Πρόσκληση: Μουσικό Ταξίδι: Ένα τραγούδι από το παρελθόν μου κι ένα τραγούδι για τον Ⓐ

 

Μαρία + Μουσική πάνε μαζί, πάντα και παντού!

Η μουσική είναι ο μεγαλύτερος και ο απόλυτος έρωτας αλλά και αγάπη της ζωής μου.

  Δεν ζω, δεν αναπνέω, δεν επιβιώνω εύκολα χωρίς μουσική. Είναι η παρηγοριά στον άρρωστο που λένε κι Εγώ είμαι κάργα άρρωστη χωρίς γιατρειά, στις αλήθειες των στίχων και των ήχων.

  Αν δεν ήταν η μουσική (και το γράψιμο) το Μαράκι μπορεί να μην ζούσε σήμερα! Αυτή με έσωνε κάθε φορά και με έσωσε όταν δεν ήθελα πια να ζήσω, όταν έφτα(ν)σα ένα βήμα πριν πηδήξω, ας το πούμε, σε γκρεμό.

  Πάντα η μουσική μου έδινε όχι μόνο απαντήσεις αλλά μιλούσε εκείνη για μένα, όταν Εγώ ήμουν ανίκανη να εκφράσω τα συν-αισθήματα μου, τον πόνο μου, την κραυγή μου για βοήθεια. Η μουσική μου έδινε επίσης και λόγους για να μην το βάλω κάτω, για να χαμογελάσω, να σταθώ στα πόδια μου, να πω αυτά που θέλω χωρίς φόβο απλά με ένα τραγούδι.

  ΕΔΩ έχω μιλήσει τι σημαίνει για μένα η μουσική και το τραγούδι.

  Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μη αποδεχτώ κι Εγώ την εξαιρετική πρόσκληση της Ελένης από το Καρυδότσουφλο. Ένα μουσικό ταξίδι με τραγούδια που αγαπάω, που με έχουν συντροφεύσει σε στιγμές της ζωή μου, που τέλος πάντων κάτι λένε στην ψυχή μου.

Όπως έγραψε η Ελένη: "Ετοιμάστε στο μπλογκ σας μια ανάρτηση με το αγαπημένο ή αγαπημένα σας μουσικά κομμάτια! Πείτε μας για τον αγαπημένο σας καλλιτέχνη ή ότι άλλο θέλετε που να έχει σχέση με τη μουσική!!! Ελάτε να γεμίσουμε τα μπλογκ μας και τις ζωές μας μουσική!!!"

  Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό τρία-τέσσερα που όχι απλά τα λατρεύω αλλά έχουν σημαδέψει τη ζωή μου κι εμένα την ίδια σε βαθμό τέτοιο που τα χρόνια μπορεί να περνάνε σαν νεράκι αλλά τα τραγούδια και τα συναισθήματα που συνεχίζουν να μου βγάζουν, είναι σαν να μην τα άγγιξε ο χρόνος. Σ' αυτά τα τραγούδια που θα μοιραστώ μαζί σας από πίσω κρύβουν μια μικρή-μεγάλη, χαρούμενη αλλά κυρίως λυπητερή προσωπική ιστορία. Ιστορίες που έκαναν την Μαρία να είναι αυτή που είναι και έτσι όπως είναι σήμερα. Θα ήθελα να μοιραστώ περισσότερα τραγούδια αλλά νομίζω πως θα γίνει "σεντόνι" η ανάρτηση, αν και ήδη έγινε. Αλλά τι να κάνουμε; Αυτή είναι η γραφή της Μαρίας!  Θα αρκεστώ λοιπόν σε δυο που όμως έχουν να πουν και λένε πολλά, πάρα πολλά!
 

  Έτος 1992 με 1993... Πρέπει να πήγαινα Τρίτη ή Τετάρτη τάξη Δημοτικού. Δασκάλα μου; Η Κυρία Εύα! Μια γυναίκα γύρω στα 45, μαύρα μάτια και κατάμαυρα πολύ μακριά μαλλιά, γοητευτική, γλυκιά, τρυφερή, ευαίσθητη και πάνω απ' όλα Καλός Άνθρωπος.

   Έμενε στην ίδια γειτονιά με μένα, ακριβώς απέναντι από το συνεργείο αυτοκινήτων του πατέρα μου. Ήξερε την οικογενειακή μου κατάσταση και πόσο μάλλον την τραγική κατάσταση που ζούσαμε και λόγω της φτώχιας αλλά και λόγω του πατέρα μου και τη Φυλακή που την είχε κάνει ας το πούεμ δεύτερο σπίτι του... δυστυχώς μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Αυτός ήταν ένας πολύ κακός λόγος που την ντρεπόμουν και συνάμα την σεβόμουν, γιατί δεν ήμουν απλά μια μαθήτρια αλλά μια μαθήτρια που γνώριζε προσωπικά και πολύ βαθιά το ιστορικό μου.

   Πάντα τη θυμάμαι στο μάθημα των καλλιτεχνικών, έφερνε το κασετόφωνο και έβαζε να πάιζει ξανά και ξανά ένα τραγούδι που όπως θυμάμαι να λέει την πονούσε αλλά και την παρηγορούσε ταυτόχρονα. Εμείς να κόβουμε με τα ψαλίδια, να κολλάμε με τις κόλλες, να ζωγραφίζουμε με τους μαρκαδόρους με μουσικό χαλί το “Το τραγούδι των γύφτων (Ο μπαλαμός)” κι Εκείνη την θυμάμαι να κάθεται στην Έδρα, να κλείνει τα μάτια της, να σιγοτραγουδάει τους στίχους και τα μάτια της να βουρκώνουν, πάντα, κάθε φορά, όσες φορές έπαιζε το τραγούδι. Θυμάμαι να μας μιλάει για τους ανθρώπους που φεύγουν από τον έναν τόπο και πάνε σε έναν άλλο για να βρουν την ησυχία που δεν βρίσκουν στο προηγούμενο μέρος, για τους γύφτους που η φωνή τους με το τραγούδι τους είναι ο σπαραγμός τους. Πόσο θυμάμαι τα λόγια της, το βλέμμα της, τα μάτια της! Έρχονται τώρα στο μυαλό μου όλες οι θύμησες από εκείνη την τρυφερή ηλικία με τις στιγμές μου μαζί της λες και δεν πέρασε ο άτιμος χρόνος τόσο γρήγορα. Πόσο σ' ευχαριστώ Θεέ μου που ακόμα η μνήμη μου δεν με έχει προδώσει!

   Θυμάμαι τα βουρκωμένα της μάτια, πολλές φορές γινόντουσαν δάκρυα και σπάραζα μέσα μου για τι πόνο κουβαλάει αυτή η γυναίκα. Αργότερα έμαθα όταν ρώτησα την μάνα μου, όταν πια η Κυρία Εύα δεν δίδασκε, δεν ήταν δασκάλα μου, ήταν όμως ένας άνθρωπος που συναντούσα στην γειτονιά και μου έδειχνε την αγάπη της χωρίς τσιγκουνιές, όπως έκανε όσο ήμουν μαθήτρια της.

   Δεν θα ξεχάσω μια μέρα, που μου έδωσε σαν δώρο ένα κουτί Χειροτεχνίες λέγοντας μου "Μαράκι, να πάρεις αυτό για να έχεις κι εσύ ότι έχουν όλα τα παιδιά στο μάθημα της ζωγραφικής, για να μην κάνεις συνέχεια μόνο με μαρκαδόρους Και δε θέλω να μου στεναχωρεθείς καθόλου, απλά πάρτο σαν δωράκι από μένα." Κι όμως στεναχωρέθηκα πολύ, ντράπηκα, πήγα στην γνωστή μου γωνιά σε εκείνα τα πράσινα κάγκελα και έβαλα τα κλάματα. Κι όμως ήρθε Εκείνη, με πήρε από το χέρι και πήγαμε και καθίσαμε σε ένα πεζούλι και μου εξήγησε ότι η κίνηση της ήταν από αγάπη και μόνο για μένα και την οικογένεια μου.

   Έχω να θυμάμαι μόνο άσχημα από τα σχολικά-παιδικά μου χρόνια, όμως έχω να θυμάμαι και 2-3 ανθρώπους ωραίους που μου έδωσαν αγάπη και μια τρυφερή κουβέντα που δεν μπόρεσαν ή δεν ήταν ικανοί να μου δώσει η οικογένεια μου ή κι Εγώ σε μένα. Εντάξει ήμουν ένα πολύ δυστυχισμένο, μοναχικό, που επέστη καθημερινά βία από συμμαθήτριες της και ένα σωρό απάνθρωπες συμπεριφορές... λογικό είναι τα 1-2 καλά και τους καλούς ανθρώπους να τους θυμάμαι με αγάπη, εκτίμηση, καθαρά και την πιο μικρή λεπτομέρεια τους.

   Για αυτή την Κυρία, γι' αυτό τον άνθρωπο, αυτό το τραγούδι έχει μείνει στην ψυχή μου σαν ανάμνηση, σαν πόνος, σαν σπαραγμός, σαν αγάπη προς το πρόσωπο αυτής της γυναίκας. Και κάθε φορά που το ακούω, την θυμάμαι. Κι όμως, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την εποχή! Και κάθε φορά στο άκουσμα του, ο γνωστός κόμπος στο λαιμό, τα μάτια να βουρκώνουν και μια ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί, που παραμένουν τα ίδια, αναλοίωτα μέσα στο χρόνο.

    Εγώ τότε το άκουγα με την φωνή του Γιώργου Κάτσαρη που η αλήθεια είναι πως προτιμώ αυτή την ας πούεμ αρχική εκτέλεση, από τις άλλες που κυκλοφόρησαν από πολλούς άλλους καλλιτέχνες.

   Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, είναι από μόνο του θεϊκό τραγούδι (με όλη τη σημασία της λέξεως) και σε αγγίζει με την μουσική του και την ερμηνεία του καλλιτέχνη.

Ο ΜΠΑΛΑΜΟΣ (Το τραγούδι των γύφτων)

Στίχοι - Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Κάτσαρης
Άλλες ερμηνείες: Ελένη Βιτάλη, Διονύσης Τσακνής, Γιώργος Νταλάρας, Θάνος Πετρέλης

Δεν έχω τόπο
δεν έχω ελπίδα
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό
(Φύγε λευκέ (Ελληνα) φύγε λευκέ)
και το λομνό τ'αφεντικό
(και το πρόστυχο τ` αφεντικό)
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό
(μην τον δέχεσε τον λευκό)

Και τα γκανίκια μας όταν χορεύουν
με χασταρώματα που σε μαγεύουν
κουνούνε σώματα και τα πιτέ τους
μέσα σε κλείνουνε στις αγκαλιές τους.

Νάις μπαλαμό, νάις μπαλαμό
και το λομνό τ'αφεντικό
νάγια δόμλες ατzέι μπαλαμό

___________________________

  Το δεύτερο που θα μοιραστώ μαζί σας είναι ένα τραγούδι που είναι αφιερωμένο εξ' αρχής στον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, στον μέντορα μου, στον άνθρωπο που χωρίς τη βοήθεια του δεν θα είχα κάνει ούτε τα μισά από την διαδρομή μου μέχρι σήμερα. Ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα και με αγάπησε και με φρόντισε και (θα) ευγνομωνώ και θα νιώθω ευλογημένη για πάντα.

  Ένα τραγούδι που είχα επιλέξει σαν ήχος κλήσης να χτυπάει στο κινητό μου σε δική του κλήση (και συνεχίζει να χτυπάει με αυτό τον ήχο), από την αρχή όταν τον πρωτογνώρισα, ήταν το "Μόνο τα μάτια σου" του Χρήστου Μενιδιάτη. Ένα αγαπημένο τραγούδι που το έχω συνδέσει με “Εκείνον” και που το εχω χαρακτηρίσει το τραγούδι-ο ήχος της ευτυχίας μου, τουλάχιτσον τότε αυτό έλεγα. 

 

  Περνούσε ο καιρός, το τηλέφωνο “νεκρό-σιωπηλό” κι όμως αυτό το τραγούδι παρέμεινε στην θέση του, περιμένοντας και ελπίζοντας…!!!

   Ώσπου μια μέρα μετά από τόσους μήνες αιωπής χτύπησε το τηλέφωνο και ο ήχος του ήταν σαν ένα κουδούνισμα χαράς και ευτυχίας. Από εκεί κι ύστερα έγινε για μας το σήμα κατατεθέν. Μπορεί στην πορεία σε διάφορες στάσεις/φάσεις να τον αντικατέστησα πολλές φορές με κάποιον άλλον ήχο (τραγούδι) αλλά πάντα αυτός ήταν ο κατάλληλος για να καταλαβαίνω ότι με παίρνει Εκείνος, χωρίς να χρειάζεται να δω ποιος μου τηλεφωνεί. Σήμερα συνεχίζει να χτυπάει σ’ αυτόν και κάθε φορά που τον ακούω -ξέροντας πως είναι “Εκείνος”- μου βγάζει τα πιο όμορφα συναισθήματα. 

  Όταν τον πρωτογνώρισα, στην αρχή από μακριά, τυπικά και ανθρώπινα το πρώτο πράγμα που πρόσεξα (εντυπωσιάστηκα)ήταν τα μάτια του. Όχι τόσο για το γαλαζοπράσινο τους χρώμα, όσο για το βαθύ, έντονο, δυνατό, διακριτικό και ειλικρινές βλέμμα. Μου έβγαζαν μια απίστευτη αλήθεια…! Δε λένε πως μόνο απ’ τα μάτια μπορείς να καταλάβεις τον άλλον τι σόι άνθρωπος είναι; Ακριβώς αυτό!!! Κι “Εκείνος” μου έβγαζε αλήθεια!!! Και σήμερα που τον γνωρίζω πολύ καλά και τα καλά του και τα άσχημα του, κάθε φορά που θα τύχει να τον κοιτάξω, κάθε φορά θα  επιβεβαιώνομαι σ’ αυτά που πίστευα και κατάλαβα τότε… ότι ήταν και είναι ο πιο έντιμος άντρας που γνώρισα στην ζωή μου.

  Ήμουν απολύτως σίγουρη ότι μαζί του δεν έχω πέσει έξω. Τα μάτια του όταν με κοίταζαν κι όταν τα κοίταζα μου έλεγαν μόνο την αλήθεια. Όταν μου έλεγε λόγια αγάπης, λόγια όμορφα όπως για τα συναισθήματα που έχει και νιώθει για μένα, από τα μάτια του (πέρα από τον τόνο της φωνής του και από τον τρόπο που μου τα έλεγε) καταλάβαινα χωρίς να έχω ίχνος αμφιβολίας πως ό,τι μου λέει, τα πίστευε και τα εννοούσε πραγματικά. Ξέρω πως τα έλεγε μέσα απ’ την καρδιά του!!! Τα μάτια του λοιπόν μου τα έλεγαν όλα, πριν καν ακόμη γνωριστούμε από κοντά, απλά από μακριά. Από τα πιο άσχημα μέχρι τα πιο όμορφα, από τα πιο τρυφερά μέχρι τα πιο πονηρά. Τα εμπιστεύτηκα απόλυτα!!! Και δεν με πρόδωσαν ποτέ και το λέω με απόλυτη σιγουριά, τουλάχιστον στα επτά περίπου χρόνια. Άρα, το συγκεκριμένο τραγούδι δεν θα μπορούσε να μην ήταν εξ' αρχής και να συνεχίζει να είναι και θα είναι πάντα το τραγούδι μας!!!  

Αφιέρωμα #9: Δυο ψυχές, μια αγάπη, ένα «ευχαριστώ»…

Χρήστος Μενιδιάτης - Μόνο τα μάτια σου

Στίχοι: Αλέκος Τσιχτής
Μουσική: Κωνσταντίνος Μποσνάκης

Όταν θα δω τα μάτια σου
τότε θα καταλάβω
του χωρισμού μας το κακό
αν πρέπει να προλάβω

Όταν θα δώ τα μάτια σου
τότε θα αποφασίσω
τον όρκο που σου έδωσα
αν πρέπει να κρατήσω

Μόνο τα μάτια σου
εκείνα θα πιστέψω
αν διάλεξα σωστά
ή αν έχω πέσει έξω

Μόνο τα μάτια σου
εκείνα θα μου πούνε
αν με λατρεύουνε
ή άλλον αγαπούνε.

Όταν θα δω τα μάτια σου
τότε θα καταλάβω
το τέλος της αγάπης μας
αν πρέπει να προλάβω

Όταν θα δω τα μάτια σου
θα ξέρω αν θα σ’ αφήσω
και όλα μας τα όνειρα
αν πρέπει να γκρεμίσω

_______________

• Τα τραγούδια… της ζωής μου! (part 1)
• 5 τραγούδια που αγαπώ
• Αγαπημένα τραγούδια διασκευές! 
• My Top 5 Songs for Summer 2013! 
• Αγαπημένα ρεφρέν ελληνικών & ξένων τραγουδιών! 
•  The Ten Greek Songs Of My Life (Τα 10 Ελληνικά τραγούδια της ζωή μου)
• The Ten International Songs Of My Life (Τα 10 Ξένα τραγούδια της ζωής μου) 

__________________

 

 

☞Διαβάστε επίσης:
___________________
►Ακούστε και διαβάστε κι άλλες μουσικές επιλογές από την στήλη ♫Music Obsessions - Γιατί, κάθε συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί, έτσι απλά, με τους στίχους ενός τραγουδιού!!!
►Περισσότερα άρθρα από την μουσική στήλη ♪Let's Talk About Music 

►Αγαπημένοι Έλληνες Τραγουδιστές

► Αγαπημένες Ελληνίδες Τραγουδίστριες

►Αγαπημένοι ξένοι τραγουδιστές & Αγαπημένες ξένες τραγουδίστριες

 

 

 

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2016 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*