💭Σκέφτομαι και Γράφω #23: «Μαρία γιατί γράφεις;»

  Έχουν υπάρξει στιγμές που άνθρωποι Φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι με έχουν ρωτήσει μεταξύ σοβαρού κι αστείου: «Μαρία γιατί γράφεις;» Τι τους απαντώ κάθε φορά;Σίγουρα απαντώ απλά, αυθόρμητα και με ειλικρίνεια! Η απάντηση για μένα είναι απλή, για τους άλλους μάλλον δύσκολα μπορούν να πιάσουν το νόημα της -απλής- απάντησής μου.

  Και ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα «Μαρία γιατί γράφεις;» Θα τη δώσω στο τέλος αυτής της ανάρτησης, αφού πρώτα μοιραστώ τις σκέψεις μου για το τι σημαίνει για μένα συγγραφή και γιατί συγγράφω γενικώς και ειδικώς;!

  Από το Δημοτικό θυμάμαι τα μόνα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η «γλώσσα», το «Ανθολόγιο» που το πρόσεχα σαν τα μάτια μου (το θυμάστε εκείνο το πράσινο βιβλίο με τα χρωματιστά λουλουδάκι στο εξώφυλλο;), «Εμείς κι ο Κόσμος»  (έτσι δε λεγόταν;) , τα «Θρησκευτικά» και η «Ιστορία». Καλά, τα μαθηματικά, ούτε λόγος! Απέχθεια και μίσος! Έχω και τραυματική εμπειρία με αυτά, οπότε, δεν μπόρεσα ποτέ να τα αγαπήσω για πολύ. Ό,τι είχε σχέση με τη γλώσσα, τη γραμματική και γενικά τα κείμενα, πάντα τα λάτρευα …κρυφά. Και τι εννοώ «κρυφά»; Εννοώ, ότι ήμουν τόσο βουτηγμένη-φυλακισμένη-δεμένη στη σιωπή σαν παιδί και σαν μαθήτρια που όταν ερχόταν η σειρά μου να διαβάσω κάποιο κείμενο ή αυτές τις εκθέσεις που μας έβαζε η δασκάλα για εργασία στο σπίτι, μου καθότανε ένας κόμπος στο λαιμό και δεν μπορούσα ούτε ανάσα να πάρω, όχι να βγάλω λέξη. Ήταν κάθε φορά ψυχοφθόρο όλο αυτό και όταν πήγαινα σπίτι, έκλαιγα που δεν μπόρεσα να μιλήσω, να διαβάσω τα κείμενα. Από φόβο, σίγουρα αλλά και από ντροπή! Από φόβο… ούτε ξέρω κι Εγώ γιατί αισθανόμουν φόβο. Ίσως έφταιγε ότι ήμουν πάντα ένα φοβισμένο παιδί. Όσο για την ντροπή; Φοβόμουν ότι θα γελάσουν και θα με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου, οπότε ντρεπόμουν να διαβάσω μπροστά σε ...κόσμο!

  Αυτόν τον φόβο και αυτή την ντροπή, την ξεπέρασα πολλά-πολλά χρόνια μετά. Έτσι ξαφνικά, μια μέρα όταν ήμουν στην πρώτη τάξη, -αλλά δεύτερη επαναλαμβανόμενη χρονιά για μένα-, του κανονικού πρωινού Γυμνάσιου, στο μάθημα των γαλλικών. Είπα μια χαζομάρα, έδωσα λάθος απάντηση και ενώ έπεσαν γέλια από τους συμμαθητές μου, ξαφνικά ένιωσα μέσα μου να φεύγει αυτό το βάρος του φόβου και της ντροπής και είπα από μέσα μου: «έκανα λάθος και τι έγινε;» Απίστευτη αίσθηση ανακούφισης. Μπορεί να μου πήρε χρόνια από τη ζωή μου για να ξεπεράσω αυτούς τους φόβους αλλά ευτυχώς που αργά ή γρήγορα, συνειδητά ή ασυναίσθητα κοιτάζω τους φόβους και τις φοβίες μου κατάματα και τα ξεπερνάω όλα.

  Και που λέτε, πάντα έγραφα αλλά κανείς δεν το ήξερε! Ήμουν καλή «κρυψίνους», η αλήθεια είναι αυτή! Μετά από χρόνια, εκεί στα 21 μου; (μέχρι τα 13-14 μου θυμάμαι τα πάντα και με λεπτομέρειες. Από τα 15 μου μέχρι τα 21 μου περίπου, έχω αναμνήσεις αλλά είναι θολές και είναι σαν να μην τα έχω ζήσει αυτά τα χρόνια. Για την εφηβεία μου, ούτε λόγος! Δεν τη θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Ίσως να φταίει ότι δεν την έζησα;) άρχισα να γράφω ξανά με μανία, με τόσο πάθος και πλέον φανερά. Καλά, όταν λέω «φανερά» εννοώ ότι η μάνα μου με έβλεπε ότι έγραφα αλλά δεν ήξερε τι γράφω και ποτέ δεν τα έδειξα σε κανέναν. Διάβαζα πολύ, έγραφα πολύ, ζωγράφιζα πολύ… γενικώς ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιο μου και ξεπερνούσα την άγνωστη, κρυφή για τους άλλους ‘βαριά’ κατάθλιψή μου με βοήθεια το γράψιμο, τη μουσική και την τηλεόραση. Ω, ναι! Αξέχαστα χρόνια, αξέχαστες στιγμές, αξέχαστες αναμνήσεις!

  Έτρωγα τόσο βρισίδι, προσβολές, άδικους χαρακτηρισμούς και ξύλο επίσης που διάβαζα, έγραφα, ζωγράφιζα, έβλεπα με μανία τηλεόραση και ήμουν συνεχώς κλεισμένη στο δωμάτιο μου που κάποια στιγμή είχα πάθει και ανοσία μην σας πω. Πείτε το συνήθεια, πείτε το «συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια», Εγώ όμως χάρης σε αυτά ξεπέρασα και κατάθλιψη και βρήκα πάλι κουράγιο να ξανά σταθώ στα πόδια μου. Τα έχω συγχωρήσει όλα και όλους! Δεν κρατάω πια κακία! Σε καμιά περίπτωση δεν τα ξέχασα. Δεν το επιτρέπω να συμβεί αυτό! Τα θυμάμαι όλα! Τα θυμάμαι για να μην επιτρέψω να συμβούν ξανά!

  Μπορεί να βίωνα μια παράλογη συμπεριφορά από τους άλλους επειδή Εγώ έγραφα (σε τετράδια τότε, δεν υπήρχε H/Y στο σπίτι. Εδώ στο γυμνάσιο φοβόμουν να το αγγίξω και να πατήσω τα πλήκτρα του πληκτρολόγιου!) όμως Εγώ πεισματικά (ως αντιδραστικό παιδί που ήμουν και συνεχίζω να είμαι!) συνέχιζα να είμαι πάνω από τετράδια και βιβλία.

  Τότε, εκεί στα 22 μου που πια είχα πιάσει δουλειά και δούλευα κανονικά και είχα τα δικά μου χρήματα, έφτιαξα το δωμάτιο μου, έβαλα γραφείο, έβαλα βιβλιοθήκη με όσα βιβλία είχα και στην πορεία πρόσθετα, αγόρασα τον πρώτο μου μεταχειρισμένο H/Y… και το γράψιμο πια είχε γίνει τρόπος ζωής, ανάγκη, τροφή για μένα. Είχα καταπιαστεί και με την ποίηση που τελικά την άφησα ή μάλλον με άφησε και τους στίχους που συνεχίζω ακάθεκτη. Τότε ήταν που κατάλαβα και συνειδητοποίησα για τα καλά ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου, αυτό είναι που γεμίζει τη ψυχή μου, αυτό είναι που με ελευθερώνει και με ξελαφρώνει από όλα τα ασήκωτα συναισθηματικά και μη βάρη που έχω μέσα μου. Να γράφω δεν ήταν απλά συνήθεια, είχε γίνει σκοπός, στόχος, ανάγκη πνευματική και ψυχική. Και για την ακρίβεια, το γράψιμο, η συγγραφή ήταν και είναι Εγώ η ίδια, είμαστε ένα.

  Το 2008 με 2009, όταν πήγαινα Νυχτερινό Γυμνάσιο, η καθηγήτρια μου των «Φυσικών Επιστημών» η Κυρία Μαρία Τ. μου έδινε βιβλία, ένα σωρό κείμενα για να διαβάσω και να γράφω με δικά μου λόγια ή τις δικές μου εκθέσεις με αφορμή τα κείμενα που διάβαζα. π.χ. «Ανακαλύπτοντας την επιστήμη», «Γιατί ο σοσιαλισμός», «Δημόκριτος - Η ευδιαθεσία», «Τι είναι η αγάπη – Δαλάι Λάμα», κ.α. Έχω τόσο πολύ υλικό, που όταν τυχαίνει να τα διαβάζω πάντα την ίδια απορία έχω: «Μα αυτά τα έγραψα Εγώ;»  Μου άρεσε τόσο πολύ όλο αυτό, το λάτρευα να έχω θέματα ή να βρίσκω θέματα και πόσο μάλλον αφορμές για να γράφω «τα δικά μου» που όχι μόνο με έκανε να αισθάνομαι υπέροχα αλλά καλυτέρευε η γραφή μου, το λεξιλόγιό μου και μάθαινα να γράφω όλο και πιο σωστά. (Βέβαια έχω να μάθω ακόμα πολλά και πόσο μάλλον να γράφω πιο σωστά, πέρα από συναισθηματικά-βιωματικά)

  Εκτός από τα μαθήματα λοιπόν του σχολείου, ήταν να βλέπουμε και ταινίες και μετά να γράφουμε την παρουσίαση/κριτική της ταινίας (από ‘κει κόλλησα το μικρόβιο για να γράφω κριτικές για ταινίες, βιβλία, μουσική). Επίσης να κάνουμε ομαδικές εργασίες-project π.χ. «Δουλεία - Ένα έγκλημα Διαρκείας-» (για το μάθημα της Κοινωνιολογίας), «Πυρηνική Ενέργεια» (για το μάθημα της Περιβαλλοντολογικής), «Οι 10 μεγάλοι Έλληνες όλων των εποχών» (δική μου επιλογή με αφορμή το ομώνυμο ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ) κ.α.  Φυσικά δεν θα ξεχάσω και τους υπόλοιπους καθηγητές μου, Φιλόλογοι, Πληροφορικής και όχι μόνο που μου δίνανε αφορμές για να γράφω. Με σκουντάγανε συχνά για να γράφω και να μην το σταματήσω, αντιθέτως να το δω και πιο σοβαρά, αφού μπορώ πιο άνετα να εκφράζομαι μέσα από τον γραπτό λόγο.

  Το χειρότερο μου και όχι τόσο η συμπάθεια μου ήταν οι περιλήψεις. Ποτέ δεν ήμουν καλή. Πάντα με δυσκόλευαν, μου έβγαζαν την πίστη. Ίσως να φταίει ότι υπάρχει όριο στις λέξεις και Εγώ φημίζομαι για τα «σεντόνια», «κατεβατά» κείμενα μου. Ήμουν τόσο αντιδραστική στο να καθίσω να μετρήσω τις λέξεις και πόσο μάλλον να κάνω περικοπή στις σκέψεις μου. Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να έχω μέτρο στις λέξεις! Δεν μου βγαίνει! Ίσως, κάποια στιγμή, να είμαι αναγκασμένη να το κάνω, προς το παρόν, απολαμβάνω την ελευθερία του λόγου μου χωρίς όρια στις λέξεις. Και συγγνώμη αλλά δεν έχω και καμιά ενοχή! Όποιος θέλει, μπορεί και αντέχει με διαβάζει, διαφορετικά προσπερνάει.

  Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί «δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Και "η δική μου γραπτή ποιότητα είναι σαν ένα ποτάμι με ήρεμα νερά", όπως μου έλεγε συνέχεια κάποτε ένας καθηγητής μου.

  Το 2009, μετά από προτροπή  πάλι της Καθηγήτριας μου Κυρία Μαρία Τ. δημιούργησα το πρώτο μου blog με την ονομασία «ღPASSION {ΠΑΘΟΣ}ღ» και ήταν κανονικά δημόσιο με λίγους καλούς αναγνώστες. Έγραφα σε αυτό μέχρι την τελευταία ημέρα πριν δημιουργηθεί το «♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫», το 2010, μια μέρα πριν τα γενέθλιά μου. Σε εκείνο έγραφα τις σκέψεις μου, γεγονότα της σχολικής και όχι μόνο ζωής μου αλλά και για την πρώτη αγάπη μου που βίωνα τότε. Μου έκανε τόσο καλό! Ξεσπούσα, μοιραζόμουν με τους αναγνώστες μου κομμάτια μου και έβλεπα πως πολύς κόσμος αισθάνεται σαν κι εμένα, πως δεν είμαι μόνη. Έπειτα, ξαφνικά, σαν φλασιά, εκεί που έγραφα ένα κείμενο, μου ήρθε να φτιάξω το τωρινό, τρέχων blog με μια δυνατή δι-αίσθηση να μου λέει πως αυτό θα είναι το ησυχαστήριο μου, το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο (μιας και ποτέ δεν ήμουν καλή στο να κρατάω ένα κλασικό ημερολόγιο, όπως κρατάμε τα περισσότερα κορίτσια από μικρές), θα είμαι 100% Εγώ. Και τελικά, έφτασα στο σήμερα εν έτη 2015 όχι μόνο το «ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ» να είναι όντως Εγώ η ίδια, κομμάτι της ζωής μου και της καθημερινότητας μου αλλά να είναι και η τροφή μου για να γράφω περισσότερο και να παίρνω μια απίστευτη ενέργεια αλλά και δύναμη για να συνεχίζω να παλεύω, να ονειρεύομαι και να ελπίζω.

 

  Μήπως σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά; (αφού ξέρετε πως με διακατέχει και μια υπερβολή, συν όλα τ’ άλλα!) 

 Όταν κάτι σε γεμίζει, σε χαροποιεί, σε κάνει καλύτερο και πόσο μάλλον σε βοηθάει κυριολεκτικά και μεταφορικά, πνευματικά αλλά και ψυχικά (όπως είναι για μένα το γράψιμο και η μουσική), όχι μόνο υπερβολικό δεν είναι αλλά απαραίτητο για την ψυχολογική σου ακεραιότητα. Και όπως σε τρέφει με ενέργεια, ελπίδα, αγάπη… έτσι πρέπει κι εσύ να το τρέφεις με αγάπη, σεβασμό, χρόνο, φροντίδα… Να μην το αφήσεις, για να μην σε αφήσει.

 

  Όσες αναρτήσεις έχω γράψει, τις περισσότερες τις έχω γράψει αργά το βράδυ, με παρέα πάντα την μουσική και με κλαμένα μάτια πληκτρολογώντας αβίαστα τις σκέψεις μου. Ακόμα και οι πιο «αισιόδοξες» αναρτήσεις μου, τις έχω γράψει με κλαμένα μάτια και αυτό γιατί εκείνη την ώρα της μοναξιάς και του ξεσπάσματος, νιώθω μια ανακούφιση και ένα λιγότερο βάρος να φεύγει από μέσα μου και να εξαλείφεται. Και όταν κλείνω τα πάντα και πέφτω να κοιμηθώ, κοιμάμαι (εκτός πάντα με μια καθαρή συνείδηση) με ηρεμία και έτοιμη και αποφασισμένη να αντέξω και να παλέψω την επόμενη μέρα.

 

  Γράφω γιατί είμαι πολύ κακή, κάκιστη θα έλεγα στο να μιλάω και γενικά στο να μιλήσω με κάποιον. Άσε που κάνω πολλά σαρδάμ! Άσε που μπορεί να θέλω να βάλω τα κλάματα (αν είμαι σε πολύ φορτισμένη διάθεση-κατάσταση) κι Εγώ κρατιέμαι γιατί δεν μου αρέσει και δεν το κάνω εύκολα να κλαίω μπροστά στους άλλους. Άσε που δεν έχω κάποιον κοντά μου, δίπλα μου ώστε να τον εμπιστεύομαι απόλυτα για να του πω όλα όσα με πνίγουν Κι αν το κάνω πολλές φορές (που δεν μου αρέσει, γιατί νιώθω ότι θα τον βαρύνω με τα δικά μου προβλήματα κι ανησυχίες), το κάνω με αποτυχία ή κάνοντας μισή δουλειά. Θα ξεκινήσω να μιλάω αλλά θα τελειώνω την κάθε σκέψη μου με τρεις τελίτσες […], τύπου «Νιώθω ψυχολογικά χάλια εξαιτίας του… αλλά… ξέρω πως δεν πρέπει να αισθάνομαι έτσι… άστο θα ξανά βρω την χαμένη μου διάθεση και…» Κάπως έτσι είμαι, νομίζω! Κάκιστη στον προφορικό λόγο σας λέω! Καλύτερη στον γραπτό λόγο σας λέω… ας πούμε τα λέω χαρτί και καλαμάρι μωρέ και έτσι δεν μπερδεύεται και τόσο πολύ ο άλλος με τις μισές μου κουβέντες και δεν αναρωτιέται και πολύ το «τι θέλει να μας πει τώρα η Μαρία;»  

 

  Το γράψιμο/συγγραφή λοιπόν και μαζί και η μουσική (προσθέστε μετά και τα βιβλία) είναι το ησυχαστήριο μου, το προσωπικό μου καταφύγιο, το προσωπικό μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο μου, το μέρος φυγής μου, η τρέλα μου, το πάθος μου, το ναρκωτικό μου, αυτό που γουστάρω να κάνω και το κάνω καλά, είναι το νερό μου στη δίψα μου (γιατί χωρίς νερό μπορώ, χωρίς να γράφω και να ακούω μουσική όχι) είναι η τροφή μου για να έχω ενέργεια, είναι ο αέρας που αναπνέω, η ελευθερία μου από το κελί της …φυλακής μου, είναι η ανάγκη μου να ξεσπάσω, να βγάλω όλα όσα μέσα μου με πνίγουν, είναι το γιατρικό μου στην συναισθηματική μου αρρώστια, είναι το αντίδοτο μου στις πίκρες μου, είναι ο χορός μου στο να εξοντώνω τα προβλήματα μου, είναι ο ψυχολόγος μου, ο γιατρός μου, ο παπάς για την εξομολόγησή μου, είναι οι παντοτινοί έρωτες της ζωής μου που δεν με πληγώνουν ποτέ, δεν με εγκαταλείπουν και δεν λένε ψέματα ούτε υποκρίνονται. Είναι όλα αυτά που κουβαλάω μέσα μου και τα μοιράζομαι με άλλους που νιώθουν σαν κι εμένα. Είναι κομμάτι της ζωής μου, της ψυχής μου, της καθημερινότητας μου. Λυτρώνομαι ρε Φίλε/Φίλη μου τόσο απλά σου το λέω! Έτσι διαχειρίζομαι, με τον δικό μου τρόπο, τον πόνο μου, τη θλίψη μου, την απογοήτευση μου, τις σκέψεις μου και την ανάγκη μου να εκφραστώ.

 

  Και για να αστειευτώ λιγάκι! Πως λένε μερικοί άντρες, αν όχι όλοι, τη γνωστή χαζομάρα «Γυναίκα αλλάζεις, ομάδα ποτέ»; Ε, έτσι κι Εγώ να πω τη χαζομάρα μου: «Άντρα αλλάζω, το γράψιμο και τη μουσική ποτέ!» Και όποιος είναι μαζί μου, σύντροφος, φίλος, γνωστός κλπ. θα πρέπει τουλάχιστον να από-δεχτεί, να σεβαστεί την αγάπη μου για το γράψιμο-συγγραφή-μουσική. Και ποτέ μην κάνει το λάθος να με κρατήσει μακριά ή να το κοροϊδέψει ή ακόμα και να το προσβάλλει χωρίς σοβαρά επιχειρήματα, γιατί θα είναι σαν να προσβάλλει, να μην σέβεται και κυρίως να μην αποδέχεται εμένα την ίδια. Ευτυχώς έχω καλούς Φίλους που έχουν καταλάβει την αγάπη μου και με παρακινούν να γράφω, να τελειώσω το βιβλίο μου, να αφοσιώνομαι σε αυτό, αφού μου κάνει τόσο καλό, από το να πέφτω στην παγίδα της θλίψης και της μιζέριας.    

  Στο ερώτημα λοιπόν «Μαρία γιατί γράφεις;» η απάντηση είναι απλή! (πολλές απλές - σύντομες - μαζί  απαντήσεις) «Γράφω γιατί μου δίνει ζωή! Γράφω γιατί αυτή είμαι Εγώ! Γράφω γιατί με τραβάει σαν μαγνήτης και δεν μπορώ να αντισταθώ! Γράφω γιατί δεν έχω που να μιλήσω. Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Γράφω γιατί αυτό μπορώ, θέλω και επιθυμώ να κάνω!»  

 

 Υ.Γ.: Έτοιμη ανάρτηση σε μελλοντικές απορίες γνωστών και αγνώστων, όταν θα με ρωτάνε «Μαρία γιατί γράφεις;» 

 

☞Διαβάστε Σχετικά:
________________

►Βρείτε στην 📂Αρχειοθήκη: 💭Σκέφτομαι και Γράφω (All Posts)

►Σκέφτομαι και Γράφω #25: Η ζωή μου... η ιστορία μου...τα γραφόμενα μου!

►Σκέφτομαι και Γράφω #18: #Πες ΟΧΙ στη λογοκλοπή! Ενεργοποιήσου!

 

• Ποια είμαι Εγώ (Βιογραφικό)
• Σκέφτομαι και Γράφω #25: Η ζωή μου... η ιστορία μου...τα γραφόμενα μου! 
•  Σκέφτομαι και Γράφω #23: «Μαρία γιατί γράφεις;» 

• Blogging και Προστασία Πνευματικών Δικαιωμάτων
• YouTube και πνευματικά δικαιώματα: Τι «ανεβαίνει» νομίμως;
• Instagram, Twitter και πνευματικά δικαιώματα: Τι πραγματικά ανήκει στον χρήστη-δημιουργό;
• GDPR: Συχνές ερωτήσεις για τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων
• Προστασία των Δικαιωμάτων Πνευματικής Ιδιοκτησίας του Φωτογράφου

 

✿⊱┈┈╮ΣΥΛΛΕΓΩ_ΣΤΙΓΜΕΣ╭┈┈⊰✿

  Αν επιθυμείς μπορείς να κάνεις εγγραφή στο Newsletter μου για να γίνεις ένας από τους Συλλεκτικούς Αναγνώστες μου, να ενημερώνεσαι άμεσα για τα δημιουργικά πράγματα του blog, να μαθαίνεις τα πιο special νέα μου, να απολαμβάνεις ειδικά προνόμια, όπως επίσης να έχεις πρόσβαση στην Συλλεκτική Βιβλιοθήκη του blog.

Μπορείς επίσης να με στηρίξεις απλά...

 

 

 

Η παρούσα ανάρτηση, όπως και ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog/site αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία των 3 ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫, ✎Οι Συγγραφικές Μου Στιγμές✎ & ΠΑΡΑΤΗΡΩ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ και ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ by mariaparask29_photography.
Συνεπώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς πρώτα την ενημέρωση, συγκατάθεσή και έγκρισή της κατόχου. 

 Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. Όλα είναι επίσημα αποθηκευμένα! 

*Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!* ~ *Copyright ©2010-2024*
by ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)