✍ My thoughts #13 – Εγώ άνθρωπε δεν έχω "καρδιά αγκινάρα"...

©φωτο

   Μετά τις χθεσινές σκέψεις μου περί Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…; έχω κι άλλες που μου κάνουν τελικά καλό, γιατί έτσι εκτός από απαντήσεις, βρίσκω ακόμα πιο πολύ τον εαυτό μου.

   Το ξέρω Θεούλη μου ότι είμαι Καλός Άνθρωπος! Καρατσεκαρισμένο ουκ ολίγες φορές! Αν και λένε κάποιοι ότι δεν πρέπει ο άνθρωπος να ξεστομίζει αυτή την κουβέντα "είμαι καλός Άνθρωπος", γιατί είναι αμαρτία, λένε. Σιγά! κόψτε κάτι! Αυτό θεωρείται "αμαρτία" ενώ άλλα κι άλλα που λέγονται και γίνονται είναι αναμάρτητα; Μωρέ, Εγώ θα λέω ότι "είμαι καλός Άνθρωπος" (τα γεγονότα και οι πράξεις μου, μάνα μου, μιλάνε από μόνα τους!) κι ας είμαι αμαρτωλή κι ας πάω και στην κόλαση. 

  Μπορεί Εγώ πολλές φορές, μεταξύ σοβαρού κι αστείου να λέω ότι "Μα στην κόλαση θα πάω... την προτιμώ!" εννοώ στη δική μου κόλαση που βγάζει στο ωραιότερο παράδεισο. Άσχετα που ελάχιστοι, ίσως και κανένας, δεν καταλαβαίνει τι ...θέλει να πει η ποιήτρια. Εκεί το ..."φεύγω" των άλλων, έρχεται πιο συχνά κι από τα ίδια τα μπλε λεωφορεία. Ο δικός μου παράδεισος, μάνα μου, είναι σίγουρα μετά, κάνοντας πριν μια στάση από την κόλαση. Πρώτα για να δεις ότι στη ζωή τα πάντα είναι δύσκολα και πως όλα πληρώνονται κάποτε. Κι ύστερα κατευθείαν στον Παράδεισο με μια καθαρή συνείδηση, που είναι Ιερή αξία. Ιερή μοναδική αξία όχι μπαρούφα σαν κάτι άλλες αξίες που έχουν πολλές πλευρές. Εγώ άνθρωπε μου, στον Παράδεισο θα πάω κι άσε εσύ κι ο καθένας, να χτυπιέστε! Την θέση μου την έχω εξασφαλίσει χρόνια τώρα. Όπως επίσης έχω κάνει τους λογαριασμούς μου με τον Χάρο και θα αργήσει να έρθει η δική μου ώρα. Γιατί ήρθε πολλές φορές αλλά τη γλίτωσα. Για πόσο ακόμα; δεν ξέρω! Ξέρω πως υπάρχει λόγος που υπάρχω ακόμα. Απλώς, δεν ξέρω τον λόγο... Τον ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι, "οι Πάντες", εκτός από μένα!  

  Το ξέρω Θεούλη μου πως είμαι και αμαρτωλή! Το παραδέχομαι και μόνη μου! Τώρα θα πείτε κάποιοι: "Πως γίνεται ρε Μαρία να είσαι "καλός άνθρωπος" αλλά να είσαι και "αμαρτωλή;" Έλα όμως που γίνεται! Άνθρωπος είμαι! Άρα, έχω αισθήματα, πολλά ελαττώματα, έναν δικό μου χαρακτήρα. Ο "καλός Άνθρωπος" δεν είναι αυτός που είναι τέλειος με μηδέν ελαττώματα, που δεν ενεργεί άρα δεν κάνει λάθη, σφάλματα, αμαρτίες, κλπ. "Καλός Άνθρωπος" είναι αυτός που έχει ψυχή, συμπερι-φέρεται στον συνάνθρωπο του ανθρώπινα, με σεβασμό... είναι οι πράξεις του, είναι όλη η συμπεριφορά του και η παιδεία του στην κοινωνία, στη ζωή, στο κοινωνικό σύνολο, είναι αυτός που δεν κάνει αληθινό κακό σε κάποιον άλλον, κλπ. Ναι! είμαι σε πολλά αμαρτωλή! Η πιο μεγάλη μου, ας πούμε, αμαρτία είναι ή μάλλον ήταν ότι δεν συγχωρούσα τίποτα και κανέναν. Όμως, να που έγινε το θαύμα και συγχώρεσα (και συγχωρώ) αληθινά, ειλικρινά και με ψυχή χωρίς να έχει μείνει κανένα υπόλειμμα κακίας ή μίσους. Συγχώρεσα γιατί κατανόησα. Συγχώρεσα γιατί κατανόησα και πολλά τα ξέχασα. Ξέχασα, έσβησα με λευκό, τα άσχημα και κράτησα μόνο τα όμορφα. Και νιώθω γαλήνη γι' αυτά και γι' αυτούς που αφορά η συγχώρεση! Ε, αν αυτό δεν είναι ένα είδος συγχώρεση, τότε τι είναι σας παρακαλώ;

  Το ξέρω ότι δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο. Ή μάλλον είμαι εύκολος άνθρωπος αλλά όταν ζορίζουν οι καταστάσεις ή με ζορίζουν οι άνθρωποι, επιβάλλω στον εαυτό μου να γίνω "ζόρικη" κι Εγώ. Πως νομίζεται ότι επιβιώνω τόσα χρόνια; Με το χαχαχούχα και με το να έχω έναν "σωματοφύλακα" (καλά έναν τύπου Κέβιν Κόστνερ δεν θα τον απέρριπτα!) που δεν έχω(!) να με προστατεύει συνεχώς ή έστω όταν χρειάζομαι προστασία; Σώθηκα τώρα! Τους σωματοφύλακες, τους Πρίγκιπες, τους ήρωες και τους Άντρες που φοράνε παντελόνια και έχουν μπέσα (εντάξει, μην πέσετε να με φάτε. Εννοώ πως είναι μετρημένοι και είναι σκορπισμένοι κάπου κι Εγώ δεν μπορώ να βρω έναν αληθινό. Γιατί από ψεύτικους, έχω χάσει το μέτρημα!!! Φυσικά και υπάρχουν και το πιστεύω! Το έσωσα; Χαχαχα!!!) τους πάτησε μάλλον το τρένο.  

  Το ξέρω ότι δεν είμαι ούτε άγγελος, ούτε διάβολος ούτε τέλεια, ούτε όμως άνθρωπος χωρίς κάποια αξία και για πέταμα. Είμαι η Μαρία, είμαι αυτή που είμαι, όπως είμαι, με τα στραβά μου και τα ωραία μου, είμαι λίγο απ' όλα, διότι χρειάζονται όλα. Έτσι είμαστε όλοι! Έτσι θα έπρεπε να είμαστε όλοι! Όλοι όμως να είμαστε ακριβώς αυτό που είμαστε, ο εαυτός μας!

  Το ξέρω ότι έχω και μια καρδιά και την έχω εμπιστευτεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Μια καρδιά όμως που στο θέμα "ανθρώπους-σχέσεις" αποδείχτηκε πολλές φορές ή μάλλον τις περισσότερες φορές "λάθος" (δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ ακριβώς την σωστή λέξη. Δεν ξέρω αν είναι "λάθος" ή κάτι άλλο) Τόσο λάθος, που θα έπρεπε να την καταδικάσω δις ισόβια κλεισμένη κάπου καλά φυλαγμένη για να μην μου προκαλεί άλλα "λάθη" και άδικο και αβάσταχτο πόνο. Γιατί, ναι βρε καρδιά μου, εξαιτίας σου έχω γευτεί τόσο πόνο σαν να έχω πιει όλο τον Βόσπορο. Φτάνει πια! Έχω απηυδήσει μαζί σου, με έχεις κουράσει, με έχεις κάνει να καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που σε έχω μέσα μου κι ακόμα περισσότερο που με κάνεις να καταριέμαι εμένα την ίδια που σε ακούω κάθε φορά και μου ρίχνω όλες τις ευθύνες.

  Το ξέρω καρδιά μου πως αυτή είσαι, έτσι είσαι, αμετανόητη, και δεν θα αλλάξεις, ακόμα κι αν ο κόσμος πέσει στο απόλυτο σκοτάδι. Αλλά έτσι είμαι κι Εγώ, αυτή είμαι Εγώ, σαν κι εσένα, κομμάτι σου και με παίρνεις στο λαιμό σου συχνά. Όμως δε γίνεται να παίρνω όλες τις ευθύνες πάνω μου κι εσύ να τη βγάζεις λάδι με τη δικαιολογία πως "η καρδιά πάντα ξέρει καλύτερα". Δε διαφωνώ αλλά ας παραδεχτούμε πως κάνεις κι εσύ πολλά λάθη. Πώς να το κάνουμε; Με έχεις ρημάξει, με έχεις λυγίσει, με έχεις σπάσει σε κομμάτια, με έχεις κάνει να σέρνομαι, με έχεις κάνει να παρακαλάω για "λίγα ψίχουλα αγάπης". Έχω και μια αξιοπρέπεια κι εσύ την κάνεις να πηγαίνει περίπατο. 

Ο Μικρός Πρίγκιπας έχει πει: "Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά - αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια."

  Κι Εγώ βρε καρδιά μου, με σένα έβλεπα και καλώς ή κακός συνεχίζω να βλέπω, όμως συγγνώμη δεν είσαι πάντα σωστή. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι λάθος και να σε έχω παρεξηγήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν σου αξίζει αλλά δε γίνεται να φταίω πάντα και μόνο Εγώ, κάπου φταις κι εσύ. Δεν ξέρω, μπορεί να μου βγήκες ελαττωματική! Μπορεί επειδή γεννήθηκα πρόωρα, (πήρα μια μέρα από τον 6ο μήνα) και να κόντεψα να "πεθάνω", να μου έμεινε κανένα κουσούρι, κανένα προβληματάκι και οι γιατροί να μην το πήραν είδηση και βρέθηκα σήμερα με σένα να με ταλαιπωρείς σε τέτοιο βαθμό που με θυμώνεις και θυμώνω κι Εγώ η ίδια με τον εαυτό μου.

  Όλοι έχουμε μια καρδιά (πολλοί/πολλές έχουν "καρδιά αγκινάρα") και μια ψυχή. Εσύ με έχεις καταστρέψει πολλές φορές και η ψυχή με έχει σώσει. Πες μου λοιπόν,  γιατί να συνεχίζω σου έχω εμπιστοσύνη; γιατί να συνεχίζω να σε ακούω; γιατί σου δίνω ακόμα τόση αξία ενώ εσύ με σπαταλάς ρίχνοντας με σε λάθος -ή πες το όπως αλλιώς θέλεις- ανθρώπους; Πόσες φορές προσπάθησα να σε προστατεύσω ακόμα και να σε σώσω αλλά εσύ εκεί! τα δικά σου! Πόσο ξεροκέφαλη είσαι, τόσο όσο είμαι κι Εγώ! Σε καταλαβαίνω, αλλά όχι πάντα! Όμως κάπου πρέπει να σταματάς, να κάνεις στην άκρη και να σκέφτεσαι πως δεν είσαι μόνη και πως πρέπει να σκεφτείς ότι υπάρχει και η λογική και θα πρέπει τουλάχιστον να την ακούσεις. Τουλάχιστον να την ακούσεις όσο είναι νωρίς, και αν δεν την γουστάρεις, συνέχιζε να κάνεις εσύ τα δικά σου.  Αμέτι - μουχαμέτι, το δικό σου! Αυτό εξάλλου δεν κάνεις πάντα;

  Η ψυχή πάλι, εκεί σταθερή να με σώζει, εκεί που εσύ ξεχνάς να με σώσεις. Επειδή είμαι αυτή που είμαι, έτσι όπως είμαι και ο εσωτερικός μου κόσμος, με απλά λόγια, η ψυχή μου, είναι αυτή που είναι και με κρατάει να μην πέσω πιο χαμηλά από όσο πρέπει ή αξίζει, εκεί που εσύ δεν λογαριάζεις από τέτοια, εκείνη με κρατάει αμετανόητα να παραμένω δυνατή. Πες μου λοιπόν, αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε σένα και την ψυχή, θα ήμουν άδικη αν θα επέλεγα τη ψυχή; Εντάξει είσαι κι εσύ κομμάτι της αλλά πως να το κάνουμε; Εσύ χαραμίζεσαι από μόνη σου, σε χαραμίζω κι Εγώ από υπερβολική ευαισθησία, καλοσύνη, αγάπη να το πω; ενώ η ψυχή η καημένη προσπαθεί να μείνει αγέρωχη μέχρι το τέλος που θα παραδοθεί. Γιατί να ξέρεις, μπορεί καρδιά μου εσένα να σε έχουν ρημάξει αλλά τη ψυχή μου δεν την άγγιξαν ακόμα κι όταν έπεσα σε βαθύ σκοτάδι. Και δεν πρόκειται να την αγγίξουν ακόμα κι αν βρεθώ στημένη σε έναν τοίχο περιμένοντας να με πυροβολήσουν.

  Καρδιά μου, δεν είναι ότι δεν πιστεύω σε σένα, απλώς την ψυχή μου τη βάζω πιο πάνω από σένα, γιατί αυτή είναι μόνο καλή. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν κακές ψυχές, παρά μόνο άνθρωποι χωρίς ψυχή. {tweet this}

tweet this

 Είναι αυτοί οι λεγόμενοι "κενοί", "άδειοι" από συναισθήματα κι αγάπη. Είναι αυτοί που έχουν πληγωθεί, έχουν προδοθεί από την αγάπη ή και τον έρωτα και έχουν διαλέξει τον δρόμο της "κενότητας" για να μην ξανά πληγωθούν και που δυστυχώς προκαλούν κακό και πόνο, ίσως και άθελά τους, σε κάποιους άλλους που τους δείχνουν μόνο αγάπη αλλά δεν μπορεί η άλλη -πληγωμένη- πλευρά να το δει και πόσο μάλλον να το νιώσει. Ναι, ως ένα σημείο τους καταλαβαίνω! Πόσες φορές έχω ευχηθεί να ήμουν κι Εγώ έτσι! Να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην έχω καθόλου αισθήματα, να μην έχω αγάπη μέσα μου να δώσω, μόνο να φέρομαι όπως μου φέρονται και να δίνω μόνο ότι μου δίνουν. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από όσο αξίζουν ή δεν αξίζουν! Έλα όμως που δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, διότι δεν έχω τέτοια ψυχή και καρδιά. Τους κατανοώ λοιπόν ως ένα σημείο αλλά έλεος! 

  Εντάξει, κι Εγώ έχω πληγωθεί, πονέσει, προδοθεί, έχω "αδειάσει"... αλλά ποτέ δεν προκάλεσα κακό ή και πόνο σε κάποιον που μου έδειξε αληθινή αγάπη. Το αντίθετο μάλιστα! Να κάνω ό,τι μου έκαναν; Όχι! Με δυσκολία είμαι ικανή για κάτι τέτοιο! Άχρηστο πλάσμα ρε παιδί μου να μην μπορώ να εκμεταλλευτώ κι Εγώ, έτσι για το γαμώτο, έτσι για εκδίκηση. Μπορεί να είμαι Σκορπίνα, αλλά περί εκδίκησης κανονική, μέχρι στιγμής μόνο στα λόγια. Ποια Εγώ, που δεν μένω μόνο στα λόγια, αλλά κάνω και πράξεις. Διότι στα λόγια, στην παραμύθα κάποιοι είναι πολύ καλοί, αλλά το χάνουν το παιχνίδι όταν έρχεται η ώρα να τα κάνουν πράξη. 

  Γι' αυτό σου λέω καρδιά μου, σ' αγαπώ, σε σέβομαι, σε υπολήπτομαι, σε ακούω, σε εμπιστεύομαι αλλά μπάστα. Σκέφτεσαι λιγότερο και αισθάνεσαι περισσότερο αλλά μπάστα! Πόσες φορές θα δω το ίδιο έργο, με το ίδιο σενάριο, το ίδιο φινάλε αλλά αλλάζει ο πρωταγωνιστής; Έχω χάσει το μέτρημα! Έχω βαρεθεί κι ακόμα πιο πολύ έχω κουραστεί με το ίδιο έργο να βλέπω σε επανάληψη. Ακόμα κι αν ο Πρωταγωνιστής "αξίζει" με όλη τη σημασία της λέξης, όχι μόνο σαν "Πρωταγωνιστής" αλλά και σαν Άνθρωπος, σαν προσωπικότητα, σαν κάτι το ξεχωριστό που διαφέρει από τους υπόλοιπους... εσύ δεν κρατάς μια μεγάλη πισινή, δεν σταματάς τις προσπάθειες για να γνωρίσεις τον άλλον καλύτερα, λες και τα σημάδια δεν τα λαμβάνεις υπόψιν σου, δεν "φεύγεις" τέλος πάντως, πριν παιδευτείς, πριν ραγίσεις, πριν πληγωθείς πριν πονέσεις πολύ και ανεπανόρθωτα και βρεθείς στο τέλος να είσαι και ο μαλάκας της υπόθεσης. Γιατί τα αισθήματα δεν πρέπει να είναι τα πιόνια του καθενός. Γιατί, ξέρεις καλά πως στο τέλος εσύ μένεις μόνη σου, μαζί με μένα παρέα να κλαίμε με ποτάμια δάκρυα για τις βλακείες τις δικές σου. Γιατί πολύ απλά, νιώθουμε και οι δυο, αγαπάμε, διεκδικούμε, προσπαθούμε γι' αυτά και γι' αυτούς που μας αγγίζουν. Γιατί, πολύ απλά, άνθρωπε δεν έχουμε "καρδιά αγκινάρα". Είναι καρδιά που αξίζει να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο! Τα είπα πάλι και σιγά-σιγά ξελαφρώνω!

   

☞Υ.Γ.1: Πάλι ένα κατεβατό -"σεντόνι"- οι σκέψεις μου αλλά τι να κάνω; Καλά δεν νιώθω και τύψεις! Είμαι σε τέτοιο mood! Εξάλλου, δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Και "η δική μου γραπτή ποιότητα είναι σαν ένα ποτάμι με ήρεμα νερά", όπως μου έλεγε συνέχεια κάποτε ένας καθηγητής μου. 

Υ.Γ.2: Σας ευχαριστώ όλους πολύ για τα σχόλια σας, τα μηνύματά σας και τα τηλ. με κάνετε να αισθάνομαι όλο και καλύτερα με την ...στήριξή σας και τις απόψεις σας που μοιράζεστε μαζί μου. Αυτή είναι και η χαρά του blogging!

Υ.Γ.3: Δώστε μου λίγο χρόνο... Θα συνέλθω!

Υ.Γ.4: Νομίζω πως το χιούμορ μου επανέρχεται. Άρα, είμαι σε καλό δρόμο! Ο πόνος σιγά-σιγά εξασθενεί... 

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

☞Διαβάστε επίσης: 
____________________

► Διαβάστε περισσότερα από την στήλη "My thoughts"

► Διαβάστε τις "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...

► Περισσότερες "True Stories"...

► ✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…
► ✍ My thoughts # 2 – Άδραξε τη μέρα …κάποιος λόγος θα υπάρχει!
► ✍ My thoughts # 3 – Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!
► ✍ My thoughts #4 – Χρόνος για Ζωή!
► ✍ My thoughts #5 – Την παλεύω…

► ✍ My thoughts #6 – Εγώ μιλάω για Δικαίωση….

► ✍ My thoughts #7 – Όσο υπάρχει Ζωή, υπάρχει και ελπίδα 

► ✍ My thoughts #8 – Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς!

► ✍ My thoughts #9 – Οι δυο όψεις του νομίσματος...

► ✍ My thoughts #10 – Γράμματα με ή χωρίς παραλήπτη 

► ✍ My thoughts #11 – Greece crisis και γράφουμε ιστορία!

► ✍ My thoughts #12 – Γιατί Μαρία πάντα φεύγεις…;

  

 

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*