⏳Συλλέγω Στιγμές #28: Έχεις θέματα…;

Πάει και αυτή η εβδομάδα! Μια πολύ δύσκολη εβδομάδα! Για την  ακρίβεια, δύσκολη, στενάχωρη, απογοητευτική… άθλια εβδομάδα. Συνέβησαν γεγονότα που τελικά μόνο αστεία ήταν, άσχετα που δεν τα είδα (και ακόμα δεν τα βλέπω) από αυτή την οπτική γωνία. Συμπεριφορές άδικες και απαράδεκτες… σε σημείο να “ξενερώσω” (μην μου τύχει, γιατί όταν τυχαίνει, άστα να πάνε, δύσκολα υπάρχει επιστροφή!) και να έχω αλλάξει στροφή, όχι 180° αλλά 360° μοιρών. Γιατί, πως να το κάνουμε; όταν είσαι εντάξει σε όλα σου, στη δουλειά σου, με το «σεις» και με το «σας», με μια ευγενική συμπεριφορά, +ότι παίρνεις πάνω σου “το βάρος” τον άλλων… στο τέλος λαμβάνεις μια ΑΔΙΚΗ προσβολή “Κι εσύ τι κάνεις εδώ μέσα;” (ενώ ξεσκίζεσαι σαν ρομποτάκι ένα ολόκληρο 8ώρο)

Έπρεπε να απαντήσω ως εξής: “Μάλλον τίποτα δεν κάνω! Μάλλον, με πληρώνεται τσάμπα!” (να ‘ναι καλά τα “λαμόγια” που πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτα και αλίμονο σε μας…) Αλλά, δεν είπα τίποτα! Απλά, φούντωσα μέσα μου και αγριοκοίταξα. Ναι, η αλήθεια είναι ότι αν νευριάσω (γιατί καλή-καλή αλλά αν με αναγκάσεις ή αναγκαστώ να γίνω κακιά, είμαι πολύ καλύτερη), μου γυρίζει το μάτι… “δολοφονικά”! Μου κόβεται η μιλιά, το χαμόγελο το αληθινό, έχω μια ψιλό ειρωνεία και γενικά μια κρύα-αδιάφορη-ίσως λιγάκι σνομπίστικη συμπεριφορά και …δυστυχώς δεν μπορώ να κρυφτώ. Αλλά και πάλι, είμαι Κυρία! 

Και λίγες ώρες μετά έρχεται και μια δεύτερη προσβολή, από το ίδιο άτομο φυσικά. Σε πιέζει να του πεις γιατί δεν του μιλάς, γιατί είσαι σιωπηλή κ.α και σε πιέζει κι εσύ προσπαθείς να αποφύγεις να μπεις σ’ αυτή την παγίδα, επειδή ξέρεις πολύ καλά ότι πάλι εσύ θα βγεις η χαμένη/η άδικη. Και απαιτεί να του απαντήσεις, αφού σου έκανε μια ερώτηση (εξάλλου, αφεντικό είναι=”διαταγές”) και εντέλει του λες… αυτό και αυτό (περί προσβολής προς το πρόσωπό σου). Η απάντηση/κατάληξη; “Α, Μαρία έχεις θέματα…!” (γυρίζει την πλάτη και φεύγει!) κι εγώ απλά να λέω ως απάντηση: “Το ξέρω!” (έπρεπε να πω: “Σας ευχαριστώ πολύ!” αλλά δεν πρόλαβα!)

Εγώ; Σαν να μην με πολύ άγγιζε το “…έχεις θέματα”. (Που τραγουδάει και ο Γονίδης: “Λυπάμαι, μα έχεις θέματα, ψυχολογικά να λύσεις…”) Γιατί; Γιατί είναι η αλήθεια ρε συ! Έχω θέματα που ακόμα δεν έχω λύσει! (εγώ τουλάχιστον δεν κρύβομαι!) Αλλά τι; Θα κάτσω να απολογηθώ στον καθένα; ή μήπως να ντραπώ γι’ αυτό; Πείτε μου ή μάλλον βρείτε μου έναν άνθρωπο που δεν έχει “θέματα”…έστω ένα. Θέματα ψυχολογικά, θέματα με τη δουλειά, θέματα προσωπικά, θέματα με το σπίτι, θέματα οικονομικά, ο άλλος έχει θέματα με την γκόμενά του, η άλλη με τις ανασφάλειες της, η νοικοκυρά έχει θέμα με το τι θα μαγειρέψει κάθε μέρα… γενικά η Ζωή έχει τα δικά της θέματα. Ε, δεν θα έχει ο καθένας από ένα θέμα σοβαρό ή μη; Αποκλείεται!!!! 

Τι; όλοι τα έχετε βρει ΑΠΟΛΥΤΑ με τον εαυτό σας; Τι; έχετε πιάσει ουρανό; Τι; ξέρετε τι έχει περάσει ο καθένας, για να του λέτε κάτι τέτοιο; Κι αν, λέω αν, όντως έχετε λύσει όλα τα …“θέματά σας”, τότε εγώ (επειδή είμαι και πολύ large τύπισσα) τότε σας βγάζω το καπέλο και σας θαυμάζω. Μόνο που είμαι λιγάκι επιφυλακτική, αν δεν σας πειράζει! 

Δυο προσβολές! Η πρώτη, άδικη και άκυρη! Η δεύτερη έχει μια βάση αλλά και πάλι είναι άκυρη. Η πρώτη με πείραξε και δεν την ξεχνάω. Με τη δεύτερη απλά γελάω ειρωνικά και σίγουρα θα την χρησιμοποιήσω ως “χτύπημα κάτω απ’ τη μέση” …την κατάλληλη στιγμή βάζοντας όμως μπόλικη δόση από το …περίεργο χιούμορ μου. (είμαι και Σκορπίνα βλέπεται, μου βγαίνει φυσικά!)

 

Προσθέστε και άλλα γεγονότα δυσάρεστα, στενάχωρα, συμπεριφορές “μια κρύο-μια ζέστη”, αδιαφορία, πολύ παραμύθι και υποκρισία… Ε, τι να κάνω; Με λύγισαν όλα αυτά ρε πούστη μου! Και να έχω και από πάνω να λαμβάνω “κύματα” ότι θα πρέπει να αισθάνομαι και ντροπή ή ένοχη (;) που λύγισα, λες και απαγορεύεται. Συγνώμη αλλά: “Επιτρέπεται να λυγίσεις αλλά απαγορεύεται να μην βρεις τη δύναμη να ξανά σταθείς στα πόδια σου.” Εγώ αυτό ξέρω! Κι εγώ μπορεί να υπάρχουν μέρες που λυγίζω αλλά βρίσκω τη δύναμη (μόνη μου, ολομόναχη! και το τονίζω αυτό) να ξανά σταθώ στα πόδια μου. Στα λόγια όλοι εσείς που μας νοιάζεστε καλοί είσαστε, στην πράξη κάπου χάνεστε στο δρόμο. 

Δεν κρατάω καμία κακία, ούτε φυσικά το έχω πάρει το θέμα εγωιστικά ή πεισματικά. Καμιά σχέση!  Αλλά πως να το κάνουμε; Η προσβολή είναι προσβολή! Και ακόμα χειρότερα: Τα λόγια είναι λόγια που δε παίρνονται πίσω και δεν ξεχνιούνται! Και επίσης πως να το κάνουμε; Είμαστε κι εμείς που έχουμε λίγη έως πολύ αξιοπρέπεια. Αυτή μας έχει απομείνει, να μην την προστατεύσουμε; 

Επίσης, πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής, ότι τελικά η τόση καλοσύνη και προθυμία και ευγένεια και… στο τέλος σου κάνει ζημιά.

Μπορεί ακόμα να είμαι έτσι κι έτσι, (θα βρω ξανά τον εαυτό μου!) όμως χαμογελάω με δυσκολία μεν αλλά χαμογελάω σαν τον κλόουν. (ειδικότης μου!) Και αν κάποιος ενοχλείται και με αυτό, με αυτή την συμπεριφορά, λυπάμαι αλλά μην ξεχνάμε ότι …έχω θέματα.  Ε, τουλάχιστον χαμογελάω και προσπαθώ να μην είμαι βάρος βλέποντας με “μες την μαυρίλα”. Εξάλλου, στα δύσκολα όλοι απομακρύνονται! (αυτό είναι δεδομένο!)  Και αν δεν με αντέχεται, η έξοδος είναι από εκεί, η πόρτα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Αλλά να θυμάστε, πως σε τέτοιες στιγμές, κάποια στιγμή όλοι βρισκόμαστε………………………………… 

Τα συμπεράσματα δικά σας!     

Θα επιστρέψω πιο ανεβασμένη! I promise!

      

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved