📽Movie Review – Παραδεισένια Οστά (The Lovely Bones) (2010)

  Χθες βράδυ, πρέπει να ήταν εκεί γύρω λίγο πριν τις 4 τα ξημερώματα σε κάποια φάση που έκανα, ζάπινγκ έμεινα σε μια ξένη ταινία στον ANT1 που έπαιζε ο συμπαθέστατος Μάρκ Γουόλμπεργκ (Mark Wahlberg). Πατάω το ειδικό κουμπί στο τηλεκοντρόλ για να δω τον τίτλο της ταινίας και δεν μου έλεγε τίποτα. Δηλαδή την ταινία δεν τη γνώριζα αλλά “εντυπωσιάστηκα” με τον τίτλο της. “Παραδεισένια Οστά”, ο τίτλος της. “Τι θέλει να πει ο Ποιητής;” αναρωτήθηκα. “Είναι κοινωνική, θρίλερ… τι;” Διότι ούτε η εμφάνιση των ηθοποιών-χαρακτήρων, ούτε η φωτογραφία, ούτε το ύφος της τα πρώτα λεπτά που είδα δεν μου “ταίριαζαν” με τον τίτλο. Θα μου πείτε τώρα; Τόση ανάλυση μες τα ξημερώματα; Όχι “ανάλυση” βρε παιδιά αλλά να! ο τίτλος είναι “περίεργος”.

  Μιας λοιπόν και ήμουν μπροστά στον υπολογιστή αφού έγραφα αλλά είχα και την τηλεόραση ανοιχτή, έψαξα να βρω στο διαδίκτυο ποια είναι η υπόθεση της ταινίας (γιατί δεν την πρόλαβα από την αρχή) και πότε είχε κυκλοφορήσει. 

  Υπόθεση: Ένα 14χρονο κορίτσι, η Σούζι Σάλμον (την υποδύεται η ταλαντούχα και πανέμορφη με τα υπέροχα μάτια Saoirse Ronan) γυρνώντας από το σχολείο πέφτει θύμα βιασμού και στη συνέχεια δολοφονείται. Τώρα πια από τον παράδεισο πια, παρακολουθεί καθημερινά την οικογένειά της (Μαρκ Γουάλμπεργκ, Ρέιτσελ Βάις, Σούζαν Σάραντον), που προσπαθεί μάταια να συμβιβαστεί με την απώλεια, αλλά και τους φίλους και τους γνωστούς της, διαπιστώνοντας τις επιπτώσεις που είχε η δολοφονία της σε καθέναν ξεχωριστά. Όταν καλείται να επιλέξει μεταξύ της επιθυμίας της να εκδικηθεί τον δολοφόνο της (τον υποδύεται ο πραγματικά αγνώριστος Stanley Tucci) και να δει την οικογένειά της να προχωρά, με κάπως επουλωμένες πληγές το δίλημμα είναι τεράστιο... [πηγή]

  Εκτός από την υπόθεση που διάβασα και τους συντελεστές της με τον Πίτερ Τζάκσον (Peter Jacson)  στο τιμόνι της σκηνοθεσίας παρακαλώ (ξέρετε τριλογία “Άρχοντας του Δακτυλιδιού & The Hobbit), τους συμπαθητικούς-πολύ καλούς ηθοποιούς, προσθέστε ότι η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Σέμπολντ Άλις που κυκλοφόρησε το 2002. Το βιβλίο όπως διάβασα είχε άνευ προηγουμένου αποδοχή από κοινό και κριτικούς (σε 3 μόλις εβδομάδες οι πωλήσεις άγγιξαν το εκατομμύριο)  όπου  χαρακτηρίστηκε το «μυθιστόρημα της χρονιάς». Οπότε καταλαβαίνετε ότι ήταν αρκετοί οι λόγοι για να καθίσω να τη δω. Ούτως ή άλλος, είχα αϋπνίες! 

  Από την σκηνή της “αποπλάνησης” λοιπόν του κοριτσιού (που ειλικρινά σας λέω μου θύμισε όλα αυτά που μας έλεγε η μαμά μας, οι γονείς μας όταν ήμασταν μικρά -μη σας πως και τώρα τα λένε που κάπως μεγαλώσαμε- να μη μιλάμε σε ξένους, να μην παίρνουμε ούτε καραμέλα από κάποιον που δε γνωρίζουμε πολύ καλά και τέλος πάντων όσο έβλεπα που οδηγείται το κορίτσι ένιωθα ένα ρίγος) και έτσι όπως ήταν σκηνοθετημένη νύσταζα δε νύσταζα ήθελα όπως και δήποτε να δω τι θα ακολουθήσει. Οπότε, σταμάτησα το γράψιμο, έκλεισα το pc και κάθισα να τη δω καλύτερα. 

  Απ’ τη μία το κορίτσι να πέφτει στην παγίδα να ακολουθήσει έναν “ξένο” για να δει κάτι που είχε φτιάξει για παιδιά κι απ’ την άλλη ταυτόχρονα οι οικογένεια της να μαζεύεται γύρω απ’ το τραπέζι για να φάνε, ενώ περιμένουν να γυρίσει απ’ το σχολείο και η κόρη τους Σούζι που είχε ήδη αργήσει αρκετά. Προσθέστε την πολύ καλή μουσική επένδυση, τη φωτογραφία που ταιριάζει άψογα στη δεκαετία που διαδραματίζεται η υπόθεση, γύρω στο 1973, το τρομερό, όντως παραδεισένιο σκηνικό του “Παραδείσου” και γενικώς τις εναλλαγές των σκηνών για να δει ο θεατής και τις δυο πλευρές ταυτόχρονα μέχρι το σημείο του δράματος και της απώλειας, η ταινία με ευκολία σε τραβούσε να την παρακολουθήσεις.

   Μπορεί στην αρχή, στην πορεία η ταινία να μοιάζει απλή, χωρίς να περιμένεις πολλά και να υποθέτεις με σχετική ευκολία την συνέχεια, όμως οι μικρές ανατροπές που γίνονται κάθε τρεις και λίγο, που άλλα περιμένεις και άλλα τελικά γίνονται όχι απλώς σε “καθηλώνει” (παρά την ελάχιστη κοιλιά που κάνει σε κάποια σημεία) αλλά σου γεννά και μια αγωνία σαν να βλέπεις ένα θρίλερ. Ο συναισθηματισμός, η συγκινησιακή φόρτιση, ο πόνος και η ψυχική κατάσταση της οικογένειας, ο πατέρας που δε σταματά να ψάχνει, η μητέρα που προσπαθεί παρά τον πόνο της να κρατήσει ενωμένη την οικογένεια, τα υπόλοιπα παιδιά/αδέλφια που περνά ο χρόνος και προσπαθούν και αυτά να συνεχίσουν τη Ζωή τους, η ψυχραιμία του δολοφόνου, το παρελθόν του που αποκαλύπτεται έτσι όπως αποκαλύπτεται, και εν τέλει, οι αθώες ψυχές μικρών-μεγάλων παιδιών (με το μικρότερο να είναι στην ηλικία των 6 χρονών αν δε κάνω λάθος) να χορεύουν, να τρέχουν, να παίζουν με σχεδόν πάντοτε ένα χαμόγελο στα χείλη στα μονοπάτια του μέρους που λέγεται “Παράδεισος” (όπου θεωρούν ότι αυτός είναι ο ομορφότερος κόσμος και όχι εκεί που ήταν πριν έρθουν εδώ, δηλαδή στη Γη) ενώ προσπαθούν να πάρουν από το χέρι τη Σούζι και να την οδηγήσουν εκεί που πρέπει για τη γαλήνη της ψυχής της, ο θεατής κατακλύζετε από μηνύματα, σκέψεις, ερωτήματα, αγωνία για τη εκδίκηση, τη δικαίωση Ή το “καλό” τέλος. 

  Η ώρα είχε πάει λίγο μετά τις 5:30 και εγώ να έχω αγωνία αν τελικά αυτός ο δολοφόνος πληρώσει. (Γιατί, συγνώμη αλλά καμία συγχώρεση δε χωράει….!) Διότι, τη μία έβλεπα να ξεφεύγει το σενάριο από εκεί που εγώ ήθελα να πάει κι απ’ την άλλη, μέσα σε ελάχιστα λεπτά, πήγαινε λίγο παραπέρα από αυτό που Εγώ (ο θεατής τέλος πάντων) περίμενα. Ώσπου, τα τελευταία 10-15 λεπτά(;) άρχισα να σκέφτομαι δυνατά: “Καλά, τώρα η συγγραφέας αυτό το τέλος σκέφτηκε να δώσει; Με ποιό σκεπτικό…;” και μέχρι να ολοκληρώσω ας πούμε την σκέψη μου, να σου! με πολύ απλή (ίσως και λίγο-λιγάκι αστεία για εμένα) και γρήγορη κίνηση το φινάλε μας δίνει -ίσως- με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο, την γλυκιά ή μάλλον όχι γλυκιά αλλά γλυκόπικρη γεύση που θα θέλαμε για την ιστορία. Και στο τέλος επίσης, καταλαβαίνω τι θέλει να πει και ο …τίτλος της ταινίας/βιβλίου.

  Μήνυμα; Όλα πληρώνονται σε αυτή τη Ζωή, είτε εσύ ο ίδιος κινήσεις τα νήματα είτε η ίδια η Ζωή το κάνει για σένα. Αυτό το λέω Εγώ, που το έχω δει στην πραγματική Ζωή και όχι απλώς μέσα από μια ταινία. 
 

  Τα τελευταία λόγια της μικρούλας Σούζι Σάλμον πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. 

“My name is Salmon, like the fish.

First name: Susie.

I was 14 years old, when I was murdered, on December 6, 1973.

I was here for a moment. And the next; I was gone.

I wish you all a long and happy life.”

  Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Μου άφησε κάτι βρε παιδί μου και είμαι σίγουρη πως θα τη θυμάμαι για πολύ καιρό. Ευχαρίστως θα τη ξανά έβλεπα, γιατί δεν την είδα από την αρχή και όχι και τόσο αφοσιωμένα για να την καταλάβω καλύτερα. Φαντάζει να είναι λίγο μεταφυσική, λίγο έως αρκετά περίεργη στο να δέσουν όλα τα κομμάτια μεταξύ τους και ειδικά στο σκηνικό Παράδεισος – Γη αλλά πιστέψτε με, αν τη δείτε (που Εγώ προσωπικά σας την προτείνω να τη δείτε οπωσδήποτε) έτσι ή αλλιώς θα σας αγγίξει. Η ταινία λοιπόν μου άρεσε και πιστεύω πως το βιβλίο θα είναι ακόμα καλύτερο και πιο δυνατό, που θα το αναζητήσω σίγουρα, γιατί θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να το διαβάσω κάποια στιγμή.   

*Το trailer της ταινίας:

♦ ♦ ♦

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.

Διαβάστε επίσης:

______________________

► ΕΔΩ διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie of Sunday!”

► ΕΔΩ διαβάστε τις προτάσεις ταινιών της στήλης “Movie in Cinema Κριτική!”

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!  

©Copyright 2010-2015 *ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
*All rights reserved