⏳Συλλέγω Στιγμές#20: Eορταστικές Στιγμές!

Χθες, Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013 - Ημέρα της -κανονικής- εορτής μου!

Η μέρα ξεκίνησε όμορφα! Το πρώτο ‘ευχητήριο’ τηλεφώνημα το έλαβα εκεί στις 10 και κάτι από το πιο σημαντικότερο άνθρωπο που είχα-έχω στη Ζωή μου! Χαρά μεγάλη, γιατί ήμουν σίγουρη πως -πάλι- με ξέχασε, όπως ξέχασε με μια μέρα καθυστέρηση τα γενέθλιά μου, ενώ ήταν βέβαιος πως αυτή τη φορά δεν θα συμβεί! Συνέβη όμως και φυσικά “του την είπα” αλλά χιουμοριστικά και καθόλου με θυμό! Δεν θυμώνω πλέον ούτε φυσικά στενοχωριέμαι για πράγματα που έχω ζήσει την αρνητική τους πλευρά όχι μία φορά ούτε δυο αλλά… δεν ξέρω, έχω χάσει το μέτρημα!  Κάποια στιγμή συνηθίζεις… έτσι κι εγώ συνήθισα να βλέπω το ίδιο έργο ξανά και ξανά! Οπότε, πλέον, τα πράγματα τα παίρνω πιο χαλαρά. “Δε βαριέσαι, λέω, πάνω απ’ όλα καλή Καρδιά και η Ζωή συνεχίζετε! Πάμε παρακάτω!” (έχει γίνει motto ζωής πλέον αυτό και θα με ακούτε να το λέω αλλά και να το γράφω συχνά!)

Η μέρα, αν και με λίγη -σωματική- κούραση… και με “ένα χορό στη βροχή”… συνεχίστηκε όμορφα, ομολογώ! Αντί για μάθημα… έτυχε ένα τραπέζι με φίλους-συμμαθητές-καθηγητές… αγαπημένα -πλέον- πρόσωπα, (αφού τώρα 3+ χρόνια τους βλέπω και με βλέπουν -καλώς ή κακώς- καθημερινά) άλλοι πολύ-πολύ αγαπημένοι κι άλλοι λιγότερο. Με καλή διάθεση, χαμόγελα, αγκαλιές, φιλική & ανθρώπινη επαφή, φαγητό, κρασί, αστεία, όμορφες ευχές, ευχές από καρδιάς θα έλεγα. Ίσως φέτος, αυτό τον μήνα, να εισέπραξα -γενικά- τις πιο αληθινές και από καρδιάς ευχές που έχω λάβει μέχρι τώρα στη Ζωή μου! Έτσι νομίζω! Έτσι τουλάχιστον το αισθάνθηκα-το αισθάνομαι εγώ η ίδια! Κι εκεί -ήταν- το πρόβλημα! Δεν έχω συνηθίσει ρε παιδί μου τόση Αγάπη; τόση εκτίμηση; τόση ανθρώπινη-φιλική-οικογενειακή επαφή; τόση χαρά και τόσο κοινωνικές στιγμές με τόσο “ξένο” κόσμο γύρω μου;!    

Βλέπετε τόσα χρόνια με όλα αυτά τα παραπάνω ανύπαρκτα “συναισθήματα” και τόση ‘μοναξιά’, είναι δύσκολο μέσα σε 1+ χρόνο να πετάξεις όλα αυτά τα -περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι- χρόνια από πάνω σου. Θέλει πολύ προσπάθεια! Δεν τα έχω καταφέρει, ας πούμε, σε ποσοστό 100% αλλά είμαι σε πολύ καλό δρόμο, ας πούμε σε ποσοστό 80%! (εγώ που δεν έχω καθόλου Μαθηματικό μυαλό αλλά Φιλοσοφικό, εκτός με λέξεις μιλάω και με αριθμούς, τι να πω; μπράβο μου!) Και θα έλεγα πως είμαι ευχαριστημένη, επειδή πλέον δεν είμαι σαν την Χελώνα που όταν νιώθω να “απειλούμαι” (γενικώς και ειδικώς) κρύβομαι στο καβούκι μου! Το έχω -περάσει- και το έχω -ξεπεράσει- αυτό το στάδιο και αν κάποια στιγμή νιώθω πως το ξανά ζω αυτό το στάδιο σε πολύ μικρότερο βαθμό πια… ας πούμε τα συμπτώματα είναι: νιώθω ότι “πνίγομαι” στο χώρο που βρίσκομαι, με τον κόσμο που βρίσκεται γύρω μου, θέλω “να την κάνω” κι αν γίνεται αθόρυβα (είμαι πολύ καλή να έρχομαι και να φεύγω αθόρυβα, αν και αυτό δεν είναι και τόσο καλό!) είμαι στην “ακρούλα” μου, δεν μιλάω πολύ αλλά χαμογελάω πλατιά (είμαι ας πούμε σαν τον κλόουν με αυτό το περίεργο-μυστήριο-φοβιστηκό και συνάμα εκνευριστικό χαμόγελο) κάθε φορά που μου μιλάνε. Είμαι δηλαδή εκεί! στον χώρο παρούσα αλλά ταυτόχρονα και στον δικό μου κόσμο, “βυθισμένη” στις σκέψεις μου.   

Έτσι ακριβώς ένιωσα -πάλι- χθες, στο τραπέζι, με τον κόσμο αυτόν και την όμορφη ομολογουμένως  κατάσταση. Και ευτυχώς ή δυστυχώς η –παρα-ζάλη μου, στάθηκε αφορμή “να την κάνω” νωρίς. Ναι μεν πέρασα ωραία αλλά… λέω και πως είχαν-έχουν τα πράγματα!  

Που θέλω να καταλήξω; Στο ότι φέτος, ο Νοέμβρης, και στα γενέθλιά μου αλλά -λίγο παραπάνω- στη γιορτή μου, μου πρόσφερε απλόχερα όμορφες στιγμές (και ελπίζω μέχρι να μας αποχαιρετήσει να συνεχίσει να είναι ‘θετικός’.) Στιγμές που δύσκολα ‘εξομολογούνται’ γραπτώς αλλά υπάρχουν μέσα μου, εκεί σε ένα “συρτάρι” του μυαλού μου και εκεί σε μια γωνίτσα της καρδιάς μου! Είναι τελείως διαφορετικές οι καταστάσεις από πέρσι (μια μέρα πριν από τη γιορτή μου, ένας Γολγοθάς είχε ξεκινήσει και δεν ξεχνιέται), από πρόπερσι… από τα προηγούμενα χρόνια και αυτό και μόνο (το ότι είναι θετικά διαφορετικές οι καταστάσεις) αξίζει να κρατήσω να θυμάμαι και όχι μόνο να ευχαριστώ το Θεό, την τύχη μου, τους γύρω μου αλλά, γιατί όχι; κι εμένα την ίδια που πλέον δεν αφήνομαι στην μοίρα μου και προσπαθώ για το καλύτερο… για τη μια αυτή Ζωή …που έχει ο καθένας μας! Και όπως λέω πάντα: “Αχάριστη δεν ήμουν, δεν είμαι και ούτε θα είμαι ποτέ! Οπότε, λέω και Ευχαριστώ!”  

 

Γιατί, όπως είπα πρόσφατα σε κάποιο κορίτσι που δεν είχε τη δύναμη να είναι δυνατή εκείνη την ημέρα: “1 πέφτουμε-λυγίζουμε και 9 σηκωνόμαστε και πάμε παρακάτω!” και αυτό εγώ απαιτώ από τον εαυτό μου να θυμάται σε κάθε ‘αδύναμη’ στιγμή… να -Είμαι Δυνατή-!    

Άντε βρε, και του χρόνου ακόμα καλύτερα …κι έτσι όπως εγώ προσωπικά επιθυμώ! 

▃ ▄ ▅ ▆ ▇ █ I ♥ MUSIC ♪ █ ▇ ▆ ▅ ▄ ▃

Κάθε σπίτι και μία Μαρία
στα κουδούνια της Γης χαλασμός
Αν φωνάξεις στο δρόμο "Μαρία"
θα γυρίσει ο μισός Πληθυσμός

♫Μα εσύ είσαι μια άλλη Μαρία
πάντα ήμουν παιδί τυχερό
Αν υπήρξανε δυο Μαρίες
τη μια είχε ο Χριστός και την άλλη εγώ♫
 
Όποια ατζέντα κοιτάξεις δεν λείπει
μια Μαρία ποτέ απ' το Μ
15 Αυγούστου κι οι Κήποι
για χατίρια σας μένουν γυμνοί

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

_____________________________________  
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.  Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!  Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *  *All rights reserve