Συλλέγω Στιγμές #19: Ένας Νοέμβρης χωρισμός… (Β’ μέρος)

📍Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης►Συλλέγω Στιγμές #17 – Ένας Νοέμβρης χωρισμός… (Α’ μέρος)

  …ένα φινάλε λοιπόν, λες και ήταν από την αρχή προσχεδιασμένο! Όλη η ομορφιά της ημέρας, της συνάντησης, των στιγμών… δεν προμήνυε ότι κάτι θα πάει στραβά!

 

  Με είχε συνεπάρει τόσο η ευτυχία που δεν είδα κανένα σημάδι (αν υπήρχε κάποιο σημάδι!) έτσι ώστε να λάβω τα μέτρα μου. Κι έτσι, ήρθε ο “χωρισμός” ως “Κεραυνός εν αιθρία”.

 

  Στη πρώτη δήλωση, σκέφτηκα πως μάλλον δεν κατάλαβα καλά! Στη δεύτερη, μάλλον πλάκα μου κάνει αλλά στην τρίτη δήλωση ένιωσα την μαχαιριά να “τρυπάει” την καρδιά, είδα ολοκάθαρα το σοβαρό ύφος και τότε κατάλαβα πως …τα πράγματα είναι σοβαρά!

 

  Ένας κόμπος στο λαιμό! Ένιωθα πως σε λίγο θα γίνει θηλιά και θα αρχίσει να σφίγγει επικίνδυνα. Το σώμα πάγωσε! Λέξεις δεν ήταν εύκολες να βγουν από το στόμα. Μόνο μία λέξη έβγαινε… μια λέξη που απεχθανόμουν από πάντα να την ακούω από τους άλλους αλλά και από εμένα τη ίδια, η λέξη: “Γιατί;”

 

  Σ’ αυτό το “Γιατί;” πήρα απάντηση, όχι μία, πολλές! Αλλά όλες μου ακουγόντουσαν ως δικαιολογίες!

 

  “Σε νοιάζομαι όπως δεν έχω νοιαστεί για καμιά και θέλω το καλό σου… την ευτυχία σου, γιατί αξίζεις πολλά! Δεν είσαι μια οποιαδήποτε γυναίκα… είσαι από μόνη σου ξεχωριστή και τόσο καλό παιδί… κι εγώ δεν κάνω για σένα. Ο  χωρισμός είναι η καλύτερη λύση. Όχι για εμένα τον ίδιο αλλά για σένα… που τα χρόνια είναι μπροστά σου… θα βρεις κάτι καλύτερο που θα αξίζει την αγάπη σου[…]”

 

  Ναι! Ήταν οι δικές του αλήθειες μα στα αυτιά τα δικά μου, ακουγόντουσαν ως δικαιολογίες. Αναρωτιόμουνα ξανά και ξανά σιωπηλά από μέσα μου: “Αφού με νοιάζεσαι και με αγαπάς, πως μπορείς και μιλάς για χωρισμό;”

 

Μα το λέει και ο Γιάνναρος στο τραγούδι του, δεν το λέω μόνο εγώ!

“Αν φταις εσύ
αναλαμβάνω τη ευθύνη τη μισή
δίνω ένα τέλος στη μεγάλη μας φυγή
και ξαναχτίζω πάνω στην καμένη γη

Αν φταίω εγώ
την ενοχή μου δίχως φόβο ομολογώ
κι αν σου 'χει λείψει μια παρήγορη αγκαλιά
συγχώρεσε με κι ας βρεθούμε όπως παλιά

Αυτή η αγάπη θα είναι κρίμα
αθώο θύμα να χαθεί να προδοθεί”

 

  Μια κίνηση… ένα χάδι… μια αγκαλιά… ένα φιλί για να τον νιώσω… αλλά μόνο ένας τοίχος σαν ένα Χ, σαν μια διαχωριστική -κόκκινη- γραμμή, σαν μια πόρτα που είχε κλειδώσει και δεν υπήρχε δεύτερο κλειδί.

 

  Το δωμάτιο, ο χώρος, η ατμόσφαιρα όλα σαν να πάγωσαν ξαφνικά. Η καυτή ατμόσφαιρα που υπήρχε μέχρι και πριν λίγα λεπτά είχε μετατραπεί σε …κατάψυξη! Για λίγα λεπτά σιωπή! Μόνο εκείνο το τραγούδι που έπαιζε στο ράδιο έδινε ζωή σ’ αυτό το δωμάτιο!

 

“Φίλα με, κράτα με και μη φοβηθείς
στ’ όνειρο δεν έμεινε κανείς
Κράτα με, φίλα με, και μη μου χαθείς
όνειρο που τέλειωσε νωρίς”

  Τι ειρωνεία Θεέ μου! Ένα τόσο ερωτικό τραγούδι μια τέτοια στιγμή που δυο άνθρωποι τραβούν δρόμους χωριστούς; Μια ακόμη ειρωνεία! Να το σιγοτραγουδάς με μια χαρά, με μια καλή διάθεση. "Μα πάει καλά; Τόσο νοιάζεται για μένα;" αναρωτιόμουν από μέσα μου! Συγνώμη μα το μόνο που λαμβάνω από όλη αυτή την συμπεριφορά είναι …ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, έλεγα και ξανά έλεγα από μέσα μου.

 

  Και ήθελα να βάλω τα κλάματα! Πόσο κρατιόμουνα να μην αφήσω να τρέξει ούτε ένα δάκρυ! (Ποτέ δεν μου άρεσε να με δει κάποιος να κλαίω μπροστά του! Ήθελα πάντα να είμαι η δυνατή!) Ήθελα να σταθώ δυνατή! Ήθελα να σταθώ στο ύψος μου! Ήθελα να είμαι Κυρία, έτσι όπως με γνώρισε… έτσι όπως με έλεγε συνεχώς: “Εσύ είσαι μια Κυρία!” Να λοιπόν! Εγώ η “Κυρία”, φέρθηκα σαν “Κυρία”! Δεν έφερα -πολλές- αντιρρήσεις… δεν τον δυσκόλεψα καθόλου… δεν  τον παίδεψα καθόλου… δεν έπεσα στα πόδια του…, δεν έβαλα τα κλάματα μπροστά του, σαν γυναικούλα… δεν ζήτησα καν εξηγήσεις… Δέχτηκα την κατάσταση ως έχει!

 

  Μα αυτός συνέχιζε να έχει αυτή την ανεξήγητη καλή διάθεση και να σιγοτραγουδά ένα άλλο τραγούδι που έπαιζε εκείνη την ώρα.

 

“Μη θυμώνεις είναι ωραίο να ’χεις κάποιον να μαλώνεις
είναι ωραίο να ’χεις κάποιον ν’ αγαπάς
μη θυμώνεις είναι ωραίο να ’χεις κάποιον να μαλώνεις
κι ύστερα μεσ’ την αγκαλιά του να ξεχνάς
μη θυμώνεις…”

  Μα πόση ειρωνεία Θεέ μου! Όπως συνήθως: “Το κατάλληλο τραγούδι... την κατάλληλη στιγμή!” Και τα τραγούδια εκείνη την ώρα λέγανε περισσότερα από ότι εγώ ή αυτός!

 

 

Με ρωτούσε και με ξανά ρωτούσε: “Έλα χαμογέλα μου! Μην μου κρατάς κακία! Δεν μου έχεις θυμώσει, έ;”

 

 

Κι εγώ -με βαριά την καρδιά- του απαντούσα: “Όχι δεν σου έχω θυμώσει! Αλήθεια!” Και έσκαγα κι ένα -δήθεν- χαμόγελο για να του δείξω πόσο -δήθεν- καλά είμαι! Αλλά συγχρόνως… έπεφτα στη σιωπή! 

 

 

Και αυτό γινόταν σε όλη τη διαδρομή μέχρι την επιστροφή στο σπίτι. Με το που γύρισα σπίτι, αφέθηκα στον πόνο μου, στα δάκρυα μου, στον θυμό μου, στην οργή μου… στα αναπάντητα ερωτήματά μου! Τώρα δε με έβλεπε κανείς και κυρίως εκείνος! Τώρα μπορούσα να “λυτρωθώ” από την σιωπή, από όσα κρατούσα μέσα μου εδώ και πόση ώρα. Τώρα ήμουν στο χώρο μου, μόνη μου και μπορούσα να αφεθώ και να αντιδράσω ελεύθερα. Και αυτό έκανα! Όμως ο πόνος ήταν πιο δυνατός τώρα απ’ ότι πριν που βίωνα τον …χωρισμό!

 

 

Και ξάφνου χτυπάει το τηλέφωνο! Ήταν “εκείνος”! Το κατάλαβα από τον ήχο. Τον ήχο που επέλεξα από την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας ως “ήχος εισερχόμενης κλήσης από εκείνον”.

 

“Μόνο τα μάτια σου
εκείνα θα πιστέψω
αν διάλεξα σωστά
ή αν έχω πέσει έξω
Μόνο τα μάτια σου
εκείνα θα μου πούνε
αν με λατρεύουνε
ή άλλον αγαπούνε”

 Πήρα μια βαθιά ανάσα και σήκωσα το τηλέφωνο.

Εκείνος: Είσαι καλά;

Εγώ: Ναι καλά είμαι!

Εκείνος: Σίγουρα όλα καλά;

Εγώ: Ναι καλά είμαι! Εσύ είσαι καλά;

Εκείνος: Ναι, καλά είμαι, γιατί να μην είμαι! (πόσο ευδιάθετος ακουγόταν!) Ήθελα να σε ξανά ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά! Δεν θέλω να μου πεις ψέματα!

Εγώ: Ναι, ρώτα με!

Εκείνος: Δεν είσαι θυμωμένη μαζί μου! Δεν μου κρατάς κακία, έ; Γιατί δεν θέλω ούτε λίγο να μου κρατάς κακία! Ό,τι έγινε σήμερα, έπρεπε να γίνει! Καταλαβαίνεις;

Εγώ: Ναι, καταλαβαίνω απόλυτα! Αφού μου εξήγησες… για το καλό μου! Όχι, δεν σου κρατάω κακία! Μην ανησυχείς λοιπόν γι’ αυτό!

 

 

Αυτό ήταν! Επιβεβαιώθηκε ότι “δεν του κρατάω κακία και ότι δεν είμαι θυμωμένη” και με καληνύχτισε!

 

 

Όλα καλά γι’ αυτόν και όλα ‘γκρεμισμένα’ για εμένα! 

 

 

Σκεφτόμουν τι έκανα λάθος! Τι πήγε στραβά! Σκεφτόμουν και για τους δυο… γύρισα πίσω στην αρχή και “ταξίδεψα” μέχρι και την σημερινή μέρα μπας και καταλάβω-κατανοήσω γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. 

 

 

Σκέφτηκα, (ναι μου πέρασε από το νου!) πως τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν διαφορετικά. Πώς; Μπορούσε να το “βάλει στα πόδια”, να “τραπεί σε φυγή”, να “φύγει σαν κλέφτης”… απλά να “εξαφανιστεί δίχως να πει μια λέξη”! (αυτό που απεχθάνομαι όταν συμβαίνει! αυτό που θέτω ξεκάθαρα ως όρο από την αρχή) Όμως κράτησε την υπόσχεση που είχε δώσει ο ένας στον άλλον!  

 

“Όταν κάποιος από τους δυο κουραστεί πρώτος και θέλει να φύγει, να μην δώσει το “τέλος” από το τηλέφωνο ή με ένα μήνυμα ή ένα γράμμα ή απλά φεύγοντας ξαφνικά χωρίς καμιά κουβέντα. Να το πει κατάματα στον άλλον, πρόσωπο με πρόσωπο και χωρίς να χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις,”

 

 

Ναι! Την υπόσχεσή του την κράτησε! Τον παραδέχτηκα με το που το σκέφτηκα! Αλλά εγώ υπέφερα! Υπέφερα για πολύ καιρό!

 

 

Αυτός ο πόνος του χωρισμού, όμως, εκεί που νόμιζα πως θα ήταν ‘παντοτινός’, ξαφνικά με ένα sms μήνυμα …όλα ανατράπηκαν! 

Τετάρτη 19/11/2008 

  

 

Συνεχίζετε…

  

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

 

 

 

______________________________________  
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.  Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!  Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *  *All rights reserve