Περπάτησα μονάχη μου σε γνώριμα μονοπάτια
σε δρόμους, σε στενά που κάποτε βαδίσαμε μαζί
Ώρες με συζήτηση, γέλια, πειράγματα
σχεδιάζοντας όνειρα, ένα μέλλον κοινό
Βρέθηκα χωρίς χάρτη στα μέρη που περπατήσαμε μαζί
πιασμένοι χέρι-χέρι στα μονοπάτια της ζωής
Περπάτησα μονάχη μου σε εκείνη τη Λεωφόρο
με τον περίεργο σχεδιασμό, τους παράλληλους δρόμους
τη θάλασσα που σε ακολουθεί συνεχώς
Διέσχισα και εκείνο το ψυχρό μονοπάτι
εκεί που στέκεται αγέρωχο το καμένο κτήριο
Κανένας φόβος πια μόνο λύπη για την απέραντη μοναξιά
Περπάτησα για ώρες σε ένα ταξίδι στο παρελθόν
μονάχη μου μα ήταν σαν να σε έχω δίπλα μου
σαν να σου μιλάω, να σου γελάω, να σε πιάνω απ’ τη μέση
Όπως τότε που έλεγες πως το κάνω επίτηδες
για να κερδίσω ένα άγγιγμα, ένα χάδι στα ξαφνικά
Μα Εγώ το έκανα μόνο και μόνο γιατί σ’ αγαπούσα αληθινά
Περπάτησα μέσα στο πλήθος, αντάμωσα οικία πρόσωπα
κάποιοι δεν ξέχασαν εκείνο το ζευγάρι του Καλοκαιριού
με το άραγμα, τα χάδια, τα πειράγματα τα ερωτικά
Διακριτικά χαμογελούν σαν να μην τρέχει τίποτα
κι Εγώ σαν “μια άλλη” συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου
Περπάτησα μονάχη με την μουσική και τις θύμησες για συντροφιά
το γλυκό αεράκι να απαλύνει την θλιμμένη ατμόσφαιρα
Τα μάτια επιθυμούν να μιλήσουν αλλά ζορίζονται πίσω από τα μαύρα γυαλιά
Ένα τσίμπημα που μοιάζει σαν πόνος όμως είναι θλίψη και λύπη μαζί
για τα γκρεμισμένα όνειρα, τα καμένα συναισθήματα, τα λόγια τα ψεύτικα
Για της μοίρας το γραφτό, το συνεχές άδικο και τα παιχνίδια που μου παίζει η Ζωή
Περπάτησα μονάχη μου στα κοινά μας γνώριμα μονοπάτια
Τα πάντα έμοιαζαν ίδια, σαν να μην πέρασε ο καιρός
κι όμως οι μήνες πέρασαν σαν τρεχάμενο νερό
Η ίδια αίσθηση, ο ίδιος αέρας, ο ίδιος ήρεμος τόπος
Τίποτα δεν ξέχασα, όλα τα θυμάμαι σαν να ‘ταν χθες
μόνο που Εγώ πια τα βλέπω από διαφορετική σκοπιά
Πέρασε τόσος καιρός κι ας σε φέρνει η Ζωή μπροστά μου συνεχώς
Λείπεις κι αν μην αντέχω να ακούω το όνομά σου
Ευχή και κατάρα να σ’ έχει ο Θεός καλά μα κι ότι έδωσες να λάβεις
Πάντα απών στο Τίποτα, πάντα παρούσα στο κάτι
κι όμως δεν απαρνιέμαι το παρελθόν και τα συναισθήματα
Πάω όπου με πάει η Καρδιά μου κι ας κάνει λάθος
Εκείνη ίσως ξέρει κάτι παραπάνω*Αφιερωμένο!© Κυριακή 8/03/2015ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)
“Ανακατεύω τον ουρανό, την μέρα, τη νύχτα
Χορεύω με τον άνεμο, με τη βροχή
Λίγο αγάπη, μια σταγόνα μέλι
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
Και μέσα στο θόρυβο, τρέχω και φοβάμαι
Είναι η σειρά μου;
Έρχεται ο πόνος…
Και πετώ μακριά, πετώ, πετώ, πετώ, πετώ
Μόνο ελπίδα...
Σε αυτόν τον δρόμο η απουσία σου...
Όσο κι αν προσπαθήσω, η ζωή μου χωρίς εσένα δεν είναι παρά ένα αστραφτερό ντεκόρ”
“Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ’ τους στίχους.
Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.
Πως;
Δίνω κάθε φορά εγώ την αρχή με μια ανάρτηση.
Ετοιμάζετε την δική σας ανάρτηση διαλέγοντας ένα ποίημα, δικό μας ή κάποιου αλλού.
Το συνδυάζουμε με μια φωτογραφία, δικιά μας ή κάποιου άλλου.
Το συνοδεύουμε με κάποιο τραγούδι που θεωρούμε ότι ταιριάζει.
Ή ότι άλλο θέλουμε σε σχέση με την ποίηση...
σ.σ. Το “Η στιγμή σου σ’ ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM”
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
*All rights reserved
Πολύ όμορφο και συγκινητικό.. Κρύβει πολύ πόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα αγαπημένη μου!!
Κατερίνα μου κρύβει πολλά ...συναισθήματα!
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα να έχουμε!
Συγχαρητήρια Μαρία! Με συγκίνησες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Γιώργο μου!
ΔιαγραφήΝα γράφεις Μαρία μου αφού αυτό σου αρέσει και εκτονώνεσαι έτσι. Να πω όμως ότι μου άρεσε πολύ και η φωτογραφία σου, για να πετύχω εγώ τόσο καλά τις γραμμές (π.χ. το δρόμο κάτω δεξιά) έπρεπε να πάρω μαθήματα από άλλους, οπότε, αν εσένα σου βγήκε από μόνη σου έτσι, πάει να πει ότι το έχεις πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ, καλή εβδομάδα.
Αυτό κάνω Γιώργο, γράφω, γράφω, γράφω!
ΔιαγραφήΌσο για την φωτογραφία, δεν έμαθα από κανέναν. Απλώς παρατηρώ το μέρος ή αυτό που θέλω να φωτογραφήσω και ξέρω που θέλω να εστιάσω.
Καλή εβδομάδα να έχεις!
Μπράβο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ που με τίμησες με τέτοιο τρόπο.
Εγώ ευχαριστώ Μαρία μου!
ΔιαγραφήΕ, ρε περπάτημα που ρίξαμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί μαζί το κάναμε, Μαράκι!!!
Μας πήρες μαζί σου... Σε αυτές τις στιγμές μοναξιάς, που ουσιαστικά ήταν γεμάτες αναμνήσεις...
Και άσχετα με το τώρα, θεωρώ ευλογία το να έχει κανείς όμορφες στιγμές να αναπολήσει όταν "κλείνει" τα μάτια...
Αγκαλιά και φιλί, λατρεμένη μου!
Καλή εβδομάδα!
ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!
("Πάντα απών στο Τίποτα"... Τί φράση, ήταν αυτή, βρε κοριτσάρα μου... Ανατριχιαστικά μοναδική...)
Γιάννα μου, από περπάτημα, άλλο τίποτα! Είμαι η καλύτερη παρέα.... μέχρι και βουνά με τις παντόφλες ανεβαίνω! (ξέρω τι λέω η 'τρελή'!!!) Χαχαχα!!!
ΔιαγραφήΞέρω και τι εννοείς εσύ!
Μαζί το κάναμε το περπάτημα... αρχή, μέση και τέλος!
Ότι (μου) λέει η 'Καρδιά" αυτά τα "ανατριχιαστικά" γράφω!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!
Τα φιλιά και την ❤ μου!
Μαράκι μου, πόσο ποιητές μας κάνει ο πόνος του έρωτα...Κι εγώ όποτε περπάτησα στα παλιά, πάντα πόνεσα πολύ... Φιλιά πολλά και να είσαι καλά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρα μου, έτσι είναι!
ΔιαγραφήΝα είσαι κιε σύ καλά!
Τα φιλιά μου και σ' ευχαριστώ!
Ωραίο το ποίημα σου, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι... Υπάρχει έμπνευση χωρίς πόνο τελικά;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό το κακό που δρόμοι, μέρη, ήχοι και μυρωδιές φέρνουν στη μνήμη μας πρόσωπα και καταστάσεις και μας κάνουν να αναπολούμε ή να πονάμε;...
Ααχχχ.... Πολύ ωραίο το ποίημα σου... Πολύ συγκινητικό...
Σε φιλώ! ♥
Rylie μου, χωρίς πόνο δεν υπάρχει τίποτα που να το εκτιμάμε.
ΔιαγραφήΚαι να μη θέλεις, να κάνεις τον "κινέζο", τον αδιάφορο.... και οι δρόμοι, τα μέρη, οι ήχοι... τα πάντα θα μας φέρνουν θύμησες και θα πονάμε.
Από συγκίνηση, άλλο τίποτα, έ;
Να είσαι καλά!
Τα φιλιά μου!
Υπεροχο Μαρακι μου ποσο χαιρομαι που απολαμβανουμε την μοναδικη πενα σου χιλια φιλια !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήmarilise, χαίρομαι κι εγώ που απολαμβάνεται την ...πένα μου! Ευχαριστώ πάρα πολύ!
ΔιαγραφήΤα φιλιά μου!
Πάντα πίστευα ότι ο πόνος δίνει την καλύτερη έμπνευση. Εκφραζόμαστε, ξεσπάμε, πονάμε.... Απαλύνει κάποτε ο πόνος... Αλλά πώς να ξεχάσεις τόσες στιγμές και τόσα πράγματα που μοιράστηκες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, εκείνος που έχει ζήσει τόσες όμορφες και ιδιαίτερες στιγμές είναι τυχερός...
Να είσαι καλά Μαρία μου και να χαμογελάς!!! :) ❤
Αναστασία μου, εγώ να δεις πόσο μα πόσο το πιστεύω!
ΔιαγραφήΕδώ, σε αυτή την φάση που είμαι.... γράφω μέσα από το Νοσοκομείο, στο Netbook μου....
Ξέρεις; κι εγώ το πιστεύω και το νιώθω και το βλέπω πως τελικά είμαι πολύ τυχερή για πολλούς λόγους.... θα τα πως κάποια στιγμή σε κάποια ανάρτησή μου!
Κι εσύ να είσαι καλά! ❤
συγκινήθηκα ρε κορίτσι...............<3
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινήθηκες κι ε΄συ βρε Φιλενάδα;
ΔιαγραφήΕγώ έκλαιγα ενώ έγραφα αυτή την ανάρτηση, αυτά τα λόγια.... Άσε!
❤