❤A Fairy Story #1: Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ...

29/07/2014 ©by Me

 

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014, βόλτα στη θάλασσα για μπάνιο, καφεδάκι και χαλάρωση, παρέα με τη Φίλη μου την Έφη. Για αλλού κανονίσαμε και αλλού καταλήξαμε. Τα σημάδια, η διαίσθηση, μάλλον ολόκληρο το σύμπαν αυτή την ημέρα αποφάσισε να συνωμοτήσει για την Ευτυχία μου; 

Εξαρχής, ήταν κανονισμένο ότι αυτή η μέρα θα είναι μέρα χαλάρωσης και ξεκούρασης για τις δυο μας. Τελικά ήταν μια μέρα γεμάτη εκπλήξεις και με μια αναπάντεχη γνωριμία που θα είχε στόχο εμένα την ίδια.

Για αρχή, μια πρώτη βουτιά στην Βάρκιζα, που μας την πρότεινε μια καλή Κυρία μέσα στο Λεωφορείο. (να ‘ναι καλά που βρέθηκε στο δρόμο μας!) Στη συνέχεια, δίπλα στο Cafe Restaurant Λατίνι  για ένα καφεδάκι, ίσως και φαγητό. Καθίσαμε, παραγγείλαμε καφέδες, (προς το μεσημεράκι φαγητό) βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, μιλήσαμε για τα πάντα, με πολλά γέλια… απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι και την μυρωδιά της θάλασσας. Αραχτές και λάιτ κανονικά! 

5 και μισή το απόγευμα και στην “παρέα” μας μπαίνει ένας άντρας. Ένας άντρας που καθότανε ακριβώς στο διπλανό τραπέζι, λίγη ωρίτσα μετά αφού είχαμε ήδη κάτσει εμείς. Ένας πολύ ωραίος άντρας, ξανθός, γύρω στα 34+ (δεν τα πάω καλά και με τις ηλικίες) με βερμούδα, σκούρα μπλε μπλούζα, σαγιονάρες, με γυαλιά ηλίου, να κάθεται μόνος, να πίνει φραπέ, και να είναι σοβαρά προσηλωμένος στο iPad του. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή μου έκανε εντύπωση για τον εξής λόγο:

-Ένας άντρας, τόσες ώρες να κάθεται μόνος στην καφετέρια και να ασχολείται με το iPad του και μάλιστα να είναι πολύ σοβαρός, σε σημείο να αναρωτιέμαι αν κουνάει που και που κανένα βλέφαρο. 

Η απάντηση ήρθε όταν η Φίλη μου, πετάχτηκε μέχρι την τουαλέτα και έμεινα εγώ να είμαι χαλαρή και να κοιτάζω τη θάλασσα. Ώσπου μετά από λίγα δευτερόλεπτα ακούω μια φωνή να λέει το όνομά μου “Μαρία…”, γυρίζω και βλέπω τον ξανθό άντρα να μου λέει: –“Μαρία, συγνώμη κι όλας που παίρνω το θάρρος και σου μιλάω, αλλά μην με παρεξηγήσεις, δεν το κάνω για να σου κάνω καμάκι…”

Εγώ παραξενεμένη αλλά χαμογελαστή του λέω: –“Ναι, όχι παρακαλώ, αν είναι δυνατόν! Πείτε μου…”

-“Με λένε Μίλτο και περίμενα πως και πως να φύγει η Φίλη σου, για να σου πιάσω την κουβέντα. Θέλω να σου πω πως όση ώρα είμαι εδώ σας άκουγα που μιλάγατε, γιατί μιλούσατε και δυνατά… και από αυτά που λέγατε και ειδικά αυτά που έλεγες εσύ, σε θεωρώ ένα πολύ ενδιαφέρων άτομο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι γράφεις, έτσι δεν είναι; Γράφεις βιβλίο;”

Εγώ ντροπαλά, καχύποπτη αλλά πάντα χαμογελαστή του λέω: -“Ε, ναι γράφω βιβλίο, διάφορα…τίποτα σπουδαία ή επαγγελματικά…”

-“Επειδή, η μητέρα μου είναι η συγγραφέας, ποιήτρια …τάδε… (μου είπε το όνομά της) και έχει βγάλει …αυτά και αυτά… (μου είπε τους τίτλους και τον εκδοτικό οίκο), ξέρω πως είναι να έχεις αυτό το ταλέντο και επειδή θεωρώ τους ανθρώπους που γράφουνε σπουδαίους, πραγματικά εσύ με εντυπωσίασες. Τι ακριβώς είναι το βιβλίο που γράφεις;”

-“Ε, είναι ιστορίες-παραμύθια με διδακτικό ύφος… και γενικά γράφω ότι βγαίνει από μέσα μου αβίαστα.”

-“Τέλεια! Ειλικρινά Μαρία, θα ήθελα πάρα πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα. Τι θα έλεγες να βρεθούμε ξανά κάπου αλλού; Θα μπορούσες; Θα το ήθελες;”

 

Βγάζει τα γυαλιά του και παθαίνω την πλάκα μου από το υπέροχο έντονο γαλανό χρώμα τους.

-“Ξέρετε σας έβλεπα τόσες ώρες….” 

-“Τι θα γίνει θα συνεχίσεις να μου μιλάς ακόμα στον Πληθυντικό; Τόσο μεγάλο σε ηλικία με κάνεις; Εγώ ο Μίλτος, εσύ η Μαρία…”

-“Ναι, έχετε, έχεις δίκιο! Όχι, δεν είσαστε, είσαι μεγάλος… Αλλά, όπως είπα πριν, σε έβλεπα τόσες ώρες να κάθεσαι μόνος να πίνεις καφέ και να είσαι τόσο σοβαρός, αγέλαστος πάνω από το iPad…”

-“Ναι, δούλευα ένα project και έπρεπε να το τελειώσω. Αλλά τι θα έπρεπε να κάνω; Να γελάω μόνος μου; Δεν θα σου φαινότανε εσένα παράλογο να γελάω μόνος;”

“Μπα, δεν θα μου φαινότανε παράλογο.”

-“Τι λες; Θα ήθελα να σε ξαναδώ και να σε γνωρίσω καλύτερα. Πες μου ποια ημέρα και ώρα…”

Εκείνη την ώρα έρχεται φορτσάτη και χαρούμενη, ενθουσιασμένη μάλλον να πω καλύτερα η Φίλη μου και αρχίζει να λέει ότι έβγαλε φωτογραφία το juke box που υπάρχει μέσα στην αίθουσα. (ναι, της κόλλησα το μικρόβιο το να βγάζει φωτο καθετί όμορφο)

-“Αμάν, βρε Έφη! Μας διέκοψες! Εδώ έχω μια συζήτηση με τον Κύριο.” της λέω γελαστά. (από μέσα μου είπα: Ευτυχώς, ήρθες πάνω στην ώρα!)

-“Ναι, βρε Έφη, μας διέκοψες!” λέει ο Μίλτος.

-“Α, με συγχωρείτε δεν σας είδα ότι μιλούσατε.” 

Αρχίζει η Φίλη μου και συστήνετε και ξεκινάει συζήτηση με τον Μίλτο, ενώ ταυτόχρονα εκείνη μου ρίχνει “κλεφτές” με νόημα ματιές, χαμογελώντας μου “πονηρά”… για τον ωραίο τύπο που μας προέκυψε. Εγώ βέβαια, κάπως “κλείστηκα στο καβούκι μου”, και μιλούσα λιγότερο. Παρακολουθούσα όμως τη συζήτηση και απαντούσα στις ερωτήσεις του Μίλτου, που μου έδινε το λόγο να εκφράσω τη δική μου άποψη. Είπε ο καθένας που μένει (όλοι σε κοντινές περιοχές. Τι σύμπτωση!), με τι ασχολούμαστε κ.α. Κάποια στιγμή, ζητάω συγνώμη και σηκώνομαι να πάω στη τουαλέτα. Όταν επιστρέφω, με το που κάθομαι, ο Μίλτος μου λέει: 

-“Μαρία, θα είναι μεγάλη μου χαρά να βγούμε για καφέ και να γνωριστούμε καλύτερα, φυσικά μόνο αν πραγματικά το θέλεις, μην δεχτείς από ευγένεια. Τι λες για αύριο; Θέλεις να μου δώσεις το τηλέφωνό σου;” 

Η Φίλη μου με κοιτάζει με ένα ύφος, σαν να μου λέει “πες ναι, μην κάνεις καμιά μαλακία και δεν δεχτείς.”  

-“Ε, εντάξει ναι, να κανονίσουμε. Αλλά καταλαβαίνεις, ότι επειδή δεν σε γνωρίζω, κάπως διστάζω…” (μα γιατί να είμαι τόσο ειλικρινείς βρε παιδί μου!)

-“Ναι, το καταλαβαίνω! Πες εσύ ποια μέρα θα είσαι ελεύθερη, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα, όποια μέρα και ώρα να είναι!”

Και του λέω εγώ: –“Τι λες για Παρασκευή; Τότε δεν δουλεύω…”

Πετάγεται η Έφη και λέει: “Τι Παρασκευή παιδί μου, πιο νωρίς!”

-“Όχι, άφησέ την Έφη, μη την πιέζεις. Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να την πιέσω. Παρασκευή θέλεις, Παρασκευή κλείνουμε; Σε ποιο σημείο ακριβώς θέλεις να βρεθούμε;”

-“Ξέρεις που είναι το Μετρό της περιοχής μου; Έξω από το super-market είναι καλά;”

-“Ναι, το ξέρω! Ωραία! Τι ώρα θέλεις; 5 η ώρα είναι καλά; Ή καλύτερα 6 η ώρα;”

-“Καλύτερα 6 η ώρα! Ναι, μια χαρά είναι αυτή η ώρα!”

-“Λοιπόν, Μαρία την ερχόμενη Παρασκευή στις 6 η ώρα θα σε περιμένω έξω ακριβώς από το super-market. Αλλά θα έρθεις, δεν θα με στήσεις;”

-“Φυσικά και θα έρθω! Δεν κάνω τέτοια πράγματα! Αν είναι δυνατόν!”

-“Ωραία! Χαίρομαι που δέχτηκες! Γράψε το τηλέφωνό μου και όποτε θελήσεις στείλε μου το δικό σου ή αν σου προκύψει κάτι και δεν μπορείς να έρθεις, κάνε μου ένα τηλεφώνημα.”

Αποθήκευσα τον αριθμό του στο κινητό μου και μετά από λίγη ώρα σηκωνόμαστε να φύγουμε. Εμείς, είχαμε πει ήδη ότι θα ξανά πάμε να ρίξουμε μια ακόμη βουτιά, έτσι εκείνος φεύγει με το αυτοκίνητό του κι εμείς πάμε για μπανάκι. Από την στιγμή που χωριστήκαμε, ένιωσα ότι μέσα μου η αίσθηση του φόβου άρχισε να χτυπάει κόκκινο. Πόσες φορές ξεστόμισα δυνατά και στην Έφη την ατάκα: “Μα που πάω να μπλέξω Θεέ μου!”

Τέλος πάντων, η Έφη προσπαθούσε να μου πει τα καλά της υπόθεσης και ό,τι ο άνθρωπος μας/με προσέγγισε με έναν πολύ όμορφο και διακριτικό τρόπο, ότι περίμενε να βρεθώ μόνη μου για να κάνει την κίνηση, που αυτό δείχνει ότι έχει ευγένεια. Μου αποκάλυψε μάλιστα, ότι όταν σηκώθηκα και πήγα στην τουαλέτα, εκείνη του είπε ότι εγώ δύσκολα θα δώσω το τηλέφωνό μου, γιατί δεν το κάνω ποτέ. Έτσι εκείνη του έδωσε το δικό της, σε περίπτωση που εγώ δεν δεχόμουνα την συνάντηση… έτσι εκείνος δεν θα έχανε την επαφή μαζί μου.

Μια Κυριακή τελείως διαφορετική. Από τις πιο ωραίες, χαλαρές και ξέγνοιαστες Κυριακές. Περίμενα πως και πως να πάω για το πρώτο μου μπανάκι και τελικά η μοίρα, η τύχη, το σύμπαν… μου επιφύλασσε περισσότερες εκπλήξεις που δεν φανταζόμουνα καν.

Από εκείνη την ημέρα ή για την ακρίβεια από την στιγμή που προέκυψε αυτή η συνάντηση-γνωριμία με αυτό τον άντρα, τον Μίλτο, τα πάντα άλλαξαν. Εγώ πάντως, μέχρι να φτάσει η Παρασκευή, η μέρα του ραντεβού, ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα που λένε. Ίσως γιατί είχα πολύ καιρό να βγω ραντεβού; Ίσως γιατί είχα συνηθίσει στα λεγόμενα φλερτ από τους άντρες αλλά έμεναν εκεί, στο φλερτ κι όχι στο “να σε γνωρίσω λίγο καλύτερα”. Και αυτός ο ωραίος τρόπος από τον Μίλτο, δεν τον έχω ξαναδεί. Μου αρέσει κάποια; Την διεκδικώ! Δεν μένω στο φλερτ, ούτε στις ματιές, ούτε στο σήμερα.

Και όντως, δεν μείναμε σε εκείνη την ημέρα! Έφτασε η Παρασκευή και βγήκαμε το πρώτο ραντεβού…

Η συνέχεια σε επόμενο post…   

Διάβασε επίσης:

❤A Fairy Story #2: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ…

Ετικέτα:  A Fairy Story #

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved