⏳Συλλέγω Στιγμές #27: Είναι κάποιες συμπεριφορές…

 Το ξέρω πως πάλι χάθηκα από την blogόσφαιρα. Όχι βέβαια τελείως! Έκανα κάποιες γρήγορες επισκέψεις στα blogs Φίλων και διάβασα τα “νέα” σας αλλά πιστέψτε με δεν είχα και πολύ όρεξη να καθίσω μπροστά στον υπολογιστή μου, πόσο μάλλον να τον ανοίξω. Πιο πολύ έμπαινα από το κινητό μου αλλά μωρέ από το κινητό τι “δουλειά” μπορείς να κάνεις;

 Τις τελευταίες ημέρες ή για την ακρίβεια όλη η περασμένη εβδομάδα ήταν κάπως δύσκολη για εμένα. Δύσκολη επειδή όλη την εβδομάδα πονούσα από τον φρονιμίτη μου. Υποθέτω πως καταλαβαίνετε τι εστί “Φρονιμίτης”. Φανταστείτε πως ακόμα δεν με έχει αφήσει… Προσθέστε να τρέχω για δουλειές των άλλων, να κάθομαι κάποια πρωινά στο μαγαζί του αδελφού μου, η δουλειά, το σχολείο, η κούραση και προσθέστε επίσης και μια απίστευτη (και αδικαιολόγητη;) βαρεμάρα που με είχε πιάσει, όχι να καθίσω “να σκοτώσω την ώρα μου” μπροστά στον υπολογιστή αλλά ακόμα και να σηκωθώ και από το κρεβάτι. Άντε προσθέστε ότι και το μυαλό είναι αλλού για αλλού! Που τρέχει ο συλλογισμός μου; Παντού… στα πάντα και στους πάντες!

 Το καλό είναι ότι κλείσανε και τα σχολεία!!! Ναιαιαιαι!!! Άρα λιγότερη κούραση (που λέει ο λόγος!) και περισσότερος χρόνος (αρκεί να υπάρχει διάθεση) για να κάνω όσα πράγματα θέλω. Δηλαδή, τι πράγματα θα κάνω; Να διασκεδάσω; Με τον τρόπο μου, όπως πάντα! Κανένα cineμαδάκι επιθυμώ πολύ να πάω αλλά …άτιμη-καταραμένη φτώχια! Χαχα! Ευκαιρία να δω κάποιες καινούργιες ταινίες στο dvd, να γράψω περισσότερο και ειδικά εδώ στο blog μου, (ξέρω σας χρωστάω κάποια post… σας υπόσχομαι ότι θα ανέβουν σύντομα.) να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω, να τεμπελιάσω λιγάκι και γενικά να περάσω λίγες όμορφες και ήρεμες στιγμές! Βέβαια, η ηρεμία δεν είναι πάντα στο χέρι μας, γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα προσπαθούν να σου κάνουν τα νεύρα κρόσια.

 Η αλήθεια είναι ότι η διάθεσή μου είναι σχετικά καλή. Ups and downs που λένε και “οι Φίλοι μας” οι Άγγλοι; Ένα τέτοιο πράγμα! Όσο κι αν υπάρχουν καταστάσεις και κυρίως άνθρωποι γύρω μου που προσπαθούν να με “γειώσουν”, εγώ σαν “σκληρό καρύδι” που είμαι δεν χαμπαριάζω εύκολα. Καλά το παλεύω, αλλά δεν είναι εύκολο να τα περνάω όλα στο …ντούκου. Άσε που δεν είμαι και καθόλου αναίσθητος άνθρωπος!

 Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει το εξής: Έχω υπομονή, κατανόηση, υπομένω και περιμένω στην αναμονή περισσότερο από όσο πρέπει κι αντέχω και αυτό δεν είναι τελικά και τόσο καλό και υγιές. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί να έχεις υπομονή και να δείχνεις κατανόηση σε οτιδήποτε αξίζει, τότε πάω πάσο! Αξίζουν και με το παραπάνω όλα αυτά. Όμως τι κάνεις όταν τελικά δεν αξίζει; Για ποια υπομονή και κατανόηση μιλάμε; Και γιατί να μένεις στην αναμονή; Και η “αναμονή” -όπως έχω ξαναπεί- σε σκοτώνει, σε τσακίζει, σου γκρεμίζει τις -όποιες- ελπίδες μπορεί να έχεις για το οτιδήποτε… Και …άστα να πάνε!

 Δόξα τω Θεό, μου συμβαίνουν διάφορα, όχι πάντα καλά. Αντιθέτως, τα άσχημα είναι πάντα πιο πολλά. Και λέω “Δόξα τω Θεό”, γιατί τελικά μέσα από τις καταστάσεις που βιώνω καθημερινά σε κάθε τομέα (επαγγελματικά, προσωπικά…) και τα συναισθήματα (καλά ή άσχημα) που νιώθω, στο τέλος πάντα καταλήγω να λέω: “Τελικά, και που συνέβη, ό,τι συνέβη, μόνο καλό μου έκανε! Και έμπνευση μου έδωσε και μια εμπειρία ακόμη.”

Όπως είχα γράψει τις προηγούμενες ημέρες στο προφίλ μου στο fb:

“Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι το να είσαι ευγενικός είτε στη δουλειά σου, είτε στις φιλίες σου, είτε στις συνεργασίες σου είτε...οπουδήποτε, τελικά κάνει τόσο καλό(;). Γιατί υπάρχουν "Άνθρωποι" (εντάξει "ανθρωπάκια" είναι ο σωστός χαρακτηρισμός) που την "ευγένεια" την μεταφράζουν αλλιώς και νομίζουν πως μπορούν να σε π@@#$ο@ν κιόλας.” —Νιώθω αηδιασμένη.  

 Κάποιος μου είπε το εξής, πάνω σε αυτό: “Να είσαι ο εαυτός σου!”.  Πάντα είμαι! Παρά είμαι ευγενική και πρόθυμη να βοηθήσω και να δίνω πάντα το καλύτερο εαυτό μου αλλά να όμως που θα υπάρχουν κάποιοι που θα μου βάζουν τρικλοποδιές και σίγουρα δεν θα βρεθεί εύκολα κάποιος που θα έχει την μαγκιά και την μπέσα και… δεν ξέρω κι εγώ τι, να πει μια καλή κουβέντα ή τουλάχιστον να εκτιμήσει όλα αυτά που κάνω ή προσφέρω. Όχι ότι τα κάνω για να ακούσω ένα “ευχαριστώ”, αλλά όχι και να τα ακούω κι από πάνω άδικα. Ε, όπως και να το κάνουμε βρε παιδιά, η αδικία είναι αδικία!     

 Την τελευταία ημέρα πριν τις διακοπές του Πάσχα στο σχολείο, μια συμμαθήτρια μου (και πρώην καλή μου φίλη) μου είπε με σοβαρό-στενάχωρο ύφος:

-“Ώστε θα φύγεις για Αυστραλία; Δηλαδή θα σε χάσουμε!”

Της είπα: “Ναι θα φύγω! Και ναι, θα με χάσετε!”

-“Αλλά τι λέω; Εμείς ήδη σε έχουμε χάσει!”, μου λέει.

-“Ας προσέχατε!” τις λέω κι εγώ!

Oμολογώ ότι ένιωσα μια ‘μικρή ικανοποίηση’ και κατάλαβα πολλά. Αν και εδώ και πάρα πολύ καιρό αυτή προσπαθεί να με πλησιάσει ξανά και με καλεί κάθε φορά να πάμε για καφέ ή για φαγητό σαν τον παλιό καλό καιρό ή να της κάνω ‘ιδιαίτερα μαθήματα” στα μαθήματα της Πληροφορικής (να το πάρω ως συμφέρον;) πάντα ή θα αλλάξω κουβέντα ή θα απαντήσω εντελώς αυθόρμητα λέγοντας: “Σε μια άλλη Ζωή!”

 Ξέρω ότι μετάνιωσε για τον απόλυτα άδικο φέρσιμό της προς εμένα, πριν πολλούς-πολλούς μήνες. Όλο γλύκες, καλά λόγια και ‘από κοντά” είναι. Όμως, λυπάμαι αλλά εγώ μπορεί να συνεχίζω να της μιλάω, να κάνουμε χαβαλέ, να τη βοηθάω όσο νομίζω ότι πρέπει στα μαθήματα εν ώρα μαθήματος και γενικά να έχω μια τυπική καλή σχέση αλλά όλα αυτά εντός του σχολείου. Εκτός του σχολείου, δεν υπάρχει και ελπίζω να μην υπάρξει τίποτα. Γιατί πολύ απλά, τα άδικα λόγια, κατάρες και γενικά την απαράδεχτη-αδικαιολόγητη συμπεριφορά που είχε προς εμένα, δεν μπορώ ούτε να τα ξεχάσω αλλά ούτε και να της δώσω μια ακόμη ευκαιρία. Της έδωσα περισσότερες ευκαιρίες από όσο πρέπει. Και επίσης, δεν την εμπιστεύομαι πλέον. Τώρα όσο και να προσπαθεί να με πλησιάσει, χαμένος κόπος. Όταν με είχε Φίλη, ας πρόσεχε να ήταν τίμια και εντάξει μαζί μου, όπως ήμουν κι εγώ. Ας πρόσεχε!

 Αφήνω τους ανθρώπους που νομίζω ότι αξίζουν να με πλησιάσουν αλλά μην κάνουν το λάθος να με κοροϊδέψουν, να μου πούνε ψέματα-παραμύθια, να είναι άλλοι μπροστά μου κι άλλοι από πίσω μου, να μην είναι τίμιοι-ειλικρινείς απέναντί μου, να με θεωρούν δεδομένη και γενικά να αποσκοπούν να με εκμεταλλευτούν για το δικό τους συμφέρον. Το σίγουρο είναι ότι αργά ή γρήγορα καταλαβαίνω ποια είναι η πραγματικότητα και τότε ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει και του αναλογεί. Οπότε ο καθένας ας αναλαμβάνει τις ευθύνες του και μην μου ζητάνε και τα ρέστα τους από πάνω. Και όχι πως εγώ έχω το αδικαιολόγητο ή το αλάνθαστο! Φυσικά κι εγώ κάπου θα φταίω! Όμως όταν φταίω έχω τα κότσια και το παραδέχομαι και ζητάω συγνώμη. Από ‘κει και πέρα, η διαφορά της δίκαιης συμπεριφοράς είναι αυτή που μετράει.  

 Ναι, μπορεί να είμαι σκληρή! Μην ξεχνάμε όμως ότι πρώτα απ’ όλα η ίδια η Ζωή είναι σκληρή. Και όχι δεν κρίνω πλέον τους ανθρώπους, (και ποια είμαι εγώ για να τους κρίνω; άνθρωπος είμαι κι εγώ, όχι ο Θεός) κρίνω τις συμπεριφορές τους. Και το τονίζω αυτό! Κρίνω τις συμπεριφορές τους! Τελεία και παύλα!

Αυτά ήθελα να γράψω! Κάτι σαν ασυναρτησίες μοιάζουν, έ;

Σιγά-σιγά θα επιστρέψω με όλες τις αναρτήσεις που χρωστάω. Καλά να είμαστε και όλα θα γίνουνε!

Καλή Μεγάλη εβδομάδα να έχουμε και ελπίζω να έρθουν (ακόμα) πιο ωραίες φωτεινές ημέρες.

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved