📧Letter to Μyself #2: Ο Εαυτός μου κι Εγώ! (Α’ Μέρος)

Εντάξει βρε Μαρία, το ξέρω πως τελευταία (και) με τον ύπνο δεν τα πας καλά! Πόσες ώρες κοιμάσαι συνολικά; 8; 6; 3; 2; Ναι; Α, έχεις πρόβλημα κορίτσι μου ή μάλλον προστέθηκε ένα ακόμη στην ..συλλογή σου! Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό; μέρες; εβδομάδες; Α, δεν πας καλά, καθόλου καλά! Κάτι πρέπει να κάνεις, να έρθεις στα ίσα σου. 

Έλα βρε Μαρία, εσύ; εσύ; εσύ που είχες φτάσει ένα βήμα πριν το γκρεμό αλλά δεν έπεσες; εσύ; εσύ; εσύ που έχεις φάει τόσα χαστούκια, τόσες σφαλιάρες, τόσα χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση αλλά είχες τη δύναμη να σταθείς όρθια… και όλα αυτά ολομόναχη; Ε, όχι! Δεν το δέχομαι κοριτσάκι μου να σε βλέπω να πέφτεις στα μάτια μου. 

Πες μου βρε Μαρία τι σε απασχολεί; Ποιός ευθύνεται για τις αϋπνίες σου …αν και δεν είναι μόνο αυτό. Τι φταίει; Το άγχος; Εντάξει, γνωρίζω πολύ καλά πως όταν αγχώνεσαι εκείνος ο κόμπος στο λαιμό σε πνίγει, το σφίξιμο στο στήθος σε ενοχλεί για ώρες αλλά νέο κορίτσι μην πάθεις και κανένα έμφραγμα πριν την ώρα σου. Μην γελάς! Σοβαρά μιλάω! Τι έχουμε πει; Όσο αξίζεις εσύ κι εγώ πρώτα, δεν αξίζει κανείς άλλος! Αλλά, ξεροκέφαλη μια Ζωή, τα δικά σου κάνεις! 

Πες μου βρε κορίτσι μου! Πες μου σε μένα! Εγώ το ξέρεις, θα σε καταλάβω! Δεν θα μπορούσα να κάνω κι αλλιώς! Πώς να σου φέρω αντίρρηση εσένα; Αφού το ξέρεις “σ’ αγαπώ”! Ποιός σε πείραξε πάλι, πες μου! Ποιός σε πλήγωσε; Ποιός; Αν στενοχωριέσαι για τα γνωστά “Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου”, έλα μωρέ τώρα, αφού τα έχουμε πει, τα έχουμε επεξεργαστεί, τα έχουμε αναλύσει ένα εκατομμύριο φορές, πόσες ακόμα; Να ήταν λεφτά, να πάει στο διάολο να το συζητήσουμε άλλες τόσες φορές, αλλά δεν είναι, δυστυχώς. Κι αν τα δάκρυα, οι στενοχώριες, το άγχος, οι σκέψεις σου ήταν λεφτά, μωρέ εσύ θα ήσουν πλούσια. Τι πλούσια; Πάμπλουτη θα ήσουν. Έλα όμως που δεν είναι!  

Ωραία! Πες πως σε απασχολούν “τα γνωστά”, πες πως πάλι έπεσες στην παγίδα των “γιατί”, τον “αν” κλπ. πες πως νέα προβλήματα ή όπως αλλιώς θες πες τα, σου ‘ρίξαν την ψυχολογία και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι (αυτή τη συνήθεια να  σκέφτεσαι τόσο πολύ πρέπει να την κόψεις κάποια στιγμή, δεν σου κάνει καλό!)…για την ακρίβεια -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους όπως τα λέμε πάντα- κάνεις ανόητες σκέψεις χωρίς σταματημό με συνέπεια να χάνεις τον ύπνο σου και τη καλή σου διάθεση. Τουλάχιστον, αυτές οι ανόητες, και το ξέρεις πως είναι ανόητες, σκέψεις καταλήγουν σε κάποια λύση ή έστω σε κάποιο συμπέρασμα ή πάλι βρίσκεις κλειστή πόρτα; Γιατί αν βρίσκεις λύσεις, τα βάζεις σε μια σειρά ή  έστω βγάζεις κάποιο συμπέρασμα, ας είναι, χαλάλι. Συμβαίνει αυτό ή μπα, στην αρχή πηγαίνεις πάλι;

 

Εντάξει, ξέρω πως εκτός από σκεπτική, είσαι και απογοητευμένη για πολλά και για πολλούς! Σιγά μωρέ! Τι λες συχνά; “Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια.” έτσι δεν λες; Αφού έχεις φάει με την …κατσαρόλα τόσα και τόσα, που κόλλησες πάλι; Ξεκόλλα και πήγαινε παρακάτω! Άντε ντε! 

Σε βλέπω να τα βάζεις πρώτα απ’ όλα με μένα και με σένα, να λες πως απέτυχες πάλι, δεν αξίζεις, τόσο άτυχη, ενώ προσπαθείς πολύ, γκρεμίζεις τοίχους, χτίζεις γέφυρες, ανοίγεις πόρτες και παράθυρα, δίνεις τον καλύτερό σου εγώ, χαμογελάς πολύ και τα βλέπεις όσο μπορείς θετικά, γιατί νιώθεις πως χάνεις την πίστη σου; Γιατί μωρέ κλαις; Εσύ δεν πρέπει να ρίχνεις σταγόνα δάκρυ για κανέναν. Επιτρέπεται να κλαις μόνο από χαρά και όχι από λύπη. Πόσες φορές ακόμη θα σου το πω αυτό; Μην το ξεχνάς βρε συ αυτό και τόσα άλλα που σου έχω πει! 

Εγώ δεν θα κουραστώ ποτέ να σου θυμίζω πως ήσουν, είσαι και θα είσαι αληθινό μαγκάκι με τα όλα του, που έχεις κότσια, μια ελεύθερη και καθαρή ψυχή, μια καρδιά πληγωμένη που ακόμα συνεχίζει να αγαπά, έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα “καθαρόαιμη”… και μαζί εσύ κι εγώ είμαστε αυτό που φαίνεται και όχι μια βιτρίνα. Ξέρω πως θα πεις μεταξύ σοβαρού κι αστείου αυτό που λες και στην παρέα σου: “Πω πω καβάλησα το καλάμι; Μπα! Θα καβαλήσω το καλάμι, μόνο όταν θα αποχτήσω πολλά λεφτά, δηλαδή ποτέ!” αλλά αφού είσαι όλα αυτά, να μην τα πω; Ε, το πολύ πολύ να παρεξηγηθούμε και οι δυο μαζί πάλι! Ε, και; Η πρώτη φορά θα είναι; Εδώ σε παρεξηγούν όταν γελάς, όταν είσαι κάποιες φορές λίγο παραπάνω χαρούμενη και τόσα άλλα, δεν θα σε παρεξηγήσουν όταν λες και τέτοια αστεία αλλά σοβαρά αστεία; Σιγά μην καθίσεις να κλάψεις μωρέ για τον κάθε “πειραγμένο” και “κομπλεξικό”.   

Έλα βρε Μαρία, τόση ώρα μιλάω εγώ κι εσύ δεν έχεις βγάλει λέξη! Πες κάτι! Εντάξει, ξέρω ότι είσαι καλή ακροάτρια αλλά πες κάτι. Μια αντίρρηση, μια ένσταση ή μια διόρθωση σε όσα σου είπα; Κάνω κάπου λάθος; Μίλα επιτέλους και μην κρύβεσαι πια τόσο στη σιωπή. Να ξέρεις πως η σιωπή δεν κάνει πάντα τόσο καλό. Εσύ αν θυμάσαι ΕΔΩ είχες γράψει για την “σιωπή”, επομένως ξέρεις κάτι παραπάνω. Μίλα κι ας παρεξηγηθούμε μεταξύ μας! Εμείς ούτως ή άλλος θα τα ξανά βρούμε αμέσως. Μίλα μου κι εγώ θα σε ακούσω προσεχτικά χωρίς διακοπή. Μίλα, βγάλτο από μέσα σου να ξελαφρώσεις, με το στανιό θα στα βγάλω;

Συνεχίζεται….

 

 
   📍Κάνε κλικ για να διαβάσετε το 2ο Μέρος ΕΔΩ

☞Διαβάστε επίσης:
_________________  

 ►Διαβάστε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις του “Diary of Bliss”

• Γράμματα
•  Letter to Myself 
• Τα e-Γράμματα μου στον Άγιο-Βασίλη

_______________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserve