Diary of Bliss 2014: #2 – Ξεκάθαρο τοπίο…

  Ε, ναι! Επιτέλους γράφω στο blog μετά από πολλές ημέρες. Βλέπετε με έφαγαν οι βόλτες, τα ξενύχτια που λέει ο λόγος, τα ταξίδια, η τεμπελιά και γενικά όλες αυτές τις τελευταίες ημέρες απολάμβανα την ηρεμία, την χαλάρωση που τόσο πολύ αναζητώ στη Ζωή μου. Νομίζω πως μετά από τόση στεναχώρια, πίκρα (και λίγα λέω) που “έφαγα” ειδικά τον προηγούμενο μήνα. (δεν αναφέρω τίποτα, γιατί τα ξέρετε ήδη) τι καλύτερο από ένα μικρό διάλειμμα από την κλάψα και τη μιζέρια; (Έφτασε η ώρα για να ασχοληθώ με ευχάριστα πράγματα εδώ στο blog μου αλλά και εκτός αυτού…)

Εντάξει, και η κλάψα (προτιμώ τον τίτλο drama queen σας παρακαλώ, αν δεν σας πειράζει!) και η υποφερτή μιζέρια και η μοναξιά και το κλάμα και το “κλείνομαι στο καβούκι μου” και δεν θέλω άνθρωπο να δω και θέλω τον χρόνο μου κλπ., όλα μωρέ χρειάζονται. Όλα βέβαια μέσα σε λογικά πλαίσια. Και λέω πως και αυτά χρειάζονται, γιατί αν δεν τα περάσεις αυτά δεν μπορείς να ξεσπάσεις, να βγάλεις όλο σου τον πόνο προς τα έξω, να νιώσεις λίγο παραπάνω Άνθρωπος, να νιώσεις πως έχεις συναισθήματα, πως ζεις… δεν μπορείς και να πας παρακάτω. Πρέπει να λυγίσεις, να συρθείς, να βιώσεις τον “μικρό θάνατο” (αν πρόκειται για χωρισμό), να συνειδητοποιήσεις τι άξιζε και τι δεν άξιζε, τι αξίζει και τι δεν αξίζει και κυρίως να μάθεις ακόμη καλύτερα τον εαυτό σου και να πιστέψεις στις δυνατότητές σου.

 Έχω λοιπόν να δηλώσω εγώ η Μαρία (μήπως σας μοιάζω για ψωνάρα; κι ακόμα δεν έγινα διάσημη συγγραφέας τρομάρα μου! Το γνωστό μου χιούμορ βρε!) πως επιτέλους είμαι καλά! Τέρμα η κλάψα για το συγκεκριμένο γνωστό θέμα. Τέρμα οι αναφορές, οι σκέψεις και καθετί αρνητικό για το συγκεκριμένο θέμα, για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Σήμερα, με αυτή την “ευχαριστήρια” ανάρτηση θα είναι και η τελευταία αρνητική. 

1 μήνας από τον “μικρό θάνατο”… 

1 μήνας και κάτι με πόνο, λύπη, δάκρυα, “κλεισμένη στο καβούκι μου”, με απορίες, συμπεράσματα, εφιάλτες, αϋπνίες, ξενύχτια, μοναξιά, αναπάντητα ερωτήματα, εικόνες, μηνύματα, φωτογραφίες, σκέψεις και κυρίως “Μου λείπει”…

1 μήνας και κάτι με 3 τυχαίες συναντήσεις και είδα τα πάντα ξεκάθαρα μπροστά μου, στα μάτια μου, στα αυτιά μου. Όταν αυτό(ς) που αγάπησες “πέφτει στα μάτια σου”, τι απομένει μετά, εκτός από την εκτίμηση, αγάπη πάντα, ίσως και ”λύπηση”; Τα υπόλοιπα που ένιωσες, απλά κλειδώθηκαν κάπου πολύ βαθιά. Μονόπλευρα ήταν ούτως ή άλλος… 

1 μήνας και κάτι και σήμερα Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014 ξεκαθάρισε εντελώς το τοπίο. Δεν χρειάστηκε να βάλω καν το χεράκι μου. Όλα ήρθαν τυχαία, από μόνα τους, όπως ξέρεις καλύτερα πάντα η ζωή.

   Σήμερα ομολογώ πως συνειδητοποίησα για τα καλά και την αλήθεια αυτών των στίχων από αυτό το τραγούδι ♬(Δεν έχει δεύτερη φορά/κι ούτε καμία διαφορά/σε έβγαλα πρώτα απ' την καρδιά μου και σε τέλειωσα μετά)♬. 

Γιατί όταν εγώ φωνάζω πως η Ζωή σε βρίσκει με κάποιον τρόπο, κάπου, κάποτε… δεν με ακούει ποτέ κανείς.

Γιατί όταν εγώ φωνάζω πως η ανακούφιση, η δικαίωση, η ψυχική ελευθέρωση, το τέλος και η αρχή… η Ζωή, ο χρόνος, η μοίρα, ο Θεός ο ίδιος σου τα στέλνει την κατάλληλη στιγμή, κάποτε, αργά ή γρήγορα… δεν με ακούει ποτέ κανείς. Ίσως και κανείς να μην παίρνει και τόσο σοβαρά τις όποιες “Φιλοσοφίες μου”. Μπορείτε να μάθετε κάτι από εμένα, πιστέψτε με!

Χρειάστηκε 1 μήνας και κάτι για να καταλάβω ότι ποτέ δεν ανήκα εκεί που νόμιζα πως ανήκα. Γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν έπαιξα με την καρδιά ενός ανθρώπου, ούτε σε διπλό ταμπλό, ούτε σε τριπλό ή έβδομο ταμπλό. (Τόσα ταλέντα, συγνώμη αλλά δεν έχω!) Είμαι ανίκανη να παίζω παιχνίδια ποντάροντας στα συναισθήματα ενός ανθρώπου. Μόνο στα επιτραπέζια  τύπου Monopoly, Scrabble κλπ. σε αυτά, ναι είμαι καλή.

Χρειάστηκε 1 μήνας και κάτι για να μάθω την αλήθεια που ήδη ήξερα από την αρχή, άντε από την μέση. Μια αλήθεια ή μάλλον πολλές αλήθειες που τις ήξερα αλλά όταν πέφτεις στην παγίδα του έρωτα, της αγάπης ή όπως ο καθένας το λέει, τότε δε βλέπεις τίποτα μπροστά σου ή μάλλον όλα τα βλέπεις “παραμυθένια”. (Βρε ξυπνήστε! Τα παραμύθια δεν ισχύουν στην πραγματική Ζωή!)

Πορεύομαι με την αλήθεια! Πάντα με αυτήν πορευόμουν στη Ζωή και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι το ύστατο χαίρε, το πιστεύει κάποιος είτε όχι. 

Λατρεύω την αλήθεια! Και χρειάστηκε πολλές φορές να “πέσω στη φωτιά”, να “βυθιστώ στο σκοτάδι”, να “τα παίξω όλα για όλα” για να μάθω την αλήθεια, ακόμα κι ας ήξερα πως θα με κατέστρεφε, θα με σκότωνε, θα με έφτανε σε ένα σημείο που θα είχε την ταμπέλα “Τέλος”.  

  Κι αν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει, να νιώσει, να ξεχωρίσει την αλήθεια μου και την περνάει για ψέμα ή είναι μπερδεμένος, λυπάμαι αλλά μάλλον ποτέ στη Ζωή του δεν έμαθε τι εστί πραγματική αλήθεια ή δεν κατάλαβε καθόλου τίποτα από εμένα. Ό,τι ψέμα και να πεις (και μιλάω για μεγάλα ψέματα και όχι για τα γνωστά ψεματάκια που λέμε όλοι μας!), κάποια στιγμή θα φανερωθεί η αλήθεια και τότε δεν σε σώνει τίποτα. Οπότε γιατί να παραμυθιάζεις;;;

Αγαπώ την αλήθεια ακόμα κι αν πονάει σαν μαχαιριά. Το ψέμα όμως πονάει περισσότερο. Και δεν σηκώνω κουβέντα πάνω σε αυτό. Αν λοιπόν, τις αλήθειες κάποιος τις μεταφράζει ως ψέματα, τότε λυπάμαι πραγματικά. Μόνος του βγάζει τα ματάκια του, καταστρέφει μια σχέση, έναν άνθρωπο, τον ίδιο του τον εαυτό. Μόνο γι’ αυτό λυπάμαι γενικώς, για τίποτα άλλο. 

Είμαι λοιπόν πλέον καλά! Δεν στενοχωριέμαι πια για “παλιά ξινά σταφύλια”, δεν ρίχνω σταγόνα δάκρυ για καταστάσεις και ανθρώπους που τελικά δεν αξίζουν περισσότερο από όσο πραγματικά αξίζουν. Δεν κολλάω στο τι έγινε, γιατί έγινε κλπ. Τις απαντήσεις εξάλλου τις έχω και αν δεν τις έχω όλες, δεν με νοιάζει πλέον να πάρω περισσότερες απαντήσεις. Καμιά απορία, κανένα “γιατί” δεν μου τρώει πια τη ψυχή. Και ούτε η ίδια η Καρδιά δεν της νοιάζει να μάθει κάτι περισσότερο από όσα ξέρει και κυρίως από όσα έχει νιώσει ή νιώθει. 

Ούτε “Εκείνη-η Καρδιά”, ούτε κι Εγώ δεν πονάμε πια, δεν νιώθουμε πως καιγόμαστε από τον “μικρό θάνατο”, ούτε κλαίμε για μια χαμένη μάχη. Χάσαμε μια ακόμη μάχη αλλά όχι και τον πόλεμο.  Όταν “παίζεις” από την αρχή τίμια, δίκαια, έντιμα και με φανερά χαρτιά δεν έχει να φοβάσαι για τίποτα και κυρίως να παραδεχτείς τα λάθη σου και ίσως και να ζητήσεις συγνώμη. Όταν δεν τα κάνει κάποιος αυτά, μάλλον εκεί φαίνεται και “ ο σκάρτος”. Μια χαρά λοιπόν τα καταφέρνουμε! Αφού καταφέραμε και βγήκαμε –και πάλι- αλώβητες από την πιο χειρότερη παγίδα που πέσαμε ποτέ, στον έρωτα, στην αγάπη ή όπως αλλιώς το λένε, πάλι καλά! Μπορούμε να επιβιώσουμε μάλλον από τα πάντα. 

Δεν κρατάμε καμιά κακία! Ούτε νιώθουμε πλέον θυμό, οργή… Θέλουμε το καλό του άλλου και ειδικά των ανθρώπων που αγαπήσαμε και θεωρήσαμε “δικό μας άνθρωπο”. Αυτό είναι αυτονόητο!

Φυσικά και δεν ξεχνάμε! Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι! Όσος καιρός κι αν περάσει, το άδικο θα πάρει αυτό που του αξίζει από το δίκαιο της ζωής. Όλα κι όλα! Είπαμε είμαστε ανώτερες, με κάποιο Α επίπεδο και με μια καλή ψυχή αλλά αυτό δεν αλλάζει πως κάποια μέρα, η δικαιοσύνη θα έρθει. Πρέπει το άδικο αλλά και η υποκρισία να δικάζεται αργά ή γρήγορα. Νόμος!  

Όλα καλά λοιπόν! Ξεκαθάρισε το τοπίο! Και είναι ωραία η αίσθηση που να πάρει! Σημασία έχει ότι έχω Πίστη, κοιτάζω μπροστά, πιστεύω ότι τα καλύτερα ακόμα δεν έχουν έρθει, είμαι ακόμα πιο δυνατή, (άλλωστε εμείς οι Σκορπιοί ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας), χαμογελάω ακόμα πιο πολύ,  βλέπω και παίρνω τα πράγματα πιο χαλαρά, με πιο πολύ χιούμορ, ζω τα ωραία συναισθήματα, τις ωραίες στιγμές και κυρίως νιώθω ανάλαφρη, χωρίς το βάρος του άδικου πόνου. Δεν είναι λίγο αυτό! Και δεν είμαι μόνο στα λόγια! Φαίνονται όλα αυτά ήδη από τις πράξεις μου… το βλέπουν και το εισπράττουν και οι γύρω μου… το βλέπω και το αισθάνομαι κι εγώ η ίδια. 

Και όπως λένε: “Επιτρέπεται να λυγίσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς!”

Και ο επίλογος αυτού του ωραίου αλλά με unhappy end παραμυθιού πιστεύω γράφτηκε με τον καλύτερο και πιο δίκαιο τρόπο, όπως μου άξιζε. Σ' ευχαριστώ…!

► Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις του “Diary of Bliss”!

*Η παρούσα ανάρτηση είναι μέρος του “Diary of Bliss 2014” από το Positive Thinking Greece 

__________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Copyright ©2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved