📧Letter to Μyself #3: Ο Εαυτός μου κι Εγώ! (Β’ Μέρος)

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης: Ο Εαυτός μου κι Εγώ! (Α’ Μέρος)

…Εντάξει θα σου μιλήσω! Τι θέλεις να μάθεις; Αν είμαι καλά; Αν είμαι καλά αυτό τον καιρό; Αν τα πράγματα πηγαίνουν καλά; Αν περνάω καλά; Αν διασκεδάζω; Αν χαμογελάω; Θέλεις να μάθεις τα πάντα; Να σου δώσω συγκεκριμένες απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα και …στα άλλα; Θα σου δώσω τις απαντήσεις που διακαώς ζητάς! Θα σου απαντήσω -όπως πάντα- με απόλυτη ειλικρίνεια και εσύ πάρτα όπως θες. Στραβά; με κατανόηση; Ξέρεις πως σέβομαι την άποψή σου αλλά και όταν μου τα “χώνεις” κατά καιρούς, για τα καλά.

Λοιπόν, όχι δεν είμαι καλά! Δεν νιώθω καλά! Τίποτα δεν πάει καλά! Αλλά χαμογελάω, διασκεδάζω και περνάω καλά, όπως πάντα με τον δικό μου τρόπο. Εσύ ξέρεις, πως όλα τα κάνω και τα ζω με τον δικό μου τρόπο. Εκεί που οι περισσότεροι -για να μην πω σχεδόν όλοι- πολλά πράγματα τα βρίσκουν “αυτονόητα”, για μένα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα “αυτονόητο”. 

Άκου λοιπόν! Δύσκολος ο πρώτος μήνας του 2014! Δύσκολος και ατελείωτος βρε παιδί μου! Δεν περνάνε οι μέρες! Και που περνάνε, όλες είναι φορτωμένες με μια αρνητικότητα αλλά συγχρόνως έχει και μερικές δόσεις χαράς και αυτό περισσότερο οφείλεται σε μένα που προσπαθώ μες την μαυρίλα να ξεχωρίζω και να αγγίζω τις φωτεινές στιγμές της κάθε μέρας. Και τα καταφέρνω σου λέω, τα καταφέρνω! Δεν χαίρεσαι που το ακούς αυτό από εμένα; Είναι καθημερινό επίτευγμα να ξυπνάς και να αντιμετωπίζεις τις όποιες δυσκολίες με χαμόγελο, έστω κι αν παριστάνεις τον κλόουν ή τον καραγκιόζη. Συμφωνείς μαζί μου;

Δεν είμαι καλά! Σε σένα θα σου το πω, όπως σου το λέω κάθε φορά που ισχύει αυτό! Στους γύρω μου, λέω “είμαι καλά”, εντάξει το καθημερινό ψέμα των ανθρώπων! Άντε, είναι και το δικό μου μικρό (και αθώο;) ψέμα που λέω καθημερινά, εγώ που δεν λέω τόσο εύκολα ψέματα. 

Όχι, δεν είμαι καλά βρε συ! Και πως να είμαι; Αφού ξέρεις! Ξέρεις πως νιώθω και είμαι πιο μόνη από ποτέ! Είμαι πιο ανήσυχη από ποτέ! Οι τοίχοι με πνίγουν! Οι γύρω μου οι υποκριτές βλέπω να παίζουν το παιχνίδι τους, παριστάνοντας τους Φίλους μου. Τους την λέω με το καυστικό μου χιούμορ και μ’ αρέσει που απορούν! Α, όλα κι όλα! Έχω ξηγηθεί σπαθί σε όλους! Γιατί όταν θα έρθει η ώρα της “φυγής” μου, μην έρθει κάποιος από αυτούς και με “κατηγορήσει” για την απουσία μου. Ας πρόσεχαν!

Από την άλλη, πρόσθεσε “Κάποιους” μες την ηρεμία μου να έρχονται και να μου αναστατώνουν -πάλι- τη Ζωή! Οι 180⁰ αλλαγή συμπεριφοράς από την μία ημέρα στην άλλην, οι ασαφείς συμπεριφορές, το άγχος, η πίεση, τα μπερδεμένα συναισθήματα, ο ανύπαρκτος ύπνος,  η καθημερινότητα που κυλά αδιάφορα,  η πιεστική και συγχρόνως ειρωνική -σχεδόν σε καθημερινή βάση- ερώτηση: “Μαρία, πότε τελειώνεις; (το σχολείο)” και η ψύχραιμη και με χιούμορ απάντησή μου: “Όταν με το καλό τελειώσω, πρώτα ο Θεός να είμαι καλά μέχρι τότε! Δεν είναι στο χέρι μου! Δεν μπορώ να ορίσω τον χρόνο! Ο χρόνος κάνει τα δικά του, εγώ απλά συνεχίζω! Γιατί; Τόσο βάρος σας είμαι; Εντάξει, θα βρω μια δουλειά και θα σηκωθώ να φύγω αλλά μετά να δω που θα βρείτε καλύτερο θύμα από εμένα!” και κάνουν τις πάπιες, τους κινέζους και προσπαθούν να αλλάξουν κουβέντα για να σώσουν την κατάσταση, που δεν σώνεται με τίποτα, ούτε με συγνώμες ούτε κάνοντας ότι νοιάζονται. Οι πράξεις τους μιλάνε εδώ και χρόνια! Το ίδιο κι εγώ, τελευταία θα μιλήσω, όπου τα λόγια μου θα τα κάνω πράξεις. 

Πρόσθεσε ακόμη, οι προσπάθειες μου σε όλους τους τομείς, πέφτουν στο κενό. Από την μία αποτυχία στην άλλην. Εντάξει, όχι ακριβώς αποτυχία αλλά σίγουρα τίποτα δεν πάει και δε συνεχίζεται καλά. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι και με πιάνει το παράπονο και λέω: “Τι κάνω λάθος; Τόσο πολύ προσπαθώ και όμως δεν αρκεί. Μου λείπει η τύχη; Τι μου λείπει, που να πάρει; Και βαδίζω και προχωρώ με χαμόγελο, με θετική σκέψη, με αισιοδοξία, με θέληση, δίνοντας το καλύτερο μου εγώ αλλά δεν φτάνει. Εμπόδια παντού!"

Ξέρω πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται! Δεν τον ξέρω αυτό τον λόγο! Αισθάνομαι όμως ότι τα καλύτερα θα έρθουν! Είμαι σίγουρη ότι θα κάνω την υπέρβαση και θα καταφέρω πράγματα που σχεδόν κανείς δεν με έχει για άξια. Εσύ κι εγώ όμως είμαστε άξιοι, έτσι δεν είναι; Τόσα χρόνια ξεπερνούμε εμπόδια, σηκώνουμε ολομόναχοι το δικό μας σταυρό κι όμως συνεχίζουμε να χαμογελάμε και να ελπίζουμε στην τελευταία μία-μισή ελπίδα που υπάρχει εκεί έξω… για όλους μας. 

Ξέρω, όπως το ξέρεις κι εσύ πολύ καλά, πως υπάρχουν και χειρότερα, πως δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Αλλά να! πέφτω στην παγίδα να με ρίχνει η κακή ψυχολογία. Όμως δεν μπορείς να πεις! Είμαι τόσο ικανή που βρίσκω τη δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου και άντε πάλι από την αρχή ή από εκεί που έμεινα, σε εκείνη την αισιόδοξη κατάσταση. Πρέπει να με παραδεχτείς για ακόμη μία φορά! Είμαι-Υπέροχη-νομίζω-μου-ταιριάζω και συνεπώς ταιριάζουμε κι εμείς οι δυο! Ε, τι έχεις να πεις; Σε κάνω να γελάς με αυτά που λέω και όπως τα λέω; Ειδικότης μου! 

Τι άλλο να σου πω; Δεν είμαι καλά αλλά προσπαθώ να είμαι καλά! Δεν πάει τίποτα καλά αλλά προσπαθώ πολύ για το καλύτερο και προς το παρόν νομίζω αυτό αρκεί… δεν φτάνει αλλά αρκεί. Δεν συμβαίνει τίποτα το διαφορετικό, το ένα βήμα παραπέρα ή να φαίνεται κάτι στον ορίζοντα αλλά ελπίζω σε ένα καλύτερο σήμερα και σε ένα καλύτερο αύριο. Ναι, ακόμα ελπίζω! Είμαι κατά βάθος πιο αισιόδοξη απ’ ό,τι πολλές φορές φαίνεται ή ακούγεται. Διασκεδάζω και περνάω ωραίες στιγμές με Φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα και αυτό κάνει την κάθε μέρα πιο υποφερτή. Αλλά πάνω απ’ όλα, ΕΓΩ κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι κι ΕΓΩ αλλά κι ΕΣΥ καλά και να γευόμαστε ότι ωραίο μας δίνει η Ζωή. 

Και που καταλήγω; Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι σημασία έχει μέσα από τις δυσκολίες και τα παράξενα της ζωής, να ξυπνάς το πρωί με χαμόγελο λέγοντας πρώτα απ’ όλα σε σένα τον ίδιο: “Καλημέρα!” και να αντιμετωπίζεις την ημέρα με όσα “εσωτερικά όπλα” έχεις, και να πέφτεις το βράδυ να κοιμηθείς λέγοντας: “Σ’ ευχαριστώ Θεούλη μου που άντεξα και σήμερα. Καληνύχτα! Αύριο ξημερώνει μια καλύτερη μέρα!” 

Επομένως, Εαυτέ μου, σε όσα μου είπες χθες, όχι μόνο αντίρρηση δεν θα σου φέρω, ούτε ένσταση ή διόρθωση θα σου κάνω, αντιθέτως θα σου πω  πως έχεις δίκιο σε όλα και ότι αξίζεις ένα Τεράστιο “Ευχαριστώ” που όταν έχω τις μαύρες μου, τις κλειστές μου και πέφτω σε μια “καταθλιπτική” κατάσταση, ΕΣΥ είσαι πάντα δίπλα μου και με ακούς, προσπαθείς να κατανοήσεις τις σκέψεις μου, τις κινήσεις μου, γενικά την ψυχική μου κατάσταση τη δεδομένη στιγμή και με σκουντάς για να με επαναφέρεις …στην τάξη, για να έρθω στα ίσα μου.

Δεν θα σου υποσχεθώ πως δεν θα με ξανά δεις σε μια “λυπημένη κατάσταση”! Θα λυγίσω και πάλι, γιατί είναι απόλυτα φυσιολογικό.Όμως, θα με δεις να βρίσκω τη δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου και να χαμογελώ ξανά… και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το υπογράφω!

Είδες; Μίλησα επιτέλους! Έσπασα την σιωπή μου και σου μίλησα! Όχι, τίποτα άλλο αλλά για να μην έχεις να λες ότι δεν σ’ αγαπάω, δεν σε νοιάζομαι και ότι δεν σε υπολογίζω! Μα είναι δυνατόν; Εσύ με καταλαβαίνεις απόλυτα και πάντα στα εύκολα και στα δύσκολα είσαι δίπλα μου. Πάντα όμως!

☞Διαβάστε επίσης:
_________________ 

 ►Διαβάστε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις του “Diary of Bliss”

• Γράμματα
•  Letter to Myself 
• Τα e-Γράμματα μου στον Άγιο-Βασίλη

_______________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserve