Προσωπικότητες #7: Καλό Ταξίδι Βαγγέλη! Καλό Ταξίδι Παλικάρι μου!

  Ένα νέο παλικάρι έφυγε απ’ τη Ζωή άδικα!

20 χρονών παλικάρι, ο Φοιτητής Βαγγέλης Γιακουμάκης που εδώ και 1 μήνα ήταν εξαφανισμένος και απασχόλησε το πανελλήνιο, δυστυχώς, παρά τις προσευχές μας και την πίστη μας ότι θα βρεθεί ζωντανός, βρέθηκε νεκρός.

  Ένα νέο παιδί που καθημερινά δεχόταν κακοποίηση από συμφοιτητές του; δυστυχώς η κατάληξη του ήταν μια τραγωδία.

 Αυτοκτονία; Λυπάμαι αλλά κι έτσι να είναι, για να φτάσει κάποιος στην αυτοκτονία, ίσως κάποιος ή ίδια η κοινωνία τον οδήγησε στο να βάλει τέρμα στη Ζωή του. Ίσως Αυτοκτονία; Ίσως Δολοφονία;

  Πολλοί γνώριζαν και έβλεπαν την καθημερινή κακοποίηση αυτού του παιδιού μέσα στο χώρο της σχολής, από τους καθηγητές, τον διευθυντή μέχρι τους συμφοιτητές του. Και τι έκαναν; Απλώς αδιαφόρησαν… για τους δικούς τους λόγους! Από φόβο; επειδή δεν τους αφορούσε; Και μετά την εξαφάνιση του Βαγγέλη; Πάλι αδιαφορία! Από φόβο; “πού να ανακατευτούμε τώρα;” Η σιωπή είναι χρυσός;

  Πολλοί γνώριζαν και έβλεπαν ποιοι είναι οι τραμπούκοι, οι ψευτομάγκες, οι νταήδες, οι “έξυπνοι” (και όλοι οι υπόλοιποι οι βλάκες) που επιδεικνύουν τη δύναμή τους… Όλοι γνώριζαν και τους είχαν δει και ξέρουν ποια είναι τα πρόσωπά τους. Διότι πολύ απλά, τέτοιοι τύποι ψοφάνε να επιδεικνύουν “ποιός είναι το αφεντικό”. Κρύβονται μόνο όταν μπροστά τους βρεθούν άλλοι πιο “δυνατοί” από αυτούς!

  Τι κι αν αυτοί “οι τύποι” είναι παιδιά; Δεν τους δικαιολογώ, ούτε μπορώ να τους δώσω έστω μια σταγόνα συμπόνιας ή κατανόησης. Ποια παιδεία; Ποια ψυχή; Ποια ανθρωπιά; Ανύπαρκτη! Δεν ξέρω ποιός ή ποιοι φταίνε για αυτή την βίαιη – απάνθρωπη συμπεριφορά που έχουν προς σε άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Δεν μπαίνει κανείς τους στη θέση του άλλου για να καταλάβουνε, να συνειδητοποιήσουν το κακό που προκαλούν. 

  Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης! Από τους γονείς, τους καθηγητές μέχρι και όσοι παρακολουθούνε από μακριά αλλά κρύβονται στη σιωπή τους. Όλοι γίνονται συνεργοί στην “αυτοκτονία” ή στο “έγκλημα”. Γιατί, απλούστατα όταν προσπερνάμε ή αδιαφορούμε για το πρόβλημα, σαν να μην υπάρχει “πρόβλημα”, ενώ είναι εκεί, το βλέπουμε με τα μάτια μας, το ακούμε με τα αυτιά μας, τότε είμαστε κι εμείς οι ίδιοι συνεργοί. 

  

  Όσοι έχουν/έχουμε πέσει θύμα bullying ή αλλιώς θύμα σχολικού εκφοβισμού ξέρουν πολύ καλά ότι καταβάλλονται από φόβο και από αμέτρητες συναισθηματικές πληγές, που η Ζωή τους μετατρέπεται σε τρόμο, σε σημείο να νομίζουν ότι φταίνε οι ίδιοι και φοβούνται τα πάντα και τους πάντες, σε σημείο να μην εμπιστεύονται ούτε τους ίδιους τους γονείς του ή κάποιον δικό τους άνθρωπο για να τους εκμυστηρευτούν το τι τους συμβαίνει.

  Αλλά τα σημάδια φαίνονται, είτε αυτά έχουν να κάνουν με σωματικά ή ψυχολογικά σημάδια. Αρκεί ο γονιός (ή οποιοσδήποτε) να δώσει την πρέπουσα σημασία και τον χρόνο να μιλήσει με το ίδιο το παιδί, ακόμα κι αν αυτό αρνείται πρέπει να βρει έναν τρόπο να του “ανοίξει την καρδούλα του”. Τα σημάδια πάντα φαίνονται! Αν δεν δώσεις σημασία σε αυτά, στο τέλος καταλήγεις να τα αναζητάς όταν θα είναι πλέον σβησμένα.

  “Τόσοι αυτοκτονούν κάθε μέρα… δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος… δεν ήταν δυνατός χαρακτήρας… ήταν αυτοκαταστροφικός…” και άλλες τέτοιες ανοησίες άκουγα σήμερα στο Νοσοκομείο από διάφορους και διάφορες και γονείς μάλιστα που πρόσθεταν με περηφάνια: “Ευτυχώς το δικό μου παιδί είναι καλό, με παιδεία, του έχω δώσει καλή ανατροφή και είναι δυναμική προσωπικότητα και κανείς δεν μπορεί να τον πειράξει…” Ναι; Μακάρι να είναι έτσι! Αλλά λυπάμαι που θα το πω, δεν μπορούν όλοι και πόσο μάλλον ένα 20 χρόνο παιδί να σταθεί Δυνατό στην καθημερινή κακοποίηση που δέχεται όταν μάλιστα αυτό το παιδί έμαθε στη Ζωή του να μην συμπεριφέρεται σαν α-νθρωπάκι αλλά σαν Ά-νθρωπος, που έμαθε να αγαπάει και όχι να μισεί, που έμαθε πως με την ευγένεια και όχι με τον τσαμπουκά ή την βία κερδίζεται ο σεβασμός……….. και κυρίως που άθελά του είναι διαφορετικός, ξεχωριστός και μοναδικός από την κλίκα που απαρτίζεται από άτομα που είναι ίσα και όμοια με εκείνο το είδος του ανθρώπου που κάνει τη Ζωή να είναι σαν την κόλαση.     

  Απορώ, φοβάμαι, πολλές φορές τρέμω για το πως οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει. Άνθρωποι-Τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν όποιον δεν τους μοιάζει. Που είναι η ψυχή σε αυτούς; Ίσως να μην έχουν! Γιατί, Εγώ πιστεύω πως υπάρχει μόνο “καλή ψυχή”… και όσοι δεν είναι Ά-νθρωποι αλλά α-νθρωπάκια δεν έχουν καθόλου μέσα τους ψυχή. Αλλά, όπως έχω πει επανειλημμένα “Υπάρχουν Άνθρωποι και άνθρωποι!”

  Λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι και είμαι οργισμένη και θυμωμένη και ντρέπομαι και ...αν πω και γράψω ακριβώς, πως νιώθω για το άδικο χαμό αυτού του νέου παιδιού,  θα γίνω τόσο μα τόσο σκληρή με πολλούς, με όλους και με συγκεκριμένους. Καλό είναι να θυμόμαστε πάντα πως σε αυτή τη Ζωή όλα πληρώνονται αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και επίσης όλα γυρίζουν μπούμερανγκ! Ά-νθρωπο δεν θα μας κάνει κανένα πτυχίο και κανένα σχολείο ή σχολή ή το κοινωνικό μας status... θα μας κάνει η συμπεριφορά μας στον συνάνθρωπο μας, στην κοινωνία και στον ίδιο μας τον εαυτό. Διότι, άνθρωπε, αν επιλέξεις να είσαι ένα απάνθρωπο ον, χωρίς παιδεία, χωρίς μυαλό, χωρίς ψυχή… ό,τι και να κάνεις πάντα θα είσαι ένα α-νθρωπάκι, που δυστυχώς θα προσπαθείς μάταια να ποδοπατήσεις με χίλιους τρόπους το αντίθετο σου. Αυτό το “αντίθετο” πάντα θα είναι πιο πάνω από σένα!

Καλό_ Ταξίδι Βαγγέλη! 

Καλό_Ταξίδι Παλικάρι μου!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα! ©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
*All rights reserved