ΒιβλιοΚριτική: Πάνος Τσεπενέκας - "Μικρός οδηγός ζωής" (2010) & "Το άγγιγμα του Αρχάγγελου" (2015)

  Σε αυτή την ανάρτηση θα σας μιλήσω για δυο βιβλία που διάβασα τελευταία και εκτός το ότι με ενθουσίασαν, με άγγιξαν βαθιά στη ψυχή. Πρόκειται για τα δυο βιβλία του Συγγραφέα αλλά και Καθηγητή του Νυχτερινού Τεχνικού Λυκείου, όπου φοιτούσα μέχρι και πέρσι, Πάνου Τσεπενέκα, για τον οποίο σας είχα πει λίγα λόγια σε αυτή μου την ανάρτηση, πριν περίπου τρεις μήνες που είχα παρευρεθεί στην παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου του, με τίτλο "Το άγγιγμα του Αρχάγγελου".

 

 

 Διαβάστε επίσης:

📅📖Πρόσκληση - Παρουσίαση του βιβλίου του Πάνου Τσεπενέκα "Το άγγιγμα του Αρχάγγελου" + Ομιλήτρια Εγώ η ίδια...

 

 Ο Συγγραφέας:

 

Πληροφορίες:
Είδος: Δοκίμιο
Σειρά: Πεζογραφία
Τίτλος: “ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ - Η διαθήκη ενός συνηθισμένου ανθρώπου”
Συγγραφέας: Πάνος Τσεπενέκας
Εκδόσεις: ΑΡΜΟΣ, Μάρτιος 2009
Σελ.: 195

Σήμερα δεν χρειαζόμαστε μορφωμένους·
χρειαζόμαστε Μύστες!
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε φιλοσόφους·
χρειαζόμαστε Σοφούς!
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε θεολόγους·
χρειαζόμαστε Αγίους!
Μα πριν απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε Ανθρώπους!

   
  Ο Μικρός Οδηγός Ζωής είναι ένα βιβλίο-ταξίδι αυτογνωσίας, όπου ο κ. Τσεπενέκας μοιράζεται με τους αναγνώστες του, τις εμπειρίες της ζωής του μέσα από τις φιλοσοφικές και πνευματικές αναζητήσεις του, ψάχνοντας την αλήθεια και τις απαντήσεις στα αναρίθμητα -αιώνια- ερωτήματα -που ο καθένας μας έχει στην πορεία της ζωής του-. 

 "Ποιοι είμαστε","Ποιος είναι ο προορισμός μας", "Τι θέλει η ψυχή μας για να είναι καθαρή;", "Τι είναι η αλήθεια;", "Τι νόημα έχει η ζωή;", "Η σημασία που έχει ο έρωτας, η πίστη στη ζωή μας", "Η θέση μας μέσα στην κοινωνία", "Τι πραγματικά βλέπουμε; ακούμε;"...

 

  Καταγράφει τη διαδρομή του προς την  αναζήτηση της αλήθειας, απαντώντας ξεκάθαρα, απλά, κατανοητά, δυναμικά, στοχαστικά, ουσιαστικά και τεκμηριωμένα στα υπαρξιακά ερωτήματα του ίδιου με μια ηρεμία και νότα αισιοδοξίας,  δίνοντας το μήνυμα ότι η προσωπική ευτυχία/ηρεμία/γαλήνη δεν εξαρτιέται από κανέναν άλλον, παρά μονάχα από τον εαυτό μας, από εμάς τους ίδιους. Διότι, το νόημα της ζωής, το νόημα της ύπαρξής μας, οι απαντήσεις που ζητάμε στα αμέτρητα "γιατί" μας, μπορούμε να τα ανακαλύψουμε μέσα από τον προσωπικό μας αγώνα για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε πρώτα απ' όλα τον εαυτό μας και συνεπώς τον Άνθρωπο δίπλα μας. 

  Αφιερώνει το βιβλίο του "σ’ αυτούς που αγρυπνούν", σ' αυτούς που δεν σταματούν να ψάχνουν την αλήθεια, που αναρωτιούνται, στοχάζονται, φιλοσοφούν, προβληματίζονται βαθιά ψάχνοντας συνεχώς να βρουν τον ουσιαστικό λόγο υπάρξης τους, που ψάχνουν να βρουν τον προορισμός τους χωρίς όμως να χάνουν το ταξίδι της ζωής.

"-Ρούφηξε το μεδούλι της ζωής, σαν τον Αλέξη Ζορμπά, ταξίδεψε στο άγνωστο, σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο, φιλοσόφησε, σαν τον Σωκράτη, και τέλος, αγάπησε, σαν τον Ιησού Χριστό. Η αγάπη φωτίζει τα πάντα.
-Δηλαδή, ν' αγαπώ και χωρίς να μ' αγαπούν;
-Βέβαια. Το τι κάνει ο άλλος είναι δικό του πρόβλημα, δεν είναι δικό σου. Μην περιμένεις την ανταπόδοση ποτέ από εκεί όπου την προσέφερες. Η ανατπόδοση θα σου έρθει από εκεί όπου δεν το περιμένεις." [...]

 

Πληροφορίες:
Είδος: Μυθιστόρημα
Σειρά: Ελληνική Λογοτεχνία
Τίτλος: “Το άγγιγμα του Αρχάγγελου ”
Συγγραφέας: Πάνος Τσεπενέκας
Εκδόσεις: ΑΡΜΟΣ, Ιούνιος 2015
Σελ.: 384

Μυστήριο η ζωή. Κι ο άνθρωπος μυστήριο μεγάλο.
Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που το μυστήριο φωτίζεται.
Είναι οι στιγμές που συναντιούνται και σμίγουν οι διαδρομές των ανθρώπων.
Το φως για λίγο φανερώνει τα πρόσωπα και το μυστήριο ξεδιψά της ψυχής τα ανοίγματα. Και τότε σβήνονται όλες οι απορίες και τα ερωτηματικά.
Κι έστω για λίγο ανοίγει η θύρα του παραδείσου και η ζωή γίνεται αληθινή γιορτή.
"Το άγγιγμα του Αρχάγγελου" μας ανοίγει για μια στιγμή αυτήν την θύρα και μας κάνει όλους μύστες της αθανασίας.

  

Η Φίλη μου η Έφη, που μου δάνεισε το βιβλίο, φρόντισε να με προϊδεάσει γι' αυτό το βιβλίο, λέγοντας μου ότι πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσω, διότι θα μου δώσει αρκετές απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που με καίνε, σε ερωτήματα που οι απαντήσεις τους είναι πιο απλές από όσο νομίζουμε. Και είχε δίκιο! 

  Ξεκίνησα να διαβάσω το βιβλίο νομίζοντας πως ξέρω περίπου τι θα διαβάσω, σύμφωνα και με αυτά που άκουσα και κατάλαβα από την παρουσίαση του βιβλίου. Όμως τελικά, ήταν κάτι παραπάνω από αυτά που νόμιζα. Ήδη από τις πρώτες του σελίδες με έκανε να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου. Ο κ. Τσεπενέκας γυρίζει πίσω στα Φοιτητικά του χρόνια, αρχές της δεκαετίας του ογδόντα και διηγείται σε πρώτο πρόσωπο όλα αυτά που συνέβησαν στο μακρινό αλλά αξέχαστο και νοσταλγικό παρελθόν. Μιλάει για τον παππού του τον Γιάννη, που στη διαθήκη του εκτός από κάποια αντικείμενα και χρήματα που του άφησε, εκτός από την ευχή του για μια ζωή γεμάτη νόημα, του άφησε κι ένα σχεδιάγραμμα που οδηγεί στην πηγή της Γνώσης, που απαντά σε όλες τις ερωτήσεις. Αυτή η "πηγή της Γνώσης" είναι και η αφορμή για να ξεκινήσει μαζί με τον συμφοιτητή, Φίλο, συγκάτοικο, σύντροφος στο κόμμα, τον δηλωμένο άθεο και φανατικό πολέμιο κάθε θρησκείας, τον 'Παντογνώστη' Αχιλλέα, ένα ταξίδι στην αναζήτηση της γνώσης, της ζωής και του εαυτού τους.

  Φτάνουν στο χωριό του παππού Γιάννη με προορισμό να ανέβουν στο βουνό της Βλαχοπούλας και να βρουν την υποτιθέμενη "πηγή της Γνώσης". Η γιαγιά του Πάνου, η γιαγιά Θεοδώρα που αρνιόταν πεισματικά να φύγει από το χωριό και να πάει να ζήσει στην Αθήνα με τα παιδιά της, πλέον μόνη της, ντυμένη στα μαύρα, με το πέπλο της θλίψης ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, τους υποδέχεται με αγκαλιές και φροντίδα. Το επόμενο πρωί ξεκινούν την πορεία τους και συναντούν δυο κορίτσια, την Μαρία και την Αφροδίτη όπου κλείνουν για την επόμενη μέρα ραντεβού για να βρεθούν για καφέ, συναντούν επίσης την μαυροφορούσα  κυρία Αρετή που στο πρόσωπό της είναι χαραγμένη όλη η τραγική ιστορία της, από τον πρόσφατο θλιβερό θάνατο του γιου της, η κυρά Παναγιώτα, χήρα και χωρίς παιδιά που πέθανε ξένη και σχεδόν μονάχη. Συνεχίζοντας την πορεία τους, κάνουν μια στάση στην καλύβα του Γέρου Μιχαήλ (για τους κατοίκους του χωριού, ο παράξενος, ο τρελός, απόμακρος αλλά φιλόξενος και καλός άνθρωπος) που εγκατέλειψε το χωριό και αποφάσισε να ζήσει μόνος του πάνω στο βουνό, εκεί συναντούν και τον παπά Αγγελή, ο μόνος ίσως  άνθρωπος που έχει παρτίδες και σχεδόν καθημερινή επαφή με τον Γέρο Μιχαήλ. Ο Γέρος  Μιχαήλ τους καλοδέχεται, του φιλεύει ό,τι καλό έχει το σπιτικό του και στον κήπο του, τους φιλοξενεί και μέσα από την γνωριμία και την συζήτηση ξεκινά ένας μακρύς διάλογος των τριών αντρών για θέματα προσωπικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, θρησκευτικά... με προσωπικές απόψεις, ερωτήσεις και απαντήσεις, ερωτήσεις στις ερωτήσεις, απορίες στις απορίες, και φυσικά απαντήσεις στις απαντήσεις που φέρουν όμως   τεκμηρίωση και όλες προσφέροντας ηθικά διδάγματα ζωής. Οι διηγήσεις για τη ζωή του, με αναφορές στο παρελθόν και περιστατικά που τον σημάδεψαν, οι εμπειρίες,  τα λόγια, οι φιλοσοφίες, οι αναφορές σε πρόσωπα, ιστορικά και μη γεγονότα   αλλά και όλη η συμπεριφορά του Γέρου Μιχαήλ ήταν αυτό που σε κάνει, όχι να μην αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου αλλά να επεξεργαστείς την κάθε κουβέντα και να καταλάβεις ακριβώς "τι θέλει να μας πει ο ποιητής;!"

  Πραγματικά, όσο προχωρούσε η ανάγνωση του βιβλίου, πολλές φορές ένιωθα ότι διαβάζω το αγαπημένο μου και πασίγνωστο βιβλίο περί Φιλοσοφίας «Ο Κόσμος της Σοφίας» του Νορβηγού Συγγραφέα Jostein Gaarder (εδώ σας έχω μιλήσει γι’ αυτό). Οι διάλογοι για όλα τα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο και οι απαντήσεις που δίνονταν με τέτοιο τρόπο Φιλοσοφημένο, με έκανε να αισθάνομαι ότι διαβάζω το εν λόγω βιβλίο. Τόσο πολύ έφερνε στοιχεία του και έδινε αυτή την αίσθηση αλλά στην ελληνική του μορφή!

  Θα τολμήσω να πω πως στην παρέα των τριών αντρών -του Γέρου Μιχαήλ, του Πάνου και του Αχιλλέα- ένιωθα σαν να βρισκόμουν κι Εγώ ανάμεσα τους, εκεί, αόρατη, σιωπηλή, αθόρυβη, να ακούω αυτά που συζητάνε, να νιώθω αυτά που νιώθουνε και να αφουγκράζομαι την κάθε τους κουβέντα. Τέτοια αίσθηση μου προκάλεσε το βιβλίο και πόσο μάλλον οι διάλογοι που δεν ήταν καθόλου κουραστικοί ή αδιάφοροι ή περιττοί. Χαρακτήρες (και δεν είναι μόνο αυτοί που ανέφερα) διάλογοι, εικόνες, λέξεις, κουβέντες, περιγραφές, (κάνε κλικ) "Η κλίμακα του Ανθρώπου" (που πραγματικά θα έπρεπε, επιβάλλεται να τη γνωρίζουμε όλοι και έτσι να πορευόμαστε στη ζωή μας για μια γαλήνια ζωή), "Η Καρυδιά των Ποιητών", "Τα βήματα της προσευχής", οι στίχοι της Πηνελόπης (το κορίτσι του Αχιλλέα που πάντα τον περίμενε) στην κηδεία της, διαβάζοντας τους δεν γίνεται να μη βάλεις τα κλάματα ή έστω να βουρκώσεις κι Εγώ δεν κρατήθηκα τα έβαλα, το ποίημα με τίτλο "Το άγγιγμα του Αρχάγγελου"..... ακόμα και το θαύμα με το φίδι που είδε ο Αχιλλέας στην "πηγή της Γνώσης", η αλλαγή του εσωτερικά... όλα τόσο σημαντικά, ενδιαφέροντα όσο δεν πάει, κατανοητά, ξεκάθαρα, με νοήμα, με συναίσθημα... που τίποτα δεν πήγαινε χαμένο ή το προσπερνούσες αδιάφορα για να πας παρακάτω στην ιστορία.

  Και φτάνουμε στον επίλογο, Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά. Η διήγηση του Κυρίου Τσεπενέκα γίνεται μαχαίρι στην καρδιά, στην κυριολεξία. Η επιστροφή πίσω στο παρελθόν, δεν είναι πάντα εύκολη, ειδικά όταν είναι μονάχη και έχεις αφήσει εκκρεμότητες. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, όλα έχουν αλλάζει προς το λυπηρό. Οι άνθρωποι φεύγουν, οι απουσίες φωνάζουν και μπορεί να μην έχεις προλάβει να πεις έστω ένα "Αντίο!" Και δακρύζεις, από όσα διαβάζεις για το τι έχει συμβεί τριάντα χρόνια μετά. Αλλά θυμάσαι και πορεύεσαι με όσα σου δίδαξε η ζωή, οι άνθρωποι, ο χρόνος.

 Και αναρωτιέμαι! Τελικά, η απόσταση πηγαίνει τους ανθρώπους μακριά ή ίδιοι οι άνθρωποι φέρνουν την απόσταση πιο κοντά τους; Γιατί, αφήνουμε τον χρόνο να κυλά και αφήνουμε τις εκκρεμότητες που έχουμε από το παρελθόν, να μας πνίγουν στο παρόν, ίσως και στο μέλλον; Γιατί αφήνουμε πίσω πρόσωπα αγαπημένα κάνοντας πολύ καιρό να τα δούμε και όταν πια έχουν φύγει, τότε γυρνάμε σε αυτούς; Η μοναξιά, η ερημιά, η σιωπή, ο φόβος, οι αναμνήσεις, τα γεγονότα... πόσο μπορούν να σε βουλιάξουν στις τύψεις; Τελικά ένα σπίτι, τα έπιπλα, οι φωτογραφίες, τα δέντρα, οι τοίχοι, το χώμα, οι δρόμοι... είναι άψυχα ή μήπως έχουν ζωή, αισθάνονται κάτι και αυτά;  Πότε σωπαίνουν τα ερωτήματα; Πότε πραγματικά βρίσκεις το αληθινό νόημα της ζωής, της ύπαρξης σου;  Πότε ένα άγγιγμα μπορεί να φέρει ξανά το φως στην καρδιά και την απόλυτη γαλήνη στη ψυχή;  Τελικά, υπάρχει "η πηγή της Γνώσης";

"Τι νόημα έχει ο χρόνος όταν δεν υπάρχουν οι άνθρωποι; Η καλύτερη θέα είναι ο Άνθρωπος. Δεν είναι η γνώση που απαντά στις ερωτήσεις. Δεν είναι η γνώση το μυστήριο, είναι Ζωή και Χάρη." 

  Μου άρεσαν και τα δυο βιβλία, αλλά "Το άγγιγμα του Αρχάγγελου", ήταν το κάτι άλλο. Και το ότι κάθε διάλογος, με ανατρίχιαζε, πολλές φορές με έκανε να βουρκώσω, με κάνει να νιώθω ότι ο Αρχάγγελος με άγγιξε πραγματικά μέσα από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Το λάτρεψα και δεν του βρήκα κανένα ψεγάδι, εκτός της γραμματοσειράς (έχω ξανά πει ότι έχω ένα θέμα με τις γραμματοσειρές στα βιβλία) που με κούραζε αρκετά και ήταν και ο μόνος λόγος που άφηνα το βιβλίο και το ξανά έπιανα την επόμενη μέρα. Είναι ένα βιβλίο, που σίγουρα θα το κάνω δώρο στον εαυτό μου τα Χριστούγεννα, διότι αξίζει να υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου και πόσο μάλλον να το ξανά διαβάσω μετά από μερικούς μήνες. Είναι ένα από τα ωραιότερα νέα βιβλία, με βάθος, ουσία, και άκρως ανθρώπινο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Και δεν το λέω επειδή έτυχε να συναντήσω μια-δυο ή τρεις φορές τον κ. Τσεπενέκα και να δω, ακούσω αλλά κυρίως να νιώσω τι σπουδαίος Άνθρωπος είναι και πόσο μεγαλειώδη ψυχή διαθέτει. Είναι πραγματικά ένας άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή, στις λίγες κουβέντες του, την συμπεριφορά του, την αγάπη του για την συγγραφή αλλά και το χαμόγελο του μου θύμισε εμένα την ίδια. Και θυμάμαι μια κουβέντα του: "Είναι τόσο μοναχικό ταξίδι η συγγραφή ενός βιβλίου, δίνεις όλο σου το "είναι"... που δεν ξέρω αν μπορέσω ποτέ ξανά να γράψω... το επόμενο. Βέβαια έτσι έλεγα και στο πρώτο και να που ήρθε το δεύτερο βρίσκοντας φυσικά αφορμή και λόγο να γραφτεί..." Εγώ είμαι σίγουρη ότι θα έρθει και το τρίτο και ακόμα περισσότερα. Γιατί, όταν εκφράζεσαι γράφοντας και έχεις κάτι ή πολλά να πεις ή να διηγηθείς, γιατί να μην τα διηγηθείς μέσα από ένα βιβλίο. Στο ταξίδι ενός βιβλίου υπάρχουν πάντα πολλοί συνοδοιπόροι που θέλουν να ακολουθήσουν ευχαρίστως. 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.

**Δεν γράφω κριτικές, απλά για να  γράφω Κριτικές (δεν είναι αυτή η δουλειά μου) αλλά γράφω Κριτικές επειδή βλέπω ταινίες/διαβάζω βιβλία/ακούω μουσική!!!

***Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!

 

☞Διαβάστε επίσης:

_________________

►📂Αρχειοθήκη: 📚Η Βιβλιοθήκη & οι ΒιβλιοΠαρουσιάσεις του ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

► Η Βιβλιοθήκη του ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ
►Διαβάστε περισσότερες: ΒιβλιοΠαρουσιάσεις

►Διαβάστε διάφορες: ΒιβλιοΚριτικές 

►My blog book! Πως να μετατρέψετε το blog σας σε …βιβλίο!   

► #Διεθνής_Εβδομάδα_βιβλίου 2013! Η δική μου επιλογή Βιβλίου!
► 23 Απριλίου 2015: Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (Τα βιβλία & Εγώ)
► Hi-5 Φώτο! 2η εβδομάδα: 5 βιβλία που αγαπώ κι υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου!

► My Favorite Quotes...
► Η ποίηση/στίχοι μου

► Η στιγμή σου σ’ ένα ποίημα...

► ✎TAG: Book

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
©Copyright 2010-2015 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*