🍿Movie in Cinema Κριτική: The Secret Life of Walter Mitty (Η κρυφή Ζωή του Walter Mitty) (2013)

Σ’ αυτό ΕΔΩ το post σας είχα μιλήσει για την ταινία “12 Years a Slave (12 Χρόνια Σκλάβος)” που θα ήθελα πολύ να δω αλλά δυστυχώς δεν είδα, για τον λόγο ότι τα Village Cinemas της περιοχής μου η ταινία δεν προβάλλεται και γενικώς προβάλλεται μόνο σε δυο δικούς τους Κινηματογράφους και σε 2-3 μόνο αίθουσες. Εγώ το μόνο που θα πω είναι “Ντροπή!” Μια τέτοια ταινία που έχει λάβει τόσες καλές κριτικές και είναι και το μεγάλο φαβορί για τα φετινά Όσκαρ, να μην προβάλλεται σε όλους τους Κινηματογράφους.

  Anyway, επέλεξα τελικά να δω μια άλλη ταινία που ήθελα όπως και δήποτε να δω, μιας και μου έκανε κλικ από το πρώτο poster που είδα. Είχα και αυτή την αίσθηση ότι αυτή η ταινία θα είναι εμψυχωτική και γεμάτη ‘μηνύματα’, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην την προτιμήσω. Η ταινία που επέλεξα να δω χθες (ημέρα κυκλοφορίας της ταινίας) είναι “The Secret Life of Walter Mitty (Η κρυφή Ζωή του Walter Mitty 2013)” με Πρωταγωνιστή (αλλά έχει και την ιδιότητα του Σκηνοθέτη) τον αγαπημένο Ben Stiller. 

Αρχικά, είχα δει τα διάφορα posters που είχαν κυκλοφορήσει για το promotion της ταινίας…

…μετά κυκλοφόρησε και το επίσημο trailer…

…συν ότι πρωταγωνιστεί και ο Ben Stiller, -που όπως σας έχω πει σ’ αυτό ΕΔΩ το post της στήλης/παιχνίδι Top 5 Favorites#, είναι ένας από τους 5 αγαπημένους μου ξένους ηθοποιούς-, ήταν υπερ-αρκετά για να θέλω να τη δω. 

Να διευκρινίσω, ότι η εν λόγω ταινία (και γι’ αυτό στον τίτλο του post υπάρχει και το έτος “2013”), είναι remake της ομώνυμης ταινίας του 1947 που βασίζεται στο κλασικό διήγημα του Αμερικανού συγγραφέα Τζέιμς Θέρμπερ (1894 – 1961). 

*Λίγα λόγια για το story της ταινίας!

Ο Γουόλτερ Μίτι (Ben Stiller)  είναι ένας μοντέρνος ονειροπόλος και παράλληλα ένας υπάλληλος του περιοδικού «Life» που δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να ονειρεύεται κάθε μέρα, μέχρι που ξεκινά μια αληθινή περιπέτεια όταν το αρνητικό φιλμ που θα κοσμούσε το τελευταίο εξώφυλλο της έντυπης έκδοσής του χάνεται. Ταυτόχρονα, ο ντροπαλός Μίτι προσπαθεί να βρει τρόπο για να προσεγγίσει τη συνάδελφό του Σέριλ Μέλχοφ (Kristen Wiig) 

 

*Η άποψή μου:

Ο Walter Mitty είναι ένας χαρακτήρας που ονειρεύεται συνέχεια ή αλλιώς (όπως λέει και ο ίδιος και οι γύρω του στην ταινία) αφαιρείται λιγάκι αλλά το κάνει σε “φυσιολογικά πλαίσια”. Για την ακρίβεια, όταν “αφαιρείται” (και πιστέψτε με αφαιρείται πολύ περισσότερο και πολύ πιο συχνά από τα “φυσιολογικά πλαίσια”)  φαντάζεται, ονειρεύεται, πλάθει τις καταστάσεις έτσι όπως θα ήθελε τη δεδομένη στιγμή να συμπεριφερθεί-φερθεί-να πράξει… αλλά όπως κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτή τη Ζωή, στην πραγματική Ζωή,  λόγω των δύσκολο καταστάσεων, τελικά απλά σιωπά, σκύβει το κεφάλι και δεν φέρνει καμία αντίρρηση ακόμη κι αν σε ποδοπατάει ο άλλος, π.χ το αφεντικό σου……….
 

 

Ο Walter Mitty είναι ένας σύγχρονος, της εποχής μας, ονειροπαρμένος- ονειροπόλος-φαντασιόπληκτος και τόσο συνηθισμένος-της διπλανής πόρτας- άνδρας που παρά τις “μίζερες” στιγμές του, συνεχίζει να ονειρεύεται. Βρίσκει τον σκοπό, το νόημα (η κοπέλα-συνάδελφός του στο Περιοδικό που είναι κρυφά ερωτευμένος -στον ρόλο βρίσκουμε την πολύ εκφραστική Kristen Wiig- είναι το νόημα και το ‘ερέθισμα’ για να τολμήσει να κάνει όσα ονειρεύεται) σε όσα θέλει να ζήσει… και όλα αυτά μέσω των  ‘ταξιδιάρικων’ σκέψεων του, τουλάχιστον μέχρι να βρει το κουράγιο-το θάρρος για να τολμήσει.
 

 

Ο χαρακτήρας του Walter Mitty είναι ένας συμπαθέστατος χαρακτήρας που δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον συμπαθήσεις τουλάχιστον, για να μην πω ότι θα τον λατρέψεις. Σου θυμίζει κάποιον που ίσως έχεις γνωρίσει στη Ζωή σου, ίσως να σου θυμίζει κι εσένα τον ίδιο. Ίσως, όσα νιώθει στη δουλειά του, στην προσωπική του Ζωή και όσα καλά κρατάει κρυμμένα μυστικά/επιθυμίες/όνειρα να σε αγγίξουν, σε σημείο να ταυτιστείς λίγο ή πολύ με τα “πρέπει” και τα δικά του “θέλω”. 
 

 

Ο Ben Stiller που υποδύεται τον ονειροπόλο Walter Mitty, δίνει στον χαρακτήρα ένα ύφος άλλοτε του πολύ σοβαρού, αγέλαστου, δραματικού κι άλλοτε του αστείου, γελαστού και ντροπαλού άντρα. Αλλά πάντα σε όλες τις φάσεις διακατέχεται από ένα συναίσθημα κι ένα ρομαντισμό. Τα κοντινά του πλάνα, με τα έντονα μπλε του μάτια και το μυστήριο βλέμμα του,  είναι τόσο συχνά, σαν να θέλει να μεταφέρει στον θεατή μέσω των εκφράσεων του όλα αυτά που θέλει να (μας) πει αλλά δεν υπάρχουν λόγια, ούτε υπότιτλοι, μόνο οι εκφράσεις του προσώπου του Πρωταγωνιστή/χαρακτήρα. 
 

 

Το ό,τι ο  Ben Stiller Πρωταγωνιστεί αλλά συγχρόνως σκηνοθετεί, αυτό από μόνο του, για εμένα, λέει πολλά. Ίσως, για μένα, λέει πολλά, γιατί μου αρέσουν οι Καλλιτέχνες που κάνουν πολλά μαζί (και δε όταν υπάρχει το “Πρωταγωνιστώ-Σκηνοθετώ) που αυτό σημαίνει πως είναι απαιτητικές και διπλλες οι υποχρεώσεις και σίγουρα υπάρχουν μεγαλύτερες προσδοκίες και από τον ίδιο τον Καλλιτέχνη και από τον θεατή που πάει να παρακολουθήσει ένα έργο του. Αν τα κατάφερε να “δέσει το γλυκό” προς και τις δυο ιδιότητες; Δεν είμαι ειδική αλλά ως θεατής που είδα την ταινία, νομίζω πως τα κατάφερε περίφημα και σίγουρα (ξανά-)δημιούργησε μια ταινία που αυτό που ο ίδιος ίσως επιθυμούσε να εκφράσει/καταθέσει μέσου της ταινίας, το έβγαλε και από τις δυο θέσεις που βρισκόταν. Αυτό τουλάχιστον, αντιλήφθηκα εγώ, γνωρίζοντας και τι ταινίες έχει κάνει μέχρι σήμερα.   
 

 

Όσο για τον σπουδαίο Sean Penn, (αν και στην αρχή δεν είχα καταλάβει πόσο ‘σημαντικός’ είναι ο ρόλος που υποδύεται για τα “κατορθώματα-περιπέτειες” του Walter Mitty), τα λόγια είναι περιττά, μιας και από τους λίγους διάλογους που έχει, απλά καταφέρνει να αφήσει το δικό του στίγμα και να σε κάνει να παραδεχτείς πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι. 
  

 

Κατ’ άλλα, η ταινία σε όλη την διάρκεια της και κυρίως στις σκηνές της περιπέτειας είχε μια εκπληκτική μουσική που σε συνέπαιρνε. Ως προς την φωτογραφία, εντάξει σαν να βλέπεις Καρτ Ποστάλ -από τα ωραιότερα μέρη-, όπως Γροιλανδία και Ισλανδία, Ιμαλάια. Επίσης, κάτι που δεν περίμενα να δω σε τέτοιου είδους ταινία είναι εφέ τόσο εντυπωσιακά και τόσο απόλυτα ταιριαστά με το story. Οι “φαντασιώσεις” μπορεί να ήταν σχεδόν όλες λίγο παραπάνω “ακραίες” και ον λίγο “εξωπραγματικές” για έναν συνηθισμένο άνθρωπο όπως είναι ο Walter Mitty (γέλασα απίστευτα στην φαντασιώσή του αλά “Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον”)  αλλά τις απολάμβανες λίγο περισσότερο και τις “δικαιολογούσες” γιατί απλά ξέρεις πως “η φαντασία και τα όνειρα δεν έχουν όρια!” 
 

  Τώρα, όσον αφορά “το χαμένο αρνητικό φιλμ” και αν τελικά ο Πρωταγωνιστής το βρήκε και τι ακριβώς απεικόνιζε, το μόνο που θα σας αποκαλύψω είναι ότι στο τέλος που επιτέλους (μας) αποκαλύφθηκε τι απεικόνιζε αυτό το φιλμ, εγώ απλά είπα: “Α, τι τέλειο; Συγκινητικό!” Όντως, άξιζε όλη αυτή η ταλαιπωρία, η περιπέτεια και το κυνηγητό για το τελευταίο εξώφυλλο του φημισμένου περιοδικού.  

 

 

Σε γενικές γραμμές, η ταινία θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στις πλέον κλασικές και σπουδαίες ταινίες, όπως:  Forrest Gump (1994), The Truman Show (1998), (και για τις δυο σας έχω μιλήσει ΕΔΩ) και Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού (2004). Θα μπορούσε, αν και συγκριτικά με αυτές, η “Η κρυφή Ζωή του Walter Mitty” είναι πιο γλυκανάλατη, πιο ρομαντική, πιο συναισθηματική. Αλλά σίγουρα έχει ένα δυνατό κοινό σημείο με τις παραπάνω ταινίες, αυτό της εμψυχωτικής, επιδραστικής και γεμάτη μηνύματα για τη Ζωή, ταινία. 

 

 

*Αν αξίζει κάποιος να την δει;

Εγώ προσωπικά από την εν λόγω ταινία εξαρχής περίμενα να μου προσφέρει εμψυχωτικά και πολλά μηνύματα για τη Ζωή ή με απλά λόγια να είναι το ίδιο επιδραστική όσο με τις παραπάνω αγαπημένες ταινίες που προανέφερα. Στο ερώτημα “αν τελικά πήρα το “μήνυμα;” Θα απαντήσω με σιγουριά “Φυσικά!” Η ταινία με άγγιξε! Σε πολλά σημεία ταυτίστηκα και κυρίως ταυτίστηκα με τον Πρωταγωνιστή, με τις επιθυμίες του, την ονειροπαρμένη του συμπεριφορά. Εξάλλου, όταν είσαι σε φάση που η κοσμοθεωρία σου έχει αλλάξει και παλεύεις στο να μην είσαι “έρμαιο των καταστάσεων” και τουλάχιστον προσπαθείς να αλλάξεις πρώτα εσύ ο ίδιος και τη Ζωή σου, μια τέτοια ταινία το λιγότερο που σου προσφέρει (και αυτό περιμένεις)  είναι μηνύματα και αλήθειες που όμως ήδη γνωρίζεις. 
 

 

Κρατάω το 'motto' της ταινίας:

“Σταμάτα να ονειρεύεσαι... άρχισε να ζεις!”
 

 

   Αν και θεωρώ ότι στην ταινία της έλειπε το “κάτι παραπάνω” κάπου εκεί στο τέλος, τελικά μου κράτησε το ενδιαφέρον και μου άφησε στο τέλος μόνο όμορφα συναισθήματα. Μια ταινία που πραγματικά αξίζει για όλο το περιεχόμενό της.   
 

 

Και τέλος, το δικό μου προσωπικό συμπέρασμα από την ταινία;

“Ξεβολεύψου από την μίζερη, βαρετή και κενή Ζωή σου και βολέψου στην προσπάθεια να ζήσεις τα δικά σου “θέλω” …πριν καταλήξεις για πάντα, χωρίς να το καταλάβεις, “έρμαιο των καταστάσεων”.

 

 

Εσείς;  Θα θέλατε να τη δείτε;

Σας αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες;

***
 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.

**Δεν βλέπω ταινίες για να  γράφω Κριτικές (δεν είναι αυτή η δουλειά μου) αλλά γράφω Κριτικές επειδή βλέπω ταινίες/διαβάζω βιβλία/ακούω μουσική!!! 
***Το post δεν είναι σε καμιά περίπτωση διαφημιστικό!

 

► Διαβάστε όλα τα post και προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie of Sunday-DVD”

► Διαβάστε όλα τα post της στήλης “Movie in Cinema Κριτική!”

_______________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2013 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved