✍ My thoughts #12 – Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…;

  Με ρωτάνε συχνά: «Μαρία, γιατί τρέχεις; Γιατί φεύγεις; Γιατί μέχρι να γυρίσουμε την πλάτη, έχεις εξαφανιστεί, λες και σου έχουν βάλει νέφτι στον πισινό; Γιατί θες να φύγεις;»

  Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν ξέρω αν είναι απλή, μπορεί και να είναι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πάντα "μια φυγή" με κατατρώει, από μικρή, από τότε που θυμάμαι τη ζωή μου, μέχρι και σήμερα που είμαι πια κοτζάμ κοπέλα, κοτζάμ γυναίκα που πλέον έχει διαμορφώσει μια προσωπικότητα.

  Πολλές φορές έχω καθίσει στο δωμάτιο μου, στο σκοτάδι να σκέφτομαι το παρελθόν μου και να προσπαθώ να βρω μια λογική απάντηση στο «Μαρία γιατί φεύγεις…;» και πάντα η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται σαν εικόνα, σαν ταινία μικρούς μήκους είναι η περίοδος 1997-1998. Μια περίοδος ευτυχίας, οικογενειακής θαλπωρής και δυο φυγές που με σημάδεψαν.

  Εγώ εκεί γύρω στα 12-13, χωρισμένη σε δυο στρατόπεδα, στο στρατόπεδο της μάνας μου και στο άλλο στρατόπεδο του πατέρα μου, που μόλις θυμήθηκε ότι έχει παιδιά, έχει μια κόρη, μετά από χρόνια απουσίας. Εκεί γύρω στα 12-13, πρώτη τάξη του Γυμνασίου, που η μεν μάνα μου, μου είχε ξεκαθαρίσει πως δεν έχει την οικονομική άνεση να με σπουδάσει και δε ο πατέρας μου, δεν άκουγε κουβέντα ότι δεν θα πάω, ακόμα κι όταν Εγώ του το είχα δηλώσει-ξεκαθαρίσει με ένα σημείωμα, που δεν έλαβε σοβαρά. Εγώ και ο αδελφός μου ο Βασίλης (δυο χρόνια μικρότερος) μετά από ένα σωρό κινήσεις εντυπωσιασμού υλικών πραγμάτων, χρημάτων, ψεύτικης αγάπης και ενδιαφέροντος από τον πατέρα μου, μας έπεισε να πάμε να ζήσουμε μαζί του στο δικό του σπίτι. Τόσο μας θάμπωσε με τον «ωραίο-παραμυθένιο-λιγότερο φτωχικό τρόπο ζωής» του που δεν χρειάστηκε και πολύ για να το κάνουμε πράξη.

  Η μάνα μου τι είπε για όλα αυτά; Η μάνα μου, σχεδόν ποτέ δεν κατηγόρησε τον πατέρα μου και κυρίως δεν μας εμπόδισε να τον βλέπουμε ούτε όταν έβγαινε με άδεια από τη φυλακή ούτε μετά που αποφυλακίστηκε και υποτίθεται έβαλε μυαλό και έκανε μια καινούργια αρχή. «Αφού θέλετε να βλέπετε τον πατέρα σας, πηγαίνετε. Όμως να προσέχετε με ό,τι συμβεί με εκείνον… θα τα δείτε με τα μάτια σας και πάλι εδώ στην μάνα σας θα γυρίσετε…»

  Και έτσι ξαφνικά ή μάλλον σιγά-σιγά, μέρα με την μέρα απομακρυνόμασταν από Εκείνην και μέναμε πιο συχνά στον πατέρα μου, μέχρι που μια μέρα, μείναμε «μόνιμα» στο σπίτι του. Ο αδελφός μου κανονικά πήγαινε Πέμπτη τάξη, Εγώ είχα ξεκινήσει με βαριά καρδιά και με έναν φόβο ότι σύντομα θα πεθάνω, το Γυμνάσιο. Εκείνη την περίοδο γνωρίσαμε και την νέα του σύντροφο την Τάνια και την 6χρόνη κόρη της  Μαρίκα, από την Ρωσία ή Αλβανία (αν θυμάμαι καλά) η καταγωγή τους. Ο Βασίλης από την πρώτη στιγμή τις αντιπάθησε μέχρι και τις μίσησε με το «Καλημέρα σας». Εγώ πάλι, πιο ευαίσθητη, πιο χαμηλών τόνο, πιο στον κόσμο μου, να το πω; τις συμπάθησα χωρίς να ξέρω γιατί νιώθω συμπάθεια για αυτά τα άγνωστα ξένα άτομα που θα ζήσουμε όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια; 

  Τον πρώτο καιρό πήγαινα στο σπίτι της και έπαιζα με την μικρή και με την ίδια επιτραπέζια παιχνίδια. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με κάλεσε στο σπίτι της. Όταν χτύπησα την πόρτα της, μου άνοιξε και με καλωσόρισε, ένιωσα τη ζεστασιά ενός ανθρώπου, τη θαλπωρή ενός σπιτιού που ποτέ πριν δεν είχα νιώσει ούτε για μια στιγμή. Πόσο πρωτόγνωρη αίσθηση για μένα! Συγκλονίστηκα, μαγεύτηκα, την ένιωσα στο πετσί μου και την κράτησα σαν φυλακτό μέσα στη ψυχή μου και όταν την σκέφτομαι μετά από τόσα πολλά χρόνια, είναι σαν να τη βιώνω ...νοερά.

  Μετά από κάποιο διάστημα η Τάνια και η μικρή συνέχεια από το πρωί μέχρι και το βράδυ ήταν μαζί μας, στο σπίτι του πατέρα μου. Λες και πλέον ήμασταν μια οικογένεια. Τον πρώτο καιρό, η Τάνια με την μικρή ερχόντουσαν και μας μαγείρευε και τρώγαμε όλοι μαζί και πολλές φορές κοιμόντουσαν εκεί κάποια βράδια. Στην πορεία, χωρίς να το καταλάβω Εγώ ούτε και ο αδελφός μου, μείνανε μόνιμα. Στην μάνα μας, αν θα πηγαίναμε 2-3 φορές και αν, στο σπίτι για να τη δούμε (ντροπή μας το ξέρω, το καταλάβαμε μετά από πολύ καιρό!), αλλά τα άλλα μου αδέλφια της έλεγαν ότι είμαστε καλά. Πέρασε λίγος καιρός και ο αδελφός μου είχε καυγάδες με την Τάνια και την μικρή και έτσι απλά, ούτε θυμάμαι κι Εγώ τι έγινε, τι συνέβη, πότε τα μάζεψε και έφυγε και γύρισε στην μάνα μου. Εγώ όμως παρέμεινα εκεί, δεν έφυγα μαζί του.

  Ο καιρός περνούσε, εγώ πήγαινα κανονικά Γυμνάσιο, μάθαινα από τα αδέλφια μου ότι η μάνα μου τους έλεγε: «Η Μαρία θα μείνει για πολύ στην νέα της μαμά;» Το μάθαινα αλλά πια ένιωθα ντροπή να πάω και να τη δω. Τι να της πω; Πώς να της φερθώ; Πραγματικά ήμουν και στεναχωρημένη, και μπερδεμένη αλλά και ευτυχισμένη συγχρόνως. Δεν ήταν ότι ζούσα την σούπερ ζωή με τον πατέρα μου, ήταν ότι πλέον είχα αγαπήσει την Τάνια και την κόρη της και ζούσα μια καθημερινότητα που δεν μπορούσα έτσι απλά να την αλλάξω, να αλλάξω στροφή ή να αφήσω κάποιους,  για την ακρίβεια να αφήσω «αυτές» που με έκαναν να αισθάνομαι πρώτη φορά ότι ανήκω σε μια οικογένεια. Και πάλι δεν ξέρω! Το μόνο σίγουρο είναι αυτό που ήδη είπα, ήμουν «στεναχωρημένη, και μπερδεμένη αλλά και ευτυχισμένη συγχρόνως».

  Κάποια στιγμή, δεν ξέρω πως και γιατί, Εγώ ο πατέρας μου πήγαμε και ζήσαμε στο μικρό σπιτάκι της Τάνιας. Πλέον ήμασταν στο δικό της χώρο. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και στολίσαμε μαζί «τα τρία κορίτσια» το χριστουγεννιάτικο δέντρο, μπαλόνια, παιχνίδια… και την πρωτοχρονιά ανοίξαμε τα δώρα. Είχα κι Εγώ δώρο, για πρώτη φορά είχα κι Εγώ δώρο! Δε θυμάμαι τι ήταν ακριβώς, αλλά μάλλον ένα βιβλίο. Όταν πήρα το δώρο και πριν το ανοίξω, η Τάνια θυμάμαι πολύ καλά να μου λέει: «Πρώτα όμως θα πας να δώσεις ένα φιλί στον πατέρα σου, κι ύστερα να δώσεις ένα φιλί και μια αγκαλιά σε μένα.» Τα έκανα! Με δυσκολία και με ντροπές μεν, αλλά τα έκανα! Δεν ήμουν τόσο «διαχυτική» ως παιδί… Παραδέχομαι ότι ένιωσα όμορφα! Πόση ευτυχία ένιωσα Θεέ μου!

  Με τον καιρό να περνάει, λίγο τα οικονομικά να είναι αρκετά στριμωγμένα, η καφετέρια-μπαρ (3^ης κατηγορίας) του πατέρα μου δεν πήγαινε καλά (ενώ το συνεργείο αυτοκινήτων στο οποίο δούλευαν τα δυο μου από τα τέσσερα αδέλφια μου πήγαινε σχετικά καλά) και πολλά νεύρα, άρχισαν οι τσακωμοί, η βία, οι ξυλοδαρμοί, οι απειλές και αργότερα οι μηνύσεις και τα περιοριστικά μέτρα που έκανε η Τάνια στον πατέρα μου. Εγώ όσες σκηνές βίας, τσακωμών και λοιπών δεν βίωσα με την μάνα μου που πέρασε τα πάνδεινα η γυναίκα εξαιτίας του, τόσες απέχτησαν από τη δεύτερη ζωή μου μαζί του. Θυμάμαι, πήγαινα στην Τάνια και την ρωτούσα: «Είσαι καλά; Μπορώ να κάνω κάτι;» Εκείνη να μου λέει με αίματα και με δάκρυα στα μάτια προσπαθώντας να φανεί δυνατή: «Ναι Μαράκι μου, καλά είμαι. Εσύ δε θέλω να στεναχωριέσαι για τίποτα! Ο πατέρας σου απλώς έχει νεύρα με τη δουλειά του που δεν πάει καλά και γι’ αυτό ξεσπάει σε μένα…»

  Τι μου έλεγε; Λες και δεν ήξερα ποιος ήταν ο πατέρας μου. Για την ακρίβεια, φανταζόμουνα από όσα μας είχε πει η μάνα μου, εμένα και τα αδέλφια μου, για το τι σόι άνθρωπος είναι ο πατέρας μας. Αλλά άλλο να φαντάζεσαι κι άλλο να το ζεις. Άλλο να ακούς για συμπεριφορά ανθρώπου από άλλον, κι άλλο να ζεις από κοντά την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Έχει τεράστια διαφορά. Και την έζησα! Και τον σιχάθηκα! Και τον λυπήθηκα! Και λυπήθηκα και αυτή τη γυναίκα και την κόρη της που τον έκαναν άνθρωπο, για όσο κράτησε να είναι ένας σωστός άνθρωπος. Και λυπήθηκα κι εμένα που ήμουν μέσα στη «δίνη» της καταστροφής του(ς).

  Κι έτσι όταν η κατάσταση έφτασε ένα βήμα πριν το «τετέλεσται» πήρα την απόφαση να φύγω. Να φύγω από αυτό το σπίτι, που πλέον δεν ανήκω, που σήμερα-αύριο, όπως είναι λογικό θα με διώξουν, αφού ο πατέρας μου πλέον δεν ανήκε εκεί, σύμφωνα και με τα «περιοριστικά μέτρα». Οι σχέσεις μου με την Τάνια και με την μικρή είχαν δυσκολέψει, όχι γιατί μου φερόντουσαν άσχημα, όσο ότι κι εγώ είχα τις κλειστές μου και τις μικρό ξεσπάσματα μου, από όλη την άγρια κατάσταση. Εκείνες, ποτέ δεν μου έδειξαν ότι θέλανε να με διώξουν. Εξάλλου, μου το είχε ξεκαθαρίσει η ίδια η Τάνια ότι "εγώ δε φταίω για τα λάθη του πατέρα μου και μπορώ να μείνω εδώ σε αυτό το σπίτι για πάντα μαζί τους, οι τρεις μας." Όταν μου το είχε πει, τότε τρόμαξα ότι όσο και να θέλω να μείνω μαζί τους, εγώ δεν ανήκα εκεί. Αυτό έλεγε η λογική μου! Από τότε πολεμούσε η καρδιά μου με την λογική και νομίζω πως ήταν πολύ νωρίς!

  Κι έτσι, ένα πρωί, ημέρα Σάββατο, ώρα 7 παρά τέταρτο, σηκώθηκα, μάζεψα 2-3 ρούχα, τα παιχνίδια μου, ούτε καν την σχολική μου τσάντα με τα βιβλία μου,  τις αντίκρισα για τελευταία φορά, άνοιξα την πόρτα και έφυγα με κλάματα. Ακόμα θυμάμαι σε τι κατάσταση ήμουν! Που πήγα; Μα φυσικά εκεί που όλοι κάποια στιγμή γυρνάμε, στο πατρικό μου, στο σπίτι της μάνας μου, στη μάνα μου! Πριν πάω, είχα κάτσει σε μια παιδική χαρά και έκανα κούνια (λέτε από τότε να μου έμεινε το όποτε βλέπω κούνιες πάω και κάνω, ακόμα και σήμερα που είμαι κοτσάμ γαϊδούρα;) μέχρι να πάει 8 και κάτι και μετά να πάω στο σπίτι της μάνας μου που θα λείπουν όλοι. Και πήγα! Πόσο ξένη ένιωθα! Σαν να άλλαξαν τα πάντα αλλά και τίποτα! Θυμάμαι, πόσες ώρες έκλαιγα για αυτό που είχα κάνει! Έφυγα σαν κλέφτρα, σαν φυγάς χωρίς να πω τίποτα σε κανένα, χωρίς να αφήσω έστω ένα σημείωμα. Από την μία ένιωθα ενοχές κι από την άλλη «έπρεπε να το κάνω» γιατί αυτή είναι η λογική κατάληξη των πραγμάτων. Δεν ανήκα μάλλον ποτέ σε εκείνο το σπίτι, παρά μόνο για λίγο, προσωρινά. «Εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ είναι η πραγματική οικογένεια μου» έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου. Και δεν ξανά έφυγα από το σπίτι της μάνας μου και δεν ξανά γύρισα σε εκείνο το σπίτι με την οικογενειακή θαλπωρή.

  Με έψαχνε η αστυνομία παντού, έτσι μου είπαν τα αδέλφια μου! «Ο μπαμπάς, η Τάνια πήγαν στην αστυνομία και σε έψαχναν…» Μετά, στο σπίτι, η συμπεριφορά όλων, της μάνας μου, τα αδέλφια μου ήταν παράξενη, μια έτσι, μια αλλιώς! Μπορεί με τον καιρό η μάνα μου να μου πετούσε ένα «Μαρία πως ήταν που ζούσες με την καινούργια σου μαμά…;» και τα αδέλφια μου να μου πετάνε ένα «Στην καινούργια σου μάνα να πας και στην αδελφή σου…», κατ’ άλλα δεν με βομβάρδιζαν  συνεχώς και βασανιστικά με ερωτήσεις «τι έγινε και έφυγες», «ποιος σε πείραξε;» Μήπως ο πατέρας σου, σου έκανε κάτι; σήκωσε χέρι πάνω σου;»…. Όταν το έκαναν, ποτέ δεν πήραν απάντηση από μένα, παρά μόνο σιωπή, μια εκνευριστική σιωπή. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν γιατί έφυγα και τι στην πραγματικότητα έγινε. Γιατί δεν έγιναν μόνο όσα με λίγα λόγια περιέγραψα, έγιναν πολλά περισσότερα και χειρότερα. Και δεν θα τα πω ποτέ σε κανέναν. Θα τα κρατήσω επτασφράγιστο μυστικό, όχι γιατί πια θα βλάψει κανέναν αλλά γιατί πρώτον, δεν πρόκειται ποτέ κανείς να καταλάβει το παραμικρό και δεύτερον, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Και ως γνωστόν, κρατάω πάντα τις υποσχέσεις μου!  

Μέχρι και σήμερα, η μάνα μου, μου πετάει καμία μπιχτή αλλά το κάνει για πλάκα και έχοντας κατανοήσει ότι Εγώ και ο Βασίλης ήμασταν μικρά. Έτσι λέει πάντα! 

  Δυο φυγές λοιπόν! Η μία, όταν έφυγα από το σπίτι της μάνας μου για να πάω να ζήσω με τον πατέρα μου και η άλλη, όταν έφυγα από το σπίτι που ζούσα με τον πατέρα μου για να γυρίσω πάλι πίσω στο σπίτι της μάνας μου. Παράλογο; Τρελό; Όπως και να λέγεται όλο αυτό το πακέτο, το σίγουρο είναι ότι ζούσα μια ζωή παράξενη γεμάτη λάθη και σφάλματα και συν όλα αυτά ήμουν μπερδεμένη.

  Όταν έφυγα, μετά από 2-3 ημέρες και για μια εβδομάδα γυρνούσα και ξανά γυρνούσα πίσω στο σπίτι της Τάνιας μέχρι να βρω το κουράγιο να ζητήσω «συγγνώμη», να τους εξηγήσω «γιατί έφυγα» και να πάρω ότι πράγματα δικά μου είχα αφήσει. Πόσες μέρες, πόσα βράδια κρυβόμουν πίσω από τα δέντρα μέχρι να βρω τη δύναμη, το θάρρος για να τους χτυπήσω την πόρτα και να τους μιλήσω. Την μία νύχτα έβρεχε και έκανε και κρύο κι Εγώ πίσω από ένα δέντρο, βρεγμένη ήμουν στο τσακ να πλησιάσω την πόρτα και να χτυπήσω αλλά τις είδα από μακριά να φεύγουν κι έτσι το άφησα για την επόμενη μέρα. Ήρθε η επόμενη μέρα και όπως οι δυο τους ήταν έξω στο πεζοδρόμιο και σκούπιζαν, βρίσκω επιτέλους το θάρρος και στέκομαι μπροστά τους. Δεν κατάφερα να βγάλω μιλιά! Θυμάμαι η καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά λες και από ώρα σε ώρα θα σπάσει σε κομμάτια. Θυμάμαι ότι κοιτούσα λυπημένα κι εκείνες -και οι δυο- να με κοιτάνε σιωπηλά με μίσος; Σίγουρα όμως με περιφρόνηση. «Μαρίκα πάρε την σκούπα και έλα μέσα ΤΩΡΑ» τα μόνα λόγια της Τάνιας. Και μπήκαν και οι δύο μέσα κι έμεινα Εγώ έξω να στέκομαι κανονικά περιφρονημένη. (Ναι, τύπου Μάρθα Βούρτση με Νίκο Ξανθόπουλο! Μην το γελάτε! Η ζωή είναι ο μεγαλύτερος κινηματογράφος κι από τον ίδιο τον εικονικό κινηματογράφο) Αν δεν έχετε βιώσει στη ζωή σας την απόλυτη περιφρόνηση στο πρόσωπό σας, τότε σας εύχομαι να μην την βιώσετε ΠΟΤΕ. Μέχρι και σήμερα αυτά τα «βλέμματα περιφρόνησης» τα θυμάμαι ολοκάθαρα.

  Έφυγα τρεχάτη σαν την τρελή μες τα κλάματα. «Καλά να πάθω! Μου αξίζει! Αυτό είναι το δίκιο!» έλεγα στον εαυτό μου ξανά και ξανά! Λίγες ημέρες μετά με τον αδελφό μου, έλαβα όλα τα πράγματα μου που είχα αφήσει στο σπίτι της. Θυμάμαι ο αδελφός μου ο Βασίλης αλλά και όλα μου τα αδέλφια που δουλεύαν στο μαγαζί του πατέρα μας, μου έλεγαν με μια ευχαρίστηση μαζί με δόση κακίας «Η άλλη, αυτή η Τάνια με την μικρή, έφυγαν από την Ελλάδα, γύρισαν στην πατρίδα τους. Ησυχάσαμε!» Εγώ δεν ξέρω αλλά ποτέ δεν τους πίστεψα, ποτέ δεν πίστεψα ότι έφυγαν για την πατρίδα τους. Πήγα μετά από ένα μήνα(;) στο σπίτι απ’ έξω να δω αν είναι ακόμα εκεί και δεν ήταν. Το σπίτι «ενοικιαζόταν»! (μέχρι σήμερα όταν τυχαίνει να περάσω από 'κει μόνο τις ωραίες αναμνήσεις θυμάμαι και χαμογελώ!) Στεναχωρήθηκα, διότι αυτό σήμαινε πως δεν θα τις ξαναδώ, δεν θα καταφέρω να τις ζητήσω «συγγνώμη»… Και όσο ο καιρός περνούσε, όλοι οι υπόλοιποι μπορεί την ιστορία αυτή να την άφησαν πίσω, Εγώ όμως με έτρωγε! Και έτσι σιγά-σιγά ήρθε η κατάθλιψη και τα ακόμα πιο βασανιστικά χρόνια μοναξιάς… μέχρι να φτάσω στο σήμερα και να είμαι δυνατή για μένα, για όλους, ειδικά για την μάνα μου αλλά κυρίως για μένα και τον εαυτό μου για να μην ξανά γυρίσω στον παλιό «νεκρό» εαυτό μου. Και πιστέψτε με, ξέρω πολύ καλά πως τον 1 χρόνο κατάθλιψη που πέρασα εντελώς ολομόναχη, την ξεπέρασα 100%, όμως αυτή η θλίψη για κάποια πράγματα δεν την ξεπέρασα ακόμη. Ελπίζω, κάποια μέρα να ξεπεράσω και να νικήσω και τις "φυγές" μου!

  Ποτέ δεν ξέχασα αυτές τις δυο γυναίκες, την Τάνια και την μικρή Μαρίκα. Δεν της ξέχασα ΠΟΤΕ! Πάντα υπάρχουν μέσα μου κι όχι σαν κάτι περασμένο αλλά σαν κάτι το παντοτινό. Γιατί της αγάπησα τόσο όσο ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα της αγαπήσω. Μου φέρθηκαν ανθρώπινα, τίμια, δίνοντας μου Αγάπη και σεβασμό που δεν είχα ποτέ, μπορεί ούτε και σήμερα, από τους δικούς μου.

  Όπως επίσης ποτέ δεν ξεπέρασα τη ντροπιαστική φυγή μου εκείνο το πρωί. Νομίζω πως δεν με συγχώρησα 100%! Ναι, ήμουν 13 χρονών! Ναι, ήμουν όπως πάντα μόνη και δεν ήξερα ποιον να εμπιστευτώ! Ναι, πέρασα καταστάσεις φρικιαστικές αλλά δεν ξέρω πόσο συγχώρεση αξίζω. Μπορεί και να είμαι, όπως πάντα, πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και να με στήνω στον τοίχο και να αυτομαστιγώνομαι άδικα. Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα είναι ότι μέχρι και σήμερα πάντα μια «φυγή» με κατατρώει, μια «φυγή» υπάρχει πάντα πίσω σε μια γωνιά του μυαλού μου, μια τελευταία τίμια «φυγή» θέλω να ζήσω, όχι για τους άλλους πια αλλά μόνο για εμένα και τον εαυτό μου. Και θα έρθει! Πρέπει να έρθει στο όνομα της δικαιοσύνης γαμώτο! Γιατί, έτσι όπως τις «έχω φιλοσοφήσει τις φυγές μου», δεν ξέρω τελικά αν τις κάνω για μένα γιατί δεν θέλω να είμαι βάρος σε κανέναν (ναι, νομίζω πως μαζί με το «τίποτα», την «στασιμότητα», το «να είμαι βάρος στη ζωή του άλλου», είναι αυτό που δεν μπορώ να αντέξω και παύω να είμαι «η δυνατή Μαρία») Ή αν τις κάνω για τους άλλους για να μην νιώθουν ότι υποχρεούνται μαζί μου. Δεν ξέρω τι απ’ τα δυο ισχύει στην πραγματικότητα! Αν το δω από την εγωιστική πλευρά (δυστυχώς δεν είμαι -δεν ήμουν ποτέ- τόσο εγωίστρια όσο το απαιτεί πια η εποχή!) μάλλον ισχύει το πρώτο αλλά και πάλι πόση διαφορά έχει το πρώτο από το δεύτερο; Έχει και μεγάλη σημασία; Σημασία θα πρέπει να έχει ο λόγος ή οι λόγοι που καταφεύγω σε φυγή ή «το βάζω στα πόδια», αν και δεν μου αρέσει αυτή η έκφραση γιατί μοιάζει για την απόλυτη δειλία. Κι Εγώ, τότε μπορεί να ήμουν απόλυτα δειλή, αλλά όχι πια.

  Δεν έκρυψα ποτέ ότι εύκολα χάνομαι, εύκολα τρέπομαι σε φυγή, αν δεν ανήκω κάπου ή αν νιώθω πως δεν ανήκω εκεί που μέχρι πριν από λίγο ανήκα ή με έκαναν να πιστεύω πως ανήκω. Και δεν το κρύβω! Το λέω ευθαρσώς και με απόλυτη ειλικρίνεια. «Θα με χάσετε! Θα φύγω και δεν θα το πάρετε είδηση και όταν θα το πάρετε χαμπάρι θα είναι πολύ αργά!» αλλά μάλλον, μέχρι να το πράξω, κανένας και καμιά δεν θα παίρνει σοβαρά τα λόγια μου. Ας είναι! Τους κατανοώ πια όλους!Τώρα ποιος, πότε θα "κατανοήσει" κι εμένα λιγάκι, αυτό δεν το ξέρω! 

  Το ναμένεις κάπου που δεν σε θέλουνε, που δεν νιώθουν κάτι για σένα, που σε ανέχονται είτε  από «υποχρέωση», είτε από ευγένεια είτε από συμφέρον, για μένα προσωπικά είναι κάτι σαν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. «Αν αγαπάς κάτι, κάποιον, άστο ελεύθερο! Αν γυρίσει, τότε είναι δικό σου. Αν όμως δεν γυρίσει, τότε δεν ήταν ποτέ!» κάπως έτσι δε λέει μια σοφή παροιμία; Κι Εγώ από αξιοπρέπεια έχω υπερβολικά μπόλικη πανάθεμά μου! Όσο για την ελευθερία; Θέλω να νιώθω τη δική μου έννοια της ελευθερίας σε ό,τι κάνω και σε ό,τι νιώθω, οπότε δεν θα μπορούσα να μην θέλω το ίδιο και για τους άλλους. Αυτό λέγεται δίκαιο! Και έχω από δαύτο μπόλικο.

  Που θέλω να καταλήξω με όλο αυτό το «σεντόνι»; (αφού με ξέρετε αυτή είναι η γραφή μου, μπορώ να γράψω άνετα ολόκληρο βιβλίο. Καλά όχι πως δεν γράφω αλλά λέμε τώρα για να …δικαιολογήσω την έκταση της ανάρτησης. Και ζητώ συγγνώμη αν σας κούραση ήδη!) Θέλω να απαντήσω με απλά λόγια στα ερωτήματα ένα σε πολλά που μου κάνουν κατά καιρούς οι Φίλοι μου μέχρι και αυτοί που με ξέρουν ελάχιστα, «Μαρία, γιατί τρέχεις; Γιατί φεύγεις; Γιατί μέχρι να γυρίσουμε την πλάτη, έχεις εξαφανιστεί, λες και σου έχουν βάλει νέφτι στον πισινό; Γιατί θες να φύγεις; Μην το κάνεις αυτό! Δείχνει κάτι που δεν είσαι εσύ!»

  Η απάντηση είναι απλή! Ή τουλάχιστον είναι αυτή που δίνω κάθε φορά που τρέπομαι σε φυγή «Φεύγω γιατί όταν νιώθω ότι «είμαι βάρος» στη ζωή του άλλου ή γενικά κάπου, είναι καλύτερη η απουσία μου από την παρουσία μου. Κι έτσι είναι όλοι «μακριά κι αγαπημένοι» και «όλα καλά, όλα ανθηρά!»

  Σας έπεισα; Δεν θέλω να σας πείσω! Δεν λειτουργώ έχοντας δεύτερες σκέψεις, παρά μονάχα ειλικρινές σκέψεις! Θέλω απλά να καταλάβετε ότι ακόμα κι αν η κάθε «φυγή» μου δεν είναι λογική στα μάτια του άλλου, δε σημαίνει πάντα πως θέλω μέσα από την καρδιά μου να φύγω, να το σκάσω, να το βάλω στα πόδια. Θέλω να σταματήσω να τρέχω να προλάβω τη ζωή, να φεύγω αν δεν με διώξει επιτέλους πρώτος ο άλλος. Ας γίνει μια φορά έτσι! Γιατί να φεύγω πάντα πρώτη Εγώ; Γιατί να πονάω πάντα μόνο Εγώ και για τους δυο; Κουράστηκα, κουράστηκα, κουράστηκα!!! Προτιμώ την ωμή αλήθεια κατάμουτρα! Τις περισσότερες φορές φεύγω, ίσως, αναγκάζομαι να φύγω, για το καλό μου και κυρίως για το καλό όλων και πόσο μάλλον αν νιώθω αγάπη και σεβασμό στο πρόσωπό τους! Δυστυχώς, παρά είμαι τίμια (προσπαθώ τουλάχιστον να μην είμαι άδικη ή ‘άτιμη’) με τον εαυτό μου και με τους άλλους για «να φεύγω» με την πρώτη ευκολία, χωρίς πρώτα να έχω προσπαθήσει βασανιστικά και μοναχικά πολύ, έχοντας παλέψει για μεγάλο χρονικό διάστημα ποια από τις δυο, λογική ή καρδιά, θα υπερισχύσει τελικά στο τέλος, όταν φθάνουν τα πράγματα, οι καταστάσεις στο «αμήν», ένα βήμα πριν το «κάτι» γίνει «τίποτα». Οπότε, τι κάνω; Όπως λέει και ο μέντοράς μου: «Μένω στην ακρούλα μου, για την ευτυχία σου!» Έτσι κι Εγώ, «όταν φεύγω» μένω στην ακρούλα μου, κάνω στην άκρη, σου αδειάζω τη γωνιά, παύω να είμαι βάρος και ...«Καλή Καρδιά»!

Λάθος, σωστό, υπερβολικό, παράλογο, όλα μια παρεξήγηση; Τι σημασία έχει; Δεν είναι μόνο τι νιώθω Εγώ αλλά και πως με κάνει ο άλλος να νιώθω για να πάρω την απόφαση …να φύγω! Ακόμα κι ας μην θέλω να είναι οριστική!


Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί:
"Κάποιοι φεύγουν γιατί είναι η καλύτερη λύση, ίσως η μόνη επιλογή…"

 ✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο! Τα είπα και κάπως ξελάφρωσα!

 Ήρθε η ώρα να φύγω - Νίκος Οικονομόπουλος

 Στίχοι: Βαγγέλης Καρατζάνος
Μουσική: Βασίλης Δαραμούσκας

Πρώτο τραπέζι είσαι κι εγώ μόνος βουλιάζω
θεέ μου τα φώτα σβήσε μη δει πως τη κοιτάζω
πρώτο τραπέζι πίνεις με άλλον και φιλιέσαι
έτσι απλά με σβήνεις έτσι απλά σκορπιέσαι..

Ήρθε η ώρα να φύγω να μην βλέπω τι τρέχει
έξω έχει ένα κρύο με τρυπάει και βρέχει
Ήρθε η ώρα να φύγω να κρυφτώ να ξεχάσω
να χαθώ μες τους δρόμους πριν στη τρέλα να φτάσω...

Το τέλος με πληγώνει πως φτάσαμε ως το τέρμα
τα αισθήματαάμου πιόνι που αγκάλιασες με ψέμα..

 Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 ☞Διαβάστε επίσης: 
____________________

► Διαβάστε περισσότερα από την στήλη "My thoughts"

► Διαβάστε τις "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...

► Περισσότερες "True Stories"...

► ✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…
► ✍ My thoughts # 2 – Άδραξε τη μέρα …κάποιος λόγος θα υπάρχει!
► ✍ My thoughts # 3 – Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!
► ✍ My thoughts #4 – Χρόνος για Ζωή!
► ✍ My thoughts #5 – Την παλεύω…

► ✍ My thoughts #6 – Εγώ μιλάω για Δικαίωση….

► ✍ My thoughts #7 – Όσο υπάρχει Ζωή, υπάρχει και ελπίδα 

► ✍ My thoughts #8 – Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς!

► ✍ My thoughts #9 – Οι δυο όψεις του νομίσματος...

► ✍ My thoughts #10 – Γράμματα με ή χωρίς παραλήπτη 

► ✍ My thoughts #11 – Greece crisis και γράφουμε ιστορία!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*