Σκέφτομαι και Γράφω #16 – Όταν μια σχέση δεν τραβάει... Γεια σου λοιπόν!

  Είναι μέρες που τα δυσάρεστα σε επισκέπτονται όλα μαζί. Και να ήταν μόνο τα δυσάρεστα; Μαζί με “δαύτα” έρχονται και αλήθειες που τις γνωρίζεις, τις ξέρεις καλά. Αλήθειες που θα πρέπει να τις αντιμετωπίσεις με σθένος. Και το χειρότερο; Θα πρέπει γνωρίζοντας τες να βάλεις στην άκρη το συναίσθημα και να σκεφτείς λογικά, που αυτομάτως σημαίνει ότι πρέπει να πάρεις κάποιες σοβαρές αποφάσεις για τη Ζωή σου, για την ευτυχία σου, για την ψυχική σου γαλήνη… όχι μόνο για σένα αλλά και τον άνθρωπο που αφορούν, άρα που σίγουρα αγαπάς.

  Αν πρέπει λοιπόν να πάρεις σημαντικές αποφάσεις που ΔΕΝ αφορούν μόνο τη δική σου Ζωή, τότε δεν χρειάζεται να καθίσεις να σκεφτείς για το τι πρέπει να κάνεις, γιατί απλά η λογική σου δίνει αυτομάτως τις απαντήσεις που μάλιστα είναι τόσες ξεκάθαρες. 

  Από την μία δίνεις -στον εαυτό σου- μια παράταση συγκεκριμένου χρόνου, για να δεις μέχρι σε ποιο σημείο θα φτάσει η κατάσταση, τι κινήσεις θα κάνει ο άλλος για σένα, πότε θα στερέψει και η τελευταία σταγόνα υπομονής… μέχρι να έρθει η ώρα που θα πρέπει να καταλήξεις αν αξίζει ο κόπος τελικά να προσπαθήσεις κι άλλο ή τελικά να δώσεις ένα τέλος, ένα τέλος οριστικό.

  Βέβαια, και τα δυο πονάνε! Να αφήσεις ό,τι αγαπάς δεν είναι καθόλου εύκολο. Όμως, το “μονόπλευρα” ποιός το αντέχει; Όταν τα ‘συναισθήματα’ δεν είναι πλέον αμοιβαία, τότε η Ζωή σου είναι χτισμένη στα ερείπια. Ποιος το θέλει αυτό; Ποιος προτιμάει τη δυστυχία; Δυο δρόμοι χωριστοί, ίσως το “μακριά κι αγαπημένοι” να είναι προτιμότερο, μπας και έτσι κρατηθεί τουλάχιστον η Αγάπη ζωντανή.

  Από την άλλη, λες “Θα περιμένω, να δω πως θα τα φέρει ο χρόνος! Να δω, όταν τελειώσουν οι συγκυρίες, αν θα τελειώσουν και οι επαφές. Αν θα μείνω κοντά ή αν θα απομακρυνθώ.” Ξέρεις πως δεν είναι μόνο στο χέρι σου να κρατήσεις τη φλόγα αναμμένη, γιατί απλά χρειάζονται “δυο” και αμοιβαία αισθήματα για να αντέξεις, να κρατηθείς, να προσπαθήσεις, να παλέψεις …και για τους δυο.

   Όταν όλα μοιάζουν πως γκρεμίζονται, χρειάζεσαι κάποιον να σου κρατήσει το χέρι, να σου χαμογελάσει, να σε πάρει μια αγκαλιά και να σου πει πως “Όλα θα πάνε καλά!”. Δεν χρειάζεσαι έναν τοίχο μπροστά σου αλλά μια γέφυρα επικοινωνίας. Δεν χρειάζεσαι κάποιον απλά να υπάρχει σαν βιτρίνα αλλά χρειάζεσαι κάποιον που θα είναι εκεί, σώμα και ψυχή, με αγάπη και συναισθήματα για να συμπληρώνει ο ένας τα κομμάτια του άλλου.

  Όταν όμως φτάνει εκείνη η μέρα που λες “Προσπάθησα αλλά οι προσπάθειες μου έπεσαν στο κενό. Καλύτερα να φύγω, να δώσω ένα τέλος οριστικό για το καλό μου, για το καλό του/της, για το καλό της αγάπης.” τότε φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Όχι σαν κλέφτης/α, ούτε σιωπηλά, ούτε χωρίς εξηγήσεις…. φεύγεις τίμια, όπως τίμια φέρθηκες σε όλη τη διαδρομή. 

  Με τον καιρό θα συνηθίσεις την απουσία, την μοναξιά, το άδειο σπίτι, το τηλέφωνο που δεν θα χτυπάει πλέον, τα μηνύματα αγάπης που δεν θα λαμβάνεις, το “Σ’ αγαπάω”, το “Μου λείπεις”… που δεν θα τα ακούς από τα αγαπημένα χείλη που λάτρεψες. Με τον καιρό, ο πόνος, η θλίψη, το παράπονο, τα “γιατί”… θα σταματήσουν να σε βασανίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλα θα έχουν γίνει παρελθόν, όχι ξεχασμένο, απλώς κλειδωμένο και καλά κρυμμένο σε ένα συρτάρι του μυαλού σου, της καρδιάς σου, της ψυχής σου.

  Θα βρεθείς πάλι στην αρχή αλλά αυτή η αρχή θα είναι το Α και το Ω για μια ευτυχία που σου αξίζει. Εσύ θα συνεχίσεις τη Ζωή σου περιμένοντας τα καινούργια, τα ωραιότερα, τα αληθινά, τα ολοκληρωμένα… όλα όσα σου αξίζουν, δηλαδή τα εντελώς αντίθετα από αυτά που είχες πριν και ένιωθες μισός άνθρωπος.  \

 

📌 Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε πρώτη φορά στις 21/06/2014

 

Δημήτρης Μπάσης – Γεια σου λοιπόν

Στίχοι: Χάρης Ρώμας

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

(2005)

Μη με κοιτάζεις
πες μου μόνο ένα αντίο
κι ας κομματιάζεται απόψε η καρδιά μου
ποτέ ξανά δε θα βρεθούμε εμείς οι δύο
σε πέντε βήματα δε θα `σαι πια δικιά μου

♬ Γεια σου λοιπόν
σαν κλείσει η πόρτα θα `χεις γίνει παρελθόν
τ’ όνομά σου δυνατά δε θα φωνάξω
θα πέσω μόνο στο κρεβάτι και θα κλάψω
Γεια σου λοιπόν
σαν κλείσει η πόρτα θα `χεις γίνει παρελθόν
θα μείνω αμίλητος μα ολόκληρος θα καίω
και τ’ άρωμά σου στον αέρα θ’ αναπνέω
Γεια σου λοιπόν ♬

Μη με κοιτάζεις
πώς θα βρω εγώ τη λύση
ό,τι περάσαμε τα σβήνει αυτό το βράδυ
είναι πικρό να βλέπεις να ‘ρχεται η δύση
και να φοβάσαι πως θα ‘ρθει και το σκοτάδι

♬ Γεια σου λοιπόν
σαν κλείσει η πόρτα θα `χεις γίνει παρελθόν
τ’ όνομά σου δυνατά δε θα φωνάξω
θα πέσω μόνο στο κρεβάτι και θα κλάψω
Γεια σου λοιπόν
σαν κλείσει η πόρτα θα `χεις γίνει παρελθόν
θα μείνω αμίλητος μα ολόκληρος θα καίω
και τ’ άρωμά σου στον αέρα θ’ αναπνέω
Γεια σου λοιπόν ♬

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ! (αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

 

►Διαβάστε τις προηγούμενες αναρτήσεις της στήλης "Σκέφτομαι και Γράφω #"
►Διαβάστε περισσότερα άρθρα στην Ετικέτα "Ανθρώπινες Σχέσεις"

*Η παρούσα ανάρτηση, όπως και ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του blog/site αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία των ιστολογίων (blogs) ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ & Παρατηρώ, Φωτογραφίζω και Συλλέγω Στιγμές by mariaparask29_photography
Συνεπώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αντιγραφή ή τροποποίηση, αναδημοσίευση, αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς τη συγκατάθεσή και έγκρισή μου. Αν ενδιαφέρεστε για αναδημοσίευση επικοινωνήστε πρώτα μαζί μου. 

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
Όλα είναι επίσημα αποθηκευμένα!
Πες ΟΧΙ στην λογοκλοπή! Copyright ©2010-2014
by *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*