🍿Movie in Cinema Κριτική! – Godzilla (2014)

Το περασμένο Σάββατο το menu είχε cinema. Ναιαιαιαι!!! Επέλεξα να δω την καινούργια ταινία “Godzilla”. Ok, νομίζω πως οι λάτρεις ταινιών με τέρατα και καταστροφές κλπ. σίγουρα θα γνωρίζεται ποιός είναι ο “Godzilla”. Ίσως να έχετε δει και την τελευταία ομώνυμη ταινία του 1998 του αγαπημένου  σκηνοθέτη “καταστροφικών ταινιών” Roland Emmerich. Ίσως πάλι κάπου, κάποτε, τυχαία να έχετε διαβάσει για τον Ιαπωνικό μύθο του Godzilla που υπάρχει εδώ και 60 χρόνια;! 

Εγώ ως λάτρεις των ταινιών καταστροφών (φυσικά μόνο στον Κινηματογράφο και αυτό το λέω γιατί “μου την λένε” όταν δεν χάνω καμία τέτοιου είδους ταινία. ΕΔΩ σ’ αυτό το post έχω ήδη πει γιατί γουστάρω αυτού του είδους ταινίες, να μην τα ξανά πω!) δεν θα μπορούσα να μην πάω να τη δω. Pop Corn, Αναψυκτικό και …Καλή διασκέδαση!

*Λίγα λόγια για το story της ταινίας!

Μια επική αναγέννηση! Ο Godzilla, το πασίγνωστο τέρας που έγινε κινηματογραφική αναφορά τόσο για την μυθική παρουσία του όσο και για το συμβολισμό της καταστροφικής πλευράς της ανθρωπότητας, επανέρχεται σε μια εντυπωσιακή τρισδιάστατη εκδοχή σε σκηνοθεσία Γκάρεθ Έντουαρντς και παραγωγή Warner Bros. και Legendary Pictures. 

Η ταινία “GODZILLA” δεν είναι μια απλή ταινία καταστροφής: εστιάζεται στις ανθρώπινες σχέσεις και συγκεκριμένα στο θάρρος και τη συμφιλίωση, καθώς η ανθρωπότητα βρίσκεται ανυπεράσπιστη απέναντι στην οργή της φύσης. Η επιλογή των χαρακτήρων, αλλά και του καστ, στόχο είχε να δώσει μια πιο ανθρώπινη διάσταση σε μια ταινία καταστροφής (διάρκειας 123΄), τρομακτική πέρα από κάθε φαντασία.

Την ταινία πλαισιώνει ένα πλούσιο και αναγνωρισμένο καστ που περιλαμβάνει τους Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον (“Kick-Ass”), τον υποψήφιο για Όσκαρ Κεν Γουατανάμπι (“Ο Τελευταίος Σαμουράι”, “Inception”), την Ελίζαμπεθ Όλσεν (“Martha Marcy May Marlene”), τη βραβευμένη με Όσκαρ Ζιλιέτ Μπινός (“O Άγγλος Ασθενής”, “Cosmopolis”), την υποψήφια για Όσκαρ Σάλι Χόκινς (“Θλιμμένη Jasmine”), και τον βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα Μπράιαν Κράνστον (“Επιχείρηση: Argo”, “Breaking Bad”). Πηγή: www.villagecinemas.gr

♦ ♦ ♦ 

*Το trailer της ταινίας:

*Η άποψή μου:

Μια νέα Κινηματογραφική ταινία με θέμα το πασίγνωστο τέρας σαύρα(;) που παίζει να είναι το μοναδικό κινηματογραφικό τέρας που όχι απλά δεν μισούμε αλλά συμπαθούμε. Μετά την πρώτη Αμερικάνικη ταινία το 1998 του Roland Emmerich, με πρωταγωνιστές τους Matthew Broderick και Jean Reno, έχουμε μια νέα ταινία-επανεκκίνηση (reboot) από τον σκηνοθέτη Gareth Edwards που φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια ακόμη δυνατή ταινία καταστροφής κι έναν Godzilla πιο εντυπωσιακό και πιο τρομακτικό από ποτέ. Αν τα κατάφερε; Σ’ αυτά τα δυο, Φυσικά και τα κατάφερε! Όντως, η ταινία παίρνει άριστα στο θέαμα καταστροφής, στα εφέ-γραφικά που είναι πραγματικά εντυπωσιακά (ένα παραπάνω +στις σκηνές όπου μετά το πυρηνικό δυστύχημα στον σταθμό Φουκουσίμα ολόκληρη η πόλη μοιάζει “νεκρή” και ανατριχιάζεις από τις εικόνες), στην σκοτεινή φωτογραφία, στην υποβλητική ατμόσφαιρα, στους ήχους που κάνει ο Godzilla… Αναμφισβήτητα πιο εντυπωσιακός, πιο τρομακτικός, πιο επιβλητικός αλλά και πιο συμπαθής από ποτέ είναι και ο Βασιλιάς των τεράτων, Godzilla. Εντυπωσιακό είναι και το γεγονός ότι η ταινία είναι πιο σοβαρή, πιο ανθρώπινη από την πρώτη του 1998,  προσπαθεί να περάσει κάποια μηνύματα και μάλιστα επίκαιρα περί καταστροφής της φύσης και της ανθρώπινης επιβίωσης. 

Μέχρι εδώ καλά! Όμως, έχουμε ένα σχεδόν ανύπαρκτο σενάριο, που σε πηγαίνει από ‘δω κι εκεί, άσχετες σκηνές και διαλόγους περιττούς, χαρακτήρες που δεν έχουν να πουν και πολλά με την παρουσία τους και την ερμηνεία τους. Εξαίρεση ο συμπαθέστατος και πολύ ωραίος Ken Watanabe αλλά και ο εξαιρετικός Bryan Cranston που ερμηνευτικά ξεχώρισε από την αρχή και κακώς που δεν έπαιξε στην ταινία μέχρι το τέλος, γιατί πολύ απλά θα αποχτούσε άλλο ενδιαφέρον ως προς την πλευρά των χαρακτήρων. Ο Aaron Taylor-Johnson (δείτε φωτογραφικό υλικό), συμπαθητικός με ωραία φάτσα αλλά σε αυτή την ταινία απλά τον βρήκα πολύ “γλυκός-ήσυχος-διακριτικός” για μια τέτοιου είδους ταινία. 

Έχουμε να πρωταγωνιστούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε δυο τέρατα τύπου alien(;) που τρέφονται με ενέργεια, στην αρχή ένα αρσενικό, μετά στην πορεία εμφανίστηκε άλλο ένα θηλυκό, που σκορπάν τον τρόμο και τα βάζουν ακόμα και με τον Godzilla σε μια μάχη, αν όχι για γερά νεύρα σίγουρα όμως για να ξεστομίσεις κάποια στιγμή “Έλεος με δαύτα! Φτάνει!” Ο Godzilla εμφανίζεται στην ταινία μετά από πολύ ώρα… εντυπωσιάζεσαι από την παρουσία του, από τον ήχο που βγάζει, από την “οργή και θυμό” όταν τα παίρνει στο κρανίο πετώντας από το στόμα του κάτι σαν φωτιά αλλά σε μπλε χρώμα, προς τα τέρατα που έχεις βαρεθεί να βλέπεις από την αρχή της ταινίας και που φυσικά το απολαμβάνεις ότι επιτέλους κάποιος εξοντώνει αυτά τα τέρατα, που πραγματικά εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί έπρεπε να υπάρχουν στην ταινία. Ποιός ο λόγος; Μήπως για να δούμε, ότι το “Τέρας νικάει τέρατα” και ότι ο Godzilla είναι κάτι παραπάνω από …ένα τέρας; Δεν ξέρω! 

Αυτό που ξέρω είναι ότι η τελευταία σκηνή με την αναμενόμενη(;) “φυγή” του Godzilla ήταν εντυπωσιακή και ικανοποιητική στα μάτια του θεατή, αφού με το που πέσανε οι τίτλοι τέλους, όλη η αίθουσα χειροκρότησε και ακούστηκε η ατάκα “Μπράβο στον αγαπημένο μας Godzilla!”. Εγώ βέβαια απόρησα με το χειροκρότημα αλλά βγαίνοντας από την αίθουσα κατάλαβα ότι η ταινία απλά άρεσε στους περισσότερους. 

Αν άρεσε και σε μένα; Την βρήκα αρκετά καλή αλλά βαρέθηκα να βλέπω τόση ώρα ή για την ακρίβεια σχεδόν σε όλη την ταινία περισσότερο αυτά τα δυο τέρατα και λιγότερο τον Godzilla. Πήγα να δω μια ταινία με πρωταγωνιστή τον ίδιο (σύμφωνα και με τον τίτλο) κι όχι άλλα –άσχετα- τέρατα. Αλλά παραδέχομαι πως στις σκηνές που εμφανιζότανε ο Godzilla ήταν σίγουρα απολαυστικές. Επίσης, προσωπικά θεωρώ πως μπορεί να είναι μια monster movie αλλά μην ξεχνάμε πως οι ανθρώπινοι χαρακτήρες κάνουν τη διαφορά και σίγουρα δίνουν έναν επιπλέον λόγο ύπαρξης σε μια τέτοιου είδους ταινίας μεταξύ τεράτων-ανθρώπων-φύση. Τολμώ να πω πως η ομώνυμη ταινία του 1998, παραμένει στην μνήμη μου ως μια ταινία που μου άρεσε πολύ, αν και πολλοί την θεωρούν μέχρι και σήμερα άνοστη; μέτρια; Επίσης, είχα λατρέψει και το δυναμικό soundtruck/τραγούδι της τότε ταινίας. Πιστεύω θα δούμε στο μέλλον και επόμενες ταινίες, κάτι σαν συνέχεια. Σίγουρα δεν βαρέθηκα τις 2 ώρες ούτε λυπήθηκα τα 7€ που έδωσα. Ευτυχώς δεν την προτίμησα σε 3D (αν και δεν έχει τύχει να δω κάποια ταινία στο cinema  σε 3D, μιας κι εγώ προσωπικά δεν καταλαβαίνω τη διαφορά). Ήταν 2 ώρες διασκέδασης και χαλάρωσης! Γι’ αυτό άλλωστε, δεν είναι το cinema;  

Αυτή ήταν η προσωπική μου άποψη για την εν λόγω ταινία.

Αν την έχετε δει περιμένω να μου γράψετε τις δικές σας εντυπώσεις.


EXTRA

*Τις επόμενες μέρες έρχεται post με τις τελευταίες ταινίες που έχω δει. Και είναι ταινίες διαφορετικών ειδών! Για όσους αγαπάνε το cinema και τις ταινίες. Stay Tuned!

♦ ♦ ♦

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.

*Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!

 

► Project #1: Η λίστα με τις επερχόμενες Κινηματογραφικές Ταινίες που θέλω πολύ να δω το 2013-2014! (+update)

► ΕΔΩ διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie of Sunday!”

► ΕΔΩ διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie in Cinema Κριτική!”

  

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved