🍿Movie in Cinema Κριτική! – Fifty Shades of Grey (Οι 50 αποχρώσεις του Γκρι) (2015)

  Χθες το απόγευμα πήγα και είδα την πολυσυζητημένη ταινία “Οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι” (Fifty Shades of Grey). Δεν ήταν βέβαια στα σχέδια μου να τη δω, γιατί δεν πολύ καιγόμουνα κι όλας, άσχετα αν πριν περίπου 2 χρόνια έτυχε να διαβάσω τα βιβλία, άσχετα από τον ντόρο που γινόταν 1 χρόνο τώρα. Ναι, μεν παρακολουθούσα τα διάφορα trailer, φωτογραφίες, άρθρα και σχόλια που υπήρχαν κατά καιρούς σε διάφορα site, (όπως κάνω με κάθε ταινία ή τραγούδι) αλλά δεν έλεγα “Α, εντάξει δεν υπάρχει περίπτωση αυτή την ταινία θα τη δω ο κόσμος να χαλάσει. Να κλείσω έγκυρα εισιτήριο!”  Έλα όμως, που προχθές, όπως περνούσα έξω από έναν μικρό Κινηματογράφο στο Περιστέρι (οι Περιστεριώτες ξέρετε για ποιον κινηματογράφο μιλάω) πήρα το πρόγραμμα που είχε έξω στο stand. Φεύγω και πριν κάνω 10 βήματα, ενώ ξεφύλλιζα το ένθετο, λέω: “Δε βαριέσαι!” και γυρνάω πίσω, μπαίνω μέσα στον Κινηματογράφο και λέω “Ένα εισιτήριο για τις 50 αποχρώσεις για αύριο και πείτε μου αν ισχύει το Φοιτητικό-ανεργίας”. Σε κάποια φάση, ένας Κύριος που καθότανε δίπλα εκεί στα εκδοτήρια μου λέει: “Μια κοπέλα εδώ και μέρες ήρθε και έκλεισε ολόκληρη σειρά για να τη δει με τις φίλες της.” του λέω: “Καλά έκανε!Και δε χαίρεστε; Καλό για εσάς είναι! Να δουλεύουνε και οι Κινηματογράφοι” (γελαστά) Μου λέει: “Όχι, δίκιο έχετε! Απλά έτσι το ανέφερα!” Του είπα κι εγώ έτσι ειλικρινά: “Επειδή έρχομαι πρώτη φορά στο δικό σας Κινηματογράφο, ελπίζω να μείνω ευχαριστημένη…” Μου λέει και αυτός: “Α, πρώτη φορά εδώ; Θα μείνετε σίγουρα ευχαριστημένη γιατί και η αίθουσα και ο ήχος είναι εξαιρετικά και καινούργια…”

  Η αλήθεια είναι πάντα πηγαίνω στους γνωστούς μεγάλους Κινηματογράφους, επειδή όμως τον περασμένο Δεκέμβρη άκουσα από τη Φίλη μου για το Cinema της περιοχής της, αφού μένει στο Περιστέρι, έλεγα πρέπει να έρθω και σε αυτόν να δω τι λέει. Καλό είναι να στηρίζουμε και τους μικρούς Κινηματογράφους. Οπότε να τώρα ήταν μια καλή ευκαιρία. Και επειδή πρέπει να ακούγονται και να λέγονται τα καλά, ένα μπράβο στο προσωπικό για την ευγένειά τους, για την πρόθεση τους να απαντήσουν στις ερωτήσεις σου και για την φιλική συμπεριφορά τους.

  Τώρα όσο αφορά την ταινία “Οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι”, να σας πω την άποψη μου, πρώτον,  όσον αφορά τον ντόρο που έχει γίνει γύρω από την ταινία. Ένας ντόρος απολύτως φυσιολογικός θα έλεγα εγώ, όπως γίνεται σε κάθε ταινία που βασίζεται σε κάποιο βιβλίο. Αυτό τον ντόρο προσπαθεί να κάνει η βιομηχανία του θεάματος για να πουλήσει το προϊόν της. Κάνω λάθος; Το θέμα είναι στον ντόρο (αξίζει ή δεν αξίζει το προϊόν) που γίνεται κατά πόσο ο θεατής, ο αναγνώστης παίρνει μέρος και με τα σχόλιά του δυναμώνει τον ντόρο.

  Όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχουν δυο εκδοχές (ίσως κάποιες φορές και περισσότερες από δυο). Σχολιάζεις κάτι είτε σε φιλικές συζητήσεις είτε δημοσίως στο διαδίκτυο ας πούμε και λες την προσωπική σου άποψη λέγοντας ότι “εμένα προσωπικά δεν σου άρεσε το τάδε βιβλίο, δεν θεωρώ ότι αξίζει και ότι η ταινία μάλλον θα είναι απαράδεχτη-σαβούρα όπως το βιβλίο. Τελεία. Ως εδώ καλά! Απολύτως σεβαστή η άποψη.

  Όταν όμως στο σχόλιο σου, προσθέτεις και “προσβάλεις” λέγοντας πως δεν μπορείς να καταλάβεις τι ποιότητα ανθρώπων που θα πάνε να τη δούνε και ότι μάλλον θέλουνε να δούνε αυτά που θέλουν να ζήσουν στη Ζωή τους και έλεος με αυτή την τραγική ταινία, με αυτό το πορνό, όσες πάνε να τη δούνε μάλλον έχουνε να δουν άντρα στο κρεβάτι τους κάτι αιώνες, μάλλον είναι λυσσασμένες, στερημένες, νοικοκυρές,  χαμηλού επιπέδου… και επειδή μάλλον δεν έχουν διαβάσει τίποτα αξιόλογο στη Ζωή τους και έχουν διαβάσει αυτά τα τραγικά βιβλία, μάλλον αυτό δείχνει και την ποιότητα τους…. και μπλα, μπλα, μπλα.

  Νομίζω πως η σύγκριση-διαφορά των σχολίων είναι ολοφάνερη. Ναι μεν σεβαστές και οι δυο απόψεις αλλά συγνώμη βρε παιδιά, αλλά και μόνο που σχολιάζεις σε τέτοιο βαθμό (ενώ κατ’ άλλα δεν δίνεις αξία σε μια πορνοταινία ή soft porno έτσι όπως την αποκαλούν) λέγοντας πως αυτοί που θα τη δούνε έχουνε κάποιο πρόβλημα (Hello! μια ταινία θα πάνε να δούνε!) νομίζω πως κάνεις αυτό που κρίνεις, αυξάνεις τον ντόρο, άθελά σου. Δεν ξέρω, αλλά έτσι νομίζω Εγώ!

  Επομένως, αφού κάποιοι γουστάρουνε να πάνε να τη δούνε, γιατί έχουνε διαβάσει τα βιβλία, για τους δικούς τους λόγους ή από περιέργεια και αφού δεν σας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό ούτε σας πιέζουν να πάτε να τη δείτε σώνει και ντε και τέλος πάντων βρε αδελφάκι μου, δικαίωμα του καθενός είναι να επιλέξει τι θέλει να δει, να ακούσει, να διαβάσει, να  φάει… τι πρόβλημα έχετε όλοι εσείς, που δεν ασχολείστε αλλά κατ’ άλλα ασχολείστε;

  Ξέρετε, κάποιοι μου θυμίζουνε αυτούς που έχουν την καραμέλα στο στόμα που λένε: “Εδώ έχουμε κρίση και εσύ πας να πιείς καφέ σε μια καφετέρια, πας να πιείς ένα ποτό, να φας με φίλους σε μια ταβέρνα;” Λες και απ’ τα δικά του λεφτά, θα διασκεδάσεις. Αν όμως τον καλέσεις και του πεις ότι κερνάς, εκεί ξεχνάει και την κρίση και την κριτική. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που θα το αναλύσω χιουμοριστικά σε άλλη ανάρτηση.  

  Τώρα θα μου πείτε πως συγκρίνω τα ασύγκριτα, που όμως έχουν ένα κοινό. Απλώς θεωρώ πως δεν βαριέμαι τόσο τον ντόρο που γίνεται για ένα προϊόν, βλέπε για την εν λόγω ταινία όσο ότι βαριέμαι απίστευτα με τον ντόρο της ανόητης και άκυρης πολλές φορές κριτικής και μάλιστα για κάτι που υποτίθεται δεν το γουστάρεις ή δεν το συμπαθείς ή ότι δεν είναι της “ποιότητάς” σου και “θίγεις” άλλους ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζεις. Είναι αυτό που λέγεται “δήθεν κουλτούρα” που πραγματικά δεν αντέχεται. Και δεν είναι τόσο από τους άντρες που ίσως να το περιμένεις και ίσως όταν σχολιάζουν κάτι το κάνουν ντόμπρα, όσο από γυναίκες που πραγματικά μπορείς να ακούσεις τα χειρότερα για την άποψή τους για άλλες γυναίκες. Όχι, όχι δεν είναι ότι Εγώ το παίζω “κάποια” ή την άνετη με “ελεύθερες προχωρημένες σκέψεις”. Όχι, δεν το παίζω άνετη! Είμαι άνετη σε κάποια θέματα που έχω άποψη και λόγω μικρής εμπειρίας και επειδή συζητάω με πολλούς ανθρώπους και λαμβάνω διαφορετικές απόψεις.

*Λίγα λόγια για την υπόθεση της ταινίας!

Η 21 χρόνη Φοιτήτρια Anastasia Steele (Dakota Johnson) αναγκάζεται να αντικαταστήσει την άρρωστη συγκάτοικό της και να πάρει εκείνη συνέντευξη από τον επιτυχημένο επιχειρηματία και Δισσεκατομμηριούχο, 27 χρόνο Christian Grey (Jamie Dornan) Η χημεία με την αθώα Anastasia είναι έκδηλη και ξεκινά μια "γλυκιά" καταδίωξη από μέρους του προς εκείνη. Τον ερωτεύεται και επιθυμεί κάτι βαθύτερο, ενώ αυτός από την άλλη μπορεί να έχει ό, τι θέλει και αυτό που θέλει από εκείνη είναι φυσικά μόνο το σεξ. Της αποκαλύπτει τις σαδομαζοχιστικές του τάσεις και της ζητά να υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα την ορίζει ως υποτακτική του.

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Sam Taylor-Johnson
• ΣΕΝΑΡΙΟ: Kelly Marcel (tv) - E.L. James (book)
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Marcia Gay Harden, Rita Ora
• ΕΙΔΟΣ: Drama - Romance
• ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 125'
• ΗΜ/ΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

*Το trailer της ταινίας:

 *Η άποψή μου:

  Έχοντας, όπως είπα στην αρχή, έτυχε να διαβάσω πριν περίπου 2 χρόνια τα βιβλία, μιας και βρέθηκαν στα χέρια μου, πάνω-κάτω ήξερα τι θα δω στην ταινία. Καταρχάς να πω ότι τα βιβλία, πέρα από το συμπαθητικό και κάπως ενδιαφέρον story όχι τόσο για τα ερωτικά παιχνίδια αλλά για το βάθος της υπόθεσης και των χαρακτήρων, τα θεωρώ τόσο μα τόσο κακογραμμένα. Δεν ξέρω αν φταίει η “ελληνική μετάφραση” αλλά είναι κακογραμμένα. Θυμάμαι, τότε που τα διάβαζα, πολλά σημεία τα βρήκα κουραστικά, βαρετά και πολύ μα πολύ ψευτομελό. Κάποιες λέξεις που επαναλαμβανόντουσαν ήταν κουραστικές… Δεν συγκλονίστηκα και τόσο με τις ερωτικές περιγραφές (μάλιστα όσο προχωρούσα στην ιστορία κάπου κούραζε από το συνεχές sex) ούτε με τα ερωτικά βοηθήματα τύπου μαστίγια, χειροπέδες, γραβάτες, σκοινιά και δεν θυμάμαι τι άλλο. Περισσότερο ήθελα να δω που θα τραβήξει η ιστορία και μέχρι που οι ήρωες θα φτάσουν. Ήθελα να δω και να καταλάβω την ψυχολογία της Anastasia και ως που μπορεί να φτάσει και να αντέξει για τον άντρα που αγαπάει και να καταλάβω φυσικά και την ψυχολογία του Christian, όχι γιατί του αρέσουν αυτού του είδους τα ερωτικά παιχνίδια και την κυριαρχία που θέλει να έχει στους πάντες και στα πάντα, όσο στο τι έχει περάσει και τι ακριβώς νιώθει μέσα του αυτός ο άντρας και δεν μπορεί πάντοτε να φερθεί κάπως φυσιολογικά στο κρεβάτι ή στην συμπεριφορά του απέναντι σε μια γυναίκα.

  Ας πούμε, εμένα προσωπικά δεν θα με απασχολήσει τόσο στο γιατί κάποιος φέρεται με άσχημο τρόπο σε κάποιον άλλον που όμως του φέρεται ωραία. Η απάντηση είναι απλή και πλέον την έχω σχεδόν σε όλα τα πράγματα. Θα με απασχολήσει το γεγονός ότι τι τον έκανε ή τον κάνει να φέρεται έτσι! Ποια είναι η ψυχολογία του, οι εικόνες που έχει δει, τη Ζωή που έχει περάσει μικρός, την ψυχοσύνθεσή του, την ψυχολογία του όλη. π.χ. Αν κάποιος πάει και κλέβει κάτι μικρό, κάτι που μοιάζει πως δεν θα έπρεπε να φτάσει στην κλεψιά γιατί δεν πεινάει ή δεν το έχει ανάγκη, δεν θα με απασχολήσει τόσο ότι το έκανε όσο ότι γιατί το έκανε, γιατί μπήκε στη διαδικασία να κλέψει; Μήπως είναι κλεπτομανής; Το ίδιο θα πω και για τον χαρακτήρα του Christian. Δεν με απασχολεί γιατί φέρεται σαν κυρίαρχος, με υποταγή… όσο τι είναι αυτό που τον κάνει σαδιστή, σαδομαζοχιστής ή δεν ξέρω κι Εγώ πως αλλιώς λέγεται.

  Θα μου πείτε ότι κάθομαι και αναλύω τώρα την πλοκή… Απλώς τοποθετούμε στο πως είδα Εγώ τα βιβλία και παρακάτω την ταινία. Τότε, σε φιλικές συζητήσεις άκουγα να λένε οι περισσότερες γυναίκες πως το βιβλίο είναι πορνό, δεν συμβαίνουν αυτά και αν είναι δυνατόν τα μαστίγια και οι χειροπέδες…; Εγώ είχα αντίθετη άποψη. Δεν το είδα ποτέ ως πορνό γιατί δεν έμεινα ποτέ μόνο στις ερωτικές σκηνές-περιγραφές αλλά στην υπόθεση, τους έλεγα πως το πιστεύουν-δεν το πιστεύουν συμβαίνουν και τέτοια και πως κάποιοι λειτουργούν μόνο έτσι. Την ίδια άποψη έχω και τώρα που είδα την ταινία. 

  Σπάνιο αλλά ναι! Η ταινία "ανωτέρας ποιότητος" από τα βιβλία. Θέλεις σε σκηνοθεσία, σε σκηνικά, σε φωτογραφία, σε φόντο, σε εικόνες…; Αρκετά προσεγμένα όλα! Σε καμιά περίπτωση δεν μοιάζει ως μια δουλειά του “ποδαριού” και μέτριας κατάστασης.

  Οι Πρωταγωνιστές είχανε χημεία και θεωρώ πως ήταν εμφανισιακά οι κατάλληλοι για τους πρωταγωνιστικούς ρόλου. Η Dakota Johnson που εγώ προσωπικά δεν έχει τύχει να τη δω σε κάποια άλλη ταινία αλλά για τον συγκεκριμένο ρόλο, τη βρήκα άριστη. Μου έβγαλε απόλυτα αυτό το συναίσθημα του άβγαλτου, απλού κοριτσιού που ερωτεύεται και κάνει έρωτα για πρώτη φορά με έναν άντρα που την τραβάει ερωτικά και συναισθηματικά. Αυτό που όλες μας το έχουμε νιώσει με την πρώτη μας Αγάπη… μου το μετέδωσε πολύ εύκολα. Βέβαια, από κάποιο σημείο και μετά, αυτό το δάγκωμα των χειλιών της, ήταν εκνευριστικό και βαρετό. 

  Ο Jamie Dornan πάλι, ok πολύ όμορφος και με τα κοστούμια του και με τα τζινάκια του και γυμνός, αλλά ήθελα κάτι παραπάνω. Πέρα το ότι ήταν σχεδόν πάντοτε σοβαρός και αγέλαστος, κάποιες φορές ήταν “παγοκολόνα” να το πω; Ίσως να φταίει το ότι ήταν μοντέλο, οπότε σαν ηθοποιός, ακόμα να μην το έχει βρει.

  Οι ερωτικές sex σκηνές; Πολύ ντόρος για ...το τίποτα βρε παιδιά. Τόσα άρθρα γράφτηκαν, τόσο μελάνι έπεσε, τόσες φωτο έδειξαν, τόσα σχόλια και συζητήσεις για τις πιο ακραίες, ερωτικές και συγκλονιστικές σκηνές που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη; Αλήθεια; Γιατί εγώ περίμενα να τα δω όλα φόρα παρτίδα που λένε. Αφού μιλάμε για μια ταινία με έντονο το συναίσθημα του αισθησιασμού και με πολλές αμέτρητες ερωτικές-sex σκηνές, πως γίνεται πέρα από τα συνηθισμένα που έχουμε δει σε τόσες κινηματογραφικές ταινίες, να δούμε απλά τα βασικά και επιτρεπόμενα, να το πω κάπως έτσι. Γιατί τα τελείως απόκρυφα ποτέ δεν τα είδαμε καθαρά. Πάλι καλά! Εκεί που λες τώρα κάτι θα φανεί, τα πλάνα αλλάζανε και δεν ερχόσουνα σε δύσκολη-ντροπαλή θέση, που λέει ο λόγος. Και εδώ που τα λέμε, η κάθε ερωτική σκηνή αν κράτησε όλο και όλο 5-7, ούτε καν 10 λεπτά. Δεν κοιτούσα το ρολόι μου, αλλά αυτή την εντύπωση είχα. Τα πλάνα αυτά, όταν τελείωναν, τελείωναν σχεδόν απότομα και περνούσε στην επόμενη σκηνή του ύπνου, της ηρεμίας ή να βλέπουμε τον Christian να παίζει στο πιάνο θλιμμένη μουσική.

  Η σκηνοθέτιδα (και δεν είναι “Ο Σκηνοθέτης” που παντού διαβάζω”) χειρίστηκε με άψογο τρόπο μπορώ να πω τα πλάνα. Έδειξαν αυτά που έπρεπε να φανούν τόσο-όσο, αλλά όχι σε σημείο το να “προσβάλει” τα ματάκια του θεατή. Δεν ξέρω, ίσως του χρόνου, στο δεύτερο μέρος της ταινίας αλλά και στο τρίτο, οι σκηνές να είναι πιο “άγριες”…

  Να υπογραμμίσω πως στην αίθουσα είδα κοριτσοπαρέες, μόνες γυναίκες, άντρες, παρέα αντρών, πολλά ζευγαράκια που εκτός από κάποια “κοριτσάκια” (τώρα αν ήταν πάνω ή κάτω από 18 αυτό δεν το γνωρίζω) που πέρα που γελάγανε συνεχώς και πετάγανε ατάκες όπως “Ρε συ τι πράγματα είναι αυτά; Μα μαστίγιο;” και ρίχνανε στην συνέχεια και ένα χαχανητό. Οι υπόλοιποι απλά διασκεδάζανε ήρεμα, χωρίς σχόλια και πολλές φορές ρίχναμε κι ένα αυθόρμητο γέλιο από τις ατάκες που ακούγαμε βλέποντας την ταινία, όπως “Are you gay, Mr. Grey?”

 *Αν αξίζει κάποιος να την δει;

Οπότε, συνοψίζοντας, γιατί πολλά είπα πάλι, η ταινία ήταν πολύ καλύτερη απ’ ότι περίμενα. Είχε ενδιαφέρουσες σκηνές, όπως αυτή με την "ανάλυση" του συμβολαίου... η σκηνή της γνωριμίας τους... οι σκηνές που κάνουνε "φυσιολογικά" πράγματα μαζί, όπως να πάνε μια βόλτα στο δάσος, να φάνε σε ένα εστιατόριο... Αν και περίμενα πως θα δω κάτι που δεν είχα δει, αφού έτσι μας την πλασάρανε την ταινία. Ε, συγνώμη αλλά όπως δεν συγκλονίστηκα σε καμιά περίπτωση με τα βιβλία, δε συγκλονίστηκα ούτε με την ταινία. Πέρασε ευχάριστα η ώρα, δεν βαρέθηκα στιγμή αλλά ok όλος αυτός ο ντόρος ηθικολογίας, ψευτοδηθενιάς, κουλτούρας, ποιότητας, συζητήσεων, σχολίων από τους “ειδικούς” και τους θεατές (που όμως ακόμα δεν είχαν δει την ταινία αλλά ούτε είχαν διαβάσει έστω και ένα κεφάλαιο από το βιβλίο) απλώς …να έχουμε να λέμε μωρέ. Σιγά το σκάνδαλο! Και για να μην παρεξηγηθώ, την έβλεπα ή δεν την έβλεπα την ταινία, πάλι τα ίδια θα έγραφα. Μια ταινία είναι μωρέ και πόσο μάλλον Αμερικανιά, που σημαίνει βάζουμε πολλά ωραία πιπεράτα και μαζί ένα love story και κάνουμε πάταγο.

  Πιστέψτε με, στην πραγματική Ζωή συμβαίνουν χειρότερα, πιο σαδιστικά πράγματα από αυτά της ταινίας……. Και πιστεύω πως είναι αρκετά δύσκολο ένας τέτοιος τύπος άνδρα, να αλλάξει ή να γιατρευτεί για μια γυναίκα, ακόμα κι αν την έχει ερωτευτεί. Μην ξεχνάμε, υπάρχει κι ένας κυρίαρχος εγωισμός, που ο χαρακτήρας του Christian Grey (και στα βιβλία και στην ταινία) δεν νομίζω πως είναι τόσο έντονος, όπως συμβαίνει στην πραγματική Ζωή. Να, ένας ακόμα λόγος που δεν μπορείς να πάρεις και τόσο σοβαρά ούτε τα βιβλία, πόσο μάλλον μια ταινία. Συγνώμη κορίτσια αν σας χαλάω το όνειρό, όμως στην πραγματική Ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο παραμυθένια...

  Αν κάποιος που έχει διαβάσει και τα τρία βιβλία και θέλει να δει πως είναι και στην μεγάλη οθόνη, ας την δει. Όμως μην περιμένετε περισσότερα από όσα έχετε στο μυαλό σας, σύμφωνα με το βιβλίο. Οι υπόλοιποι που θα πάτε από περιέργεια αλλά εκ των προτέρων είστε κάθετα αρνητικοί, καλύτερα να μη τη δείτε. Αν περιμένετε να δείτε “τα συγκλονιστικά” που όμως είναι “ασυγκλόνιστα”, αφήστε το μωρέ. Γιατί τελικά, μάλλον για τους περισσότερους το κόλλημα και τα συγκλονιστικά δεν είναι καθαρά η ερωτική πράξη και η γύμνια αλλά τα μαστίγια, οι χειροπέδες, τα σκοινιά, η γραβάτα… και ολόκληρο το “Κόκκινο Δωμάτιο”.

  Τέλος, δε γίνεται να μην αναφέρω το φοβερό (όλα τα λεφτά) soundtrack της ταινίας που εγώ προσωπικά βλέποντας την ταινία με παρέσερνε περισσότερο και από τις ερωτικές σκηνές. Ένα από τα πράγματα που προσέχω στις ταινίες είναι η μουσική επένδυση της ταινίας. Είχα καιρό να ακούσω ένα ολοκληρωμένο soundtrack που πραγματικά να μου αρέσει τόσο μα τόσο πολύ. Πριν κυκλοφορήσει η ταινία, τα μόνα τραγούδια που είχα ακούσει είναι το "Earned It" από τον The Weeknd (το οποίο από όλα τα τραγούδια του album, το ξεχωρίζω), το γνωστό αλλά τελείως σε διαφορετική εκτέλεση “Crazy In Love” της Beyoncé και το ρομαντικό “Love Me Like You Do” της Ellie Goulding. ΕΔΩ, μέσα από το YouTube, μπορείτε να τα ακούσετε όλα, που πραγματικά κάθε κομμάτι είναι ένα κι ένα.

  Όλα αυτά, περιττά και μη, ήταν η Προσωπική μου άποψη για το φαινόμενο των “50 αποχρώσεων του Mr. Γκρι” που και του χρόνου και για τα επόμενα δυο χρόνια θα μας “απασχολήσει” κινηματογραφικά. Τουλάχιστον μέχρι να κλείσει η τριλογία, μπας και ησυχάσουμε και οι μεν και οι δεν. (τελικά είναι όντως 50, λιγότερες ή περισσότερες οι αποχρώσεις; Χιουμοράκι!)

Εσείς;  Την έχετε δει; Θα θέλατε να τη δείτε;

Έχει τύχει να διαβάσετε τα βιβλία; Ποια είναι η άποψή σας για αυτό το φαινόμενο;

Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!

 

♦ ♦ ♦ 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας. 

**Δεν γράφω Κριτικές για να  γράφω Κριτικές (δεν είναι αυτή η δουλειά μου) αλλά γράφω Κριτικές επειδή βλέπω ταινίες/διαβάζω βιβλία/ακούω μουσική!!!

***Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!

► Project #1: Η λίστα με τις επερχόμενες Κινηματογραφικές Ταινίες που θέλω πολύ να δω το 2013-2014! (+update)

► ΕΔΩ διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie of Sunday!”

► ΕΔΩ διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie in Cinema Κριτική!”

 

_____________________________________

*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων

από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*

*All rights reserved