📽Movie of Sunday! To Rome with Love (Στην Ρώμη με Αγάπη) (2012)

*Διαβάστε ΕΔΩ τι ακριβώς είναι το "Movie of Sunday".

Και να που επιστρέφω με το Δεύτερο post του ‘Movie of Sunday’ με μια ταινία σίγουρα τελείως διαφορετική από την προηγούμενη που σας είχα παρουσιάσει ΕΔΩ! 

Η ταινία που επέλεξα αυτή τη φορά να δω ήταν η γνωστή σε όλους κωμική ταινία του Γούντι Άλεν (Woody Allen) Στην Ρώμη με Αγάπη (To Rome with Love).

Την συγκεκριμένη ταινία όταν παιζόταν στους κινηματογράφους δεν είχα καταφέρει να την δω κι έτσι με το που κυκλοφόρησε σε dvd, και φυσικά με το που την βρήκα ελεύθερη, την ενοικίασα χωρίς δεύτερη σκέψη. 

*Λίγα λόγια για το story της ταινίας:

Τέσσερις διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες ξετυλίγονται στην Αιώνια Πόλη (και λατρεμένη μου) τη Ρώμη  με ήρωες απλούς ανθρώπους, όπως έναν νεαρό φοιτητή που ερωτεύεται τη φίλη της κοπέλας του, έναν συνταξιούχο σκηνοθέτη όπερας που στο πρόσωπο του νεκροθάφτη συμπέθερού του βλέπει ένα τεράστιο ταλέντο που θα τον κάνει να αναπτερώσει τη σκουριασμένη καριέρα του, ένα νιόπαντρο ζευγάρι που θα δοκιμαστεί από τους πειρασμούς της ονειρεμένης ιταλικής πρωτεύουσας κι έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο που ξαφνικά ένα πρωί χωρίς λόγο και αιτία μετατρέπεται σε τηλεοπτικό σταρ.

*Το trailer της ταινίας:

*Η άποψή μου:

Καταρχάς, προσωπικά θεωρώ τον Woody Allen έναν καλλιτέχνη/δημιουργό απλοϊκό μα ταυτόχρονα σπινθηροβόλο.  Η  εξωτερική του εικόνα μπορεί να παρεξηγεί αυτό που μέσα του αλλά και εγκεφαλικά είναι ως προσωπικότητα. Και θα μου πείτε τι ακριβώς είναι; Νομίζω πως είναι ένας άνθρωπος που θα ήθελε να είναι κάποιος άλλος! Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος: “Το μόνο μου παράπονο στη ζωή μου είναι ότι δεν είμαι κάποιος άλλος” Και ναι! μέσα από τις ταινίες του, μέσα από τις ιστορίες του, μέσα από τους χαρακτήρες-ήρωες, (είτε σκηνοθετεί είτε πρωταγωνιστεί) μεταμφιέζεται σε κάποιον άλλον. Και ομολογώ πως στην αρχή (όταν πρώτο είδα κάποιες από τις ταινίες του) με ενοχλούσε αυτό το “απλοϊκό” που έβλεπα αλλά στην πορεία (διαβάζοντας και κάποιες συνεντεύξεις του) κατάλαβα πως όλη αυτή η ιδιαίτερη, περίεργη, ανάλαφρη και ίσως βαρετή αίσθηση που έχουν οι ταινίες του δεν είναι τίποτα άλλο από όλα αυτά που ο ίδιος έχει ως ανησυχίες και τις οποίες εξωτερικεύει μέσω των ταινιών του. Αυτό τον κάνει όντως να είναι ένας δημιουργός “απλοϊκός μα ταυτόχρονα σπινθηροβόλος”.

Που θέλω να καταλήξω; Θέλω να πω πως όταν πάω να δω μια ταινία του Woody Allen ξέρω ακριβώς (!) τι πάω να δω και κυρίως τι αίσθηση θα μου δώσει κατά τη διάρκεια αλλά και στο τέλος η ίδια η ταινία. Δεν περιμένω να δω μια ταινία “διανόησης” ούτε “υψηλής κουλτούρας”. Περιμένω να δω μια ταινία που το χαρακτηριστικό του σεναρίου θα είναι οι ανθρώπινες, ονειροπαρμένες ιστορίες και οι απλοί-καθημερινοί-θνητοί-ονειροπαρμένοι χαρακτήρες/ήρωες που προσφέρουν κωμικοτραγικές & αυτοσαρκαστικές καταστάσεις.

To Rome with Love είναι μια ταινία που φαινομενικά και ίσως από την έναρξη της ταινίας να  φέρνει αρκετά στην προηγούμενη ταινία του Woody Allen (και αγαπημένη μου) το Midnight in Paris (Μεσάνυχτα στο Παρίσι). Και σ’ αυτή την ταινία θα συναντήσουμε απλούς καθημερινούς, ον λίγον ονειροπαρμένους (τους περισσότερους ήρωες του Woody Allen έτσι τους αποκαλώ, πάντα με την καλή έννοια) ανθρώπους που έχουν ανησυχίες, απωθημένα, όνειρα, κρυφές (φωτεινές ή σκοτεινές) επιθυμίες… και ψάχνουν να βρουν το νόημα όχι μόνο της ίδιας της Ζωής, αλλά συγκεκριμένα της δικιάς τους ζωής. 

Φυσικά αλλάζει ο τόπος της ιστορίας! Εδώ όλα εξελίσσονται στην Αιώνια Πόλη, την Ρώμη!

Μέσα από τις εικόνες/σκηνές/πλάνα αλλά και την Ιταλική μουσική να παίζει συνέχεια “σαν μουσικό χαλί” ζωντανεύει η Ρώμη και σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ήδη εκεί. Εμένα τουλάχιστον αυτή την αίσθηση μου έδωσε! Τα πλάνα της Ρώμης τόσο καθαρά, τόσο ζωντανά (η Φωτογραφία βέβαια θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερη) μου έφερναν ξανά τις θύμησες από την επίσκεψή μου στην Ρώμη πριν περίπου 4,5 χρόνια. Ήταν σαν να ξανά ήμουν εκεί!!!

Οι τέσσερις διαφορετικές ιστορίες των ηρώων μπορώ να πω πως ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες! Η εμπειρία, η νιότη, τα νεανικά συναισθήματα, η προσδοκία, η αναγνώριση, η ματαιοδοξία, η αποδοχή, η διασημότητα, οι πειρασμοί, τα απωθημένα……. είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των ιστοριών που άλλες φορές καταλαβαίνεις κι άλλες φορές απλά δεν ξέρεις που κολλάει αυτό με το άλλο. Το cast των ηθοποιών αρκετά αξιόλογο και συμπαθέστατο! Ξεχώρισα τον Άλεκ Μπόλντγουιν  (Alec Baldwin) με την γοητευτική και μυστηριώδεις παρουσία του (που ομολογώ μέχρι και το τελευταίο μισάωρο δεν κατάλαβα αν παίζει ένα υπαρκτό χαρακτήρα ή ένα φάντασμα) να δίνει τις δικές του μαθήματα εμπειρίας/απαντήσεις περί εφηβικού έρωτα & συμπεριφορά γυναικών αλλά ξεχώρισα και τον συμπαθέστατο/ταλαντούχο Ρομπέρτο Μπενίνι (Roberto Benigni) με τον γνωστό αθώο αλλά τόσο χαριτωμένο ύφος να ερμηνεύει έναν πολύ καθημερινό οικογενειάρχη που ξαφνικά ένα πρωί από άσημος, γίνετε ο πιο διάσημος άντρας της Ιταλίας και στο τέλος καταλήγει ένας ακόμη διάττοντας αστέρας. Απολαυστικότατος! Η Πηνελόπη Κρουζ (Penélope Cruz) εντάξει κουκλάρα, θεά δεν το συζητώ αλλά ήθελα κάτι περισσότερο  στο ρόλο της. Δεν ξέρω τι ακριβώς αλλά κάτι ένιωθα ότι της έλειπε για να “φανεί”, για να την “νιώσεις” περισσότερο. Ο Γούντι Άλεν (Woody Allen) εντάξει μου έβγαζε πάλι αυτό που μου βγάζει σε κάθε ταινία που πρωταγωνιστεί… το απλοϊκό μα ταυτόχρονα σπινθηροβόλο. Και πάντα κάνει τη διαφορά! Και μου αρέσει!

*Αν αξίζει κάποιος να την δει;

Η ταινία βλέπεται ευχάριστα! Σε πολλά σημεία βέβαια πέφτει σε πολλά “κενά” δηλ. περπατάει η κάθε ιστορία αλλά κάπου εκεί βρίσκει “λακούβες” και σε πάει αλλού. Κάποιες φορές νιώθεις ότι όλα κυλούν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι έγινε στην προηγούμενη σκηνή. Αν και στο Midnight in Paris (Μεσάνυχτα στο Παρίσι) την ίδια αίσθηση μου έβγαζε αλλά σ’ εκείνη περισσότερο στο τέλος της. Και ναι προσωπικά μου άρεσε από πολλές πλευρές περισσότερο το Midnight in Paris.Κατά τ’ άλλα, μια πολύ καλή ταινία, με ενδιαφέρουσες ιστορίες, καλούς ηθοποιούς, καλές και πολύ σοφές ατάκες και φιλοσοφίες, προσωπικούς αλλά και κοινωνικούς προβληματισμούς περί της ζωής και τις επιθυμίες του ανθρώπου, καυστικό χιούμορ,  τέλεια πλάνα από την Ρώμη… αλλά αν σου αρέσουν οι ταινίες του Woody Allen… τότε τι άλλο παραπάνω να σου πω για να σου προτείνω να τη δεις; (φυσικά αν δεν την έχεις δει) Αν όλα αυτά σου αρκούν, τότε δεν έχεις παρά να την αναζητήσεις στο video-club της γειτονιάς σου!

Αυτή λοιπόν ήταν η δεύτερη ανάρτηση της ενότητας “Ταινία της Κυριακής” (Movie of Sunday!) και η ταινία που είδα.

Εσείς την έχετε δει; Σας άρεσε; Ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας; Ελεύθερα περιμένω προτάσεις για ταινίες που έχετε δει και έχετε αγαπήσει για να μπούνε στην λίστα των ταινιών που δεν έχω δει.

Ραντεβού την επόμενη Κυριακή με μια νέα –παρουσίαση- ταινίας!

ΕΔΩ διαβάστε τις προηγούμενες αναρτήσεις του “Movie of Sunday! ”

***
 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.

*Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!

 

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog syllegw-stigmes.blogspot.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ *

*All rights reserved