🎨Οι Καλλιτεχνικές Ανησυχίες Μου #3: Το σπίτι των ονείρων μου

                                

Ήταν ένα κοριτσάκι που την έλεγαν Μαρία, γύρω εκεί στα 13-14. Επιθυμούσε την ζεστασιά του σπιτιού, την οικογενειακή γαλήνη, την ηρεμία, την τάξη και την ασφάλεια. Στο δικό της σπίτι δεν έβρισκε ακριβώς αυτά, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ήρθε όμως ο καιρός κι έτσι τα πράγματα που ήταν ανάμεσα σε μια κόκκινη λουρίδα… σε δυο διαφορετικά σπίτια… σε δυο χώρια γονείς… σε 2 εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Σαν παιδί λοιπόν έτυχε να περάσει λίγες στιγμές με τον Πατέρα της, αφού εμφανίστηκε στη Ζωή της. Ζούσε με την μητέρα της και τα αδέλφια της αλλά  σχεδόν καθημερινά τον επισκεπτόταν μαζί με τον μικρό αδελφό της. Περνούσαν πολύ καλά με Εκείνον, γιατί ήξερε πως να τους θαμπώσει με τα “λούσα”… χωρίς να το καταλάβουν τα δυο αδέλφια, μετακόμισαν στον πατέρα και μείνανε μαζί του αρκετούς μήνες. Κάποια στιγμή γνώρισαν και την νέα του σύντροφο την Τάνια, που είχε ένα μικρό κοριτσάκι την Μαρίκα, 6 χρονών. Νέα δεδομένα πλέον στη Ζωή όλων και οι συνθήκες διαφορετικές. Ο αδελφός μετά από πολύ καιρό “αποχώρησε”, γιατί δεν υπήρχε η αμοιβαία συμπάθεια προς τα νέα πρόσωπα… η Μαρία με τον καιρό τις συμπάθησε και τις δυο. Ίσως επειδή και η Τάνια και η μικρή προσπαθούσαν πολύ να ενταθούν στην “οικογένεια”, να έρθουν πολύ κοντά σε εκείνη, να μην νιώθουν (Ξ)ξένες, να γίνουν κάτι παραπάνω από …Φίλες.

  Μια μέρα που η Τάνια κάλεσε την Μαρία να έρθει το επόμενο πρωί στο σπίτι της να μαγειρέψουν και να ετοιμάσουν το μεσημεριανό τραπέζι για τον Πατέρα κι εκείνες, εκείνη της υποσχέθηκε πως θα περάσει, έτσι κι έγινε. Πήγε το επόμενο πρωί, χτύπησε το κουδούνι και όταν άνοιξε την πόρτα η Τάνια, την υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και με μια ζεστασιά. Πέρασαν μια υπέροχη μέρα μαζί… ήρθε η νύχτα και η Μαρία μετά από πρόταση της Τάνιας κοιμήθηκε εκεί το βράδυ. Χωρίς να το καταλάβει, τα βράδια γίνανε πολλά… πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, ο χρόνος και πλέον ζούσε σε ένα καινούργιο σπίτι, ένα σπίτι μικρό, ίσα-ίσα χωρούσαν 4 άτομα, με τα απολύτως απαραίτητα αλλά μύριζε ζεστασιά, θαλπωρή, οικογένεια… μύριζε Αγάπη, στοργή… όλα αυτά που δεν είχε νιώσει άλλοτε.

  Όμως, όσο υπήρχαν τέτοια συναισθήματα, άλλο τόσο από κάποιο διάστημα και μετά υπήρχε και η κακή συμπεριφορά του πατέρα, όπως πολύ καλά γνώριζε η Μαρία. Τότε συνειδητοποίησε πως ήρθε η ώρα να φύγει, δεν χωράει άλλο πια σε αυτό το σπίτι, δεν ανήκει πλέον εκεί που νόμιζε πως ανήκε, είναι μια ξένη και βάρος και η Καρδιά έκανε πέρα και τον πρώτο λόγο πλέον τον είχε η λογική. Κι έτσι ένα πρωί Σαββάτου, χωρίς να την καταλάβει κανείς, σαν κλέφτρα, σαν φυγάς, σαν κυνηγημένη από το παρελθόν της, άνοιξε την πόρτα, κοίταξε για τελευταία φορά τι αφήνει και έφυγε με βαριά καρδιά. Το ΜΕΤΑ ήταν πιο δύσκολο από την φυγή. Η συγνώμη που δεν κατάφερε να πει… η περιφρόνηση που –ίσως- δίκαια πήρε… η επιστροφή εκεί που πραγματικά ανήκε και όσα επακολούθησαν ήταν πιο δύσκολα από την φυγή, από την αρχή, από το καινούργιο, από τις αλλαγές.

  Σήμερα, 18 χρόνια μετά δεν ξέχασε την μορφή της Τάνιας και της μικρής Μαρίκας, ούτε τι έζησε, τι ένιωσε, τι κέρδισε, τι έχασε, ούτε φυσικά μετάνιωσε ποτέ που άφησε το κανονικό της σπίτι για να ζήσει σε ένα άλλο. Για το μόνο που μετάνιωσε είναι η σιωπηλή  φυγή της. Η μόνη φυγή στη Ζωή της μέχρι σήμερα. Γιατί τότε είχε ορκιστεί πως η σιωπηλή φυγή δεν είναι λύση, είναι δειλία κι αν αναγκαστεί πάλι να το βάλει στα πόδια, θα είναι με το κεφάλι ψηλά, έχοντας κοιτάξει τον άλλον κατά πρόσωπο και αντιμετωπίζοντας τον με θάρρος και αυτό τον όρκο μέχρι σήμερα τον κρατάει.

  Σήμερα, 18 χρόνια μετά, εκείνο το μικρό σπίτι που όμως ήταν γεμάτο από Αγάπη, ζεστασιά, θαλπωρή… υπάρχει ακόμα και κάθε φορά που τυχαίνει και περνάει από εκεί, αισθάνεται οι αναμνήσεις να την γεμίζουν με χαρά και όχι πλέον με θλίψη. Έχει καταλάβει στο πέρασμα των χρόνων πως τελικά, “το σπίτι των ονείρων της” δεν είναι ένα παλάτι, με πολλά δωμάτια, πισίνα, τζάκι, κήπο αλλά ένα σπίτι που οι άνθρωποι εκεί μέσα, ακόμα και η ίδια θα το κάνουν το σπίτι να μοιάζει σαν ένα παλάτι, πλημυρισμένο από συναισθήματα. ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Γιατί, στην πραγματικότητα το λιμάνι σου/το σπίτι σου είναι εκεί που νιώθεις πως ανήκεις, πως είσαι κομμάτι του, που δίνεις και λαμβάνεις  ζεστασιά, ηρεμία και ασφάλεια.

*Μια μικρή -αληθινή- ιστορία για το πως “ορίζει” ο καθένας, μεταφορικά ή κυριολεκτικά “Το σπίτι των ονείρων του”.

____________________________

   

   Παρακάτω θα σας δείξω κάποιες ζωγραφιές-σπίτια “Παλάτια”, η πρώτη είναι του αδελφού μου του Βασίλη, που δε θυμάμαι από που το εμπνεύστηκε για να κάνει ένα τέτοιο σπίτι, ίσως από την Οικογένεια Άνταμς, που βλέπαμε τότε μαζί. Η δεύτερη, είναι η δική μου εκδοχή του δικού μου “σπιτιού-παλάτι” που την εν λόγω ζωγραφιά την έφτιαξα τον Οκτώβριο του 2004. Η τελευταία, είναι πρόσφατη και την εμπνεύστηκα από μια σελίδα σε ένα από τα βιβλία Αγγλικών που πηγαίνω κάθε Τετάρτη. Με το που ξεφύλλισα το βιβλίο και έπεσα πάνω στο σπίτι, είπα αμέσως: “Εγώ αυτό το σπίτι θα το φτιάξω… στο χαρτί, όπως παλιά!” Εκτύπωσα την σελίδα και άρχισα ένα απόγευμα να σχεδιάζω σιγά-σιγά με χάρακα και μολύβι το σπίτι. Δεν έγινε σαν το πρωτότυπο αλλά και μόνο που κατάφερα να το φτιάξω (και μάλιστα μετά από χρόνια ξανά σχεδίασα/ζωγράφισα με χαροποιεί) βάζοντας τις δικές μου πινελιές, εμένα μου αρέσει.

Το “σπίτι” του αδελφού μου!

Η δική μου εκδοχή του δικού μου “σπιτιού”.

Και το πρόσφατο “σπίτι” μου! Αριστερά το πρωτότυπο και στα δεξιά το “κοπιάρισμα”, με τις δικές μου πινελιές. 

  Αυτό ήταν το 3ο μέρος αλλά όχι το τελευταίο των “Καλλιτεχνικών ανησυχιών” μου. Πρώτα σας έδειξα την “Συλλογή ρούχων μου”, ύστερα την “My Art Gallery” και τώρα “Το σπίτι των ονείρων μου”. Στην συνέχεια;;; Ποιος ξέρει;;; Η δημιουργικότητα και η έμπνευση σου έρχεται από ‘κει που δεν το περιμένεις!

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!

 

 

 

Διαβάστε όλες τις σχετικές αναρτήσεις της στήλης "Οι Καλλιτεχνικές Ανησυχίες Μου"

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

*All rights reserved