❤A Fairy Story #3: Και ΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ συνεχίζονται…

5/08/2014

©photo by Mariaparask29

   Το πρώτο ραντεβού πήγε καλά! Για την ακρίβεια πήγε ανέλπιστα καλά από όλες τις μεριές κι αν το δεις. Σίγουρα το λες και πετυχημένο, αφού ο Μίλτος μου είπε στα ίσα ότι πέρασε πάρα πολύ καλά μαζί μου και θα ήθελε και άλλη συνάντηση για να γνωριστούμε καλύτερα αλλά κι εγώ η ίδια ανταπέδωσα θετικά, οπότε μόνο αποτυχημένο ραντεβού δεν το λες.

Τρεις ημέρες μετά το πρώτο ραντεβού, στέλνω στον Μίλτο ένα sms μήνυμα:

“Καλησπέρα Μίλτο! Δεν ενοχλώ; Σε σκεφτόμουνα και είπα να σου στείλω μήνυμα για να δω αν είσαι καλά!”

Μετά από 1 λεπτό μου απαντάει:

“ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ ΜΑΡΙΑ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΟΛΑ ΕΝΤΑΞΕΙ? ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΝΧΟΛΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ.”

[….]

Μέσω μηνυμάτων λοιπόν, του λέω, όποτε βρει χρόνο να πάμε για καφέ και να πούμε περισσότερα. Τελικά κλείσαμε για την επόμενη μέρα στις 6 το απόγευμα, στο ίδιο μέρος, δηλαδή, έξω από το super-market. 

Φτάνει η επόμενη μέρα! Τρίτη 29 Ιουλίου, μια πολύ ζεστή ημέρα! Λίγα λεπτά πριν βγω από το σπίτι για να πάω στο ραντεβού, λαμβάνω ένα μήνυμα από τον Μίλτο, που έλεγε:

“ΠΑΡΕ ΚΙ ΕΝΑ ΜΠΟΥΦΑΝΑΚΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ.”

Φτάνω στο ραντεβού μου 6:02! Τον βλέπω από μακριά και πραγματικά ήταν σαν να έβλεπα έναν άγγελο, έναν πανέμορφο άγγελο. Φορούσε μια καφετί βερμούδα, ένα πουκάμισο σε γαλάζια απόχρωση (έχω αδυναμία στα πουκάμισα), γυαλιά ηλίου, το ξανθό του μαλλί ήταν επιμελώς ατημέλητο και αυτό τον γοήτευε ακόμα πιο πολύ. Πραγματικά η εικόνα αυτή ήταν πανέμορφη! Φτάνω κοντά του και αμέσως μου λέει: “Που είναι το μπουφανάκι σου;”, του λέω: “Ζακετάκι πήρα και την έχω στην τσάντα μου!”

Περνάμε απέναντι και μου δείχνει ένα σκουτεράκι λέγοντάς μου ότι αυτή είναι η μηχανή του. Εγώ γέλασα λέγοντας: “Ναι, μάλιστα!” Μου λέει με ένα παιδικό χιούμορ: “Μαρία, γιατί γελάς; Δεν σου αρέσει η μηχανή μου; Έλα ετοιμάσου, με αυτή θα πάμε!” Του λέω: “Δεν είναι αυτή! Αλλά και αυτή να ήταν δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πάμε με αυτό το σκουτεράκι!” Μου λέει: “Εντάξει, δεν είναι αυτή, είναι αυτή (Μου δείχνει τη δική του μηχανή) Πώς το κατάλαβες βρε Θηρίο;” του λέω κι εγώ: “Μα όταν γνωριστήκαμε αλλά και στο πρώτο μας ραντεβού μου είχες μιλήσει για την μηχανή σου, οπότε…”

Ανεβαίνουμε στην μηχανή και φεύγουμε! Αμέσως τον ρωτάω: 

“Επιτρέπεται να ρωτήσω που θα πάμε;”

Μου λέει: “Θα πάμε εκεί που γνωριστήκαμε! Εκεί που σε γνώρισα θα σε πάω! Δεν θέλεις; Έχεις πρόβλημα; Θέλεις να πάμε κάπου αλλού; Σου είχα πει την προηγούμενη φορά ότι θα σε πάω σε θάλασσα και δίπλα στη θάλασσα θα πιούμε τον καφέ μας!”

Του λέω κι εγώ: “Όχι, εντάξει δεν έχω κανένα πρόβλημα! Πάμε όπου θέλεις! Θα σε εμπιστευτώ…”

Από την στιγμή που ανέβηκα στην μηχανή συνέχεια μου έλεγε: “Μαρία κρατήσου καλά! Επειδή είναι μεγάλη η μηχανή και εσύ είσαι πολύ ελαφριά, πιάσε με καλά. Μην φοβάσαι να με αγγίξεις! Κράτα με σφιχτά, μην αγχωθείς ότι μπορεί να με πιέσεις! Εμένα μου αρέσει! Μην κρατηθείς από πίσω, εμένα να κρατάς για να μην έχω και το άγχος ότι δεν είσαι εντάξει ή μου φύγεις…”

Εγώ για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή κρατιόμουνα από πίσω, μετά τον άγγιζα ελάχιστα. “Φοβόμουνα” να τον αγγίξω! Μέχρι να τον κρατήσω καλά και σφιχτά και από την μέση κλπ. μου πήρε αρκετά. Για την ακρίβεια, στην επιστροφή για το σπίτι αφέθηκα. Και ευτυχώς αφέθηκα, γιατί ήταν άλλη η αίσθηση πάνω στην μηχανή. 

Όπως ήμασταν στο δρόμο, μιλάγαμε συγχρόνως, κάναμε πλάκα, μου έλεγε κάθε φορά που ακριβώς βρισκόμασταν (καλά τον ρωτούσα κι εγώ γιατί δεν ήξερα καλά τα μέρη) και τελικά καταλήξαμε στο Καβούρι (εκεί όπου είναι τραβηγμένη και η παραπάνω φωτο), αντί στην Βάρκιζα, εκεί που γνωριστήκαμε. Που αυτό το “Εκεί που γνωριστήκαμε, εκεί που σε γνώρισα” στη συζήτησή μας πρέπει να το είπε 4-5 φορές. 

Καθίσαμε στην καφετέρια, παραγγείλαμε καφέδες και ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα πάντα. Μέχρι και στις 9 περίπου το βράδυ και τι δεν είπαμε; Θες για τη Ζωή του, τη δουλειά του, το τι του αρέσει να κάνει στην καθημερινότητά του, τα χόμπι του, τις σπουδές του, για το ταξιδάκι που θέλει να κάνει τις επόμενες ημέρες στον Άγ-Ιωάννη τον Ρώσο κι αν το επιθυμώ να έρθω κι εγώ μαζί του, μου μίλησε και μου έδειξε φωτο του σκυλιού του που τον λένε Max (Πιτ Μπουλ το οποίο πλέον έχω γνωρίσει και πραγματικά είναι ένα αξιολάτρευτο σκυλί) που υπερ-λατρεύει και τον έχει στείλει για εκπαίδευση, μου εξομολογήθηκε-μου ξεκαθάρισε επίσης σε τι φάση είναι πλέον και τι ακριβώς επιθυμεί πλέον στη Ζωή του… και πολλά άλλα. Κύλησαν οι ώρες τόσο ευχάριστα, με ενδιαφέροντα πράγματα, με πολύ γέλιο, με ένα έξυπνο αλλά συγχρόνως παιδικό χιούμορ από τον ίδιο και γενικά έδινε ο ένας στον άλλον πάσα για να μην υπάρχει ούτε μια φορά, στιγμή αμηχανίας.  

 

Άρχισε να βραδιάζει και φεύγοντας από την καφετέρια, μου είπε αν θέλω να πάμε εκεί που έχει τον Σκύλο του τον Max να τον γνωρίσω από κοντά, αφού κάποια στιγμή θα πρέπει να τον γνωρίσω και αυτόν, αφού τώρα εγώ κάνω παρέα με το αφεντικό του. Του είπα αν είναι την επόμενη φορά που θα προετοιμαστώ καλύτερα, αφού με τέτοιες ράτσες σκυλιά δεν είχα ποτέ “παρτίδες” και τα φοβάμαι. Ο Μίλτος βέβαια, μου διαβεβαίωσε ότι αυτές οι ράτσες είναι παρεξηγημένες και όχι μόνο δεν θα πρέπει να τον φοβάμαι αλλά θα με συμπαθήσει τόσο πολύ ο ίδιος ο Max, που θα υπακούει και σε μένα την ίδια.  

Αφού λοιπόν, του είπα κάποια άλλη φορά θα πάμε, ο Μίλτος δεν έφερε αντίρρηση. Έτσι θέλησε να με πάει για φαγητό κάπου που σίγουρα δεν έχω ξαναπάει και θα μου αρέσει πάρα πολύ. Πήγαμε στα Καλύβια, στην Ταβέρνα “Ο Μουρούζης”. Σ’ αυτήν, όπως μου είπε, πηγαίνει συχνά και τρώει με τον πατέρα του παρέα. Έπαθα την πλάκα μου! Με το μέρος; με τον full κόσμο; το προσωπικό; το φαγητό; τις τεράστιες μερίδες; τις καλές τιμές; τα επιδόρπια-γλυκά και κυρίως το υπέροχο κόκκινο γευστικότατο ποτό που  ομολογώ, το τίμησα δεόντως. Στην αρχή ήπιαμε από 2 “σφηνάκια”, στην πορεία ήπιαμε ολόκληρο κανατάκι. Τόσο απολαυστικό ήταν, είναι! Αν στον καφέ, περάσαμε μια φορά καλά, με ωραία κουβέντα και γέλιο, στο φαγητό, περάσαμε super. Α! Κύριος σε όλα του ο Μίλτος! Και να με προσέξει και να με περιποιηθεί και να θέλει να φάω καλά…!

Η ώρα είχε πάει 12+ το βράδυ! Κυλούσαν τόσο διασκεδαστικά οι ώρες που πραγματικά αυτή η νύχτα δεν ήθελα να τελειώσει. Αλλά έπρεπε να επιστρέψει ο καθένας στα σπίτια μας. Λίγο πριν φτάσουμε κοντά στο σπίτι μου, ζητάω από τον Μίλτο, αν έχει την καλοσύνη να με πάει ακριβώς στο σπίτι μου και να μην με αφήσει στο σημείο που βρισκόμαστε, γιατί είναι περασμένη η ώρα, για να μην περπατάω τώρα μόνη μου στους δρόμους… αμέσως δέχτηκε με μεγάλη προθυμία λέγοντας μου: “Βεβαίως και θα σε πάω! Δεν υπήρχε περίπτωση τέτοια ώρα να σε αφήσω μόνη σου να περπατάς στους δρόμους…!”

Φτάσαμε στο σπίτι μου και περίμενε να βάλω τα κλειδιά στην πόρτα και να μπω μέσα στο σπίτι μου, πριν φύγει. Σημαντική λεπτομέρεια αυτό! Νομίζω δείχνει πολλά!  

Λίγα λεπτά αφότου είχα γυρίσει σπίτι, στέλνω ένα sms μήνυμα στον Μίλτο για να τον ευχαριστήσω για την όμορφη μέρα.

“Σ’ ευχαριστώ για την σημερινή βόλτα και παρέα. Πέρασα πολύ όμορφα! Θα τα πούμε! Καληνύχτα!”

Μετά από 2 λεπτά μου απαντάει:

“ΚΙ ΕΓΩ ΠΕΡΑΣΑ ΤΕΛΕΙΑ. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΜΑΡΙΑ.”

Ξημερώνει η επόμενη μέρα. Κατά τις 12 το μεσημέρι λαμβάνω ένα sms μήνυμα από τον Μίλτο που έλεγε:

“ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΟΥ. ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΔΕΝΟΜΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.”

Του απάντησα “κάπως”…

“Πολύ όμορφο εκ μέρους σου Μίλτο μου! Αλλά “το δέσιμο” είναι καλό… τόσο γρήγορα; Πάντως σ’ ευχαριστώ που μου το έγραψες!”

“ΑΡΧΙΖΩ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ. ΠΑΝΤΩΣ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ.” μου απαντάει.

“Εντάξει έχεις δίκιο! Χαίρομαι λοιπόν γι’ αυτό!” του γράφω κι εγώ! 

2 ημέρες μετά, Παρασκευή 1 Αυγούστου, καινούργιος μήνας βλέπεις, νωρίς το πρωί στέλνω ένα sms μήνυμα στον Μίλτο:

“ΚΑΛΗΜΕΡΑ Μίλτο! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Όλα καλά;”

Μετά από λίγα λεπτά μου απαντάει:

“ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! ΤΩΡΑ ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΕΛΠΙΖΩ ΚΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ.”

Του γράφω: “Καλά είμαι κι εγώ! Είπα πριν βγω έξω για κάποιες δουλειές να σου στείλω μήνυμα! Χαίρομαι που είσαι καλά!”

“ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΣΟΥ ΜΗΝΥΜΑ.” μου γράφει.

“Χαίρομαι! Θα σου στείλω αύριο μήνυμα να σου πω πως θα είναι το πρόγραμμα της δουλειάς μου, αν είναι να κανονίσουμε…” του γράφω.

“ΕΝΤΑΞΕΙ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΟΥ.” μου γράφει εκείνος.

Αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας, είχα βγει για καφέ με κάποιες Φίλες-συμμαθήτριές μου, μιας και το είχαμε κανονίσει 2 ημέρες πριν. Κι εκεί που καθόμουν και έπινα τον καφέ μου και συζητούσα, κάπου εκεί στις 9 το βράδυ, λαμβάνω ένα μήνυμα από τον Μίλτο που έλεγε:

“ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ Σ’ ΕΒΛΕΠΑ ΣΗΜΕΡΑ.”

Του έγραψα: “Θα το ήθελα αλλά είμαι εδώ με κάποιες φίλες […]. Πάντως, μάλλον θα δουλεύω από την Πέμπτη, που σημαίνει θα είμαι ελεύθερη…”

[…]

Μου γράφει εκείνος: “…ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ.ΣΕ ΠΙΕΖΩ?”

Του γράφω κι εγώ: “Όχι δεν με πιέζεις! Είσαι Κύριος και αυτό μου αρέσει! Σ’ ευχαριστώ πολύ! Καληνύχτα Μίλτο μου!”

“ΕΓΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ. ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥ.”

Την επόμενη μέρα, Σάββατο 2 Αυγούστου, κατά τις 2 το μεσημέρι μου στέλνει μήνυμα ο Μίλτος αν θέλω να πάμε για καφέ… πήγαμε. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι και χθες (σήμερα ανέβηκε η ανάρτηση αυτή) κάθε μέρα από νωρίς το μεσημέρι και μέχρι αργά το βράδυ είμαστε μαζί. Στέλνουμε μηνύματα, μιλάμε στο τηλέφωνο αλλά η καθημερινή –πρόσωπο με πρόσωπο- επικοινωνία-επαφή μας είναι το κάτι άλλο. Κάθε μέρα είναι και διαφορετικά! Ο ένας μαθαίνει τον άλλον όλο και καλύτερα... ερχόμαστε όλο και πιο κοντά… πίνουμε καφέ μαζί, τρώμε μαζί, μοιραζόμαστε και κάνουμε πράγματα που αρέσουν και στους δυο… περπατάμε πολύ… μιλάμε πολύ… γελάμε ακόμα πιο πολύ… κάνουμε σχέδια/όνειρα επαγγελματικά και κυρίως προσωπικά… και γενικά όλα γίνονται με έναν πολύ μα πολύ όμορφο τρόπο, χωρίς πίεση αλλά με μεγάλη κατανόηση και σεβασμό.

Αν και όλα αυτά ακούγονται ή μάλλον μοιάζουν πολύ παραμυθένια, θα τολμήσω να πω ότι για μένα –ίσως- είναι όχι ακριβώς παραμυθένια (τα παραμύθια ίσως δεν είναι για την αληθινή Ζωή) αλλά σίγουρα είναι όλα αυτά που δεν είχα ποτέ βιώσει σε άλλες σχέσεις μου. Είναι μια –σχέση- που έχει τα αρνητικά της ή μάλλον να το θέσω πιο σωστά, έχει τις δυσκολίες της αλλά τα θετικά, τα καλά πράγματα είναι περισσότερα που την κάνουν να αξίζει κάθε μέγιστη προσπάθεια ώστε να συνεχίσουμε …και όπου πάει, όπου καταλήξει η σχέση αυτή. 

Εξάλλου, οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο δύσκολες στην εποχή μας. Δύσκολα μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο που να μπορείς να επικοινωνείς μαζί του, να μοιραστείς κοινά ενδιαφέροντα, να σου αφιερώνει χρόνο, που να λέει “εμείς” κι όχι “εγώ”, που να σε ακούει και γενικά να υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για μια κοινή Ζωή με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της… πάντα και οι δυο και για τους δυο και όχι ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του μόνο. 

A Fairy Story# will continue…

 

Διαβάστε το Α’ μέρος:

► A Fairy Story #1: Η γνωριμία…

Διαβάστε το Β’ μέρος:

► A Fairy Story #2: Το πρώτο ραντεβού…

Ετικέτα:  A Fairy Story #

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved