⏳Συλλέγω Στιγμές #26: Όταν η αδιαφορία καταστρέφει…

πηγή φωτο

  Υπάρχουν μέρες που από το πρωί που θα ξυπνήσεις, το ξέρεις -επειδή το αισθάνεσαι- (και το δικό μου ένστικτο το έχω ξαναπεί σπάνια πέφτει έξω!) ότι όλα θα πάνε στραβά. Αλλά λες, ας πως μια δυνατή “Καλημέρα” στον εαυτό μου, στο Θεό… ας χαμογελάσω, ας ξεκινήσω με μια θετική σκέψη, ότι “όλα θα πάνε καλά” και που ξέρεις, μπορεί όντως όλα να πάνε καλά και η “αρνητικότητα” να είναι  μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μου.

  Έλα όμως που όσο και να είσαι αισιόδοξη, με καλή διάθεση, με το γνωστό χαμόγελο του “κλόουν” (ξέρετε αυτό που φτάνει μέχρι τα αυτιά, αληθινό-ψεύτικο, δεν έχει και πολύ σημασία) και με την ηρεμία(;) που σχεδόν(;) πάντα σε διακρίνει, τελικά δεν είναι πάντα στο χέρι σου να ελέγχεις ούτε την ψυχολογία τη δική σου, ούτε την συμπεριφορά των άλλων ούτε φυσικά και πως θα σου πάει η μέρα.

  Η χθεσινή λοιπόν μέρα, ήταν μια μέρα που είχε πολλά! Είχε στενοχώριες (πολλές και απανωτές), είχε ανάμιχτα συναισθήματα, είχε πολύ μα πολύ κλάμα (σε σημείο το κεφάλι να θες να το σπάσεις σε κανέναν τοίχο), είχε απαράδεχτες αλλά και αξιοπρεπέστατες, ανθρώπινες αλλά και απάνθρωπες συμπεριφορές, είχε παθήματα που γίνανε (θέλω να πιστεύω) μαθήματα και φυσικά είχε κι ένα μεγάλο και καθαρό(;) συμπέρασμα.

  Τι κι αν συμπεριφέρεσαι πάντα με ευγένεια; Τι κι αν δεν ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουν; Τι κι αν δεν την έχεις καθόλου μέσα σου την “λαμογιά”, το “καρφί”, το “αφεντιλίκι”, την “αναισθησία”……. (ε, συγνώμη είπαμε έχω αρκετά ταλέντα αλλά όχι και τόσα!) Τι κι αν δίνεις πάντα στη δουλειά σου και σε ό,τι καταπιαστείς, αν όχι το 100%, σίγουρα πάντως όλη σου την ενέργεια και την καλή σου διάθεση; Τι κι αν “σκοτώνεσαι” να ευχαριστήσεις τους πάντες; Τι κι αν είσαι τύπος και υπογραμμός; Τελικά, “χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι.”

  Ποιός νοιάζεται; Ποιός στην τελική το αναγνωρίζει; Αντί για ένα “Ευχαριστώ” ή ένα “Μπράβο” ή έστω ένα “Ωραία”, παίρνεις προσβολή; άντε μην σου πω πως τ’ ακούς από την καλή κι απ’ την ανάποδη, φυσικά άδικα.

  Θα μου πεις τώρα εσύ αλλά θα σε προλάβω εγώ πρώτη, “Μεγάλο κορίτσι είσαι, δεν χρειάζεται να τα παίρνεις τόσο τοις μετρητής. Αυτά συμβαίνουν!” Και εγώ η “έξυπνη” (δεν ξέρω αν ο θεός μου έδωσε αρκετή εξυπνάδα, πάντως μυαλό μου έδωσε και μπόλικο μάλιστα!) θα σου απαντήσω με την “ευγένεια που με διακατέχει” (ε, δεν με έχεις καταλάβει ότι αυτοσαρκάζομαι;) Φυσικά και δεν χρειάζεται να τα παίρνω όλα τοις μετρητής, γιατί απλά πολλά δεν αξίζουν ούτε καν την προσοχή μου. Αλλά να! Να συμβαίνουν όταν έχω φταίξει, όταν έχω κάνει μαλακία, όταν το αξίζω, όχι όταν δεν σου έχω δώσει δείγμα κακής συμπεριφοράς.

  Και ναι ρε γαμώτο, τότε με πνίγει το παράπονο ή μάλλον με πνίγει το δίκιο. Γιατί εγώ έχω μάθει στη Ζωή μου, όταν κάνω λάθος να το παραδέχομαι και να ζητάω συγνώμη. Έχω μάθει να είμαι δίκαιη και όπως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται, έτσι να συμπεριφέρομαι κι εγώ. (εκτός αν υπάρχουν κάποιες φορές-στιγμές που ξεπερνάω τα όρια μου…) Και τότε εκείνος ο κόμπος στο λαιμό με πνίγει, για την ακρίβεια με σφίγγει και με σφίγγει σε σημείο να θέλει να με πνίξει και τότε ξεκινάει η …κατρακύλα. Ναι, για μένα είναι κατρακύλα! Τα δάκρυα να θέλουν πάση θυσία να τρέξουν σαν ποτάμι από τα μάτια.  Αλλά να κάνω ό,τι μπορώ να μην αφήσω να τρέξει ούτε μια σταγόνα δάκρυ, για πολλούς λόγους. Λόγους, όπως: Δεν είμαι απλά περήφανη, είμαι ψωροπερήφανη και δεν μου αρέσει να με βλέπουν οι άλλοι να κλαίω και γενικά να λυγίζω. (το έχω πει πάμπολλες φορές και το φωνάζω συνέχεια “Εγώ είμαι Δυνατή!”) Μην τα ξανά λέμε! Ή όχι να τα λέμε, να τα λέμε, για να μην τα ξεχνάμε!!! ) Μια φορά να σε δουν να λυγίζεις κι αμέσως νομίζουν πως μπορούν να σε έχουν του χεριού τους. Άσε, που αν δεν φοράς και αδιάβροχο μολύβι ματιών και μάσκαρα, πάει το μακιγιάζ. 

Κρίμα δεν είναι; (χαχα, για μια γυναίκα αυτός είναι αρκετά σοβαρός λόγος!)

  Την κατρακύλα σου καλό είναι να την αφήσεις ελεύθερα όταν είσαι μόνη/ος σου. Τότε κλάψε όσο θέλεις ή όσο αντέχεις! Δεν σε βλέπει και δεν σε ακούει κανείς! Σαφέστατα και θα έχεις την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποια φίλη ή φίλο. Να του πεις τι έχεις, τι έχεις περάσει τις τελευταίες ώρες, να ακούσεις τι έχει να σου πει κι εκείνος από την πλευρά του, να πάρεις κουράγιο βρε παιδί μου και να μαζέψεις πάλι τις δυνάμεις σου και να ξανά σταθείς στο ύψος  σου, αφήνοντας πίσω τις κακές στιγμές. Γιατί, κακές στιγμές ή μια κακή στιγμή είναι πολλά από όσα μας συμβαίνουν αλλά κάνουμε το λάθος να τους δίνουμε περισσότερη αξία από ότι αξίζουν.

  Έλα όμως που λες σε ποιον να μιλήσω; Θα με ακούσει; Θα με καταλάβει; Θα μου πει πραγματικά πως τα βλέπει εκείνος από τη δική του οπτική πλευρά ή θα αρχίσει το κήρυγμα και τις συμβουλές κι εγώ θα αισθανθώ πιο λάθος απ’ ό,τι πραγματικά μπορεί να είμαι;

  Όμως τελικά όπως λέει και ένα ρητό: “Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.” το είδα, το ένιωσα, το βίωσα για μία ακόμη φορά χθες. Τι κι αν εσύ (γιατί έτσι είσαι!) όταν δεν είναι κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο καλά, τον ρωτάς τι έχεις; είσαι καλά; Μίλα μου! Όταν έρχεται η σειρά σου, όλοι αδιαφορούν ή για να είμαι δίκαιη και σωστή κάποιοι αδιαφορούν, όχι όλοι.

  Και επειδή όπως είχα πει κι εγώ είμαι δίκιο άνθρωπος και τα λέω τσεκουράτα,  οφείλω να πω ένα τεράστιο μπράβο κι ένα ευχαριστώ σε όσους (που χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από εμένα), με είδαν αγέλαστη, λυπημένη, στενοχωρημένη και γενικά καμιά σχέση με την γελαστή Μαρία (εντάξει μωρέ, μην με περνάς για ψωνάρα ή καβαλημένο καλάμι, κι ακόμα δεν έχω βγάλει το βιβλίο μου, είπαμε αυτοσαρκάζομαι αλλιώς πως θα τη βγάλω καθαρή;) και είχαν την καλή διάθεση να με ρωτήσουν τι έχω, γιατί δεν είμαι καλά, “να γελάς θέλουμε Μαρία κι όχι να σε βλέπουμε έτσι σκοτεινή. Χρειάζεσαι κάτι;”  (και να θέλω να κρυφτώ, δεν μπορώ ρε γαμώτο. Ναι, το ξέρω πως είμαι πολύ καλή για να είμαι αληθινή! Μου το λένε συχνά αυτό!) Και μόνο ότι ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ (αφού λένε και μου δείχνουν ότι με νοιάζονται και με αγαπούν) εμένα μου φτάνει και δε ζητάω τίποτα παραπάνω.

  Αλλά ένα τεράστιο ευχαριστώ οφείλω να πω (γιατί έχω ανωτερότητα, μεγάλη καρδιά και είμαι και πολύ large τύπισσα) και σε όλους αυτούς που ΑΠΛΑ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ. Και δεν μιλάω για αυτούς που είμαστε “μακριά”. Μιλάω γι’ αυτούς που με έκαναν να τους εμπιστευτώ. Να εμπιστευτώ τα λόγια τους, τις λέξεις τους, τα βλέμματά τους, τις πράξεις τους (λέμε τώρα) και την ανθρώπινη-φιλική συμπεριφορά τους.

  Αχ βρε Μαρία, αφού σου το έχω πει ένα εκατομμύριο φορές! Μην εμπιστεύεσαι κανέναν εκτός από εσένα την ίδια. Αφού το εργάκι το έχεις ζήσει ξανά και ξανά, γιατί πέφτεις πάλι στην ίδια την παγίδα και στην συνέχεια στο ίδιο σφάλμα; Τι πιστεύεις; Ότι θα βρεις την “εξαίρεση στον κανόνα”; Κάνε μου την χάρη κουκλίτσα μου! Αποδέξου επιτέλους τη μοίρα σου και μην ελπίζεις σε παραμύθια. Το ξέρω ακούγονται σκληρά όλα αυτά αλλά πιο σκληρό δεν είναι να νιώθεις την προδοσία ξανά και ξανά και μάλιστα από ανθρώπους που αγαπάς; Όπως και να το κάνουμε, η προδοσία είναι προδοσία!

  Καλά λένε πως σ’ αυτή τη Ζωή ο μόνος που έχεις και θα έχεις πάντα και δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ, είναι ο εαυτός σου! Γιατί όλοι οι υπόλοιποι φαίνονται ότι είναι δίπλα σου όχι μόνο στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα. Και όταν στα δύσκολα (όπως το πιο απλό, όταν είσαι στενοχωρημένη ή δε μιλιέσαι!) οι άλλοι κάνουν τους κινέζους ή σφυρίζουν κλέφτικα, τότε πολύ απλά δεν νοιάζονται για σένα ή να το πω απλά λαϊκά (γιατί ναι είμαι κορίτσι και “του σαλονιού και του λιμανιού”) σε έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια; ή όπου αλλού γραμμένη τέλος πάντων! Και φυσικά η στάση τους αυτή αναιρεί κάθε λόγο και πράξη, κάθε κίνηση και γενικά ολόκληρη την συμπεριφορά τους.     

  Γιατί πολύ απλά, όταν επενδύεις "όλα σου τα λεφτά" (συναισθηματικά-ψυχικά) πάνω σε ανθρώπους που εκτιμάς, θαυμάζεις, αγαπάς και τελικά παίρνεις αδιαφορία, 1 φορά είσαι καλός και 9 φορές μαλάκας. Και τι να πιστέψεις ξανά; Θα σου πούνε αλήθειες κι εσύ θα τα περάσεις για ψέματα! Ποιός θα φταίει τότε; Και πως θα εμπιστευτείς ξανά το ίδιο πρόσωπο; Ποιός θα φταίει πάλι; 

  Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι παρά την απογοήτευση; προδοσία…; εσύ δεν τους κρατάς κακία, ούτε έπαψες ξαφνικά να τους εκτιμάς, να τους θαυμάζεις και φυσικά να τους αγαπάς. Τα συναισθήματα σου προς το πρόσωπό τους παραμένουν ίδια! Γιατί; Γιατί απλά, τους έχεις αποδεχθεί μαζί με τα ελαττώματά τους  και γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Δεν θα τους άλλαζες, όπως θα ήθελες κι εσένα να σε δεχθούν έτσι όπως ακριβώς είσαι… άσχετα αν εκείνοι δεν μπορούν. Δεν μένεις στα κάποια αρνητικά και πετάς στον κάδο σκουπιδιών τα πολλά(;) θετικά. Θα ήταν εγωιστικό αυτό! Απλά, ο καθένας κάνει τις επιλογές του! Και εσύ σέβεσαι τις -όποιες- επιλογές!

  Το συμπέρασμα από όλα αυτά, από την χθεσινή ημέρα τελικά ποιό είναι; Λες: “Δε βαριέσαι! Όλα εμπειρίες & μαθήματα ζωής είναι... “Πάνω απ' όλα Καλή Καρδιά!”  Στο τέλος, όλα περνάνε και όλα ξεπερνιούνται!"
Όπως είχα πει κι εδώ: "Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!"

  

  Και τελικά το παρήγορο ποιό είναι; Ότι όλες αυτές οι εμπειρίες, τα μαθήματα ζωής και όλες αυτές οι στιγμές είναι η καλύτερη έμπνευση. Η έμπνευση που μου είναι απαραίτητη. Δεν ήταν ανάγκη! Ευχαριστώ θα πρέπει να λέω κι από πάνω! (Α, αχάριστη δεν είμαι!) Και καλύτερος άνθρωπος γίνομαι, και πιο δυνατή και πιο αποφασισμένη και ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι πιο πάνω………….. 

  Ήδη ξημέρωσε μια άλλη μέρα! Το χθες ήταν χθες. Σημασία έχει το σήμερα… και ό,τι αξίζει πραγματικά!  Εξάλλου: “Πάνω από μία, άντε δυο ημέρες δεν αφήνω τη θλίψη, τη στενοχώρια και γενικά την κακή ψυχολογία να υπερισχύει!”

 

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved