❤A Fairy Story #4: ΜΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ Σ' ΕΚΕΙΝΟΝ...

Ο Μίλτος από την αρχή της γνωριμίας μας, έμαθε ότι γράφω γενικώς, ότι ασχολούμαι με την συγγραφή τέλος πάντων. Από την πρώτη λοιπόν στιγμή, από το πρώτο μας ραντεβού, μου ζήτησε να του φέρω κάποια κείμενά μου για να διαβάσει, να δει τι ακριβώς γράφω, γιατί όπως μου έλεγε, έχει μεγάλη περιέργεια να δει όλα αυτά που έχω μέσα μου πως τα καταγράφω σε ένα χαρτί. 

Την μία ντρεπόμουν να του δώσω να διαβάσει κείμενα μου, επειδή η μητέρα του είναι συγγραφέας και όσο να ‘ναι, κάπου κολλούσα και την άλλην το ξεχνούσα. Εκείνος μου το έλεγε συνέχεια πότε επιτέλους θα του φέρω να διαβάσει κείμενά μου, ώσπου κάποια στιγμή του λέω: “Εντάξει! Σου υπόσχομαι στην επόμενη συνάντησή μας θα σου φέρω μερικά κείμενά μου να διαβάσεις αλλά και κάτι που θα έχω γράψει αφιερωμένο σε σένα.”

Κι έτσι ένα πρωί, Τρίτη 5 Αυγούστου 2014,  επιλέγω ένα από τα κείμενά μου και συγκεκριμένα επέλεξα το κείμενο με τίτλο “Το Παζλ”, μιας και στο πρώτο μας ραντεβού του είχα μιλήσει για το συγκεκριμένο κείμενο που γράφτηκε σε μια περίοδο που προσπαθούσα να κάνω αυτό που λέει και η ιστορία του κειμένου, να συναρμολογήσω ένα Παζλ 1.000 κομματιών σε πείσμα κάποιων που το χάλαγαν και δεν θέλανε να το ολοκληρώσω, γιατί πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρω. (αφήστε, είναι μεγάλη ιστορία του παρελθόντος!) Σημείωση: Αρέσει και στους δυο μας να καθόμαστε να συναρμολογούμαι Παζλ. 

 

Επίσης, παίρνω χαρτί και στυλό και γράφω μερικούς στίχους σκεπτόμενη μόνο “Εκείνον”. Τους στίχους αυτούς (η μουσική λείπει για να γίνει ένα ωραιότατο τραγούδι, εσείς τι λέτε;) τους γράφω μέσα σε 3 με 5 λεπτά!!!

Σημείωση: Οι συγκεκριμένοι στίχοι είναι επίσημα κατοχυρωμένη!

Την ίδια μέρα το απόγευμα που πήγαμε για καφέ, σε μια πολύ ωραία καφετέρια με πολύ ρομαντισμό στον χώρο, του έδωσα να διαβάσει πρώτα το κείμενο. Το διάβασε με πολύ προσοχή! Στο τέλος μου λέει: “Βρε Μαρία μου, γράφεις φοβερά. Δηλαδή γράφεις πολύ ωραία, δυνατά, το έχεις! Πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί!” Αμέσως του δίνω και τους στίχους και του λέω: “Σήμερα το πρωί έγραψα κάτι για σένα. Δεν σου υποσχέθηκα ότι θα γράψω κάτι που θα σου το αφιερώσω; Λοιπόν, έγραψα αυτά τα λόγια, για την ακρίβεια τους λες και στίχους, σκεπτόμενη μόνο εσένα. Διάβασε τους και έχεις το ελεύθερο να γελάσεις αλλά μην τα πάρεις και σοβαρά. Αυτά τα λόγια μου ήρθαν και αυτά έγραψα!”

Τους διαβάζει με προσοχή και στο τέλος μου λέει: “Αυτό το έγραψες για εμένα;”

Του λέω: “Φυσικά για εσένα! Δε βλέπεις την αφιέρωση στο χαρτί; “Αφιερωμένο στον Μίλτο!” Μπορείς να γελάσεις…”

Μου λέει με ένα ύφος σοβαρό αλλά συγκινημένο να το πω, πάντως, στο πρόσωπό του φαινότανε ότι του άρεσε, εκτίμησε αυτά που έγραψα. “Να γελάσω; Σε καμιά περίπτωση δεν θα γελάσω! Αντιθέτως θα πω πως είναι υπέροχο! Και μου κάνει εντύπωση ότι το έγραψες μέσα σε τόσα λίγα λεπτά. Πάντως, σ’ ευχαριστώ πολύ!”

Ε, για να μην μπαίνω σε περισσότερες λεπτομέρειες, στο τέλος της βραδιάς, αργά το βράδυ που με επέστρεφε στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο μου λέει: 

-“Αυτό που έγραψες για εμένα, το θέλεις;”

 

Του λέω: “Γιατί, το θέλεις;” 

-“Φυσικά και το θέλω! Για εμένα δεν το έγραψες;” μου λέει!

“Φυσικά για σένα το έγραψα! Όχι, δεν το θέλω, το έχω αντίγραφο!” του λέω!

-“Αφού το έχεις, γιατί το έβαλες στη  τσάντα σου και δεν μου το έδωσες;” 

-“Το έβαλα στην τσάντα μου, γιατί δεν ήξερα ότι θα το ήθελες να το έχεις! Δεν μου είπες τίποτα!”

 

-“Φυσικά και το θέλω! Είναι τόσο ωραίο και αφού το έγραψες για εμένα, πως να μην το θέλω; Δώστο μου και θα το βάλω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου.” μου λέει με μια δόση “τρυφερότητας”.

Την επόμενη μέρα που βρεθήκαμε τον ρώτησα, έτσι από περιέργεια: “Το χαρτί που σου έδωσα χθες το έχεις ακόμα ή το πέταξες;”

-“Φυσικά και το έχω! Γιατί να το πετάξω; Το έχω βάλει, όπως σου είπα χθες, στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου. Γιατί με ρωτάς; Πιστεύεις ότι το πέταξα;” μου λέει!

-“Όχι, έτσι απλά από περιέργεια ρώτησα! Χαίρομαι που δεν το πέταξες και το κράτησες!” του είπα, κάπως ανακουφισμένη!

Χαίρομαι πάρα πολύ που ο Μίλτος, μου λέει “να μην σταματήσω ποτέ να γράφω! Αφού το γράψιμο βγαίνει τόσο άνετα από μέσα μου, αυτά που αισθάνομαι να τα βγάζω στο χαρτί. Να κάθομαι, όταν έχω χρόνο και να γράφω, να γράφω και να τελειώσω το βιβλίο μου. Είμαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, μια καλλιτεχνική ψυχή με έναν εσωτερικό κόσμο που είναι γεμάτος από συναισθήματα, οπότε αφού το γράψιμο είναι το ατού μου, θα πρέπει να το καλλιεργώ όσο περισσότερο γίνεται. Και πως; Με το να γράφω και να διαβάζω! Βέβαια, να μην χάνω το μέτρο καθισμένη όλη μέρα και να γράφω, ξεχνώντας ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα μου αρέσουν να κάνω μόνη μου ή να κάνουμε μαζί και οι δύο.”  

Χαίρομαι λοιπόν, που είναι ένας άνθρωπος που αυτό που αγαπώ, δηλαδή να γράφω, το αποδέχτηκε και δεν το αρνήθηκε, δεν το βρίσκει άσκοπο ή μια ανόητη περιττή ασχολία. Και είναι υπέροχο πράγμα, το ότι με στηρίζει, όπως στηρίζω κι εγώ εκείνον τα δικά του ενδιαφέροντα, που το περίεργο είναι ότι κάποια τα κάνουμε μαζί…………….

A Fairy Story# will continue…

Ετικέτα: A Fairy Story #

Δαβάστε το Α’ μέρος:

► A Fairy Story #1: Η γνωριμία…

Διαβάστε το Β’ μέρος:

► A Fairy Story #2: Το πρώτο ραντεβού…

Δαβάστε το Γ’ μέρος:

► A Fairy Story #3: Και τα ραντεβού συνεχίζονται…

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved