⏳ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ #31: ...Πισωγύρισμα!

Τελικά πρέπει να είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Όσες καταστάσεις βιώνω στην καθημερινότητά μου και κυρίως μιλάω για τις αρνητικές καταστάσεις, μου επιβεβαιώνει καθημερινά πως τα παθήματα, είναι τεράστια μαθήματα που αυτό αυτομάτως σημαίνει, εγώ η Μαρία γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. 

Είναι ναι μεν δύσκολο αλλά τόσο γαλήνιο να νιώθεις αλλά και να γίνεσαι κάθε μέρα όλο και καλύτερος, ανώτερος, με αξιοπρέπεια, με τιμιότητα, με αλήθεια άνθρωπος… και κυρίως να είσαι Άνθρωπος και όχι ανθρωπάκι. Και μόνο για όλα αυτά, νιώθω γαλήνια και ελεύθερη τη ψυχή μου.

Ας πάμε ένα μήνα πίσω, ΕΔΩ και ΕΔΩ. 

Πίστευα πως ένας κύκλος έκλεισε, οι τίτλοι τέλους έπεσαν… όποιο κι αν ήταν το φινάλε. Είπα “Άντε βρε ζωή, πάω για άλλα, για τα καλύτερα…”. Στενοχωρήθηκα, έκλαψα.. όχι γιατί συνέβη αλλά για την αδικία που πήρα. Αλλά όλο αυτό κράτησε για 2-3 ημέρες το πολύ. Στάθηκα ξανά στα πόδια μου, βρήκα ξανά το χαμόγελό μου, πήρα τα πάνω μου και είπα συνεχίζω να παλεύω μόνη μου, όπως μια Ζωή κάνω και τα καλύτερα θα έρθουν, γιατί ο Θεός ποτέ δεν με εγκατέλειψε. 

Ως εδώ όλα καλά! 

Και ξάφνου, πρέπει/έχω την επιλογή να κάνω πισωγύρισμα. Πισωγύρισμα από κάπου που έφυγα παίρνοντας κουβέντες/προσβολές βαριές και αδικία full. Και η αδικία στο να τα ρίχνει ΟΛΑ μα ΟΛΑ ο άλλος πάνω σου για να καλύψει τα δικά του σφάλματα και αδικαιολόγητες συμπεριφορές, είναι ίσως η χειρότερη αδικία. Αντέχεται; Μπορεί όχι, μπορεί και ναι! Εγώ σαν Μαρία, λυπάμαι αλλά δεν την αντέχω! 

Και βρίσκομαι ‘γύρω από ένα τραπέζι’ να συζητάω για “παλιά ξινά σταφύλια”. Ok! σκέφτηκα ας καθίσω να ακούσω τι έχει ο άλλος να μου πει, αφού καλέστηκα. Φυσικά και εξ’ αρχής ήξερα ακριβώς τι θα ειπωθεί. Αυτό που δεν φαντάστηκα, δεν μου πέρασε καν απ’ το μυαλό είναι ότι θα ζήσω μια υπερβολική, ακραία έως μελό κατάσταση, λες και παίζω σε κάποια ελληνική ταινία με πρωταγωνιστή τον Νίκο Ξανθόπουλο και την Άντζελα Ζήλεια (μα πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι ταινίες!) με διαλόγους πονεμένους και με δάκρυα. Εγώ που σκέφτομαι και γενικά οι σκέψεις μου τρέχουν με “ταχύτητα φωτός”, δεν φαντάστηκα πως θα το ζήσω αυτό και το χειρότερο θα έρθω ας πούμε σε μια δύσκολη θέση.  

Οκ! μπορώ να κατανοήσω πολλά προβλήματα, τον πόνο, το ότι κάποιος έχει οικογένεια, τα χρέη, τα νεύρα, τις κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές, τα κάποια βαριά (άντε και λάθος) λόγια (μόνο προσβολές να μην είναι, γιατί στην προσβολή είμαι απόλυτη), μπορώ να δεχτώ ότι ο άλλος είναι περίεργος, εγωιστής, χαζός, το ότι δεν σκέφτεται, ότι δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό του……………. Ναι, μπορώ να κατανοήσω πάρα πολλά πράγματα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ένας άνθρωπος που έχει περάσει δυσκολίες, γολγοθάδες, πόνο και ίσως παρόμοιες καταστάσεις, μόνο αυτός μπορεί να νιώσει και να κατανοήσει ακριβώς έναν άλλον τέτοιον άνθρωπο.

Τι γίνεται όμως όταν σου ζητάει ο άλλος να κατανοήσεις την κατάστασή του αλλά αυτός “ο άλλος”, δεν σου δίνει κάποιο δείγμα ότι μπορεί να κατανοήσει (έστω μια σταγόνα κατανόηση) κι εκείνος τη δική σου κατάσταση; Τι γίνεται όταν εσύ παραδέχεσαι τα λάθη σου, ζητάς συγνώμη αν κάπου έχεις κάνει λάθος αλλά δεν λαμβάνεις κι εσύ καμιά συγνώμη, έστω ένας έχεις πολλά δίκια; Τι γίνεται όταν ξεφεύγει η ειλικρινείς συζήτηση και καταλήγει να νιώθεις ότι ο άλλος θέλει να σε γεμίσει, με τύψεις; Ως ένα σημείο, κατανοείς την πρόσκληση για συζήτηση, αλλά από ένα σημείο και μετά, όταν η συζήτηση καταλήγει να είναι πέρα από αυτά που σε αφορούν, τότε νιώθεις πως κάπου το παιχνίδι χάνεται.  

Και αρχίζει λοιπόν, “ο άλλος” να σου περιγράφει, να σου αναλύει, να σου λέει για τη Ζωή του, τι έχει τραβήξει, τι περνάει… και κάθε τρεις και λίγο να σου τονίζει “Πρόσεξε, δεν σου τα λέω όλα αυτά για να δικαιολογήσω “τον άλλον!”. Ακούς με προσοχή, δεν διακόπτεις, όταν σε ρωτάει κάτι, απαντάς με ειλικρίνεια, όπως εξαρχής σου ζήτησε ο άλλος. Όμως, κάποια στιγμή, έρχεσαι σε δύσκολη θέση, δεν αντέχεις να ακούσεις κι άλλα πράγματα που στο φινάλε δεν σε αφορούν, δεν θέλεις να γνωρίζεις γιατί πολύ απλά δεν τους ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους, ούτε θα έχεις να μοιράσεις ή να χωρίσεις μαζί τους και κυρίως όταν εσύ καθόλα τη διάρκεια της συνεργασίας, φέρθηκες εντάξει και τίμια αλλά δυστυχώς δεν εκτιμήθηκες στα πλαίσια της λογικής;

Αν ήταν άνθρωποι που θέλησαν να μάθουν εξαρχής για το “Ποια είναι η Μαρία”, τι έχει περάσει και τι περνάει κι εκείνη (εντάξει δεν θα ζυγίσουμε και τον πόνο μας και όποιος έχει πονέσει πιο πολύ αυτός και κερδίζει και βραβεύεται!) ή πολύ απλά να μην δεχόμουν  στο τέλος πολλές –αδικαιολόγητες- συμπεριφορές και λόγια άκυρα/προσβολές, τότε ναι, θα μπορούσα να είμαι πολύ καλύτερος άνθρωπος και να ξεχνούσα, που λέει ο λόγος. Αλλά δεν είμαι Θεός, είμαι ένας απλός Άνθρωπος. Τα λόγια, (και ειδικά όταν λέγονται πάνω στα νεύρα, τότε ακούγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες, νόμος είναι αυτός!), δεν παίρνονται πίσω και είμαι απόλυτη σε αυτό. Και το είπα, γιατί είπαμε θα μιλήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια. Δόξα τω Θεό, με την ειλικρίνεια έχω τέλεια σχέση, κι ας μου λένε οι γύρω μου, ότι μόνο κακό μου κάνει! Εξάλλου, ανοίγω την καρδιά μου, μόνο σε όσους έχουν κερδίσουν λίγη από την εμπιστοσύνη μου και φυσικά τον σεβασμό μου. Όταν ο άλλος τα έχει χάσει αυτά τα δυο, συγνώμη τι περιμένει από εμένα; Να πω “Περασμένα-ξεχασμένα”; Θα σε εμπιστευτώ ξανά; Αν το κάνω αυτό, τότε είμαι άξια της μοίρας μου!   

Από όλη αυτή την “ειλικρινή” συζήτηση λοιπόν, κατάλαβα πολλά! 

Τελικά όσο και να λέω κι εγώ αλλά και όσοι με γνωρίζουν ότι είμαι “υπερβολική” και κάπως “μελό”, μια “drama queen” (συγνώμη αλλά παθιασμένος άνθρωπος είμαι και όλα τα συναισθήματα τα βιώνω έντονα, τι να κάνω; Έχω μια καρδιά και μια ψυχή που σίγουρα δεν είναι …νεκρά!) επιβεβαιώθηκα ότι υπάρχουν και χειρότεροι από εμένα. Όσο και να μου αρέσουν οι ελληνικές ταινίες, τύπου Ξανθόπουλου, ή ταινίες μελόδραμα ή ακόμα κι αν κλαίω σε κάποια τραγούδια ή ακόμα κι αν πέφτω στα πατώματα μετά από έναν χωρισμό (όλα αυτά τα περνάω μόνη μου, χωρίς να με βλέπει κανείς, οπότε και δεν ενοχλώ κανέναν!) τελικά στην πραγματικότητα, στην πραγματική Ζωή, δεν το αντέχω αυτό το μελόδραμα και δε από ανθρώπους που …ε! δεν μπορώ να πω ότι μου φέρθηκαν και εντάξει! 

Λυπάμαι! Αλλά όσο μεγαλώνω και ωριμάζω και τα παθήματα γίνονται μαθήματα και εγώ –δόξα τω Θεό- κάθε μέρα γίνομαι καλύτερος Άνθρωπος (δεν το λέω εγώ αλλά μιλάνε οι ίδιες οι πράξεις μου!) και προσπαθώ να επιβιώσω αλλά χωρίς να πατάω επί πτωμάτων (γιατί όπως λέει κι ένας αγαπημένος μου Φίλος: “Πλέον, είναι θέμα επιβίωσης και ειδικά στο θέμα δουλειά”) λυπάμαι, δεν έχω πλέον το σθένος ούτε την ανεξάντλητη υπομονή να κατανοήσω 100% κάποιον και να ανεχτώ τα όποια πυρά για μερικά ψίχουλα € και χάνοντας την αξιοπρέπεια μου και την ψυχική μου γαλήνη.

Μόνο για όσους το αξίζουν και αγαπώ και έχουν αποδείξει ότι νοιάζονται “για εμένα και όχι για το συμφέρον” μπορώ να αντέξω τα πάντα. Οι υπόλοιποι, λαμόγια, υποκριτές, ανθρωπάκια… ο Θεός μαζί τους!

Που θέλω να καταλήξω; 

Στο πισωγύρισμα που ίσως πρώτη φορά κάνω στη Ζωή μου και δε σε θέμα δουλειά. Και εξηγήθηκα με απόλυτη ειλικρίνεια. Για να μην έρθουν “αύριο” και με προσάπτουν –πάλι- κατηγορίες ότι εγώ είμαι η άδικη και αυτοί οι σωστοί. Που είμαι σίγουρη θα συμβεί! Έχω επίγνωση των πραγμάτων, του χώρου, των ανθρώπων που καλώς ή κακώς θα συναναστρέφομαι και της απόφασής μου να ξαναγυρίσω σε μια δουλειά που πλέον, ΔΕΝ αγαπώ, ΔΕΝ γουστάρω, πέρα από ένα μικρό μεροκάματο που θα μου προσφέρει ΔΕΝ έχει να μου προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ καλό και τίποτα παραπάνω. Ούτε προοπτική, ούτε πραγματική καλή κουβέντα και δε ένα “Μπράβο, Ευχαριστώ”, ούτε φυσικά και θα προκόψω. Για το μόνο σίγουρο που θα μου προσφέρει, εκτός από μερικά ψίχουλα € (ας όψεται η οικονομική ανάγκη αλλά και του να μην είμαι βάρος) είναι ότι θα με κάνει σίγουρα καλύτερο Άνθρωπο και θα μαζέψω κι άλλες εμπειρίες και θα εμπλουτιστεί και το βιογραφικό μου! Είδατε, πόσα θετικά; 

Όταν μέσα στην “λαμογιά” ξεχωρίζεις, βλέπεις, ακούς, μαθαίνεις… τότε προστατεύεις τον εαυτό σου και στο να μην γίνεις ένα “φθηνό ανθρωπάκι”. Γιατί, πολλά θα ακούσεις, σχεδόν ή και όλα δεν θα έχουν βάση αλήθειας, πολλά θα δεις που δεν θα είναι της ποιότητάς σου και του επιπέδου σου και κυρίως πολλά θα νιώσεις που όμως θα σωθείς και θα τη βγάλεις καθαρή αν απλώς “Δεν ασχοληθείς!”  

Ακριβώς αυτό! “Δεν θα ασχοληθώ” όπως ποτέ δεν ασχολήθηκα! Άλλοι τρωγόντουσαν με τα ρούχα τους. Εξάλλου, εγώ ξέρω πολύ καλά ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ! Αν ο άλλος δεν μπορεί να με φτάσει, δικό του πρόβλημα, δικό του θέμα! Η σιωπή μου προς απάντησή τους! Τα μηδενικά δεν θα τα κάνω νούμερα!

Το ότι δικαιώθηκα στα μάτια μου -αλλά και στα μάτια κάποιων άλλων- για εμένα είναι η καλύτερη ανταμοιβή.

Ναι, λοιπόν, πισωγύρισμα! Πισωγύρισμα χωρίς να ξανά μπω στο τρυπάκι-παγίδα που θα επιδιώξεις ο οποιοσδήποτε να με ρίξει! Και το υποσχέθηκα στον εαυτό μου!  Εγώ προσωπικά παίρνω το 50% της ευθύνης της επιλογής μου και το άλλο 50% ας το πάρουν “οι άλλοι” που θέλανε διακαώς να ξανά συνεργαστούμε. Το σίγουρο είναι, για το συμφέρον τους. Κι εγώ πλέον μόνο για το συμφέρον μου, για τα λεφτά και μόνο! Εξάλλου, το γυαλί είναι ραγισμένο, μην νομίζουμε πως θα το φτιάξουμε όπως ήταν στην αρχή. Από τα τόσα υπερβολικά καλά λόγια (Θεά με έκαναν, χαχα!!!) που άκουσα (που μπορεί και να τα εννοούν), κρατάω… σχεδόν τίποτα! Από λόγια μπούχτισα, οι πράξεις ας μιλήσουν.. πάλι! 

Εξάλλου, δεν επαναπαύομαι! Ειδικά η δουλειά, σήμερα είσαι σ’ αυτή, αύριο σε μια άλλη! Τίποτα δεν είναι δεδομένο και σίγουρο! Βρίσκοντας το χίλιες φορές καλύτερο… η πόρτα είναι ανοιχτή! Το συμφωνήσαμε και αυτό! Εξηγήθηκα και …έχω καθαρή την συνείδησή μου! Και γι’ αυτό τα γράφω όλα αυτά! Για να μην ξεχνάω ποια είμαι! Για να έχω “αποδείξεις”, αφού τα λόγια παίρνονται πίσω αλλά τα γραπτά μένουν! 

Υ.Γ. Να μην ξεχνάω: "Να χαμογελάω & να είμαι ΠΑΝΤΑ & ΠΑΝΤΟΥ ο εαυτός μου!"

► Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα post της στήλης “Συλλέγω Στιγμές#”!

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved