Δρώμενο: Η προκλητική ομορφιά των βροχερών αισθημάτων

   Υπάρχουν κάτι βροχές που μοιάζουν σαν δάκρυα που καίνε το πρόσωπο, σε στιγμές που αποχαιρετάς μια για πάντα ό,τι αγαπάς.

   Υπάρχουν κάτι βροχές που σε χτυπάνε αλύπητα σαν χαστούκια, σε στιγμές που έχεις βγει εκτός ελέγχου.

  Υπάρχουν κάτι βροχερά βράδια που περπατάς στην γειτονιά που κάποτε πέρασες ανέμελα χαρούμενα χρόνια ή και μήνες από τη ζωή σου. Κρυμμένη πίσω από δέντρο να παρακολουθείς πότε θα βγουν ή να μπουν στο σπίτι οι άνθρωποι που κάποτε έπρεπε να τους εγκαταλείψεις. Κάποτε που αναγκάστηκες σαν να μην είχες άλλη επιλογή, να το σκάσεις σαν κλέφτρα, σαν μια δειλή που δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων να ανακοινώσει πως «Φεύγω γιατί έπαψε από καιρό να νιώθω πως εδώ είναι το σπίτι μου...!»

  Μέρες, νύχτες με κρύο, αέρα, βροχή κρυμμένη πίσω από τα δέντρα να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή να βρεις το κουράγιο να χτυπήσεις την πόρτα, να σταθείς μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους και να δώσεις εξηγήσεις για την αδικαιολόγητη γι’ αυτούς, δικαιολογημένη για σένα, φυγή και να ζητήσεις μια συγγνώμη... να ζητήσεις μια συγχώρεση που έκανες ό,τι έκανες.

   Μέρες, νύχτες επί μια ολόκληρη εβδομάδα μέσα στο καταχείμωνο άλλοτε με μπόρες κι άλλοτε με βροχές ήρεμες και φιλικές, να κρύβεσαι μέχρι να πάψεις να είσαι δειλή. Ώσπου χωρίς καλά - καλά να το καταλάβεις στέκεσαι έξω από την πόρτα, τους βλέπεις μπροστά σου. Εκείνες με ένα βλέμμα ξένο, πιο ξένο από ποτέ, άδειο, θυμωμένο, με μίσος, σκοτεινό... κι Εσύ ένα άγαλμα ακούνητο να μη βγάζει μιλιά μα με μια καρδιά έτοιμη να σπάσει σκόνη και θρύψαλα να γίνει. Μια ατμόσφαιρα ψυχρή, παγωμένη πιο κρύα κι από την ίδια την εποχή. Βλέμματα αδιάφορα, περιφρονητικά. Και να έχεις και τη βροχή, σιγανή μεν μα να νιώθεις λες και σε χαστουκίζουν ασταμάτητα οι στάλες της, σαν κάτι χαστούκια της ζωής.

   Ο χρόνος λες και έχει παγώσει. Οι φιγούρες σαν να είναι ρομπότ, άνθρωποι χωρίς κανένα συναίσθημα. Μόνο η βροχή δηλώνει διακριτικά την παρουσία της. Εσύ να στέκεσαι ακόμα εκεί... και "Εκείνες" σαν να μην σε έχουν δει, να κλείνουν πίσω τους την πόρτα αδιάφορες, χωρίς ίχνος περιέργειας να ρωτήσουν, να μάθουν, να φωνάξουν, να πουν κάτι έτσι για να βγουν κι από πάνω.

  Το κλείσιμο της πόρτας ένα γερό χτύπημα στην καρδιά μα πιο πολύ στην περηφάνια και στην αξιοπρέπεια σου. Και φεύγεις τρέχοντας κλαμένη με δάκρυα ποτάμια. Πλέον οι σταγόνες της βροχής δεν σε χτυπούν σαν χαστούκια, δεν σε καίνε καν. Αυτά που καίνε είναι τα ίδια σου τα δάκρυα. Και συνεχίζεις να τρέχεις μέσα στην βροχή κλαμένη, περηφρονημένη, πληγωμένη. Ο κόσμος να σε κοιτάζει και να απορεί μα εσύ το μόνο που θέλεις είναι να κρυφτείς να μην υπάρχεις πια για κανέναν. Καμία ντροπή για τους αγνώστους που κοιτάζουν απορημένοι ένα κορίτσι κλαμένο να τρέχει μέσα στην βροχή.

  Αυτό το Κορίτσι και "Εκείνες" γνωριστήκαν ένα απόγευμα βροχερό. Ένα απόγευμα βροχερό που τους ένωσε σε μια κοινή ζωή. Έτσι μια τέτοια μέρα βροχερή, στην σιωπή, δόθηκε και ο επίλογος. Ένα φινάλε μιας ιστορίας που θα μπορούσε υπό διαφορετικές συνθήκες, αν οι διαφορές, οι παρεξηγήσεις, ο ίδιος ο εγωισμός να μπαίνει στην μέση, να ήταν -ίσως- ένα ξεκάθαρο happy end.

_______________________

  
   Είναι κάτι αυγουστιάτικα απογεύματα που περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο με τον άνθρωπο σου με καφεδάκι, συζήτηση, αγκαλιές, φιλιά, περπάτημα, δραστηριότητε και γενικά χαλάρωση μετά από μια δύσκολη μέρα.

   Κάτι τέτοια αυγουστιάτικα απογεύματα που είσαι με τα κοντομάνικα, τα σορτς, τα ελαφρά ρούχα και φυσικά δεν κουβαλάς καμία ομπρέλα, κάνει την εμφάνιση της η βροχούλα. Άλλη αίσθηση η καλοκαιρινή βροχή, ακόμα κι αν είναι λίγο 'επιθετική'. Είναι η ώρα του καθιερωμένου περπατήματος. Εσύ σαν κορίτσι προτείνεις στον άνθρωπο σου να περιμένετε να σταματήσει πρώτα η βροχή για να μην βραχείτε και για να μην χαλάσει και το μαλλί σου και το μακιγιάζ σου και γενικά να απολαύσετε το περπάτημα πιο άνετα. Εκείνος σου λέει: "Τώρα θα μου αποδείξεις περπατώντας μαζί μου στην βροχή, αν είσαι άτομο εμπιστοσύνης στα δύσκολα..." προσπαθείς να εξηγήσεις ότι απλώς προτείνεις να μείνετε στο αμάξι μέχρι ωσότου σταματήσει η βροχή. Εκείνος κατεβάζει μούτρα, εσένα σε πιάνει μια στεναχώρια που του το χαλάς και του κάνεις το χατίρι. Ξεκινάτε την πεζοπορία με τις πρώτες σταγόνες να σε βρέχουν αλλά δεν παραπονιέσαι. Αντιθέτως, το απολαμβάνεις γιατί είσαι παρέα με αυτόν που θέλεις και στην ίδια κατάσταση. Μα όσο περνούν τα λεπτά, η βροχή δυναμώνει. Και τελικά βλέπεις ότι "Εκείνος" είναι που τελικά δεν το απολαμβάνει και έτσι με το που σου προτείνει να γυρίσετε στο αμάξι και όταν σταματήσει η βροχή να συνεχίσετε, το δέχεσαι χωρίς κανένα παράπονο. Και έτσι κάθεστε στο αμάξι και παρακολουθείτε τη βροχή σε ατμόσφαιρα που μοιάζει χολιγουντιανή αισθηματική ταινία.

   Είναι πάλι κάτι βροχερές μέρες και νύχτες που σου κρατούν συντροφιά. Κάποιες φορές μέσα στο σπίτι να παρακολουθείς από το παράθυρο τη βροχή και άλλες φορές, θες να βγεις έξω, μακριά από τους τέσσερις ψυχρούς τοίχους του δωματίου σου. Θες να βγεις έξω και να περπατήσεις χωρίς να κρατήσεις ομπρέλα. Να βάλεις τα ακουστικά σου, να ακούσεις μουσική και να περπατάς με τις ώρες κάτω από τη βροχή, το υποφερτό κρύο και το γλυκό αεράκι να σε χαϊδεύει λες και σε παρηγορεί από τα δεσμά μιας θλίψης που σε τρώει κάτι μέρες που όλα πάνε στραβά. Είσαι έξω εσύ και η βροχή να νιώθετε ένα πράγμα, ένα σώμα, μια ψυχή. Δεν σε νοιάζει αν βραχείς, αν το μαλλί σου φριζάρει ή αν το μακιγιάζ σου χαλάσει. Το μόνο που θες είναι να βάλεις σε τάξη τις άνω-κάτω σκέψεις σου. Γιατί εκείνη την στιγμή παλεύεις με τον εαυτό σου να δώσεις απαντήσεις σε ερωτήματα που σου καίνε την καρδιά. Η βροχή εκείνη την στιγμή είναι Φίλη σου όχι εχθρός σου! Οι στάλες της βροχής δεν σε καίνε, αντιθέτως σε παρηγορούν νιώθοντας πως κλαίτε παρέα. Και δεν είναι θλιμμένο κλάμα, είναι κλάμα που απελευθερώνει τα μέσα σου. Γιατί σου έμαθε η ζωή πως "Η ζωή δεν είναι πώς θα επιβιώνεις στην καταιγίδα, αλλά πώς θα χορεύεις στη βροχή." (Sherrilyn Kenyon, Αμερικανίδα συγγραφέας)

    "Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω." (Τσάρλυ Τσάπλιν, 1889-1977, Βρετανός ηθοποιός)

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο “Εσείς θα μου πείτε μια ιστορία;;;" της blogοφίλης Ελένης από το Καρυδότσουφλο. Η αφορμή ήταν η παραπάνω φωτογραφία που τράβηξε η Ελένη και μας προ(σ)καλεί να χωθούμε στην εικόνα και να πούμε....

Τι ακούμε!

Τι μυρίζουμε!

Τι αγγίζουμε!

Τι γευόμαστε!

Τι αισθανόμαστε!

   Ελένη μου, σ' ευχαριστώ κι Εγώ με την σειρά μου, για το δρώμενο αυτό που στάθηκε αφορμή να γράψω για θύμησες...

   Αν θέλετε να διαβάσετε και τις υπόλοιπες συμμετοχές των άλλων bloggers, κάντε κλικ ΕΔΩ στο post της Ελένης.

☞Διαβάστε επίσης: _____________________
► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα posts της κατηγορίας "Δρώμενα/Προσκλήσεις" που έχουν ανέβει στο blog!
► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα "Tag posts" που έχουν ανέβει στο blog!
► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα posts της κατηγορίας "True Stories"
► Όλα τα δικά μουTag!
►⌚ Ένα τραγούδι για το …ύστατο χαίρε (μου)! (6/11/2014)
►❀Περί γάμου… (μου)! (7/11/2014)
► 😇Η blogο-διαθήκη μου 😇 (24/10/2016)
► 😍10 πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ😍 (26/10/2016)
► 😁10 πράγματα που με εκνευρίζουν😁 (27/10/2016)
► ✔️ 33 πράγματα που θέλω να κάνω στην ζωή μου (λίστα) (8/11/2016)
► Tag: List 10 Things That Make Me Happy (12/06/2015)

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία των Ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & syggrafw-by-maria.blogspot.gr
Σύμφωνα με τον νόμο Ν.2121/1993 (νοείται «κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης που εκφράζεται με ορισμένη μορφή») απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή!
©Copyright 2010-2017 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*