Σκέφτομαι και Γράφω#13 – “Ότι και να είμαι…”

...σε μια ‘Φιλική’ συζήτηση με ‘εξομολογήσεις Ζωής’ ακούς με προσοχή αυτά που ο άλλος βγάζει από μέσα του. Τον ακούς να διηγείται για τα παιδικά του -δύσκολα- χρόνια, τη φτώχεια.. και εσύ ταυτίζεσαι με τα λεγόμενά του. Και εντελώς αυθόρμητα λες-εξομολογήσε  κάτι από τη δική σου Ζωή, κι αμέσως η πρώτη αντίδραση είναι η εξής:

Αμηχανία και λίγα δευτερόλεπτα σιωπής από τους γύρω. Και αμέσως μετά έρχεται και η πρώτη κουβέντα: 

“Τι; Όχι ρε Μαρία! Δε γίνεται αυτό! Αλήθεια λες; Αποκλείεται!”  

…και απαντάς με ένα χαμόγελο και χωρίς αμηχανία: 

“Ναι, αλήθεια λέω! Που το βλέπετε το περίεργο;”

 

Και ρωτάνε: “Και ποιός είναι ο λόγος;”

Απαντάω εγώ: “Πολλοί είναι οι λόγοι! Αλλά μην το βλέπετε περίεργα! Όλα αυτά που εσείς θεωρείται δεδομένα, για μένα δεν είναι τίποτα!”

Και ξανά ρωτάνε; “Δηλαδή ποιός είναι ο λόγος; Εσύ δεν ήθελες; Είναι οικονομικοί;”

Και απαντάω και πάλι: “Πολλοί είναι οι λόγοι, δεν είναι ένας! Δεν είναι μόνο τα οικονομικά… είναι και ένας Πατέρας που δεν ήταν σωστός…!" (γελάω) 

Να σου! Η δεύτερη αμηχανία και λίγα δευτερόλεπτα σιωπής από τους γύρω! Αλλά εσύ παραμένεις ψύχραιμη και δεν είσαι καθόλου σε αμηχανία.

Και αλλάζουν(μ)ε θέμα! Πάμε σε άλλη συζήτηση…

Και όλα αυτά μου δημιούργησαν κάποιες σκέψεις, ήρθαν θύμησες από το παρελθόν που άλλες δεν θέλω να θυμάμαι κι άλλες απλά τις είχα “ξεχάσει”σε ένα συρτάρι του μυαλού με αποτέλεσμα να αναρωτιέμαι:

Γιατί οι άνθρωποι έχουν μια εικόνα για εσένα, μια εικόνα που όμως δεν ανταποκρίνεται πάντα στην σωστή; Μπορεί να είσαι χαμογελαστή αλλά αυτό δε σημαίνει πάντα πως είσαι μια χαρά. Μπορεί το γέλιο σου να προσπαθεί να κουκουλώσει τη θλίψη.

Γιατί ο καθένας νομίζει επειδή είσαι μικρή σημαίνει πως δεν έχεις ζήσει τίποτα άσχημο και σου βάζουν την ταμπέλα “ότι εσύ δεν έχεις καμία ανάγκη”; Άρα, δεν πρέπει να μιλάς, ούτε καν να αισθάνεσαι "πεσμένη-κουρασμένη" κάποιες φορές!

Γιατί, οι "εκ του ασφαλούς" παριστάνουνε τα θύματα και τα πραγματικά “θύματα” παριστάνουνε τον κλόουν; Μήπως γιατί η αξιοπρέπεια είναι μεγαλύτερη στους δεύτερους και σχεδόν ανύπαρκτη στους πρώτους; Επειδή, συνήθως, οι πρώτοι έχουν και το ελάττωμα(;) να σε κρίνουν και να σου βάζουν ταμπέλες με ευκολία και με το παραμικρό σε ό,τι κάνεις και σε ό,τι λες; 

Γιατί σε λένε κακό άνθρωπο, κακό παιδί, ντροπή σου κ.α, όταν λες: “Να είναι καλά, αλλά δεν θέλω να ξέρω τίποτα!” π.χ στο ερώτημα: “Μα είναι ο πατέρας σου!” Χωρίς ποτέ να σε ρωτήσουν -έστω μια φορά- γιατί απαντάς έτσι; Γιατί “δεν θέλεις να ξέρεις τίποτα;” Παρά μόνο να σε κρίνουν, άρα να σε στήνουν στον τοίχο;! 

Δεν ξέρω! Δεν με νοιάζει! Δεν δίνω δεκάρα! Δεν μπαίνω καν στον κόπο πλέον να ψάχνω να βρω απαντήσεις σε όλα αυτά τα “Γιατί”. Χάσιμο χρόνου! Και έχω χάσει ήδη πολύ χρόνο από τη Ζωή μου! Άσε που τα αποθέματα μου (υπομονής) δεν είναι και πολλά! 

Η ηλικία δεν παίζει κανένα μα κανένα ρόλο στο τι βιώματα έχει ζήσει ένας άνθρωπος και πόσο μάλλον τι έχει δει, τι έχει ακούσει και τι έχει νιώσει. Και αυτό μπορεί κάποιος να το καταλάβει (και να το πάρει ως απάντηση) αν βάλει λίγο το μυαλό του (εφόσον έχει) να σκεφτεί πως μικρά παιδιά από την γέννησή τους,  από την στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους ένιωσαν την εγκατάλειψη, τη βία, τον πόνο και χίλια δυο και αναγκάστηκαν να ωριμάσουν πριν την ώρα τους, εκεί που τόσοι άλλοι  μεγαλύτεροι άνθρωποι (οι λεγόμενοι “φυσιολογικοί”) δεν διαθέτουν όχι ωριμότητα αλλά ούτε καν μυαλό.

Δεν είναι εύκολο να βρεις ακροατή, έναν άνθρωπο που θα τον εμπιστευτείς, θα του ανοίξεις την καρδιά σου και θα μοιραστείς μαζί του αν όχι τον πόνο σου, πόσο μάλλον τις σκέψεις σου, τις ανησυχίες σου. Μπορεί να έχεις προσπαθήσει από παιδί να μιλήσεις σε κάποιον, στην οικογένεια σου, σε μια φίλη, σε έναν δάσκαλο, σε κάποιον τέλος πάντων αλλά να έχεις βρει μπροστά σου έναν τοίχο ή ακόμα έναν άνθρωπο που πριν πεις μια λέξη, θα σου έχει ρίξει το φταίξιμο πάνω σου, ακόμα κι αν εσύ είσαι καθαρά το θύμα. 

Τι κάνεις; Υπομονή! Δεν μιλάς! Περιμένεις… ελπίζοντας! Τι περιμένεις; Την ευκαιρία! Γιατί προς το παρόν, δεν έχεις πολλές επιλογές ή μπορεί να μην έχεις και καμία επιλογή, ίσως καμιά Καμιά δι-έξοδο …προς το παρόν! 

Συναισθήματα;

1ον) Φόβος!

2ον) Θυμός!

3ον) Δύναμη!  

Και περνάνε τα χρόνια και ο πόνος/το βάρος όλο και μεγαλώνει και γίνεται ασήκωτο αλλά ακόμα αντέχεις. Γιατί αντέχεις; Γιατί έτσι έμαθες από μόνη σου ν’ αντέχεις! Ποιός σου έμαθε; Ίσως κανείς! Ίσως να το είχες από πάντα μέσα σου; Ίσως γιατί έχεις μια δική σου προσωπικότητα; Ίσως επειδή ξεχώριζες από τους υπόλοιπους; Ποιός ξέρει; Έχει και τόση σημασία; Σημασία έχει ότι παραμένεις -όσο μεγαλώνεις- δυνατή και μάχιμη και άνθρωπος και με μυαλό και με συναισθήματα και με ψυχή και με αξιοπρέπεια και με μια καθαρή συνείδηση και με σταθερές αξίες και…….. 

Όλα τα υπόλοιπα και όλοι οι υπόλοιποι που απλά ψάχνουν κάπου να πατήσουν για να σε τσακίσουν, όχι μόνο δεν έχουν σημασία αλλά ούτε καν αξία για να ασχοληθείς και να χαλάσεις …τη ζαχαρένια σου.

Αν σε εκτιμάνε γι’ αυτό που είσαι (ό,τι στο διάολο είσαι) έχει καλώς! Αν πάλι όχι, δεν πειράζει! Λες το γνωστό: “Καλή καρδιά και η Ζωή συνεχίζεται!” 
 

Γιώργος Σαμπάνης

“Ότι και να είμαι”

Φεύγουνε όλα και που πάνε απορώ
Από τα χέρια μου γλιστράνε σαν νερό
πολλές απώλειες πληγές
Πριν βγάλεις το όπλο σου για ρίξε μια ματιά
Εγώ κι εσύ είμαστε στην ίδια την μεριά
Για δες, αλλού ειν’ οι απειλές

Δεν είμαι πόλεμος
Δεν είμαι έρωτας
Αντί να με ρωτάς
να μ’ αγαπήσεις
Είμαι ένα αίνιγμα
με συναισθήματα
Κι όσα προβλήματα
τόσες και λύσεις

 
Ότι και να είμαι
έλα εδώ και μείνε
και μη με συγκρίνεις
νιώσε πριν με κρίνεις
Ίσως να σου μοιάζει τρελό
που ότι λέω το εννοώ
μα αλήθεια είναι
ό, τι κι αν είμαι

 
Απ’ τις φωνές πιο δυνατή ειν’ η λογική
μα δε σημαίνει ότι είναι κι η σωστή
Γι’ αυτό κι εγώ την αγνοώ
Πατρίδα μου είναι ένας τόπος στην καρδιά
Δικά του τα έθιμα, δική του η μοναξιά
εκεί το χώμα είμαι εγώ

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!

(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

► Διαβάστε τις προηγούμενες αναρτήσεις της στήλης “Σκέφτομαι και Γράφω#”

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.  

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ *  *All rights reserved