🎨Οι Καλλιτεχνικές Ανησυχίες Μου #1: Η συλλογή ρούχων μου!

 Νέα χρονιά, άρα ξεσκαρτάρισμα ειδικώς και γενικώς. Στο μάζεμα, στην συλλογή, στο πέταμα… βρήκα πολλά πραγματάκια από το παρελθόν. Ένα από αυτά είναι “Η συλλογή ρούχων μου”. Εκεί το 1998 μέχρι και το 2000+ (εποχή αρχής, μέσης και τέλος της Κατάθλιψης) το έριξα στην ζωγραφική και στο γράψιμο ποιημάτων και στοίχων. 

 

  Έτσι ξαφνικά, μου βγήκε, ανακάλυψα από μέσα μου την Καλλιτεχνική μου φύση. Την κατάλληλη στιγμή, αφού η ζωγραφική, η ποίηση, οι στίχοι, η γραφή κειμένων και η δημιουργία του πρώτου μου blog, ήρθε η επιφοίτηση, στάθηκαν η αφορμή, η βοήθεια, η δύναμη να ξεπεράσω μόνη μου την σοβαρή αυτή ψυχική νόσο.

  Θυμάμαι αργά τα βράδια που όλοι μαζευόντουσαν στα δωμάτιά τους, έπαιρνα τα μολύβια μου, τα χρώματά μου, τα τετράδια μου, κλεινόμουν στην κουζίνα, έβαζα να παίζει χαμηλά μουσική και άρχιζα να δημιουργώ…  μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Επίσης, θυμάμαι μια Κυριακή (τις Κυριακές που μέχρι και πριν 1 χρόνο τις μισούσα, τώρα πλέον τις αγαπώ) του Ιούλη του 2003, έξω στην βεράντα, που ήμουν σε μια κατάσταση “δυστυχίας”, έτσι ξαφνικά πάνω στις σκέψεις μου, μου ήρθαν κάποια λόγια, τα οποία τα μετέφερα στο χαρτί την ίδια ώρα και έτσι χωρίς καν να το καταλάβω έγινε η αρχή για να ασχοληθώ με την στιχουργική και συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Από εκείνη την στιγμή, ένα φως, μια αισιόδοξη σπίθα φάνηκε μπροστά μου και όλα άλλαξαν μέσα μου. Είχα έναν σκοπό, έκανα κάτι που μου άρεσε, που με γέμιζε, που έτρεφε τον εσωτερικό μου κόσμο. Γιατί πολύ απλά η δημιουργία, σε όποια μορφή κι αν είναι, απλά σε τρέφει με συναισθήματα…

 Βρήκα λοιπόν πολλές ζωγραφιές μου αλλά και το τετράδιο με τα ρούχα που “σχεδίασα” τότε. Όχι ότι την είδα “Σχεδιάστρια Μόδας”, “Donatella Versace” ή ότι ονειρευόμουνα να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα πράγματα είναι πιο απλά! Το 1998 (ήμουν 15 χρονών;;;), παιζόταν ένα pop τραγούδι (τρελή εγώ τότε με την ξένη μουσική, αφού άκουγα μόνο ξένα και καθόλου μα καθόλου Ελληνικά. Πως μου συνέβη αυτό, ακόμα δεν έχω καταλάβει!) και συγκεκριμένα το “Girlfriend” της Billie Piper. Το τι κόλλημα είχα φάει με αυτό το τραγούδι και με την ίδια την -ως- τραγουδίστρια, δεν μπορείτε να καταλάβετε. Μου άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά της και τα συγκεκριμένα ρούχα που φορούσε στο video-clip που έτσι έφτιαχνα συνεχώς τα μαλλιά μου και έψαχνα σαν τρελή να βρω στην αγορά τα ίδια ρούχα. Το παντελόνι να σας πω πως το είχα βρει και μάλιστα το ίδιο.

  Αν προσέξετε παρακάτω στις φωτο, οι σελίδες του τετραδίου (που πια έχουν κιτρινίσει) και τα πρώτα ρούχα που “σχεδίασα” ή τέλος πάντων προσπάθησα (ανεπιτυχώς βεβαίως-βεβαίως) ήταν και αυτά του video-clip.  

  Έτσι λοιπόν, στάθηκε η αφορμή για να αρχίσω να “σχεδιάζω” τα δικά μου ρούχα, που ναι είναι όλα του στυλ μου! 

 

  Ξεφυλλίζοντας και σκανάρωντας τις φωτο πραγματικά έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν, στις ελάχιστες όμορφες αναμνήσεις και εκτός το ότι ον λίγο συγκινήθηκα (να το κρύψω; δεν θα το κρύψω!) έβαλα και τα γέλια. Γελούσα με τον εαυτό μου με την ερασιτεχνία μου (αν και Εγώ μέχρι και σήμερα αποκαλώ για τον εαυτό μου “Ερασιτέχνης σε όλα! Δηλαδή “Εραστής της Τέχνης”!) και την μετριότητά μου ως “Ζωγράφος”. (Εντάξει, είμαι καλή στο γράψιμο και σε 2-3 άλλα, δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα. Ο καθένας στο είδος του…) Ξέρω πως μπροστά σε ένα παιδί ή σε παιδιά που ζωγραφίζουν, εγώ πιάνω πάτο. Αλλά επειδή έχω χιούμορ και διακωμωδώ τον εαυτό μου, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας τις δημιουργίες μου (εξάλλου, από την Άνοιξη, αν θυμάστε,  χρωστάω μια τέτοια ανάρτηση με τις Καλλιτεχνικές μου δημιουργίες), τα ρούχα που σχεδίασα (μεταξύ μας, κάποια από αυτά θα τα ήθελα να τα έχω στην ντουλάπα μου!) και να τα έχω και ως αρχείο στο blog μου.

  Οπότε, πρώτον, δείξτε μεγάλη κατανόηση ως προς την μετριότητά μου…

  δεύτερον, τα “μοντέλα” μου έχουν μια ιδιαίτερη ομορφιά, οπότε να τα συμπαθήσετε…και,

  τρίτον, τα ρούχα έχουν δημιουργηθεί με την τότε φαντασία μου, οπότε δεν ξέρω αν λένε και πολλά.

  Πάντως, αναρωτιέμαι πως τα έκανα όλα αυτά τότε. Τώρα αν με πίεζα να καθίσω να κάνω το ίδιο, δεν νομίζω πως θα μπορούσα εύκολα να το κάνω.

  Έχετε το ελεύθερο να ξεκαρδιστείτε στα γέλια, χωρίς παρεξήγηση. Εγώ ήδη γελάω… Οπότε, ας γελάσουμε μαζί, αφού το γέλιο είναι ένα υπέροχο πράγμα. Και επειδή, αυτή του είδους η αναδρομή στο παρελθόν με τις καλλιτεχνικές μου δημιουργίες και όχι μόνο, μου αρέσει, λέω σε κάποια άλλη ανάρτηση να μοιραστώ μαζί σας και άλλες μου δημιουργίες, όχι βέβαια άλλα ρούχα αλλά άλλα πράγματα. Εμ, τι; έτσι θα σας αφήσω το 2015; Θα μοιραστούμε ωραίες, μικρές, μεγάλες, αστείες και κάποιες φορές σοβαρές στιγμές. Καλά να είμαι, καλά να είμαστε και “Θα Ζήσουμε μεγάλες Στιγμές” σας λέω!   

 Απολαύστε και γελάστε!

Τα “μοντέλα” μου…

         

 

   

Η “Συλλογή Ρούχων” μου…

             

   Πώς σας φαίνονται;;; Δεν μπορείτε πάντως να πείτε, μια πλούσια συλλογή με πολλά χρώματα, σχέδια και γούστο, έ;;; Πάντως, θυμάμαι που είχα ράψει κανονικά και ρουχαλάκια για τις 2 Barbie που είχα. Και τα είχα καταφέρει τόσο καλά, που είχα ολόκληρη συλλογή από παντελόνια, φούστες, φορεματάκια, ε! φυσικά και τσαντούλες ακόμα και παλτό. Ειδικά ένα σε ανοιχτό πράσινο παλτουδάκι με ωραία κουμπάκια, ακόμα το θυμάμαι. Κρίμα που η μάνα μου, τότε από τα νεύρα της μου τα πήρε και τα πέταξε όλα. Αυτά!😁

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!

 

 

 📌Διαβάστε όλες τις σχετικές αναρτήσεις της στήλης "Οι Καλλιτεχνικές Ανησυχίες Μου"

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog

 ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

*All rights reserved