❤A Fairy Story #7 & Diary of Bliss 2014: #1 – “Ένα γράμμα σε Εκείνον”- Ο επίλογος!

 Κυριακή σήμερα. Μια μέρα που μου έδωσε όσα συναισθήματα προσευχόμουνα εδώ και καιρό να αισθανθώ. Μια μικρή δικαίωση, ένα ηχηρό μήνυμα όπως “Πάω για άλλα…”, χαρά, ξελάφρωμα, ελεύθερη Καρδιά, κ.α. Οφείλω λοιπόν να τα καταγράψω εδώ στο “ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ”. Πρώτον, για να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (ειδικώς και γενικώς) και δεύτερον, όσα καταγράφονται εδώ σε αυτό τον χώρο, πέρα από ένα Προσωπικό Ημερολόγιο είναι και οι αποδείξεις μου…

 Η ανάρτηση αυτή θα είναι τύπου “Γράμμα” που απευθύνεται σε ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο εκείνο είναι ο τελευταίος άνθρωπος-άντρας που μπήκε στη Ζωή μου και καλώς ή κακώς (καλώς, καλώς) με σημάδεψε. Μετά το Γράμμα που έγραψα στον εαυτό μου πριν 1+χρόνο, ήρθε η ώρα να γράψω ένα ακόμα γράμμα (μιας και γραπτώς τα λέω καλύτερα) σε “Εκείνον”, στον Μίλτο. Με αυτό τον τρόπο νιώθω πως έχω ανάγκη να εκφραστώ και αυτό θα κάνω. Όσα θα γράψω, σε καμία μα καμία περίπτωση δεν θα τα πω με κακία ή με πίκρα. Μετά από τόσο καιρό, νιώθω τόσο καλά μέσα μου, είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, πολύ αισιόδοξη, τόσο ανάλαφρη από τον περιττό πόνο που μου προκάλεσε “Εκείνος” και κυρίως είδα με τα μάτια μου αυτά που δεν μπορούσα να δω καθαρά τόσο καιρό. Αυτό το γράμμα θα είναι και ο επίλογος αυτού του ωραίου Καλοκαιρινού Παραμυθιού που έζησα και σας το διηγήθηκα εδώ μέσα. Θα το διαβάσετε κάποια στιγμή και διαφορετικά… με αρχή, μέση και τέλος. Αλλά μέχρι τότε… 

_____________________________

Αγαπημένε μου Μίλτο,

Κυριακή σήμερα και όπως σχεδόν κάθε μέρα το πρωί πηγαίνω είτε στο αγαπημένο μου (μας) στέκι στη Βάρκιζα  είτε σε κάποιο άλλο μέρος που οπωσδήποτε δίπλα μου θα έχω τη Φίλη μου τη Θάλασσα, για να πιω τον καφέ μου και να γράψω στο Laptop μου. Έτσι και σήμερα Κυριακή, χαλαρή μέρα, ξεκίνησα να πάω κάπου διαφορετικά αλλά από λάθος μου μπερδεύτηκα στη διαδρομή κι έτσι βρέθηκα στο αγαπημένο μας στέκι. Πραγματικά δεν περίμενα να σε δω εκεί. Έπαψα να σε περιμένω εδώ και πολύ καιρό… Όταν έφτασα δεν σε είδα. Σε είδα μόλις σηκώθηκες για να πας προς τα μέσα, σου χτύπησα το τζάμι και σου έκανα νόημα να έρθεις προς το μέρος μου. Μετά από λίγο που επιστρέφεις, μου κάνεις νόημα να έρθω προς το τραπέζι σου. Σηκώνομαι και πάω προς το τραπέζι σου για να σε χαιρετήσω και να σου πω αν θέλεις να έρθεις στο τραπέζι μου… μου είπες πως κάνει ζέστη μέσα,  να έρθω εγώ έξω να καθίσω στο δικό σου τραπέζι. Παίρνω τα πράγματά μου, το καφέ μου και πάω και κάθομαι στο τραπέζι σου. “Ήρθα κι εγώ” σου λέω!

Κατευθείαν σε ρωτάω τι κάνεις, πως τα πας…“Κάνε ένα διάλειμμα από το ipad για να μιλήσουμε καλύτερα”, σου λέω. “Όχι, μίλα εσύ κανονικά, δεν έχω πρόβλημα ασχολούμαι και με αυτό…” μου λες! Εντάξει, πάντα έτσι έκανες! Εσύ σήμερα ήσουν ο πάντοτε ας πούμε άνετος-χαλαρός, σχεδόν σιωπηλός, απόμακρος Μίλτος που πίνει τον καφέ του και ασχολείται με το ipad ενώ συγχρόνως δεν του ξεφεύγει κανείς και κυρίως καμιά που μπαίνει στον χώρο. Τώρα εγώ πως στο διάολο σου ξέφυγα, εγώ που δεν περνάω απαρατήρητη (να κάνω και λίγο χιουμοράκι, αν και εσύ δεν έχεις καθόλου χιούμορ, αυτό το έχουμε πει) αυτό μόνο εσύ το ξέρεις! Εγώ βάζω στοίχημα ότι με είδες με το που μπήκα και σιγά την μακρινή απόσταση που βρισκόμασταν αλλά σιγά που θα το παραδεχόσουνα. Φυσικά κι αν με έβλεπες δεν θα έβρισκες το θάρρος να με πλησιάσεις και  έστω να με χαιρετήσεις. Αφού σε ξέρω καλύτερα και από σένα τον ίδιο. Σε έχω μάθει αρκετά καλά, σε αυτό το σύντομο διάστημα της σχέσης μας ή τέλος πάντων αυτό που είχαμε. Εγώ πάλι ήμουν η “κλασική” Μαρία. Η σχεδόν άνετη, η πάντοτε χαμογελαστή, αυτή που αρχίζει την συζήτηση, ακόμα κι αν ο άλλος ασχολείται με το ipad του. Ήμουν βρε παιδί μου, ακριβώς ο εαυτός μου, όπως κι εσύ φυσικά.

Όπως είδες δεν άνοιξα ξανά το Laptop μου για να γράψω, (αν και μου έδωσες την άδειά σου) αλλά προτίμησα αφού ήρθα στο τραπέζι σου να δώσω την προσοχή μου σε σένα, να συζητήσουμε σαν δυο γνωστοί, πίνοντας το καφεδάκι μας. Είδες; Πάντα ευγενικό πλάσμα η Μαρία.

Σε ρώτησα τι κάνεις στη Ζωή σου, αν πήρες τον Max στο σπίτι σου, αν προχώρησες με το σπίτι που ήθελες να αγοράσεις για να κατοικίσεις(!), για το αμάξι σου και πόσα άλλα που ήξερα ότι είχες σκοπό να κάνεις. Μου είπες πως όλα πάνε καλά και είναι όλα σε καλό δρόμο. Μου έδειξες τα καινούργια σου κινητά. 2 κινητά, διπλά απατεώνας, πάντα λέω σε τέτοιες περιπτώσεις. Έλα! μην το παίρνεις προσωπικά! Εν μέρη, ξέρεις ότι ισχύει κάτι τέτοιο…

Ρώτησες κι εσύ από την πλευρά σου πως τα πάω εγώ, αν βρήκα καμιά δουλειά, πως πάνε τα πράγματα στο σπίτι κ.α. Σου είπα πως είμαι καλά, ψάχνω για δουλειά, περιμένω να γίνει η μεταγραφή μου εδώ στο Τ.Ε.Ι. της Αθήνας, αν όλα πάνε καλά, μου είπες: “Σκέφτεσαι να πας τελικά;” “Ναι, αν είμαι εδώ…” σου απάντησα κι αμέσως είδα την γνωστή δυσάρεστη γκριμάτσα που είχες κάθε φορά που σου μιλούσα γι’ αυτό το θέμα. Έλα, μην το αρνηθείς! Ποτέ δεν σου άρεσε αυτό το θέμα… λες και δεν ήθελες να προχωρήσω παραπέρα. Για το φροντιστήριο Αγγλικών που σου είχα πει ότι επιθυμώ να πάω φέτος, δεν είχες ποτέ θέμα. Μου έλεγες ότι έχω τόσο καλή προφορά που θα ήταν καλύτερα να πήγαινα για Αγγλικά, παρά στο Τ.Ε.Ι. Κι εγώ συμφωνούσα μαζί σου, γιατί αυτό επιθυμούσα να κάνω φέτος αλλά βλέπεις οικονομικά δεν με παίρνει.

  Σου είπα επίσης ότι στο σπίτι μου είναι τώρα ήσυχα τα πράγματα, ότι έχω σκοπό τον άλλο μήνα, εκεί κοντά στα γενέθλιά μου να πάω για 2 μέρες στον Άγ- Ιωάννη τον Ρώσο να προσευχηθώ σαν δώρο για τα γενέθλιά μου, αφού το θέλω από τα 16-17 μου χρόνια… μου έδωσες οδηγίες που να πάω, που να μείνω, που να φάω, που να πιω τον καφέ μου και μου είπες ότι μπορεί να συναντηθούμε τότε. (Ε, αφού από την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας από μόνος σου μου είχες τάξει ότι αυτό το 2ήμερο ταξίδι θα το κάναμε μαζί (και πόσα άλλα είχες ψευτο-τάξει αλλά έμεινες μόνο στα λόγια. Σ’ αυτά πάντα ήσουν καλός, στις πράξεις έχανες το παιχνίδι! Τι να πεις;!), λέω να το κάνω εγώ δωράκι στον εαυτό μου.) Σου είπα επίσης ότι ασχολούμαι με την συγγραφή ενός νέου βιβλίου, ότι έχω έτοιμα τα πρώτα 100 στιχουργικά μου δείγματα και ότι αισθάνομαι περήφανη γι’ αυτά… μου είπες: “Μπράβο! Πρέπει να αισθάνεσαι περήφανη…!” “Φυσικά και είμαι περήφανη! Έχω κάποιους στόχους/όνειρα που θα τους πραγματοποιήσω σιγά-σιγά και με τον τρόπο μου.” σου είπα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

 Μίλτο μου, όσο κι αν δεν το πιστεύεις, (όπως και δεν πίστεψες ποτέ στις ικανότητές μου, αυτό φάνηκε στο τέλος), να ξέρεις ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα, γιατί έχω θέληση να προσπαθώ. Και πίστεψέ με η προσπάθεια είναι μεγάλο πράγμα.  

 Αχ, βρε Μίλτο! Αν δεν μιλούσα εγώ, εσύ στην κοσμάρα σου. Τελικά το ποιός είναι στον Κόσμο του, Εγώ ή Εσύ, άστο αποδείχτηκε περίτρανα πάμπολλες φορές. Και σήμερα αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά! Δίπλα σου/απέναντί σου να έχεις κάποιον κι εσύ να ασχολείσαι με το Ipad σου σκοτώνοντας τον χρόνο σου, πέρα από το fb και τα μηνυματάκια (ξέρεις εσύ!) -που τελικά εθίστηκες κι εσύ και μας κατέστρεψαν-, να είσαι στην σιωπή, λες και έχεις δίπλα σου μια φουσκωτή κούκλα… Κατ’ άλλα, με κατηγορούσες συνέχεια και με έστηνες στον τοίχο και έλεγες ότι αυτή ήταν σοβαρή αιτία χωρισμού, όταν εγώ -υποτίθεται- ήμουν στον κόσμο μου και ότι δεν ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος. Αχ, αχ! εγώ δεν καθόμουνα σαν μια φουσκωτή κούκλα, ή σαν μια κούκλα σε βιτρίνα ή ήμουν ακούνητο αγαλματάκι… Έκανα πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε! Έλα! παραδέξου το! Άφησε για μια φορά στην άκρη τον εγωισμό σου και την εγωπάθειά σου και πες τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν! Όχι αυτά που πάντα σε σύμφεραν αλλά αυτά που ήταν η αλήθεια και τα γεγονότα.  

 Ξέρεις κάτι; Σε κοιτούσα, σε παρατηρούσα καλά, πολύ καλά και πραγματικά απόρησα! Απόρησα γιατί έχεις αφήσει έτσι τον εαυτό σου; Πέρα από την μπλούζα σου, από τα μούσια, που σου το είπα λες και μοιάζεις παπάς, ήταν και όλο σου το πρόσωπο. Έμοιαζες κάπως κουρασμένος να το πω; Εντάξει, όπως έλεγες κι εσύ σε μένα: “Δεν σκάβεις για να νιώθεις κούραση…” το ίδιο ήθελα να σου πω κι εγώ. Έμοιαζες πιο μεγάλος από την ηλικία σου; Που πήγε Καλέ μου, Μάτια μου, Καρδιά μου (θυμάσαι; έτσι σε αποκαλούσα!) η φρεσκάδα σου; η ομορφιά σου; η λάμψη σου; Που πήγε ο Μίλτος που στα μάτια μου έμοιαζε σαν Άγγελος, που πήγε η λάμψη των ματιών σου; Δεν στενοχωριέσαι, δεν υποφέρεις, δεν πονάς… (εσύ τα έλεγες πάντα αυτά, δεν τα λέω εγώ!) και στη Ζωή σου, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, όλα πάνε καλά, οι δουλειές σου, το σπίτι σου, τα αμάξια σου, την αγαπημένη σου μηχανή που θα ξανά πάρεις πίσω, οικονομικά όλα ok! η Υγεία σου μια χαρά, η νέα σου σχέση που προϋπήρχε από ό,τι κατάλαβα πάει καλά, εσύ άνετος, χαλαρός, cool και δεν έχω ανάγκη κανέναν… αφού όλα πάνε καλά, τότε γιατί ήσουν έτσι;

 Ξέρεις; Σε κοιτούσα και έλεγα από μέσα μου: “Μωρέ, μπορεί να μου προκάλεσε πόνο, έναν πόνο άδικο και να μου φέρθηκε άνανδρα κάνοντας το χειρότερο που μπορεί ένας άντρας να κάνει σε μια γυναίκα, εγώ συνεχίζω να τον συμπαθώ, να τον αγαπώ και να τον νοιάζομαι…” Τον βλέπω τώρα έτσι και μου έρχεται να τον πλησιάσω, να του χαϊδέψω το κεφάλι του και να του πω: “Μίλτο μου, όλα θα πάνε καλά, ναι;” Ξέρεις! όπως κάνουμε όταν βλέπουμε ένα λυπημένο παιδί και θέλουμε να τον παρηγορήσουμε; Ε, κάπως έτσι ένιωσα.  

 Δεν ξέρω! Μπορεί απλά να ήταν μια κακιά μέρα! Δεν είναι ότι έμεινα στην εμφάνιση. Έμεινα στο πρόσωπο, στα μάτια σου που ήταν σαν να εξαφανίστηκε η λάμψη. Δεν ξέρω πως να σου το εξηγήσω καλύτερα! Θυμάσαι που σε μένα όλα τα έβρισκες… μην πω χάλια αλλά σίγουρα ότι έπρεπε να τ’ αλλάξω; Μύτη, πιγούνι, αυτιά, βλέμμα και όλα τα υπόλοιπα; Ε, εντάξει εγώ απλά θα σου πω: “Μίλτο, ξεκουράσου! Οι τόσες πολλές ώρες μέχρι τα ξημερώματα και τα μηνύματα μπροστά σε μια οθόνη, δεν κάνουν τόσο καλό στην Υγεία. Και ξέρεις εσύ, έχεις έναν υπερβολικό φόβο για την Υγεία σου…”

 Από την μία μέχρι τις 3 το μεσημέρι που σηκωθήκαμε να φύγουμε, φυσικά ο καθένας χωριστά, περιέργως πέρασαν σαν νεράκι. Δεν ανοίξαμε καθόλου κουβέντα για την τελευταία εκείνη βραδιά των αποκαλυπτηρίων, του οριστικού χωρισμού, με το ανύπαρκτο “Αντίο”. Ούτε φυσικά ζήτησες "Συγνώμη", εκείνη την "Συγνώμη" που ξέρεις κατά βάθος μου χρωστάς! Όμως ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν θα ρίξεις τον εγωισμό σου για να το κάνεις! Δεν περιάζει! Θα το κάνει η Ζωή, για σένα! Σιωπή, μόνο Σιωπή! Ειδικότητά σου! Εμένα ειλικρινά δεν πέρασε καν από το μυαλό μου να ανοίξω κουβέντα! Άδικος κόπος θα ήταν! Εξάλλου, θα ήταν σαν να μιλούσα σε ντουβάρι ή σε τοίχο! Έλα! μην θίγεσαι! Κι εγώ θιγμένη ήμουν πολλές φορές από την άδικη συμπεριφορά σου αλλά δεν το έκανα και θέμα!

 Βέβαια, δεν μπορούσα να μην σε τσεκάρω. Όταν σου είπα εκείνο για τον Max και μάλιστα δυο φορές δεν ήταν γιατί είχα σκοπό να χτίσω κάτι σε ήδη γκρεμισμένα χαλάσματα (δεν είμαι από τις γυναικούλες που έχεις γνωρίσει στη Ζωή σου) αλλά ήθελα να δω την αντίδρασή σου. Και ήταν ακριβώς αυτή που περίμενα! Φόβος; Ήθελα να ξεκαρδιστώ στα γέλια, ειρωνικά! Παναγιά μου, ένιωσα σαν να με φοβάσαι! Εσύ Μίλτο μου, που φοβάσαι μόνο τον θεό; (θυμάσαι; μου είχες πει πως δεν πρέπει να φοβάμαι τους ανθρώπους, τον ίσκιο μου παρά μονάχα τον θεό!) Και καλά κάνεις και φοβάσαι το Θεό. Αν και τον Θεό δεν πρέπει να τον φοβόμαστε, πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη και πίστη. Να ξέρεις πως από τη Θεία Δίκη κανείς μας δεν θα ξεφύγει! Α καταλαβαίνεις τι θέλει να πει …η Ποιήτρια, η Συγγραφέας! 

Τι να σου πω; Αυτά που σου έχω ήδη πει παλιότερα. Είσαι τόσο προβλέψιμος! Εσύ έχεις πει πως: Προβλέψιμος=Ανοιχτό Βιβλίο! Εγώ είχα διαφωνήσει με αυτό, θυμάσαι; Σε έχω μάθει αρκετά καλά! Πως κινήσε, πότε παίζεις Θέατρο, πότε είναι σοβαρά ή αστεία αυτά που λες, πότε πραγματικά είσαι άνετος και πότε όχι, πότε πας να βγεις κι από πάνω, πως, πού, πότε, ποιούς/ποιές κοιτάζεις, πότε λες ψεματάκια και πίστεψέ με και σήμερα τα είπες τα ψεματάκια σου. (Είναι να μην το έχει ο άνθρωπος στο πετσί του, έ) Είδες; Εγώ δεν προσπάθησα απλά να μπω και να ταιριάξω στον Κόσμο σου αλλά κυρίως να σε μάθω ως άνθρωπο, ως χαρακτήρα, ως προσωπικότητα. Και σε έμαθα! Εσύ δεν προσπάθησες και πολύ να με μάθεις! Δεν θέλησες… δικά σου λόγια είναι αυτά και πόσα άλλα που δεν ήρθε η ώρα να τα πω! Μην κάνω και spoiler! Λίγο σασπένς και μυστήριο παραπάνω την κατάλληλη στιγμή, δεν χάλασε ποτέ κανέναν. 

Ήθελα λοιπόν να σε τσεκάρω και έπεσες στην παγίδα! Πόσες φορές άλλωστε το έκανες κι εσύ σε μένα; Εσύ το έχεις σαν παιχνιδάκι, εγώ το κάνω μόνο όταν υπάρχει σοβαρός λόγος! Χαίρομαι που έκανες όλα αυτά που περίμενα πως θα κάνεις αν κάποια μέρα σε έβλεπα μπροστά μου. (Αν έβαζα στοίχημα με λεφτά, τώρα θα ήμουν "πλούσια", με όλα τα στοιχήματα που έβαλα για σένα με τον εαυτό μου!) Και ήμουν τόσο σίγουρη ότι αυτή η μέρα θα φτάσει. Δεν περίμενα ότι θα έρθει τόσο γρήγορα αλλά χαίρομαι που έγινε τόσο σύντομα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτή η συνάντηση για να ξεκαθαριστούν τα πράγματα. Όχι δεν χρειάστηκε να αναφερθούμε στο γεγονός του χωρισμού, έφτανε μόνο και μόνο να ξαναδώ την συμπεριφορά σου, το πρόσωπό σου, τα μάτια σου για να καταλάβω, να ξυπνήσω, να συνειδητοποιήσω, να νιώσω. Και ξέρεις πως νιώθω; ΥΠΕΡΟΧΑ! Νιώθω μια ευφορία. Νιώθω ότι απελευθερώθηκα από κάτι που δεν μου ταίριαζε! Είχες δίκιο! Τελικά δεν ταιριάζαμε σχεδόν καθόλου! Σήμερα το κατάλαβα για τα καλά! Δεν μου ταιριάζεις! Δεν μου αξίζεις! ΕΣΥ είσαι “Ό,τι πάρει ο άνεμος”, ΕΓΩ είμαι “Ό,τι νιώθω, το Ζω”.

Ο πόνος που μου προκάλεσες και κατέκλυζε το μυαλό και τις αισθήσεις μου όλο αυτό τον καιρό που εγώ πονούσα από την αχαριστία σου, την αδιαφορία σου, την σιωπή σου, την κοροϊδία σου, την συναισθηματική σου παγωμάρα, την ανωριμότητα σου παρά στην ηλικία που είσαι, την εμπιστοσύνη που δύσκολα μπορεί κάποιος να σου έχει επειδή είσαι αναποφάσιστος… και κυρίως η Εγωπάθειά σου, όλα αυτά και πόσα άλλα σε κάνουν “Ακατάλληλο για σχέση-Ακατάλληλο για μένα”. Δεν είσαι φτιαγμένος για σχέση, γιατί δεν ξέρεις τι σημαίνει Αγάπη. Δεν μπορεί όλες οι προηγούμενες να φταίγανε επειδή δεν αλλάζανε συμπεριφορά και δεν γίνανε αυτές ακριβώς που ήθελες εσύ. Θυμάσαι; Εσύ μου τα εκμυστηρεύτηκες! Κάπου φταις κι εσύ! Κάπου κάνεις λάθη κι εσύ! Για όλα φταίει το καλά κρυμμένο βαθιά ριζωμένο κακό που είναι μέσα σου και δεν το έχεις βρει για να το γιατρέψεις! Θυμάσαι; Εκείνο το πρωί, την τελευταία ημέρα που ήμασταν μαζί που σου το είπα και μου είπες: “Λες αυτό να φταίει; Πως θα το ανακαλύψω;” - “Αν είναι να βγει, σου είπα, ας βγει όσο πιο αργά γίνεται!” – “Α, αυτό δεν το ξέρω! Δεν μπορώ να το ελέγξω εγώ!” είπες και γέλασες, μια από τις λίγες φορές που έσκασες ένα πραγματικό αυθόρμητο χαμόγελο.  Φυσικά έφταιξα κι Εγώ! Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω αλλά μπροστά σε αυτά που έκανες εσύ και ανέχτηκα προσπαθώντας να τα διορθώσω, τα δικά μου δεν είναι τόσο κατακριτέα…

Αυτός ο άδικος πόνος λοιπόν που μου προκάλεσες απλά τώρα δεν με “καίει” τόσο πολύ! Με τον καιρό -σύντομα- αυτός ο πόνος θα εξαφανιστεί! Δεν θα (σε) ξεχάσω ΠΟΤΕ! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Κρατάω τα Πάντα! Τα θετικά αλλά και τα αρνητικά, τα Αληθινά αλλά και τα ψεύτικα, τα υλικά αλλά και τα εκ μέρους σου συναισθήματα. Έμαθα τόόόόόσα πολλά! Σου χρωστάω λίγα, τα περισσότερα τα χρωστάω σε μένα. Χρωστάω σε μένα ότι είχα τη δύναμη να μην αλλάξω πράγματα που δεν είναι άσχημα για χάρη σου, για να αρέσω στα “βίτσια” σου. Είχα τη θέληση να προσπαθήσω με έναν άνθρωπο να ενώσω τη Ζωή μου με τη δική του, ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, γιατί πίστευα πως υπάρχει κάπου λίγη Αγάπη. Είχα τη ευκαιρία να ζήσω στιγμές και συναισθήματα και τα άρπαξα και τα γεύτηκα χωρίς να μετανιώσω στιγμή γι’ αυτά. ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ και σίγουρα δεν ξόδεψα τσάμπα τον χρόνο μου για εσένα, για την σχέση μας ή ό,τι στο διάολο ήταν αυτό το πράγμα που είχαμε εμείς. Εσύ αντιθέτως μετάνιωσες για πολλά, αν και δεν θα έπρεπε, αφού ήσουν συνειδητοποιημένος. Δικά σου λόγια είναι αυτά, θυμάσαι;

 Δεν ταιριάξανε οι Κόσμοι μας, γιατί απλά δεν υπήρχαν αμοιβαία συναισθήματα. Δεν ταιριάξαμε εμείς οι δυο γιατί απλά ΕΓΩ ήμουν “Πολύ” για τα δικά σου “Λίγα” κυβικά. Τελικά δεν μπόρεσες να με κάνεις αυτό που ήθελες εσύ εσωτερικά και εξωτερικά και η κατάληξη ήταν αυτή που ήταν. Εμ, συγνώμη αλλά δεν είμαστε όλες “αδύναμα κοριτσάκια”. Ευαίσθητο, καλόκαρδο, φιλότιμο… παιδί ήμουν, είμαι και θα είμαι αλλά αδύναμη ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να είμαι. Αν ψάχνεις “θύμα”, λάθος πόρτα άνοιξες, λάθος άνθρωπο πλησίασες το Καλοκαίρι που μας πέρασε. Δεν πέρασα στη Ζωή μου δυστυχίες, δυσκολίες, εμπόδια, στεναχώριες, δοκιμασίες και τις ξεπέρασα σχεδόν μόνη μου και έχω μείνει όρθια δυνατή στα πόδια μου, για να έρθεις ΕΣΥ ή οποιοσδήποτε προβληματικός να με τσακίσει, να με λυγίσει, να με καταστρέψει. Έχω ήδη τα δικά μου προβλήματα, τη δική μου Ζωή για να βάλω σε σειρά… δεν θα κουβαλήσω επιπλέον βάρος και πόσο μάλλον το βάρος ενός Εγωπαθή. Αφού, δεν ήσουν ικανός, άξιος, πρόθυμος να μοιραστείς τα βάρη, γιατί θα πρέπει ο άλλος να το κάνει για σένα; Για τα ωραία σου μάτια; Συγνώμη αλλά το εσωτερικό ενός ανθρώπου αυτό είναι που μετράει. Να προσφέρεις υλικά πράγματα, ωραία μέρη, να τάζεις, να λες παραμυθένια λόγια… είσαι πολύ καλός, ταλέντο το λένε. Όμως, Καλέ μου, Μάτια μου, Καρδιά μου, ένας αντικειμενικά ωραίος άντρας, μια ωραία Mercedes και μια συμπαθητική ωραία γυναίκα-βιτρίνα δίπλα σου, δεν φέρνουν την Άνοιξη. Οι πράξεις, η μαγκιά, η μπέσα, ο λόγος και η ψυχή… έχουν σημασία. Η Αγάπη δεν φαίνεται μέσα από το “Να μου αποδείξεις…” αλλά από το “Νιώθω, άρα αγαπώ…”. Όλα τ’ άλλα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

 Αχ, βρε Μίλτο μου! Ξέρεις τι θέλω να σου πω, που θέλω να καταλήξω; Θέλω να σου πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (αν και σου το έχω ήδη πει προσωπικά πολλές φορές!) Και γι’ αυτό σου γράφω αυτό το “Γράμμα”. Όχι πως θα τύχει και θα το διαβάσεις ποτέ (δεν είσαι και του διαβάσματος μωρέ! Αυτό όντως μας έκανε να μην ταιριάζουμε!) αλλά να! είναι που εγώ αισθάνομαι πως πρέπει να το κάνω. Μην παρεξηγηθείς με όσα γράφω! Μπορεί σε πολλά σημεία να φανώ λίγο εγωίστρια, λίγο ειρωνική, λίγο επιθετική, λίγο κακιά (εγώ κακιά, το Καλύτερο Παιδί; Σε παρακαλώ! Ποτέ!) λίγο …κάπως αλλά μην θιχτείς και πολύ! Στα λέω για το καλό σου, όπως έλεγες κι εσύ σε μένα. “Για το Καλό σου!”, πόσο μισώ αυτήν την έκφραση! Στα λέω και με Αγάπη και με εκτίμηση γιατί δεν είσαι κακός, απλά λίγο πειραγμένος κι εσύ, μόνο που η Εγωπάθειά σου δεν σ’ αφήνει να δεις τίποτα. Σίγουρα θα γελάσεις με εκείνο το ειρωνικό εγωπαθές χαμόγελο αλλά it’s ok! Κι εγώ αυτή την στιγμή γελάω από την ευφορία που νιώθω και είναι περασμένη η ώρα. Επιτέλους νιώθω ελεύθερη! Δεν κλαίω πια σένα!  Είμαι έτοιμη να πάω παρακάτω, να “Πάω γι’ άλλα, για τα καλύτερα”, να επικοινωνήσω με ανθρώπους που θα με απο-δεχτούν, θα με αγαπήσουν, θα με εκτιμήσουν γι’ αυτό που είμαι, έτσι όπως είμαι, όπως κι εγώ αυτούς. Ναι, σε αφήνω ελεύθερο, σε παραχωρώ με όλη μου την Καρδιά… Έχω και την άδεια της μετά από την συνάντησή μας. Όλο αυτό το σημερινό, πέρα ότι ήταν λίγο, όχι δεν θα το πω απλά απογοητευτικό, θα το πω απλά “έπεσες λίγο στα μάτια μου και στα μάτια της Καρδιάς μου”. Σε ξεπεράσαμε -όσο είναι δυνατόν- ερωτικά. Σε κρατάμε Ανθρώπινα, Φιλικά κι αν… για κάτι περισσότερο, δεν λες. Δεν το έχεις, λυπάμαι! Δυστυχώς, δεν ήσουν άξιος, ικανός να με κρατήσεις ούτε σαν Φίλη ή ως  έναν άνθρωπο που κάποτε έλεγες πως εκτιμάς. Και σ' αυτό έμεινες στα λόγια! Λυπάμαι πραγματικά, γιατί θα μπορούσες να έχεις κάνει περισσότερα... αν όχι για μένα αλλά για σένα.

 Ξέρω πως το γράμμα μου αυτό θα σε κούρασε ήδη. Σίγουρα δεν θα το διάβασες όλο. Όμως είχα την ανάγκη να δώσω τον επίλογο της ιστορίας μας και αυτό κάνω. Θα μπορούσα να στα πω κατ' ιδίαν, αλλά όχι απλά δεν θα άκουγες αλλά θα μου έλεγες την γνωστή ατάκα σου, πριν καν ανοίξω το στόμα μου και αρθρώσω λέξη: "Βούλωσέ το! Πάλι μαλακίες θα πεις!" Κλείνει μια πόρτα και ανοίγει μια άλλη. Όπως συνέχισες εσύ τη Ζωή σου, τόσο μα τόσο γρήγορα, έτσι κι εγώ οφείλω να κάνω το ίδιο.

 Μίλτο μου, σου εύχομαι Καλή Ζωή να έχεις, να είσαι Ευτυχισμένος, να είσαι πάντα καλά και εύχομαι και ελπίζω στην υπάρχουσα επόμενη να μην κάνεις τα ίδια που έκανες σε μένα, στις προηγούμενες… αν και χλωμό το βλέπω. Έτσι είσαι!

 Και κάτι τελευταίο. Θα ξανά συναντηθούμε κάποτε… Η Ζωή ξέρει πότε μας στέλνει τα “μοιραία”. 

Υ.Γ.1 Κάτι που είχα γράψει παλιότερα περί χωρισμού Χώρισε με αξιοπρέπεια και όχι με Εγωισμό!

Υ.Γ.2 Το τραγουδάκι αφιερωμένο…..

Με Φιλώ

-ΜΑΡΙΑ-

 

 

📍Ετικέτα: A Fairy Story #

 

 

_________________________________

Μη με ρωτάς τι έχω
Μη νοιάζεσαι και αντέχω
Που κλείσανε οι δρόμοι για μας ορίστηκα
Εσύ που δε με ξέρεις
Για αγάπη δε συμφέρεις
Είμαστε δύο κόσμοι αιώνες μακριά

Δε θέλω τίποτα
δε ψάχνω τις νύχτες συντροφιά
μην ασχολείσαι δεν υπάρχω
πέφτω στη φωτιά

♬Εγώ τη ζωή μου κι εσύ τη δικιά σου
εγώ στο όνειρο μου και εσύ στη σκιά σου
η μοίρα σου δείχνει τη πόρτα μπροστά σου
ξανά δε πληρώνω τα σφάλματα σου
Εγώ τη ζωή μου και εσύ τη δικιά σου
ακόμα μια μέρα δε μένω κοντά σου
ακόμα μια νύχτα στην άδεια αγκαλιά σου
το ψέμα δε σβήνουν τα δάκρια σου♬
 
Αιχμάλωτος δε θα 'μαι
τα βράδια που κοιμάμαι
σ' αυτός τον εφιάλτη που κόβει σα γυαλί
Το έργο κατεβαίνει
και στην αυλαία μένει
η αγάπη να πεθαίνει με σένα θεατή

___________________________

► Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις του “Diary of Bliss”!

*Η παρούσα ανάρτηση είναι μέρος του “Diary of Bliss 2014” από το Positive Thinking Greece 

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved