❀Περί γάμου… (μου)!

  Χθες διαβάσατε πως θα ήθελα να είναι η Κηδεία μου, με αφορμή την ιδέα που είχε η Μία Πέτρα. Τα είπα, τα δήλωσα ‘Δημόσια’, εξηγήθηκα, εκμυστηρεύτηκα τις επιθυμίες μου, σας έδωσα και ολόκληρη playlist με τραγούδια που θα ήθελα να ακουστούν στο τελευταίο μου Αντίο και όλα καλά και όλα ωραία.

  Τώρα θα σας μιλήσω για τον γάμο μου. Θα πείτε τώρα και δίκιο θα έχετε: “Καλά κοπελιά χθες “Κηδεία” και σήμερα “γάμος”; Η σειρά είναι λάθος!” Εντάξει μωρέ, που και που κάποια πράγματα τα κάνω κάπως ανάποδα, έ και τι έγινε;;;  

  

  Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό ποτέ και ιδιαίτερη επιθυμία να μιλήσω ‘Δημόσια’ σε σας περί γάμου και πως τον ονειρεύομαι. Πρώτον, γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να παντρευτώ, δεύτερον, με αγχώνει και με ξινίζει ώρες-ώρες η ιδέα του γάμου και τρίτον, δεν κολλάω στο θέμα “γάμος”, δίνω περισσότερο σημασία στην σχέση…

  

  Επειδή όμως η Δήμητρα (Demi Mist) σε σχόλιο της, μου έγραψε “Επομενη φορα πρεπει να γραψεις πως ονειρευεσαι και το γαμο σου.”, είπα να μην της χαλάσω το χατίρι, μιας και ξέρω πως τις αρέσουν τέτοιου είδους θέματα. Άσε που θα έχει και πλάκα να έχω και αρχείο με ανάρτηση που θα μιλάω για τον γάμο μου, αν ποτέ συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Αν και έχω μια παραξενιά να την πεις; Δεν πηγαίνω ποτέ σε γάμους. Όσες φορές με έχουν καλέσει, απλά αρνήθηκα ευγενικά. Γνωρίζανε και την "παραξενιά" μου, οπότε πιστεύω υπήρχε μια κατανόηση από μέρους τους. 

  

  Λοιπόν, σαν κοριτσάκι κι εγώ, όπως φαντάζομαι όλα τα κοριτσάκια από μικρά, πριν καλά-καλά καταλάβουμε τι σημαίνει Αγάπη, έρωτας, σχέση, άντρες κλπ. ονειρευτήκαμε τον γάμο μας, όταν φυσικά φθάσει εκείνη η -καλή- ώρα. Τώρα ποιος μας το βάζει αυτό το …μικρόβιο, η γιαγιά μας, η μαμά μας, η θεία μας, η γειτόνισσα, η ίδια η Κοινωνία; δεν ξέρω!

  

  Θυμάμαι λοιπόν, στο Δημοτικό, Πέμπτη με Έκτη τάξη με τις δυο -τότε- κολλητές μου, -που όμως μου κάνανε τη Ζωή κόλαση στην κυριολεξία- (σας έχω ήδη μιλήσει ΕΔΩ για τα -μαύρα- σχολικά μου τότε χρόνια) καθόμασταν, παίρναμε μια κόλλα χαρτί, βάζαμε πάνω την αριστερή παλάμη του χεριού μας και την σχεδιάζαμε. Δεν ξέρω αν το θυμάστε αυτό το …παιχνίδι. 

  Στο κέντρο έγραφες την ηλικία που θα ήθελες να παντρευτείς (εγώ συνήθως έγραφα 23 με 25) και στα πέντε δάχτυλα έγραφες: 

1) 5 αγαπημένα αντρικά ονόματα (σήμαινε το όνομα θα έχει ο μελλοντικός σου σύζυγος)

2) 5 αγαπημένα επαγγέλματα (σήμαινε το μελλοντικό σου επάγγελμα)

3) 5 αγαπημένα χρώματα (σήμαινε το χρώμα που θα έχει το νυφικό σου)

4) 5 αγαπημένα μέρη που θα ήθελες να πας Γαμήλιο ταξίδι

5) 5 αγαπημένα φαγητά (σήμαινε το φαγητό που θα μαγειρέψεις την πρώτη ημέρα ως ‘Παντρεμένη’) 

  Τώρα πως έβγαιναν τα τελικά αποτελέσματα, δεν πολύ θυμάμαι. Νομίζω μέτραγες τόσες όσες φορές, σύμφωνα με τον αριθμό που έγραφες στο κέντρο της παλάμης. Στο τέλος όσες μένανε επιλογές αυτά ήταν και τα αποτελέσματα. Θυμάμαι όμως πάνω-κάτω τι έγραφα συνήθως στις 5 επιλογές.

Στην πρώτη κατηγορία έγραφα πάντα τα αντρικά ονόματα: “Γιάννης, Κώστας…”

Στην δεύτερη κατηγορία έγραφα: “Δασκάλα, Νηπιαγωγός, Ψυχολόγος…”

Στην τρίτη κατηγορία έγραφα: “Μπλε, γαλάζιο, κίτρινο…”

Στην τέταρτη κατηγορία έγραφα: “Ναύπλιο, Παρίσι, Αμερική…” και,

Στην πέμπτη κατηγορία έγραφα: “Γεμιστά, Κοτόπουλο με πατάτες…”

  Φυσικά και τίποτα από όλα αυτά δεν βγήκαν “αληθινά”. Γιατί και έχω ξεπεράσει προ πολλού τα 23 και δεν έχω παντρευτεί και δεν ακολούθησα κανένα από τα επαγγέλματα και δεν βρήκα τον μελλοντικό μου σύζυγο…  και τα υπόλοιπα, εντάξει μωρέ…λεπτομέρειες! (Τελικά η μοίρα είχε και έχει άλλα σχέδια για μένα που δεν τα ξέρω και δεν μου τα λέει κι όλας η άτιμη! χαχα!!!)

  

   Ας γυρίσω όμως στο πως έχω ονειρευτεί τον γάμο μου. Παραδέχομαι ότι όταν ήμουν μικρή ναι κι εγώ σαν κοριτσάκι έλεγα ότι θέλω να παντρευτώ έναν καλό άντρα που θα με αγαπάει, θα φορέσω ένα νυφικό που θα μοιάζει σαν της Σταχτοπούτας, σε λευκό ή γαλάζιο χρώμα, θα φοράω οπωσδήποτε μια Τιάρα μιας και όπως όλα τα κοριτσάκια (και όλες οι γυναίκες) θεωρούσα τον εαυτό μου Πριγκίπισσα (τρομάρα μου!), θα έχω σίγουρα τα μαλλιά μου μακριά και μπουκλέ, θα πάω στην εκκλησία με άμαξα και 2 άλογα, θα κάνω μια γαμήλιο γλέντι/δεξίωση με μενού που θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε χαβιάρι και αστακό, μια γαμήλια τούρτα σοκολάτα 7 ορόφων (αφού το 7 είναι ο αριθμός του πεπρωμένου μου), θα παίζει ο Dj τις πιο γλυκανάλατες μπαλάντες, θα πάω γαμήλιο ταξίδι φυσικά στο Παρίσι, θα κάνω 2 παιδιά, θα έχω το δικό μου σπίτι με κήπο και θα ζω ευτυχισμένη με τον άντρα μου, αφού θα είμαι Εγώ για Εκείνον και Εκείνος μόνο για μένα, χωρίς να κοιτάζει δεξιά κι αριστερά.

  

  Φυσικά και κάνω πλάκα! Τίποτα από όλα αυτά περί γάμου δεν έχω ονειρευτεί, εκτός το πως θέλω τα μαλλιά μου, το Παρίσι, ένα σπίτι με κήπο, κι έναν καλό σύντροφο (ειδικά αυτό με τον σύντροφο, όταν το βρω μόνο τότε θα το πιστέψω και θα το ονειρευτώ κανονικά!). Δεν με αφορά και δεν μου ταιριάζει εμένα ένας παραμυθένιος γάμος μες την γκλαμουριά και δε όταν καταλήγει σε ένα υπερβολικό πανηγυράκι.(βέβαια ο καθένας έχει το ελεύθερο και το δικαίωμα να κάνει το γάμο τους, όπως του αρέσει!)

  

  Μου αρέσουν τα απλά, ήρεμα και όμορφα πράγματα. Μου αρέσει μέσα στην απλότητα να φαίνεται η ομορφιά και η γοητεία των πραγμάτων. Άσε που και μόνο οι αυστηρές προετοιμασίες, το πρόγραμμα της όλης διαδικασίας, τα “Πρέπει & Δεν πρέπει”, τα “Απαγορεύεται & Δεν απαγορεύεται”, τα “Κάνει & Δεν κάνει” κλπ., τα καλούπια και τους κανονισμούς γενικώς δεν μου ταιριάζουν και δεν συμβαδίζουν με τα δικά μου “Θέλω & Επιθυμίες”. Δεν μου αρέσει στις δικές μου υποθέσεις και δε όταν έχει να κάνει με με τα Προσωπικά μου, να ανακατεύονται άλλοι, ακόμα κι αν είναι η ίδια μου η μάνα. 

  Οπότε, με απλά λόγια πώς έχω ονειρευτεί τον γάμο μου, αν ποτέ τύχει και παντρευτώ, αλλά πρώτα ας βρεθεί ένας άξιος σύντροφος; (το μεγαλύτερο λάθος και τρέλα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι τελικά να παντρευτεί!)

  Σ’ αυτή ΕΔΩ την ανάρτηση που είχα ανεβάσει πριν 1 χρόνο και σας έλεγα 50 πράγματα για μένα, είχα γράψει τα εξής, τα οποία και ασπάζομαι ακόμα: “49. Τρομάζω με την ιδέα της συμβίωσης με έναν άλλο άνθρωπο και του γάμο! Θεωρώ πως μόνο αν αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί, πρέπει να προχωρήσεις σε γάμο, διαφορετικά μην το κάνεις! Θα είναι λάθος, αφού θεωρώ πως ο γάμος είναι η μεγαλύτερη τρέλα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος!Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως αν παντρευτώ ποτέ θα ήθελα να είμαι εγώ, ο γαμπρός, ο/η κουμπάρος/α, ο παπάς και κανείς άλλος. (οι υπόλοιποι οικογένεια, γνωστοί, φίλοι και μη, θα το μάθουν εκ τον υστέρων!) Θα ήθελα να  φοράω ένα maxi φόρεμα, μακριά μπούκλες τα μαλλιά μου και πλατφόρμες ή ακόμα και ξυπόλυτη, αν είναι στην παραλία. (ναι, έτσι το έχω ονειρευτεί, απλά, ταπεινά που δε θα μοιάζει πανηγύρι!)

  Θυμάστε την πρώτη ταινία Sex And The City που η Carrie είναι έτοιμη να παντρευτεί τον άντρα που την ταλαιπώρησε 6+ χρόνια, τον Mr. Big  κι Εκείνος λίγο πριν φτάσει στην εκκλησία την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια… (εξοργιστική αλλά ταυτόχρονα συγκινητική σκηνή) άσχετα που στο τέλος εν τέλη παντρεύτηκαν; Εμ, τέτοια βλέπω η κακομοίρα και με πιάνει άρνηση. Και μην μου πείτε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες γιατί στη Ζωή συμβαίνουν χειρότερα.  (Ας θυμηθούμε τις δυο σκηνές)

  

  Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο! Δεν με “καίει” και τόσο το θέμα του γάμου… με “καίνε” άλλα θέματα. Δεν αποτελεί προτεραιότητά μου ούτε καν υπάρχει στο μυαλό μου. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις πως θα σου τα φέρει η Ζωή και μια μέρα ξυπνήσεις και “σου γυρίσει το κεφάλι και την δεις διαφορετικά.” Ποτέ μην λες ποτέ, δεν λένε; Από την άλλη, πιστεύω ότι στη Ζωή δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να κάνουμε ή να ζήσουμε τα ίδια πράγματα. Ο καθένας έχει τον προορισμό του… και πολλές φορές πρέπει να αποδέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται ή είναι γραμμένα για τον καθένα μας.  

Ο Albert Einstain είχε πει το εξής: "Ο γάμος είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σε ένα τυχαίο γεγονός." Εγώ σαν Μαρία θα προσθέσω: "Ένα τυχαίο γεγονός που στο τέλος καταλήγει να είναι το πιο σημαντικό πέρασμα της ζωής σου."
 

Άντε βρε, μετά την χθεσινή “βαριά” ανάρτηση περί κηδείας μου, η εν λόγω ανάρτηση είναι πιο light. Τα πάντα έχει ο μπαξές! 

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog www.syllegw-stigmes.gr.

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

©Copyright 2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.) - ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫ *

*All rights reserved