True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες #2 - Εγώ… η ξυπόλητη Πριγκίπισσα!

Πηγή φωτο

…Και που λέτε, σήμερα το πρωί, κατά τις 08:15 η ώρα, χτυπάει η μάνα μου την πόρτα… πετάγομαι από το κρεβάτι… και σαν “zombie” τις ανοίγω την πόρτα. Ενώ περίμενα να μου πει ένα…:

-“Μαρία, ακόμα εδώ είσαι;”

Τώρα εγώ μέσα στην νύστα μου, τι θα τις έλεγα; “Βρε μαμά που θέλεις να είμαι;” Και να το ήθελα να το πω, δεν με έπαιρνε! Και ξέρετε γιατί; Γιατί, έπρεπε να ήμουν ήδη στο δρόμο για να πάω να “φέρω εις πέρας” (που λέει ο λόγος!)  μια “σημαντική” υποχρέωση της μάνας μου.

Ευτυχώς ούτε εκείνη, ούτε κι εγώ είπαμε τίποτα! 

 

Ντύνομαι γρήγορα (φοράω τα χθεσινά μου ρούχα που τα είχα στο σκαμπό), μαζεύω τα μαλλιά μου σε ένα ατημέλητο κότσο (“Πιάσε κότσο τα μαλλιά σου να φανεί η αρχοντιά σου” δε λέει η παροιμία;), παίρνω την τσάντα μου, φοράω τα γυαλιά ηλίου μου, βάζω και τα ακουστικά του mp3 μου (α! όλα κι όλα! Γυαλιά ηλίου και ειδικά mp3, εγώ και αυτά πάμε πακέτο!) και αμακιγιάριστη (ένα Lip gloss τουλάχιστον βρε παιδάκι μου, είναι απαραίτητο!) και “αγχωμένη” (αυτό το άγχος τις τελευταίες πόσες μέρες μου έχει γίνει τσιμπούρι περισσότερο από κάθε άλλη φορά!) όπως είμαι, φεύγω γρήγορα!

Ανοίγω την έξω πόρτα για να κατέβω τα σκαλιά και εκεί που πάω να κατέβω το πρώτο σκαλί, τι διαπιστώνω; 

Διαπιστώνω πως είμαι ξυπόλητη! Και λέω αμέσως στον εαυτό μου δυνατά: 

-“Που πας βρε ξυπόλητη Πριγκίπισσα; (τρομάρα μου!) Γυρίζω πίσω γρήγορα, φοράω τις σαγιονάρες μου (αυτές βρήκα μπροστά μου κι αυτές φόρεσα!) και φεύγω …επιτέλους!  Πήγα και ολοκλήρωσα τη δουλειά/υποχρέωση μέσα σε 15 λεπτά το πολύ! Ευτυχώς, δεν ήταν απαραίτητο να πάρω λεωφορείο (φανταστείτε πόση ώρα θα περίμενα το λεωφορείο, φανταστείτε και το άγχος να “χτυπάει κόκκινο”!) Σε μισή ωρίτσα είχα ήδη επιστρέψει σπίτι! 

Και τώρα (πριν φτιάξω καφεδάκι και συνεχίσω κάποιες άλλες δουλειές που πρέπει να κάνω εδώ στο σπίτι) κάθομαι και γράφω τις “ασυναρτησίες” μου, έτσι για να ηρεμήσω λιγάκι από το πρωινό “άγριο” ξύπνημα. 

Είδατε; Δεν μπορείτε να πείτε! Το χιούμορ μου (το δικό μου προσωπικό χιούμορ που ελάχιστοι το αγαπούν, πολλοί το αντιπαθούν και ακόμα πιο πολλοί δεν το καταλαβαίνουν!) παραμένει στη θέση του! Μπορεί τις τελευταίες μέρες (για την ακρίβεια εβδομάδες!) να μην είμαι στα καλύτερα μου, μπορεί να μην κοιμάμαι σχεδόν καθόλου, μπορεί το δάκρυ και ένα μαράζι (αχ αυτό το μαράζι!) να έχουν γίνει κολλητοί μου Φίλοι-Εχθροί, μπορεί το μυαλό μου πολλές φορές να είναι σε μια κατάσταση “άλλαν ντάλων” ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο (στον κόσμο μου;!), αλλά το χιούμορ μου δεν το χάνω! (Μωρέ, αν συμβαίνουν τέτοιες αστείες καταστάσεις, γίνετε να μην γελάσεις; Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να γελάσεις και να μην το πάρεις και τόσο σοβαρά! Για μένα το λέω!) 

Εγώ λοιπόν… η ξυπόλητη Πριγκίπισσα (τρομάρα μου και πάλι θα πω!) πέρασα επίσης να σας πω μια φωναχτή ΚΑΛΗΜΕΡΑ (έτσι βρε παιδί μου για να μας πάει λίγο καλύτερα η μέρα και μπας και εγώ και σήμερα… “τη βγάλω καθαρή”) και ένα ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, γιατί σήμερα είναι “Παρασκευήήήή”, που όπως ξέρετε από μόνη της είναι μια ωραία μέρα αλλά το “Σαββατοκύριακο” που ζυγώνει είναι ακόμα πιο ωραίο από όλες τις υπόλοιπες ημέρες! (άσχετα αν η Δευτέρα είναι η αγαπημένη μου μέρα!)

Αυτά από εμένα -ή να το πω λίγο χιουμοριστικά- αυτά από την ξυπόλητη Πριγκίπισσα.  

 

Σας φιλώ!

Υ.Γ. Κατερίνα & Αριστέα, μόλις τώρα πήρα στα χέρια μου το “Ημερολόγιο Αισιοδοξίας 2013”. Θα το ξεφυλλίσω σιγά-σιγά, θα απολαύσω όλα τα αισιόδοξα μηνύματα των συμμετεχόντων και με την σειρά μου θα γράψω κι εγώ το δικό μου “μήνυμα αισιοδοξίας”.  

_______________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved