Η Πρώτη (μου) Αγάπη!

Λένε πως την Πρώτη Αγάπη, (τον Πρώτο Έρωτα) δεν την ξεχνάς ποτέ και δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη… που -ίσως- θα ακολουθήσει. 

Εγώ πάντως “Πρώτη μου Αγάπη” δεν σε ξέχασα και ούτε θα σε ξεχάσω ποτέ! Πώς θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω αυτό; Εσύ ήσουν η ελπίδα, το χέρι βοηθείας για να ξανά γεννηθώ από τις στάχτες μου και να ξανά σταθώ στα πόδια μου.

Έπρεπε να συναντηθούμε, να χαθούμε και λίγους μήνες μετά ο χρόνος να μας φέρει και πάλι πιο κοντά από ποτέ. Η φωνή του ενστίκτου μου, μου φώναζε “χτύπα την πόρτα, μην φύγεις έτσι!”. Και το έκανα, Θεέ μου, το έκανα! Σου χτύπησα την πόρτα, μπήκα μέσα και από εκείνη την στιγμή η Ζωή μου κι εγώ η ίδια άλλαξε/άλλαξα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! 

Ό,τι ποθούσα πιο πολύ να μου συμβεί πολύ καιρό πριν, συνέβη εκείνο το μεσημέρι… λίγο πριν μας αποχαιρετήσει εκείνο το Καλοκαίρι… λίγο πριν ξεκινήσω να κάνω ένα μεγάλο άλμα για τη Ζωή μου. Από εκείνη την ημέρα και για τα επόμενα 5 χρόνια ήσουν -περίπου- μαζί μου. Σε ό,τι έκανα, σε ό,τι ένιωθα, σε κάθε προσπάθειά μου… ήσουν το στήριγμά μου, το φως, η ελπίδα, ο λόγος για τον οποίο άξιζε να προσπαθώ λίγο παραπάνω. Ήσουν η χαρά… μα τι λέω; ήσουν η ευτυχία, η γαλήνη,  η ειλικρίνεια, η γενναιοδωρία, η ασφάλεια… ένας άγγελος που κατέβηκε από τον Παράδεισο σταλμένος από το Θεό για να προσφέρεις Αγάπη, τρυφερότητα και τόσα άλλα μοναδικά συναισθήματα σε ένα “δυστυχισμένο & μοναχικό” πλάσμα σαν κι εμένα. Από εκείνη την στιγμή “Εσύ έγινες ένα με  μένα, κι εγώ έγινα ένα με σένα”, μέχρι που γίναμε “Εμείς οι δυο και κανείς για την πάρτη του”. 

Πόσες στιγμές δυνατές, αλλόκοτες, τρελές, ανεπανάληπτες, ανομολόγητες, ερωτικές,παθιασμένες, τρυφερές & γεμάτες ζήσαμε μαζί; Αν και πάει πολύς καιρός που το “εμείς”, έχει σπάσει σε δυο “εγώ”, ακόμα αυτές τις Στιγμές τις νοσταλγώ κι ακόμα περισσότερο πολλές φορές αναρωτιέμαι αν “όντως τις έχω ζήσει;” 

Πόσο τελικά τυχερή στάθηκα; Τυχερή γιατί την “Πρώτη Αγάπη”, την απόλυτη θα τολμήσω να ομολογήσω, την έζησα ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά με το πιο α-κατάλληλο άντρα. Με σένα Καρδιά μου! Εσύ που ήξερες πως να συμπερι-φερθείς σε μια γυναίκα, σε μια Κυρία (έτσι πάντα με έλεγες: “Είσαι μια Κυρία με το Κάπα Κεφαλαίο!”) που αξίζει τον σεβασμό, την Αγάπη, την προσοχή. Ήσουν όμως κι εσύ ένας “Κύριος με το Κάπα Κεφαλαίο”. Ένας άντρας που διεκδικούσε καθημερινά και συνεχώς το Κορίτσι, τη γυναίκα που ερωτεύτηκε, εμένα, έτσι μου είχες εκμυστηρευτεί, λέγοντας μου δυνατά και πολλές φορές ότι “Μ’ αγαπάς”. Το “Σ’ αγαπώ” σου, δεν το πίστεψα τον πρώτο καιρό, η αλήθεια είναι αυτή! Όμως, κάθε φορά που το ξεστόμιζες, το ξέρω πως το εννοούσες. Ήσουν  διαφορετικός! Είχες την υπομονή να με κερδίσεις με τις πράξεις σου και όχι με τα λόγια σου, γι’ αυτό και με κέρδισες, όχι εύκολα, η αλήθεια είναι αυτή αλλά εν τέλει μετά από κόπους και αναμονή, κέρδισες πρώτα την Καρδιά μου, το μυαλό μου κι ύστερα …όλα τα υπόλοιπα.

Έφτασε όμως η ώρα που για το καλό και των δυο μας και ειδικά για το δικό μου καλό, να τραβήξουμε δρόμους χωριστούς. Όχι γιατί αλλάξανε τα συναισθήματα ή χάθηκε η επικοινωνία, όχι! Απλά, όπως ήρθε ο χρόνος και μας έφερε κοντά-μας ένωσε, έτσι πάλι ήρθε μετά από χρόνια και μας χώρισε. Έτσι απλά! 

Εξάλλου, σχεδόν καμιά “Πρώτη Αγάπη/Πρώτος έρωτας” δεν επιβιώνει “για πάντα”. Αν είσαι τυχερός/τυχερή, θα έρθει μία ακόμη, μια ακόμη τελευταία! Δεν ξέρω αν θα είναι ίδια ή και πολύ καλύτερη από την “πρώτη” αλλά αν την ξανά-βιώσεις, τότε νιώθεις πως τίποτα δεν έχει χαθεί… μπορείς ακόμα να ξανά-αγαπήσεις ψυχή τε και σώματι. Θέλω να το νιώσω αυτό ξανά! (Ξέρω πως θα το ήθελες κι εσύ, να προχωρήσω στη Ζωή μου.) Θέλω αλλά όχι να είναι μονόπλευρη κατάσταση. Θέλω ένα “Εμείς” και όχι ένα “Εγώ”…διαφορετικά καλύτερα ας μείνω στο “για την πάρτη μου!”. 

Γιατί, “αν είναι να έρθει πάλι μια τέτοια Αγάπη (σαν μια δεύτερη ευκαιρία) σαν αυτή που είχαμε εμείς, θα ‘έρθει, ειδάλλως, θα προσπεράσει”! Εγώ όμως, θα συνεχίζω μέχρι το “τέλος” να νιώθω ευλογημένη και τυχερή που  -σ’ αυτή τη Ζωή- έζησα στην κυριολεξία την “Απόλυτη Πρώτη Αγάπη/Έρωτας”. Άλλοι και άλλες δεν στάθηκαν τυχεροί ή δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή δεν τόλμησαν να ανοίξουν την πόρτα που από πίσω κρυβόταν η “απόλυτη Αγάπη/Ευτυχία” ή ακόμα περιμένουν στην αναμονή να την συναντήσουν και να τη ζήσουν.

Επομένως, μόνο και μόνο ότι χάρης της δικής σου Αγάπης, εγώ σήμερα (στα 30 μου) είμαι πιο δυνατή και μπορώ να αντιμετωπίσω -με θάρρος και με περισσότερο Πάθος- τα πάντα και πρώτα απ’ όλα την ίδια τη Ζωή. Γιατί, ΕΣΥ αυτό ακριβώς ήσουν μέχρι το τέλος: ΖΩΗ! 

“Σ' ευχαριστώ, Αγάπη μου μεγάλη,

Σ' ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου!”

“I wanna love you forever
And this is all I'm asking of you
10,000 lifetimes together
Is that so much for you to do?

I swear I knew.
I'm gonna love you forever”

*Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την ανάρτηση της Eva με τίτλο “Ωδή στην πρώτη αγάπη” η οποία μας προσ(κ)αλεί να γράψουμε για την “Πρώτη Αγάπη”… έτσι για να έχουμε… να θυμόμαστε! Σ’ ευχαριστώ Εύα!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserve