέλειψε ποτέ και πάντα μου δίνει δύναμη να συνεχίζω! Πάντα τον νιώθω κοντά μου, μαζί μου και είμαι σίγουρη γι' αυτό, επειδή απλά έχω δει πράγματα/σημάδια που μου το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Οπότε Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Θεέ/Παναγίτσα/Χριστέ μου! 

Τώρα, ποια είναι τα επόμενα μου σχέδια; Πολλά και διαφορετικά! 

Είμαστε στα μέσα του Καλοκαιριού, οπότε, χαλάρωση, ανεμελιά, όμορφες στιγμές… όπως προσωπικά μπορώ! Διακοπές, δεν ξέρω! Θεού, τύχης και λεφτά θέλοντος! Δουλειά, όπως ήδη σας έχω πει ΕΔΩ, στην οποία ξεκινώ και πάλι από σήμερα. Στείλτε μου τη θετική σας ενέργεια, για να πάνε όλα καλά! Ελπίζω, cinema, κανένα μπανάκι στη θάλασσα, κανένα καφεδάκι με Φίλους, σίγουρα πολύ γράψιμο (έχω κι ένα βιβλίο να τελειώσω!) και …την Υγεία μου να έχω και όλα θα γίνουνε! (Τόση αισιοδοξία, δεν ξέρω που να την κρύψω, για να μην μου την πάρει κανείς! Χαχα!!!)

 

 

  Προς το παρόν, αυτά από εμένα! Εύχομαι να μην σας κούρασα και πολύ με αυτή την ανάρτηση. Προσπάθησα να σας τα πω όσο πιο απλά και με συντομία γίνεται! Λίγα και καλά που λένε! 

Εύχομαι να περνάτε όμορφα και ρίξτε και καμιά βουτιά και για εμάς που έχουμε μείνει πίσω στη πόλη! 

Α, να μην ξεχάσω να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλες τις ευχές και τα καλά σας λόγια που μου στείλατε αυτές τις ημέρες! Το εκτιμώ αφάνταστα που κάποιοι έχουνε να πουν μια καλή κουβέντα ή μια ευχή και ακόμα περισσότερο που με σκέφτεστε και δεν με ξεχνάτε! Το ίδιο ισχύει για εμένα προς όλους εσάς που με διαβάζετε/με γνωρίζεται είτε από κοντά είτε μέσα από το blogging! 

 

Εδώ γύρω θα βρίσκομαι και θα τα λέμε! 

Υ.Γ. Να μην ξεχνάτε: "Να χαμογελάτε & να είσαστε ΠΑΝΤΑ & ΠΑΝΤΟΥ ο εαυτός σας!"

      

 

 

📍ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ #30: ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ! (part1) (28/05/2014)
📍ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ #32: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΑ! (part2) (08/07/2014)

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

 
 

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved