✍ My thoughts #9 – Οι δυο όψεις του νομίσματος...

  Χθες Σάββατο είχα πάει στην παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου του συγγραφέα (και καθηγητής στο Εσπερινό ΕΠΑΛ που πήγαινα μέχρι και πέρσι) Πάνου Τσεπενέκα με τίτλο "Το άγγιγμα του Αρχάγγελου" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ. Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο και σύντομα θα το διαβάσω κι Εγώ. Αν και δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση να βγω έξω,  από το προηγούμενο βράδυ με πήρε τηλέφωνο η Φίλη μου η Έφη και μου έβαλε χέρι ότι πρέπει να είμαι παρούσα γιατί κάποια μέρα θα έρθει και η δική μου σειρά για το δικό μου βιβλίο, μου τόνισε. (είναι ωραίο να έχεις ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα και σε στηρίζουν ο καθένας με τον τρόπο του)

  Αν θυμάμαι καλά, τον Μάρτιο του 2010, ήταν η πρώτη παρουσίαση βιβλίου που είχα βρεθεί ποτέ. Ήταν στο πρώτο βιβλίο του Κυρίου Τσεπενέκα με τίτλο "Μικρός οδηγός ζωής - Η διαθήκη ενός συνηθισμένου ανθρώπου". Είχα εντυπωσιαστεί, είχα γεμίσει με θάρρος και ελπίδα ότι κάποια μέρα θα βρεθώ κι Εγώ για μένα σε μια παρόμοια εκδήλωση (τις ίδιες σκέψεις παραδέχομαι πως έκανα και χθες!) και θυμάμαι τότε ο Καθηγητής μου της Πληροφορικής ο Κύριος Γιάννης Θ. μου είχε πει (και μου το έλεγε μέχρι και την αποφοίτησή μου) "Μαρία, άντε να πάρεις κι εσύ σειρά με το δικό σου βιβλίο και εμείς εδώ θα είμαστε μαζί σου!"

   Χθες λοιπόν είχα και την χαρά να συναντήσω ξανά, μετά από πάρα πολύ καιρό αξιόλογους ανθρώπους, με αξία ψυχής, που εκτιμώ, θαυμάζω και αγαπώ όπως ξέρω πολύ καλά και αυτοί το ίδιο για εμένα. Πρώτα από όλα η Κυρία Ελένη, η Φιλόλογος μου (που δίσταζα τόσο καιρό να την επισκεφτώ γιατί δεν ήξερα τι να της πω μετά τα περσινά, τα τόσα πολλά ωραία & άσχημα που μου συνέβησαν και της το εκμηστηρεύτηκα ότι γι' αυτό δεν έκανα την κίνηση να έρθω να τη δω), που με έχει βοηθήσει πάρα μα πάρα πολύ με τον τρόπο της, που πάντα μου λέει πόσο με αγαπάει, μου δείχνει πόσο πιστεύει σε μένα, μου δίνει δύναμη για να προσπαθώ, σπρωξίματα για να σκεφτώ ακόμα πιο αισιόδοξα. Έτσι έκανε κι χθες! Σε κάποια φάση σκύβει στο αυτί μου και μου λέει: "Μαρία, κοίτα να δεις! Καθόμαστε στην τελευταία σειρά, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε στις πρώτες θέσεις, μπροστά-μπροστά. Ίσως να φταίμε κι εμείς που αργήσαμε να έρθουμε στην ώρα μας αλλά και πάλι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Σου βάζω σκέψη για να το σκεφτείς μόνη σου στο σπίτι... τι θέλω να σου πω." Της λέω Εγώ: "Ότι τα πάντα ανατρέπονται σε αυτή τη ζωή;" "Ακριβώς αυτό! Τώρα είσαι σε αυτή τη θέση, αύριο μπορεί να είσαι που;" μου λέει με χαμόγελο.

   Ναι, κατάλαβα πολύ καλά τι ήθελε να μου πει! Πάντα καταλάβαινα τα μηνύματα της στα λόγια της ακόμα κι αν έπρεπε να καθίσω να σκεφτώ λίγο παραπάνω μόνη μου. Γι' αυτό λάτρευα και το μάθημα μαζί της άλλωστε!   

  Επίσης, ανάμεσα στον κόσμο, είδα και τον Καθηγητή της Φυσικής Κύριο Παναγιώτη Α. που τον είχα στην πρώτη τάξη του Λυκείου 2010-2011 (συνταξιούχος πλέον εδώ και δυο χρόνια). Μας πλησιάσε, μας χαιρέτησε, μας ρώτησε αν τελειώσαμε, Εγώ του είπα: "Εγώ από πέρσι Κύριε!" -"Εντάξει, πέρσι τελείωσες δεν πάνε και χρόνια..." (γέλασε) Με ρώτησε πως τα πάω, αν συνέχισα, του είπα αυτά και αυτά και σε κάποια φάση μου λέει: "Δεν πειράζει, θα έρθουν άλλα καλύτερα! Σε παίδεψα τότε την πρώτη χρονιά στο μάθημα μου αλλά..." -"Ναι, αλήθεια είναι... είχαμε περάσει έτσι και μια μικρή-ασήμαντη κόντρα, θυμάστε..." του λέω Εγώ! -"Ναι, θυμάμαι αλλά περασμένα, ξεχασμένα! Κι αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω για την περίεργη συμπεριφορά μου στο μάθημα μου προς στην τάξη... ε! άνθρωπος είμαι κι Εγώ..." μου λέει με γέλια.

  Με τον συγκεκριμένο είχε συμβεί το εξής: Ήταν πάντα τύπος "βαρύς κι ασήκωτος", δεν ήθελε να τον διακόπτεις, έβαζε συχνά τις φωνές και ήταν κάπως απότομος αλλά από την άλλη ήταν τόσο καλός, cool και αστείος... όταν ήταν στις καλές του; Μια μέρα που μας είχε φέρει τα διορθωμένα τεστ που είχαμε γράψει λίγες ημέρες πριν, στην τάξη έγινε θέμα για τους βαθμούς που ήταν υπερβολικά χαμηλοί. Θυμάμαι να λέει: "Μαρία εσύ έγραψες καλύτερα από όλους αλλά σου έβαλα 17(;) αντί για 19-20 που θα μπορούσες να πάρεις, αν δεν έκανες αυτά τα μικρά λάθη." Και ποια ήταν τα λάθη μου; Εκεί που έπρεπε να γράψω "ό,τι", έγραψα "ότι", εκεί που έπρεπε να γράψω "ως", έγραψα "σαν", κατά άλλα η διατύπωση της θεωρίας και η άσκηση ήταν σωστή. Ε, θυμάμαι λοιπόν να του λέω ότι δεν κάνουμε και δα το μάθημα της Γλώσσα για να μετράνε τόόόσο αυτά τα μικρά λαθάκια αλλά από την άλλην εσείς κάτι παραπάνω θα ξέρετε από εμένα και αποδέχομαι την κρίσης σας αλλά παραμένω στην άποψή μου ότι ήταν λίγο 'άδικο' και υπερβολή. Απλώς εκείνος δεν ήθελε καν να του φέρω αντίρρηση σε αυτό που έλεγε εκείνη την ώρα και ύψωσε λιγάκι παραπάνω τη φωνή του. (κάτι παρόμοιο είχα περάσει και με το μάθημα της Ιστορίας που αντί να απαντήσω στις 4 από τις 5 ερωτήσεις, όπως ήθελε εξαρχής η Καθηγήτρια αλλά Εγώ δεν το είχα ακούσει, απάντησα και στις 5, μου έβαλε 18-19 αντί για 20, τονίζοντας μου ότι έκανα "επίδειξη"(;)  κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν ίσχυε και είχαν ανέβει λιγάκι οι τόνοι αλλά εν τέλει μου ζήτησε συγνώμη για τον χαρακτηρισμό "επίδειξη" μιας και σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μου διαφώνησαν με την Καθηγήτρια μας.) Κατ' άλλα, μια χαρά δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο θέμα. Απλώς βρε παιδιά, δεν γούσταρα και ποτέ τόσο την Φυσική, όσο τη Χημεία.     

   Ύστερα, είδα και κάποιες συμμαθήτριες μου, μιλήσαμε, ρώτησαν τα νέα μου, μου είπανε ότι είμαι πιο ήρεμη, ότι έχω ομορφύνει, ότι περιμένουνε πως και πως να διαβάσουνε το δικό μου βιβλίο, να έρθουν στη δική μου παρουσίαση, μου ευχήθηκαν τα καλύτερα και ό,τι όλα θα πάνε καλά και να προσπαθώ για το καλύτερο για μένα γιατί το αξίζω....

  Χάρηκα πολύ γιατί νιώθω τόσο τυχερή που πέρα από τους πολλούς μα πάρα πολλούς κακούς, απάνθρωπους, δήθεν, ανέντιμους, ψεύτικους, τοξικούς και κενούς ανθρώπους που δυστυχώς αλλά τελικά ευτυχώς έχω γνωρίσει στη ζωή μου, έχω γνωρίσει και ανθρώπους υπέροχους με αξία ψυχής. Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί "Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι". Δηλαδή να είναι αυτοί που δείχνουν, να μην προσποιούνται, να μην προσπαθούν να "κλέψουν" κάτι από σένα αλλά να μοιραστούν, να χαρίσουν μια καλή κουβέντα, μια βοήθεια στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα να σου φέρονται με ανθρωπιά και να έχουν αξιοπρέπεια.

  Είναι λίγοι αυτοί οι υπέροχοι-άξιοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα αλλά τι σημασία έχει ο αριθμός; Όταν ξεχωρίζουν μέσα στην μάζα, στο πλήθος, στην κλίκα ...όλοι οι υπόλοιποι δεν μας χρειάζονται/δεν μου χρειάζονται. Κι Εγώ προσωπικά νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος για όλους αυτούς τους υπέροχους-άξιους ανθρώπους. Και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσα να είμαι αχάριστη (ευτυχώς αχάριστη δεν υπήρξα ποτέ μου!) και να μην ευχαριστώ "τους πάντες" για την ευλογία αυτή, ακόμα κι αν στο δρόμο μου έχουν βρεθεί και σίγουρα θα ξανά βρεθούν άνθρωποι αναξιόπιστοι και αναξιοπρεπείς.   

  Χθες λοιπόν, πλέον πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ, πιο κατασταλαγμένη από ποτέ, πιο σίγουρη από ποτέ, πιο αποφασισμένη από ποτέ, πιο γενναία από ποτέ, πιο γεμάτη από εμπειρίες/λάθη/σφαλιάρες/πληγές/αποτυχίες/επιτυχίες, πιο ψυχικά/ψυχολογικά υγιής από ποτέ και σίγουρα πιο αισιόδοξη και με πιο καθαρή συνείδηση από ποτέ, τολμώ να πω πως ό,τι και να γίνει, όπως και όσο μπορώ, όσο θα ζω, με όσες δυνάμεις έχω, με τον τρόπο μου, με βοήθεια κάποιου ή ακόμα και εντελώς μόνη μου, πάντα με το κεφάλι ψηλά και "πατώντας" μόνο στις δικές μου πλάτες κι όχι επί πτωμάτων (είμαι τόσο άχρηστη σε αυτό!) το όνειρό ζωής μου (ένα από τα δυο) θα το πραγματοποιήσω, θα το κάνω αληθινό, θα πάρει μορφή και θα κατακτήσω το μερίδιο ευτυχίας μου που μου αναλογεί. Διότι αυτό αγαπώ να κάνω, αυτό με κάνει χαρούμενη, αυτό με γεμίζει, γι' αυτό γεννήθηκα, αυτό το 'χάρισμα', ταλέντο αν θέλετε μου έδωσε ο Θεός (μέτριο, καλό, σχετικά καλό δεν ξέρω) αυτό είμαι Εγώ η Μαρία... οπότε υπόσχομαι και υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ! Δεν ξέρω αν, πως και πότε θα τα καταφέρω αλλά για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ όπως προσπαθώ από την ημέρα που ήρθα σε αυτό τον κόσμο, από την ημέρα που ο Θεός θέλησε να ζήσω τελικά.

  Πιστεύω τόσο πολύ στο "Όλα για κάποιον λόγο γίνονται". Ακόμα και οι ατυχίες/αποτυχίες μου σε όλα τα επίπεδα και τα εμπόδια που δεν σταματούν να υπάρχουν στο δρόμο μου, ξέρω πως κάτι σημαίνουν. Και επειδή έχω φτάσει στην ηλικία που είμαι και με όσα έχω περάσει, να έχω (θέλω να πιστεύω και από όσο βλέπω και μου λένε όσοι με ξέρουνε λιγάκι παραπάνω και καλύτερα) υγιή σώμα και κυρίως νου και λογική, δεν επιτρέπεται να το βάλω κάτω, ούτε να λυγίσω ούτε φυσικά να ζω μια ζωή όπως τη θέλουν οι άλλοι κι όχι όπως την επιθυμώ Εγώ.

  Ζούμε σε μια εποχή, σε μια κοινωνία, σε μια τάξη πραγμάτων που εύκολα μπορούν οι αξίες μας να "γκρεμιστούν", γιατί είναι σαν τα θεμέλια ενός σπιτιού, τα όνειρά μας να γίνουν στάχτη πριν φωτίσουν για τα καλά και κυρίως να κλονιστεί η πίστη μας και να πάψουμε να πιστεύουμε στο 'καλύτερο' αυτού του 'σκοτεινού κόσμου'.

  Θέλω απλά να πω, να μη τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι, υπάρχει και η καλή πλευρά στα πράγματα και σε τούτο τον κόσμο, αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά και να κατανοούμε και να απο-δεχόμαστε κάθετι διαφορετικό που συμβαίνει ή που δεν είναι όπως εμείς, ακόμα κι αν οι ζωές, οι επιθυμίες και τα όνειρα του καθενός είναι διαφορετικά. Μπορεί Εγώ να "τη βρίσκω" με το γράψιμο, εσύ με το να ζωγραφίζεις, η άλλη το πάθος της να είναι η μαγειρική-ζαχαροπλαστική, ο άλλος να έχει πάθος να επισκευάζει μηχανές ή αυτοκίνητα κλπ. δικαίωμα του καθενός. Αποδεχτό και όχι κατακριτέο. Και όταν βλέπεις ότι πας να βουλιάξεις ή να σε βουλιάξουν -Εσύ, Εγώ, Εμείς, ο Καθένας μας- έχεις την επιλογή (ακόμα κι αν αυτή η επιλογή έχει να κάνει με το να χαμογελάς μόνο και μόνο ότι έχεις κερδίσει μια ακόμη μέρα ζωής) να ανατρέψεις/να αλλάξεις/να χειροτερέψεις ή και να βελτιώσεις, πολύ, λίγο ή ελάχιστα, τα πράγματα και βεβαίως τη ζωή σου. Έτσι θέλω να πιστεύω Εγώ για μένα, έτσι θέλω να βαδίζω και έτσι θέλω να είμαι. Κι ας θεωρώ πάντοτε τον εαυτό μου απαισιόδοξα αισιόδοξη, δηλαδή σαν να λέμε ρεαλίστρια αισιόδοξη που όμως προσπαθώ πάντα ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, να βλέπω πια και τις δυο πλευρές του νομίσματος κι όχι μόνο τη μία.

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο κι ας φαίνονται ον λίγον μπερδεμένες;!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 ☞Διαβάστε επίσης:

________________________

► ✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…

► ✍ My thoughts # 2 – Άδραξε τη μέρα …κάποιος λόγος θα υπάρχει!

►  ✍ My thoughts # 3 – Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!

►  ✍ My thoughts #4 – Χρόνος για Ζωή!

►  ✍ My thoughts #5 – Την παλεύω…

►  ✍ My thoughts #6 – Εγώ μιλάω για Δικαίωση…

►  ✍ My thoughts #7 – Όσο υπάρχει Ζωή, υπάρχει και ελπίδα

► ✍ My thoughts #8 – Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς!

   

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*