Όταν η (σχολική) προσπάθεια ανταμείβεται!

Βραβεία Προόδου

Λέω πως: “Όταν η αληθινή, τίμια & με ψυχή προσπάθεια, ανταμείβεται!

Δεν αναπαυόμαστε και ούτε καβαλάμε καλάμι, αντιθέτως προσπαθούμε για το καλύτερο και για ένα βήμα παραπάνω.

Ευχαριστώ Θεέ μου που ακόμα... αντέχω!”

Αυτά ήταν (και είναι) τα λόγια και οι σκέψεις που έκανα χθες το βράδυ όταν επέστρεψα σπίτι έχοντας στα χέρια μου αυτά τα “Βραβεία Προόδου” από το σχολείο μου!  Αν χάρηκα; Στα πρώτα 5 λεπτά που τα πήρα στα χέρια μου χάρηκα… από εκεί κι ύστερα απλά το είδα ως κάτι το σημαντικό μεν αλλά όχι ότι θα ανοίξω, που λέει ο λόγος, σαμπάνιες και θα το βροντοφωνάξω κλπ.   Δυστυχώς ένα από τα πολλά ελαττώματά μου (ναι σας το έχω πει ότι έχω πάρα πολλά ελαττώματα!) είναι ότι πλέον σχεδόν τίποτα δεν μπορεί εύκολα να με ενθουσιάσει και να με εκπλήσσει… και όπως έχω γράψει στις Προσωπικές μου Φιλοσοφίες…

Όταν πετυχαίνω κάτι-ας πούμε έναν στόχο-αντί να χαίρομαι και να πετάω απ’ την χαρά μου κάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τα πρώτα 5 λεπτά γιορτάζω, από 'κει κι πέρα είμαι τόσο συγκρατημένη και λέω: "Εντάξει πάμε παρακάτω, στον επόμενο στόχο! Δεν αναπαύομαι." Είναι αυτό που λένε: "Στην επιτυχία κάποιου την αντιλαμβάνονται οι γύρω του εκτός απ’ τον ίδιο." Έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ! Ίσως γιατί δεν θέλω να απογοητευτώ;"

Ακριβώς αυτά! Τι κι αν περνάνε τα χρόνια, τι κι αν καταφέρνω και πετυχαίνω πράγματα σχεδόν μόνη μου (η στήριξη γενικώς απουσιάζει χρόόόόνια τώρα ή μάλλον δεν υπήρξε ποτέ!) τι κι αν μου λένε φίλοι & γνωστοί πως με βαρεθήκανε να με βλέπουν και να ακούνε να μειώνω τόσο τον εαυτό μου, να μην βλέπω τα όποια καλά μου, να μην γεύομαι και να μην αισθάνομαι τις επιτυχίες μου και τις προσπάθειές μου, να μην “καβαλάω” λίίγο το καλάμι; Κι αν συμβεί αυτό θα έχω όλο το δίκιο του κόσμου! Έτσι λένε! Τι τους απαντάω; “Είμαι ακόμα στην προσπάθεια, έχω ακόμη δρόμο μέχρι να φτάσω στο σημείο όπου κάποια από τα μικρά όνειρα που έχω να αρχίσουν να παίρνουν μορφή! Και θα καβαλήσω καλάμι ΜΟΝΟ όταν αποκτήσω αρκετά λεφτά… δηλαδή …Ποτέ!” 

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά και με απόλυτη (πάντα) ειλικρίνεια είναι ότι ευχαριστώ τον εαυτό μου, τον  Θεό  & τον Φύλακα Άγγελό μου  που ακόμα αντέχω και παρά τον μοναχικό δρόμο παλεύω για το “κάτι”………………………………………….

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog syllegw-stigmes.blogspot.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ *

*All rights reserved