Σκέφτομαι και Γράφω#19 – Υπάρχουν κάτι άνθρωποι… (part3)

   Σε μια εποχή που όλα ή σχεδόν όλα καταρρέουν, που υπάρχει αβεβαιότητα για το “που βαδίζουμε”, “τι θα γίνει με τις δουλειές μας, τα οικονομικά μας”, “ποιό είναι το μέλλον μας” και πάει λέγοντας, (δεν χρειάζεται να σας τα πω Εγώ, τα ξέρει ο καθένας από πρώτο χέρι) αντί να παραμένουμε Άνθρωποι με ψυχή γινόμαστε αγρίμια έτοιμα με το παραμικρό να κατασπαράξουμε τον διπλανό μας. Δεν χρειάζεται να τον γνωρίζεις προσωπικά ή να σου έχει δώσει το δικαίωμα ή την άδεια, την παίρνεις εσύ από μόνος σου.

 Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί στο πετσί τους τι σημαίνει “το τίποτα να το κάνεις κάτι”, “να κρατηθείς να μην πας να φουντάρεις”, “να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή”… συν να “πεθαίνεις” μέσα στη θλίψη (που το βλέπεις πάει να μετατραπεί σε κατάθλιψη αλλά το παλεύεις) όμως απ’ έξω δείχνεις τον χαρούμενο και αισιόδοξο. Είναι βλέπετε και αυτή η αξιοπρέπεια που δεν σε αφήνει αλλά όμως είναι απαραίτητη στα πάντα.

  Η ‘κρίση’ δεν μας έφερε πιο κοντά, δεν μας έμαθε να κατανοούμε την διαφορετική κατάσταση του καθενός που από ατυχία βρέθηκε να είναι σε μια “μη βολεμένη θέση”, δεν μας έκανε να νοιαζόμαστε πραγματικά τι συμβαίνει στο διπλανό μας, δεν μας νοιάζει αν ο άλλος πεθαίνει, με όποιον τρόπο πεθαίνει αρκεί να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι στην θέση του. Γιατί δυστυχώς δεν σκεφτόμαστε πως μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε στην ίδια θέση. Όχι! Δεν γίναμε περισσότερο άνθρωποι, γίναμε περισσότερο τέρατα. Τι; Αυτή δεν είναι η αλήθεια;

  Οι άνθρωποι πάντα ήμασταν πολύ καλοί στον να μιλάμε για τους άλλους, να τους ασκούμε κριτική, να τους θάβουμε, να τους κουτσομπολεύουμε από περιέργεια κι όχι από ενδιαφέρον, να τους στήνουμε στον τοίχο και με ευχαρίστηση να τους ‘λιθοβολούμε’ ή να τους ‘πυροβολούμε’ επειδή είτε είναι διαφορετικοί (σε ένα πράγμα ή σε πολλά) είτε επειδή δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Ναι, είναι σύνηθες φαινόμενο να πολεμάμε όσους δεν “πάνε με τα νερά μας”, όσους δεν μπορούμε να τους λυγίσουμε… αφού θέλουμε να έχουμε το πάνω χέρι. Τι; Αυτή δεν είναι η αλήθεια;

  Στα εύκολα, στις χαρές, στη διασκέδαση, στο φαγοπότι, στα σωστά… όλοι είναι δίπλα μας. Στα δύσκολα, στις λύπες, στην μοναξιά, στην βοήθεια, στα λάθη… όλοι είναι μακριά μας. Τότε από μακριά, πέρα από την απουσία τους, έχουν και μια ανεξήγητη κριτική για σένα, μια κριτική που φτάνει στο σημείο της “έλλειψη ηθικής”. Μια ανεξήγητη-συνεχείς κριτική, που αντί να κοιτάζουν πρώτα τη δική τους καμπούρα ασχολούνται με την καμπούρα του άλλου. Δεν τους νοιάζει να σε βοηθήσουν (έτσι για τα μάτια του κόσμου, για το θεαθήναι που λένε) ουσιαστικά να ξανά σταθείς στα πόδια σου, τους νοιάζει να μην σε δουν να στέκεσαι στα πόδια σου. Γιατί, όταν σε έχει πάρει η κάτω βόλτα, ακόμα κι αν δεν ευθύνεσαι εσύ ο ίδιος, ακόμα κι αν η ίδια η Ζωή σου στέλνει συνεχόμενα χτυπήματα, αντί να σε βλέπουν να κατεβαίνεις σκαλιά, σε βλέπουν, ακόμα κι αν αγκομαχείς να τα ανεβαίνεις και πάλι ένα-ένα. Τι; Αυτή δεν είναι η αλήθεια;

 Λίγοι Άνθρωποι μας νοιάζονται πραγματικά. Λίγοι, ελάχιστοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα της μιας παλάμης, είναι αυτοί που εκτός από τα “πάνω” μας, θα βρίσκονται και στα “κάτω” μας. Πρέπει να σταθείς τυχερός για να βρεις τέτοιους ανθρώπους ή ακόμα κι “έναν” που θα κάνει για 5 ή για 10 ανθρώπους, όμως το ξέρω πως υπάρχουν και αξίζουν. Δεν πρέπει να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι γιατί πολύ απλά δεν είμαστε όλοι ούτε ίσιοι, ούτε όμοιοι, άσχετα που αυτό μας έχουν πουλήσει σαν καραμέλα. Τι; Αυτή δεν είναι η αλήθεια;

  Μην ξεχνάμε πως δεν είναι μόνο “τύχη” αλλά και “επιλογή” στο τι ανθρώπους επιτρέπουμε να έχουμε δίπλα μας ή με ποιούς θα συναναστρεφόμαστε. Στο ένα φάουλ, στο δεύτερο φάουλ, άντε δίνεις τόπο στην οργή, βάζεις νερό στο κρασί σου, το ξεχνάς, συγχωρείς και συνεχίζεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα πριν. 

  Όλα ωραία και λογικά ..ως ένα σημείο. Όταν όμως στην τρίτη, τέταρτη (αν και στην τρίτη καίγεσαι, είναι κανόνας αυτός!) το φάουλ είναι καθαρή κόκκινη κάρτα που δόθηκε μετά από πολύ σοβαρό λόγο ή ασυγχώρητης-αχάριστης συμπεριφοράς, τότε είναι δικό σου λάθος για την συνεχόμενη “επιλογή” σου. Αν πάλι δεν είναι, είναι πάλι επιλογή σου να αλλάζεις δρόμο όταν σε αναγκάζουν να αποδεχτείς  μια τέτοια επιλογή. Γιατί, κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κάνει να βγαίνεις εσύ ότι είσαι “το λάθος” κι ο άλλος “ο τέλειος”, εσύ να είσαι το “θύμα” κι ο άλλος να το παίζει “Θεός” και κυρίως κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε αναγκάσει να γίνεις κάτι που δεν είσαι.

  Με απλά λόγια, μακριά από τέτοιους τύπους ανθρώπων. Δεν τους χρειαζόμαστε και δεν αξίζουνε να υπάρχουν στη Ζωή μας, ούτε για αστείο, ούτε καν για να περνάει η ώρα μας. Είναι άνθρωποι δηλητηριώδεις που πολύ εύκολα μπορούν να δηλητηριάσουν και τη δική μας Ζωή. Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους “κενούς” αλλά ανθρώπους με “Ψυχή και Καρδιά”. Τι; Αυτή δεν είναι η αλήθεια;

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

Διαβάστε επίσης:
________________________

►Υπάρχουν Άνθρωποι και Άνθρωποι… (part1)

►Συλλέγω Στιγμές#22 – “Υπάρχουν Άνθρωποι και ανθρωπάκια!” (part2)

► Διαβάστε εδώ όλα τα post της στήλης “Σκέφτομαι και Γράφω#”!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου. 
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!  

©Copyright 2010-2015 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
*All rights reserved