Ανασκόπηση 2014: ☆Τι μου έδωσε το 2014!☆

Πάει και το 2 0 1 4!

Το πως την βίωσα εγώ προσωπικά αυτή την χρονιά σας το είπα ήδη με απλά λόγια στην ανάρτηση, αποχαιρετώντας το 2014 και καλωσορίζοντας το 2015.  Ήταν μια χρονιά που “τα είδα όλα” ή τέλος πάντων, είδα, ένιωσα, βίωσα πάρα πολλά πράγματα, καταστάσεις, συναισθήματα σε υπερβολικό θα έλεγα βαθμό. Ναι, ήταν μια χρονιά που σημάδεψε στην κυριολεξία τη Ζωή μου, τη Καρδιά μου, τη Ψυχή μου, την Προσωπικότητά μου, όλο μου το είναι…. ακόμα και τον τρόπο σκέψης μου και ολόκληρη θα έλεγα την συμπεριφορά μου και την στάση μου προς τα πράγματα. Η μεγάλη αλλαγή ήρθε σε μένα και ήταν ο κατάλληλος χρόνος. Αν και οι αλλαγές τις περισσότερες φορές μας τρομάζουν, τελικά είναι απαραίτητη μια αλλαγή ή αλλαγές, όσο κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να τις απο-δεχτούμε. 

Έπρεπε λοιπόν να χτυπήσει το καμπανάκι ή μάλλον η καμπάνα…

…να φάω πολλά χαστούκια… σφαλιάρες… γροθιές…

…να κλάψω με αναφιλητά… δάκρυα που καίγανε τα μάτια μου…

…να αγγίξω αγκάθια σαν του Τριαντάφυλλου και να ματώσω…

…να περπατήσω σε “επικίνδυνους” δρόμους… σε σκοτεινά στενά…

…να ανέβω σε βουνά για να “πιάσω λίγο ουρανό”΄…

…να θαμπωθώ για λίγο από άλλους -ξένους & δήθεν- κόσμους… να γίνω μια βιτρίνα σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας…

…να δεχτώ προσβολές… χτυπήματα κάτω από την μέση… συμπεριφορές που με μειώνανε ως γυναίκα αλλά και ως άνθρωπο…

…να δω με το χειρότερο τρόπο πως το παραμύθι που σου πουλάει κάποιος είναι χειρότερο από το ψέμα…

…απέχτησα τραύματα… πληγές που κλείσανε αλλά τα σημάδια έχουν μείνει…

…έπρεπε να βρεθώ αντιμέτωπη με το απόλυτο τίποτα… με το “εσωτερικό κενό”… με μια άκαρδη Καρδιά…  το “φάσκω κι αντιφάσκω”… την υποκρισία… τον παραλογισμό… τις υπερβολικές απαιτήσεις… “το άδειασμα”… την εγωπάθεια… τον απόλυτο εγωισμό… με ένα καλοσχεδιασμένο κακό παιχνίδι…

...να τα βάλω με την ίδια μου την Καρδιά, να τσακωθούμε πολλές φορές, γιατί με πήρε ουκ ολίγες φορές στο λαιμό της…

…να γνωρίσω ανθρώπους που αποδείχτηκαν σκάρτοι με όλη τη σημασία της λέξης…

…να εμπιστευτώ περισσότερο από όσο πραγματικά έπρεπε…

…να πιστέψω σε λόγια ψεύτικα… σε ένα ωραίο σύγχρονο Παραμύθι που δεν είχε όμως τέλος καλό…

…να περιμένω στην αναμονή που αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξοδέψω άδικα κάτι πολυτιμότερο που έχουμε, τον χρόνο μου…

…να βάλω σε κίνδυνο την Υγεία μου, την σωματική και τη ψυχική…

…να ερωτευτώ; (ακόμα δεν έχω αυτή την απάντηση) κάτι άπιαστο, αταίριαστο, λάθος με ένα κλικ πριν την ερωτική απογοήτευση…

…να ταξιδέψω στον “Παράδεισο” πετώντας με δανεικά φτερά που αυτό είχε ως αποτέλεσμα να “γκρεμοτσακιστώ”…

…να στριμωχτώ αρκετά με τα οικονομικά μου (βλέπε άνεργη) και να σκέφτομαι και το κουλούρι αν θα αγοράσω…

…να βιώσω την απόλυτη απογοήτευση και την Προδοσία από Φίλους, ανθρώπους που πάντα εκτιμούσα και αγαπούσα, όμως τελικά ήταν μια ευκαιρία για να καταλάβω ποιοί αξίζουν και ποιοι όχι να είναι στη Ζωή μου…

…να ανοίξουν τα μάτια μου για να δω επιτέλους την αξία μου, τις ικανότητες μου, τα θετικά μου, τα καλά μου, τα όμορφα σημεία μου, το -ιδιαίτερο- χιούμορ μου, την δυναμική μου, την κρυμμένη μου αισιοδοξία…

…να κατηγορηθώ “ως η μεγαλύτερη ψεύτρα” επειδή κάποιος μεγάλωσε με το να πιστεύει “το ψέμα για αλήθεια και την αλήθεια για ψέμα”… επειδή δεν είχε περάσει τις ίδιες ασχήμιες με τις  δικές μου… επειδή ποτέ δεν ντράπηκα για τα βιώματά μου… για όσα χτυπήματα μου έδωσε η ίδια η Ζωή κι εγώ τα αντιμετώπισα με θάρρος από μικρό παιδί… επειδή στάθηκα όρθια και δεν γονάτισα και έγινα αυτό/αυτή που είμαι σήμερα… επειδή παραμένω ένας Άνθρωπος με ψυχή…

…να αφήσω με βαριά καρδιά, με πόνο ψυχής ό,τι αγαπούσα ή αγάπησα, μένοντας στο περιθώριο, στην ακρούλα μου, στην μοναξιά μου για να μην είμαι βάρος σε κανέναν… για να μην στριμώχνομαι… για να μην είμαι περιττή… για να μην πληγώσω περισσότερο τον εαυτό μου και τον άλλον… για να το αφήσω ελεύθερο… γιατί όταν αγαπάς κάποιον θέλεις την Ευτυχία του κι ας μην είσαι πια μέρος της ζωή του…

…ικέτεψα, παρακάλεσα, ζήτησα, ίσως και απαίτησα (άθελά μου) για λίγα ψίχουλα αγάπης, για λίγη προσοχή, για λίγο ενδιαφέρον, για λίγη σημασία… πολλές φορές γιατί είχα την άδεια για να τα έχω όλα αυτά…

…αδικήθηκα βιώνοντας καταστάσεις που δεν μου αξίζανε, επειδή δεν πείραξα κανέναν… αδικήθηκα ακούγοντας πράγματα, λόγια που δεν είχα ίχνος αλήθειας…

…κάποια στιγμή έχασα για λίγο την αξιοπρέπεια μου από τις αμέτρητες άκαρπες προσπάθειες μου να κρατήσω, να διατηρήσω, να σώσω κάτι που εξαρχής ήταν γραφτό να φτάσει στο τέλος… αφού τα πράγματα ήταν μονόπλευρα και όχι αμοιβαία…

Έπρεπε λοιπόν να δω τα άσχημα για να δω και να ζήσω και τα όμορφα…

…να δουλέψω σε δουλειές που δεν είχα ξανά δουλέψει και τα κατάφερα να τα βγάλω εις πέρας…

…να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους αλλά και να διατηρήσω σχέσεις που είναι σχέσεις ζωής, αμοιβαίας εκτίμησης, αληθινής φιλίας…

…να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να έχεις -αληθινούς- φίλους, να μου στέκονται στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα… να μου συμπαραστέκονται, να με συμβουλεύουν χωρίς να με κρίνουν… να θέλουν το καλό μου, πάντα κατανοώντας τι νιώθω εγώ και όχι τι πιστεύουν αυτοί…

…μέσα από τις δικές μου εμπειρίες, δυσκολίες να βοηθήσω με μια κουβέντα, με το να καθίσω να ακούσω σιωπηλά και άλλους ανθρώπους που κατά κάποιον τρόπο βιώναν τα ίδια με μένα…

…να τελειώσω το Επαγγελματικό Λύκειο, να πάρω το απολυτήριο μου και το Πτυχίο της Πληροφορικής, να δώσω Πανελλήνιες, να περάσω στα Τ.Ε.Ι. και να είμαι Φοιτήτρια κάτι που δεν περίμενα και δεν πίστευα ποτέ εγώ η ίδια, παρά μόνο οι γύρω μου…

…να ζήσω το ωραιότερο -ανεπανάληπτο- Καλοκαίρι της Ζωής μου… να διασκεδάσω με απλά πράγματα… να χαρώ την ομορφιά της Θάλασσας…να γνωρίσω καινούργια μέρη… να ταξιδέψω σε 4 υπέροχους προορισμούς… να γευτώ ωραίο φαγητό… να χαλαρώσω γράφοντας και πίνοντας καφέ δίπλα στην θάλασσα…

…να γράψω στίχους που μιλάνε για μια Καρδιά που δέθηκε με μια άλλη…

…να μεθύσω για να ξεχάσω τον πόνο μου…

…να αγναντεύω βράδυ με ψύχρα τη Θάλασσα, ακούγοντας το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά και να παίρνω αποφάσεις ζωής…

…να είμαι πιο χαρούμενη, πιο δυνατή, πιο θαρραλέα, πιο τολμηρή, πιο αποφασισμένη, πιο αισιόδοξη, πιο σίγουρη από ποτέ για το τι θέλω να κάνω, τι θέλω να ζήσω, τι θέλω να ρισκάρω, τι χρειάζομαι πιο πολύ, τι μου αξίζει και τι δεν μου αξίζει πραγματικά…

…παραδέχομαι πως την πάτησα άσχημα στα προσωπικά μου, όμως τα παθήματα μου ‘γινανε μαθήματα και δεν πρόκειται να ξανά πέσω στην ίδια παγίδα…   

…έπαψα να σκέφτομαι συνέχεια και να αναλύω τα πάντα… να τρώγομαι με τα ρούχα μου… να τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς… να αγχώνομαι για βλακείες… να πιέζομαι εγώ για τους άλλους… να σκέφτομαι πρώτα τους άλλους και μετά εμένα…πρώτα εγώ και η Υγεία μου για να είμαι καλά για να μπορώ να είμαι εντάξει και με τους υπόλοιπους…

…να καταλάβω και να κατανοήσω πραγματικά πως το μάθημα που μου δίδαξε κάποιος που βρέθηκε στο δρόμο μου “Η εμπιστοσύνη και όχι μόνο κερδίζεται με τον καιρό μέσω έμπρακτης οδούς και όχι από λόγια” όχι μόνο είναι απαραίτητο αλλά και το πιο ασφαλές -τις περισσότερες ή κάποιες συγκεκριμένες στιγμές- για να τσεκάρεις αν κάτι ή κάποιος αξίζει, έτσι ώστε πολύ απλά να μην την πατήσεις και μετά θα πρέπει να βρεις την έξοδο για να φύγεις όσο είναι νωρίς…………………………..

 

   ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Πριν κάνω αυτή την ανασκόπηση μου για το 2 0 1 4 που μας αποχαιρέτησε, διάβασα την ανασκόπηση του 2013,  την ανασκόπηση του 2012 αλλά και τις Υποσχέσεις μου για το 2013-2014 είδα ότι και μέσα από αυτά αποδεικνύει πως το  2 0 1 4 ήταν όντως μια ξεχωριστή χρονιά για εμένα, -που παρά τόσες δυσκολίες (που δεν ήταν και λίγες) και που σε καμιά περίπτωση δεν τα διαγράφω με τίποτα, γιατί χάρις σε αυτά εκτίμησα τα ωραία και κυρίως εκτίμησα εμένα την ίδια- που αντί να γυρίσω στην παλιά μίζερη Μαρία, επέλεξα να γίνω ακόμη καλύτερη. Έκανα ή μάλλον ήρθε επιτέλους(!!!) η μεγάλη θετική αλλαγή, αυτή της προσωπικής μου ευτυχίας, ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας να επικρατεί, 9 βήματα μπροστά και 1 πίσω για να θυμάμαι τι ήμουνα, πως ήμουνα, που ήμουνα ΚΑΙ τι είμαι, πως είμαι και που βρίσκομαι τώρα.

  Και το 2 0 1 5, αν και δεν μπορώ να ξέρω τι θα μου φέρει, τι εκπλήξεις μου ετοιμάζει (ελπίζω οι περισσότερες ευχάριστες) εύχομαι να βρίσκω πάντα τη δύναμη, το κουράγιο, το θάρρος να τα αντιμετωπίσω, ό,τι κι αν είναι αυτά. Σάμπως αυτά που έζησα το 2 0 1 4 τα περίμενα ή έστω τα φανταζόμουνα; Σε καμιά περίπτωση! Εξάλλου, τα απρόοπτα είναι και τα καλύτερα και τα πιο δυνατά. Κι εγώ βρε παιδί μου, το σίγουρο είναι ότι έζησα μικρές αλλά και μεγάλες Στιγμές, που μου επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά, πως δεν είναι τυχαίο και ο τίτλος που έδωσα στο blog μου, “Συλλέγω Στιγμές”.

________________________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

©Copyright 2010-2014 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

*All rights reserved