Συλλέγω Στιγμές #16: Αποτοξίνωση από την κακή ψυχολογία!

Πριν κάνα μήνα είχα γράψει “Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό …η θλίψη!”, χθες “ΑΥΡΙΟ-ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ!” και σήμερα γράφω για την αποτοξίνωση που ‘έκανα’ για να μαζέψω τα κομμάτια μου, να τα ενώσω ξανά, να διώξω την κακή ψυχολογία και να βρω και πάλι τον καλό εαυτό μου.

 

Κάποιες δυσκολίες που ήρθαν, που έπρεπε κι αυτές να τις πάρω πάνω μου κι ας μην είναι δικό μου φορτίο, ένα πρόσωπο που μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει  χωρίς να έχει πάρει την άδεια σου πρώτα και χωρίς να ρωτάει αν το αξίζει, λίγο τα μηδέν οικονομικά και το χειρότερο μία απογοήτευση από άνθρωπο που εκτιμάς και αγαπάς… όλα βάλανε το χεράκι τους για να μου ρίξουν την καλή ψυχολογία.

 

Την πρώτη μέρα (όπως πάντα) έκανα τον Καραγκιόζη, την δεύτερη τον Κλόουν μα την τρίτη μέρα λύγισα. Αν και έχω πει πως  “Πάνω από μία, άντε δυο ημέρες δεν αφήνω τη θλίψη, τη στενοχώρια και γενικά την κακή ψυχολογία να υπερισχύει!” αυτή την φορά μου πήρε λίγο παραπάνω. Λύγισα, γιατί όταν ακούς από ανθρώπους που εκτιμάς και πιστεύεις πως σε εκτιμούν και αυτοί και που έχεις πει 2-3 πράγματα για την ‘κατάσταση της ζωής σου’ να σου λένε αυτό που λένε όλοι οι υπόλοιποι (που δεν σε ξέρουν ή δεν θέλησαν ποτέ να σε μάθουν) από κακία και μόνο: “Σιγά μωρέ, δεν έχεις τίποτα εσύ! Τι προβλήματα έχεις εσύ; Σιγά την ταλαιπωρία που τραβάς…” όχι απλά τα παίρνεις τοις μετρητοίς αλλά τα παίρνεις και ως μαχαιριές. Και είναι άδικο! Άδικο γιατί εσύ από την πλευρά σου, τον άλλον τον ακούς πάντα και όσο μπορείς ‘φαντάζεσαι’ αυτά που περνάει και δεν τον κρίνεις ούτε τους πετάς τέτοιες κουβέντες. Ε, όσο να ‘ναι περιμένεις μια αμοιβαία “κατανόηση” ή έστω συμπεριφορά. Αλλά τι λέω; Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια!

 

Από την άλλην, μερικές φορές σκέφτομαι (“αστραπιαία” βέβαια αλλά σκέφτομαι) τα εξής:

“Έλα ντε! τι ανάγκη έχω εγώ; Τι προβλήματα έχω εγώ; Τι ταλαιπωρίες τραβάω εγώ; Δουλειά δεν έχω… το πορτοφόλι και οι τσέπες άδειες… σ’ ένα σπίτι με λίγη έως καθόλου κατανόηση… κάποιοι να με θεωρούν άχρηστη ακόμα κι αν προσφέρω ό,τι μπορώ αυτή τη στιγμή… τα ‘βάρη’ των άλλων να τα σηκώνω εγώ… να ακούω λόγια/κουβέντες που δεν μου αξίζουν ούτε στο ελάχιστο… να μην υπάρχει κάποιος που να μπορώ να εμπιστευτώ/να μιλήσω/να ζητήσω ‘βοήθεια’… να με τρώει ο φόβος ότι μπορεί να μην τα καταφέρω γενικώς και ειδικώς… που προσπαθώ το “τίποτα” να το κάνω “κάτι”… που παλεύω και προσπαθώ να κρατήσω την υπομονή μου, την ελπίδα μου σε ό,τι εδώ και χρόνια παλεύω να ολοκληρώσω με στήριγμα μόνο τον εαυτό μου… και συν όλα αυτά (και πόσα άλλα ακόμα)να χαμογελάω και να μην ξεχνάω να είμαι άνθρωπος!”

 

Έλα ντε! τι ανάγκη έχω εγώ; Τι προβλήματα έχω εγώ; Τι ταλαιπωρίες τραβάω εγώ; Όλα μου πάνε μια χαρά! Αααα! όλα κι όλα! Εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος …και τα λέω τσεκουράτα! Και “Δόξα τω Θεό” λέω και “Ευχαριστώ” επίσης!

 

Ντροπή μου! Πρέπει να σκέφτομαι μόνο αυτούς που μιλάνε εκ του ασφαλούς, που έχουνε “κάτι” (από όλα αυτά που δεν έχω εγώ) και από αχαριστία (γιατί περί αχαριστίας πρόκειται) να το βλέπουνε σαν ένα “τίποτα” και που παριστάνουνε τα θύματα (κι εγώ τη δυνατή) και διαρκώς παραπονιούνται και εν τέλει κρίνουνε εμένα. Ε, ναι λοιπόν, θα έπρεπε να ντρέπομαι λιγάκι και να τους αφήνω ελεύθερα να μου προσάπτουν ό,τι τους κατεβαίνει από το στενόμυαλο κεφάλι τους, κι ας μην τους έχω δώσει το δικαίωμα! “Ντροπή σου Μαρία! Λίγη τσίπα πάνω σου δεν έχεις;” (έχω και περισσότερη από ό,τι έχουνε 100 άνθρωποι μαζί!)

Α! Εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος …και τα λέω τσεκουράτα!

 

Ναι! Παραδέχομαι πως λύγισα! Παραδέχομαι πως επειδή ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου εδώ και πόσα χρόνια και τον εμπιστεύομαι, πήρα την απόφαση να απέχω, να απομακρυνθώ, να μη θέλω να δω κανέναν, να κλειστώ στο δωμάτιό μου, στους τέσσερις τοίχους που κάποιες φορές με πνίγουν, να κλειστώ στον εαυτό μου και να κάνω την αποτοξίνωσή μου, με τον δικό μου τρόπο. Κάποιες αποφάσεις τις παίρνω μια μέρα πριν, άλλες πάλι έτσι στα ξαφνικά μα όλες με συνειδητή λογική. Από το να “ξεσπάω” στους γύρω μου χωρίς να μου φταίνε σε τίποτα, από το να βλέπουν μια “σκοτεινή” εικόνα μου και κυρίως από το να πνίγομαι εγώ με μένανε  μέσα σε έναν “δημόσιο” χώρο και να κρατιέμαι να μη λυγίσω… προτιμώ πάντα να δίνω χώρο και χρόνο… μόνη μου να “γιατρευτώ”.

 

Αυτό λοιπόν έκανα! Κλείστηκα στο δωμάτιό μου, εγώ με τον εαυτό μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ, να μην σκέφτομαι… (μάταια βέβαια αφού οι σκέψεις είναι πάντα πιο δυνατές από τον ύπνο), κοιτάζοντας το ταβάνι που έχει χρώμα λευκό -που πλέον δεν το γουστάρω καθόλου και δεν ξέρω γιατί- (αχ βρε μάνα που δεν με άφησες να το βάψω κι αυτό!) σαν να κοιτάζω το “κενό” κατάματα! Έκλαψα σαν μικρό παιδί περισσότερο από ό,τι τις προηγούμενες μέρες… (δεν χρειάστηκε να βάλω σήμερα καθόλου κολλύριο, αφού τα δάκρυα –αν και καυτά η αλήθεια είναι αυτή!- κάνανε πολύ καλύτερη δουλειά)… Μόνη μου, εγώ, ο εαυτός μου…  μες την σιωπή, ούτε καν μουσική, μες το σκοτάδι… Το δωμάτιο σιγά-σιγά άρχιζε να σκοτεινιάζει αφού το φως της ημέρας έξω σιγά-σιγά όσο περνούσε η ώρα χανόταν και στη θέση του έπαιρνε το σκοτάδι… κι εγώ εκεί ακόμα ξαπλωμένη. Το κινητό μου -σε κάποια φάση- χτύπησε… απάντησα με δυσκολία προσπαθώντας να μην ακουστώ ότι έκλαιγα… σε κάποια άλλη φάση χτυπούσε επίμονα το σταθερό αλλά δεν το σήκωσα καμιά φορά… μέχρι που δεν άντεχα άλλο να το ακούω (σκέφτηκα πως μπορεί να είναι ανάγκη) και το σήκωσα.

Εγώ: “Παρακαλώ!”

-“Ναι, Κυρία Ελένη;”

Εγώ: “Η κόρη της είμαι!”

-“Ναι, Κυρία Ελένη; Μ’ ακούτε;”

Εγώ: “Η κόρη της είμαι! Ποια την ζητεί;”

-“Την Κυρία Ελένη θα ήθελα κορίτσι μου!”

Εγώ: “Δεν είναι εδώ!”

-“Που έχει πάει παιδί μου;”

Εγώ: “Τι να σας πω; Δεν γνωρίζω!”

-“Ξέρεις τι ώρα θα επιστρέψει;”

Εγώ: “Τι να σας πω; Δεν μου είπε! Γιατί δεν την παίρνετε στο κινητό της;”

-“Γιατί εγώ που πήρα; Στο κινητό της δεν πήρα;”

Εγώ: “Όχι! έχετε πάρει στο σταθερό!”

-“Αλήθεια; Πως μπερδεύτηκα έτσι νομίζοντας ότι πήρα στο κινητό της;”

Εγώ: “Τι να σας πω; Δοκιμάστε να πάρετε στο κινητό της!”

-“Εντάξει παιδί μου! Θα δοκιμάσω! Συγνώμη!”

Εγώ: Να ‘είσαστε καλά!

 

Εντάξει! αυτό ήταν μια ωραία φάση και αφορμή να ξεκαρδιστώ στα γέλια και να σηκωθώ από το κρεβάτι. Άνοιξα το φως, είδα ότι η ώρα ήταν περασμένη εννιά και αμέσως άνοιξα το ράδιο να διώξω τη σιωπή. Περιέργως ένιωθα ότι το βάρος της στενοχώριας όλων αυτών των ημερών είχε γίνει πιο ελαφρύς για να μην πω πως είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Σημασία έχει ότι ένιωθα πολύ καλύτερα μα πολύ καλύτερα! (Μα πως τα καταφέρνω πάντα, απορία το έχω!)

 

Και να ‘μαι εδώ στο γραφείο μου, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου, να γράφω αυτή την ανάρτηση. Αφού στον προφορικό λόγο δεν είμαι και τόσο καλή (άσε που δύσκολα να βρεις κάποιον έμπιστο να σ’ ακούσει χωρίς να σε κρίνει…….) και γραπτώς τα λέω καλύτερα, σκέφτηκα να καταγράψω/συλλέξω αυτή την στιγμή στο blogοημερολόγιό μου. (συνήθειες που δεν κόβονται εύκολα και όσο έχω αυτό το μέσο!)

 

Και να ‘μαι! Εδώ είμαι και δηλώνω πως και αυτή η αποτοξίνωση για να διώξω την κακή ψυχολογία (μου), το “μαύρο” κενό στέφθηκε με απόλυτη ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Μόνη μου, χωρίς να βαρύνω κανέναν, χωρίς να ξεσπάσω σε ανθρώπους που δεν μου φταίνε σε τίποτα, χωρίς να είμαι σε ένα ‘ξένο’ περιβάλλον, χωρίς να με δει κανείς να κλαίω και να λυγίζω! Σκέφτηκα, έκλαψα, έβαλα κάποια πράγματα σε μια σειρά… και να ‘μαι πάλι εδώ! Είμαι όρθια, δυνατή και με καλύτερη ψυχολογία! Και ναι! τα κατάφερα και πάλι!

 

Θα το ξαναπώ και θα το ξανά γράψω: “Μα πως τα καταφέρνω πάντα, απορία το έχω!” Μάλλον, το πλούσιο βιογραφικό μου με τις αμέτρητες δυσκολίες εδώ και πόσα χρόνια… μου δίνει την απάντηση! (μη γελάτε! γελάω εγώ πρώτη! Την πρωτιά την έχω πάντα εγώ!)

 

Το συμπέρασμα από την σημερινή ημέρα ή αν θέλετε από τις τελευταίες ημέρες είναι το εξής:

“Αν αγαπάς τον εαυτό σου, μπορείς άνετα και εύκολα να αγαπήσεις τον οποιοδήποτε!”

Ό,τι εμπόδια κι αν συναντάμε, όσες απογοητεύσεις κι αν παίρνουμε, όσο κι αν η μοναξιά ή οποιοδήποτε κακό συναίσθημα να μας πνίγει, όσα κι αν μας προσάπτουν άδικα ή ακόμα κι αν κάποιες στιγμές λυγίζουμε (που είναι απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο) και δε βλέπουμε το φως και ένα παραθυράκι ελπίδας, αν πιστεύουμε σε μας και στη Ζωή που μας δόθηκε για κάποιο λόγο, τότε αργά ή γρήγορα, σήμερα-αύριο ή όσο χρόνο νομίζει ο καθένας πως χρειάζεται… θα ξανά σταθούμε στα πόδια μας, θα ξανά βρούμε το χαμόγελό μας, θα ελαφρύνει κάπως η κακή ψυχολογία μας και κυρίως θα θέλουμε να ζήσουμε πράγματα και στιγμές, επειδή απλά θα νιώθουμε και πάλι δυνατοί!

Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο για να διώξει την κακή ψυχολογία του, εγώ πολλές φορές ακολουθώ αυτό τον τρόπο… τον τρόπο της αποτοξίνωσης και της απομόνωσης. Από το να το ρίχνεις στο ποτό ή στα χάπια ή δεν ξέρω κι εγώ σε τι άλλο… βρες καλύτερους και πιο ήπιους τρόπους να ξεσπάσεις. Αν έχεις κάποιον δίπλα σου, ακόμα καλύτερα! Μην τον απομακρύνεις! Μην τον διώξεις! Μίλησε, ξέσπασε, ζήτα ακόμα και “βοήθεια” από αυτόν τον άνθρωπο. Είναι καλό κάποιες φορές να βάζουμε λίγο στη άκρη την αξιοπρέπειά και την υπερηφάνειά μας και να δίνουμε χώρο σε μια ανθρώπινη παρουσία. Αν πάλι δεν έχεις κάποιον, κάθισε με τον εαυτό σου και βρες τα μαζί του, στήριξέ τον! Είναι και αυτό απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο! Μην φοβάσαι πως θα χαθείς πιο βαθιά στο σκοτάδι, αντιθέτως θα καταλάβεις και θα δεις πράγματα που ίσως σου διαφεύγουν πολλές φορές γιατί τον εαυτό σου τον υποτιμάς και δεν το εμπιστεύεσαι, κάποιες φορές.

 

Κάνε μια προσπάθεια! Μην ξεχνάς πως και μόνο η προσπάθεια πολλές φορές αξίζει περισσότερο κι από το αποτέλεσμα.

(Τα λέω στους άλλους για να τ’ ακούω εγώ πρώτη!)
 

Ναι! Νιώθω πολύ καλύτερα! Και ναι! το ηθικό μου τώρα είναι ακμαίο! Και ναι! Θεούλη μου, όταν είναι να μου στείλεις τις επόμενες “δοκιμασίες” (ή όπως αλλιώς λέγονται) στείλτες μου όσο πιο αργά γίνεται. Όχι στο καπάκι, γιατί πριν λίγο συνήλθα! Εντάξει; Είμαστε σύμφωνοι; Σ’ ευχαριστώ πολύ! Το ξέρω ότι μ’ αγαπάς, όπως σ’ αγαπώ κι εγώ!

Και εδώ έλαβε τέλος η ανάρτηση με τις “ασυναρτησίες” μου! Άντε πάλι πολλά είπα και έγραψα! (το ξέρετε  πια το ελάττωμά μου! Α! Εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος …και τα λέω τσεκουράτα! Χαχα!)

Και κλείνω με αυτό το τραγούδι που τόσο μα τόσο αγαπώ και είναι το αγαπημένο μου τραγούδι της δεκαετίας του ‘80! Γιατί άραγε;

Survivor - Eye Of The Tiger

Risin' up, back on the street
Did my time, took my chances
Went the distance
Now I'm back on my feet
Just a man and his will to survive

So many times, it happens too fast
You trade your passion for glory
Don't lose your grip on the dreams of the past
You must fight just to keep them alive

[Chorus]
It's the eye of the tiger
It's the thrill of the fight
Risin' up to the challenge
Of our rival
And the last known survivor
Stalks his prey in the night
And he's watching us all with the
Eye of the tiger
Face to face, out in the heat
Hangin' tough, stayin' hungry
They stack the odds
Still we take to the street
For the kill with the skill to survive

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!

(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ *

*All rights reserved