Ιστορίες της Νύχτας: “Δυο μοναχικές ψυχές”

  Εκείνη ήταν μια κοπέλα γύρω στα 30 αλλά μικρόδειχνε σαν να είναι 20 και κάτι, που για πάρα πολύ καιρό είχε μείνει μόνη χωρίς κάποιον σύντροφο. Η τελευταία της σχέση ήταν ολέθρια σύγκρουση για Εκείνη. Ήταν σαν το παγόβουνο του Τιτανικού που χτύπησε μέχρι του θανατά τη ψυχή της. Ήταν σα την παγωμένη θάλασσα του Ατλαντικού που έσπασε σε κομμάτια η καρδιά της όταν σε ένα βράδυ βίωσε την μεγαλύτερη συναισθηματική προδοσία, την μεγαλύτερη αχαριστία και την μεγαλύτερη εξαπάτηση. Από εκείνη την νύχτα όλα τα μέσα της πάγωσαν μια για πάντα.

  Εκείνος ήταν ένας άντρας γύρω στα 40 αλλά έμοιαζε ούτε για 30, με αμέτρητες γυναικείες γνωριμίες στο «βιογραφικό» του. Είχε μόλις βγει από ένα επίπονο γάμο που άντεξε δυο χρόνια. Αυτά τα δυο χρόνια του γάμου του έμενε στη Κω, γενέτειρα της γυναίκα του, στο πατρικό της, όπου μαζί τους ζούσε και η μητέρα της και ο σκύλος του. Η απιστία της συζύγους του με τον καλύτερο του φίλο ήταν και ο λόγος που ξεχείλισε το ποτήρι. Επέστρεψε στην Αθήνα προσπαθώντας να χτίσει ξανά από την αρχή τη ζωή του.

  Μια δροσερή νύχτα λοιπόν, στις 20 Ιουλίου, γύρω στις 10 το βράδυ έμελε αυτοί οι δυο άνθρωποι να συναντηθούν και να διαπιστώσουν μαζί πως ακόμα κι ο πιο ανομολόγητος πόνος, η πιο βαθιά πληγή που όσα χρόνια κι αν περάσουν να έχει αφήσει σημάδι, μπορούν όλα να γιατρευτούν και πως τα συναισθήματα δεν σταματούν να υπάρχουν, ακόμα κι αν έχεις πληγωθεί πολύ στη ζωή σου.

  Ένα κατά λάθος σκούντημα από Εκείνην ήταν η αφορμή για να κοιταχτούν, να γνωριστούν και να αρχίσουν να κάνουν παρέα. Μια συγνώμη ντροπαλή, «σας ζητώ συγνώμη Κύριε, δεν το ήθελα!» από Εκείνην. Ένα «δεν πειράζει δεσποινίς μου, συμβαίνουν αυτά!» από Εκείνον, ήταν αρκετά για να συστηθούν με μια δυνατή χειραψία και χαρίζοντας αμήχανα ένα χαμόγελο.

  «Στέφανος, χάρηκα!»

 «Μυρτώ! Χάρηκα κι Εγώ και σας ζητώ και πάλι συγνώμη!»

 «Πρώτον, μη μου ξανά ζητήσεις συγνώμη και δεύτερον, να μιλάμε καλύτερα στον ενικό; Δεν είμαι και τόσο μεγάλος, εκτός αν με περνάς για τόσο μεγάλο…»

 «Όχι, όχι δεν είναι αυτό! Να, ήμουν απρόσεχτη! Ελπίζω να μην ήταν δυνατό το χτύπημα.»

 «Όχι μην ανησυχείς! Ίσα-ίσα που με ακούμπησες! Και εδώ που τα λέμε, χαίρομαι για αυτή σου την «απροσεξία». Ήταν η αφορμή να γνωρίσω έναν τόσο ευγενικό κορίτσι.»

 «Εντάξει, τι έπρεπε να κάνω διαφορετικά; Να φύγω χωρίς να ζητήσω έστω μια συγνώμη; Αφού Εγώ έφταιγα! Εσύ ας πούμε θα μπορούσες να με βρίσεις ή να μου την πεις που τρέχω σαν τρελή και δεν προσέχω. Άρα; Κοίτα ποιος μιλάει για «ευγένεια».

  Ξεκαρδίστηκαν στα γέλια και οι δυο κι έτσι έσπασε ο πάγος.

  «Μυρτώ, αν έχεις λίγο χρόνο, θα ήθελες να καθίσουμε σε ένα παγκάκι ή ακόμα καλύτερα να περπατήσουμε λιγάκι μαζί; Ξέρεις είναι η ώρα του βραδινού περπατήματος για μένα. Και μιας και έπεσες πάνω μου, λέω να μην σε αφήσω τόσο γρήγορα να φύγεις από τη Ζωή μου.»

  Εκείνη η αλήθεια είναι ότι κάπως κλείστηκε στο καβούκι της. «Τι είναι τώρα αυτό; Μου την πέφτει;» και πριν προλάβει να κάνει κι άλλες σκέψεις Εκείνος με σοβαρό αλλά με γελαστό ύφος της λέει: «Και για να σε προλάβω, σε καμιά περίπτωση δεν σου την πέφτω. Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Κάτι μου κάνει η παρουσία σου. Με γεμίζει ενέργεια και κάτι θετικό μου βγάζεις. Είσαι χαρούμενο και ευγενικό κορίτσι και αυτό δύσκολα το συναντάς στις μέρες μας.»

  «Σας ευχαριστώ… σ’ ευχαριστώ πολύ Στέφανε για τα καλά σου λόγια. Για να είμαι όμως κι Εγώ ειλικρινής μαζί σου, καταλαβαίνεις πως το να μιλάς σε έναν «άγνωστο» δεν είναι και το πιο εύκολο και το πιο λογικό στις μέρες μας.»

  «Μυρτώ, έχεις δίκιο αλλά εμείς δεν είμαστε «άγνωστοι» πια. Έχουμε συστηθεί, έχουμε γνωριστεί και μέσα σε λίγα λεπτά ήδη έχουμε πει πολλά. Εξάλλου, αν ήθελα ας πούμε να σου κάνω κακό, δεν θα το καταλάβαινες αμέσως;»

  Ξεκαρδιστήκανε στα γέλια σαν μικρά παιδιά. Αυτό ήταν! Περπατήσανε μαζί δίπλα στη παραλία στο Φλοίσβο και όλη τη Λεωφόρο Ποσειδώνος μιλώντας για πάρα πολλά πράγματα. Συζητούσαν σαν να γνωρίζονται για χρόνια. Τι γέλια, τι αστεία, τι απόψεις αντάλλαξαν μέσα σε 2 ώρες, ούτε Εκείνος ούτε Εκείνη δεν είχαν συνειδητοποιήσει πότε πέρασε η ώρα. Και η ώρα ήταν περασμένη 12 τα μεσάνυχτα. Λόγω του όμορφου καιρού εκατοντάδες κόσμου έκαναν βόλτα στο Φλοίσβο και υπήρχε μια ηρεμία και ψηλά στον ουρανό ένα υπέρλαμπρο φωτισμένο φεγγάρι που έκανε την νύχτα ακόμα πιο φωτεινή.

  Όλα ήταν με το μέρος τους. Η δροσερή νύχτα, το φεγγάρι, η ηρεμία που επικρατούσε, η διάθεση και των δυο για να μην γυρίσει ο καθένας στο αδειανό σπίτι τους. Μόνος Εκείνος ζούσε σε ένα διαμέρισμα 75 τ.μ. στην Άνω Γλυφάδα. Κι Εκείνη μόνη σε ένα σπίτι 48 τ.μ. αλλά είχε βρει την ηρεμία της, μετά από όσα είχε περάσει με την τελευταία της σχέση. Ήρθε η ώρα ο καθένας να πάει σπίτι του. Εκείνη του είπε: «Πω πω η ώρα είναι 12+. Ξεχάστηκα και η συγκοινωνίες έχουν σταματήσει.»

  «Μην ανησυχείς, με μεγάλη μου χαρά θα σε πάω εγώ με το αυτοκίνητό μου.»

 «Όχι μην σε βάζω σε κόπο!»

 «Μυρτώ, κανένας κόπος! Αντίθετα, μου δίνεται η ευκαιρία να μην σε αποχωριστώ και να κερδίσω λίγη ωρίτσα επιπλέον από τον χρόνο σου. Δεν θα μου το αρνηθείς σε παρακαλώ».

 «Εντάξει Στέφανε, δεν θα πω όχι, για να μην σε προσβάλω.»

  «Α, για να μην με προσβάλεις, όχι ότι δεν θα ήθελες λίγο ακόμη την παρέα μου, εκτός κι αν σε κούρασα όση ώρα περπατάμε μαζί.»

  Του είπε χαμογελώντας ντροπαλά: «Όχι, μου αρέσει πολύ η παρέα σου! Πέρασε τόσο γρήγορα και ευχάριστα η ώρα, λες και ήμουν με έναν καλό μου φίλο, με έναν δικό μου άνθρωπο που με γνωρίζει και τον γνωρίζω καλά.»

  Πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες και η Μυρτώ και ο Στέφανος καθημερινά βρισκόντουσαν και κάνανε πολλές δραστηριότητες μαζί. Από καφέ, φαγητό, μέχρι περιπάτους και αμέτρητες συζητήσεις για τα όνειρα τους, τα θέλω τους, τις επιθυμίες του, τα μελλοντικά τους σχέδια.

  Είχαν πολλά κοινά αλλά και διαφορές. Οι διαφορές όμως βρίσκανε πάντα γέφυρα για να μην χαθεί η επικοινωνία. Ναι, επικοινωνούσαν πολύ καλά μαζί. Η επικοινωνία που είχαν όχι μόνο με το στόμα αλλά και με τα μάτια ήταν συγκλονιστικά μαγική. 

  Μια νύχτα του Σεπτέμβρη, Τετάρτη βράδυ, γύρω στις 11 και κάτι, Εκείνος αυτή τη φορά την πήγε στην παραλία της Σαλαμίνας. Βγήκανε από το αυτοκίνητο, καθίσανε σε έναν βράχο και εκεί στα ξαφνικά ο Στέφανος σηκώνεται, πηγαίνει μπροστά της, γονατίζει και της λέει: 

   «Μυρτώ, πρέπει να σου πω κάτι ή μάλλον να σου πω κάποια πράγματα που εδώ και μέρες ταλαντεύομαι αν είσαι σε θέση να τ’ ακούσεις ή χρειάζεσαι χρόνο. Όμως θα σου τα πω και από ‘κει και πέρα εσύ μπορείς να μου πεις ό,τι θέλεις, ακόμα κι αν δε θέλεις να με ξαναδείς.»

  «Δεν καταλαβαίνω ποια είναι αυτά τα τόσο σοβαρά που μπορεί να μην είμαι σε θέση να τα ακούσω. Εκτός, κι αν μου έχεις κρύψει ότι είσαι σε κάποια σχέση και άθελά μου σου δημιούργησα κάποιο θέμα στην σχέση σου και...»

  «Όχι, όχι προς Θεού κάτι τέτοιο δεν παίζει κι ούτε έπαιξε ποτέ. Να, είμαι κάτι παραπάνω από ερωτευμένος μαζί σου και εδώ και 2 μήνες που κάνουμε παρέα, αυτή η παρέα δεν ήταν ποτέ φιλική. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή, από την στιγμή που έπεσες κατά λάθος πάνω μου. Μόλις σε αντίκρισα, μόλις μου χαμογέλασες… ένιωσα πως εσύ είσαι η γυναίκα που περίμενα για να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια της Ζωή μου. Είσαι ένα κορίτσι που με κάνεις να χαμογελάω συνέχεια, που μου δίνεις ανάσες ζωής στα δύσκολα, που οι μέρες μου είναι πιο γεμάτες, οι νύχτες μου πιο φωτεινές, οι δρόμοι δεν είναι πλέον μοναχικοί, τα πάντα είσαι εσύ.»

  «Στέφανε… δεν ξέρω τι να πω…. Φοβάμαι να….»

  «Ξέρω, ξέρω πως νιώθεις και πίστεψέ με σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέρω τι έχεις περάσει, την προδοσία που πήρες από Εκείνον που πίστευες ότι σ’ αγαπά… εγώ όμως δεν είμαι τέτοιος. Ξέρεις, σου έχω πει κι εγώ τι έχω περάσει από την προδοσία της πρώην γυναίκας μου. Δεν παίζω παιχνίδια! Είμαι αρκετά μεγάλος και χορτάτος για να παίζω με τα συναισθήματα των γυναικών. Ο χρόνος είναι πολύτιμος για να τον ξοδεύω σε παραμύθια. Το μόνο παραμύθι είναι ότι μπορεί να νομίζεις πως σε βλέπω σαν Φίλη. Ε, όχι λοιπόν, σε βλέπω σαν γυναίκα, σαν το κορίτσι που θα ήθελα να έχω στο πλευρό μου, στη Ζωή μου, στην καθημερινότητά μου. Η γυναίκα που θα ήθελα να περάσω μαζί της για το υπόλοιπο της ζωής μου.»

  Η Μυρτώ, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της, να μην κλάψει αλλά δεν μπορούσε να κρύψει τα αμοιβαία αισθήματα που ένιωθε για Εκείνον. Μετά από τόσους μήνες μοναξιάς, είχε πια πείσει τον εαυτό της ότι η αγάπη δεν της ταιριάζει, δεν είναι για αυτήν, πως καλύτερα μόνη της, παρά με κάποιον που θα την εξαπατά. Όμως όταν γνώρισε τον Στέφανο, διέψευσε τον ίδιο της τον εαυτό.

  «Στέφανε, όλο αυτό τον καιρό, στάθηκες δίπλα μου Κύριος. Η συμπεριφορά σου, οι τρόποι σου, οι δύσκολες στιγμές που πέρασες με τα επαγγελματικά σου και σε όλα με είχες εντός και όχι εκτός, ακόμα και την συμβουλή μου ζητούσες… πραγματικά με έκανε να σε εκτιμήσω. Το ότι με ξεκλείδωσες και με έκανες να εμπιστευτώ ξανά έναν άνθρωπο, να εμπιστευτώ εσένα, ήταν λυτρωτικό για μένα…»

  «Μυρτώ μου, και για μένα ήταν λυτρωτικό. Όλα όσα σου λέω είναι όλα αυτά που αισθάνομαι για σένα από την πρώτη στιγμή. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος υποκρισίας, ούτε παίζω κάποιο είδους παιχνίδι. Με πιστεύεις έτσι δεν είναι; Αν νομίζεις πως θέλω να σε εξαπατήσω, με βαριά καρδιά θα αποχωρήσω.»

  «Όχι, δεν θέλεις να με εξαπατήσεις Στέφανε, ούτε πιστεύω πως μου λες ψέματα. Είχες τόσες ευκαιρίες να πάρεις αυτό που θέλουν οι άντρες από μια γυναίκα και άλλες τόσες ευκαιρίες για να φύγεις. Εσύ όμως στις δικές μου δύσκολες στιγμές, έμεινες δίπλα μου. Αυτό αποδεικνύει πολλά! Τα λόγια σου τα έκανες πράξη! Η εμπιστοσύνη κερδήθηκε με τον καιρό, μέσω έμπρακτης οδούς.»

  «Έτσι ακριβώς Μυρτώ μου! Τα ίδια ισχύουν και για μένα! Ξέρω πως ο καιρός που γνωριζόμαστε είναι πολύ λίγος αλλά αυτές οι στιγμές που περάσαμε μαζί όλο αυτό το Καλοκαίρι, ήταν πολύ περισσότερες, πολύ πιο δυνατές, πολύ πιο γεμάτες από τον ίδιο τον χρόνο. Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις μαζί μου το μεγάλο βήμα. Αυτό εξάλλου έρχεται από μόνο τους, χωρίς προγραμματισμό. Το μόνο που θέλω από σένα είναι να μου πεις με το χέρι στην καρδιά αν αυτά που νιώθω για σένα, τα ίδια αισθάνεσαι κι εσύ για μένα. Αν ναι, εμένα μου αρκεί για να κλειδώσει η ευτυχία μου μαζί με σένα, μαζί με τον άνθρωπο που με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Όλα τα υπόλοιπα, έχουν μικρή σημασία! Η ζωή ας αποφασίσει για τα υπόλοιπα!»

  «Ναι, Στέφανε, δεν θα κρυφτώ άλλο ούτε θα φοβηθώ να σου πω ότι τρέφω ακριβώς τα ίδια αισθήματα για σένα, όπως εσύ για μένα. Και οφείλω να παραδεχτώ πως από εκείνη την νύχτα που σε γνώρισα, έπαψα να αισθάνομαι μόνη, να φοβάμαι πως απλά υπάρχω, δε ζω, ότι δεν είμαι άξια να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Χάρις στη γνωριμία μας, κατάλαβα πως ο Θεός έχει για όλους και πολύ περισσότερο για εκείνους που αγαπάνε με τη ψυχή τους και όχι με το συμφέρον τους…»

  Εκείνη ήταν μια γυναίκα που ήξερε να αγαπά, να χαμογελά, να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής με πίστη. Εκείνος ήταν ένας άγγελος σωστός, λες και κατέβηκε από τον ουρανό. Λες και ο Θεός τον έστειλε για να εκπληρώσει μια αποστολή. Εκείνη την νύχτα, συναντήθηκαν δυο μοναχικές ψυχές και γράφτηκε μια ιστορία για να δώσει η ίδια η ιστορία, η ζωή, η μοίρα, το σύμπαν το μήνυμα πως «Μια πόρτα κλείνει στη Ζωή, μια άλλη ανοίγει! Ο καθένας στο τέλος παίρνει αυτό που του αξίζει.»

 

✿⊱┈┈╮ΣΥΛΛΕΓΩ_ΣΤΙΓΜΕΣ╭┈┈⊰✿

Μπορεί η ιστορία μου αυτή να μην είναι τόσο ενδιαφέρουσα…

Μπορεί να μην μαγέψει.. Μπορεί και να είναι αδιάφορη…

Μπορεί να είναι απλή, μπορεί όμως να είναι μια μοναδική ιστορία, μπορεί να είναι πολλές μαζί…

Μπορεί να είναι αληθινή, μπορεί και να είναι φανταστική, μπορεί να είναι βιωματική, μπορεί να είναι αναμνηστική…

Μπορεί να είναι σπασμένα κομμάτια με διαφορετική εξέλιξη…

Μπορεί να είναι μια ιστορία που έχει γραφτεί ή θα γραφτεί.

Το σίγουρο είναι ότι κάθε ιστορία έχει κάτι ή πολλά να μας πει.
 

 

Η ιστορία αυτή είναι η συμμετοχή μου στις “Ιστορίες της Νύχτας”, μια ιδέα της Αριστέας. από το blog “η ζωη ειναι ωραια...”   

 

Πατώντας ΕΔΩ θα βρείτε και τις υπόλοιπες ιστορίες.

 
 

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*