✍My thoughts #8: Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς!

  Λένε πως “τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς, γι’ αυτούς που αντέχουν σε ό,τι τους φέρνει η Ζωή!”

  Ναι, από μικρό παιδί, ίσως από την κοιλιά της μάνας μου, το ήξερα καλά πως είμαι μια από αυτούς τους “δυνατούς” ανθρώπους”. Το διαπίστωσα από τότε και μέχρι σήμερα το διαπιστώνω καθημερινά. 

  Ήρθα πολύ νωρίτερα σε αυτόν τον κόσμο! Φαίνεται βιαζόμουν να δω τι όμορφος είναι! Πού να το ήξερα τότε πως δεν ήταν έτσι και πως ίσως ποτέ δεν θα μου ταίριαζε ή δεν θα ταίριαζα Εγώ σε αυτόν;! ‘Πάλεψα’ για να κρατηθώ στη Ζωή… και τα κατάφερα! Ο Θεός φαίνεται είχε άλλα σχέδια για μένα! Ίσως υπάρχει λόγος… ακόμα να υπάρχει λόγος!

  Πέρασαν τα χρόνια! Μεγάλωνα μα πάντα δίπλα μου μεγάλωνε και μια ‘δυσκολία’. Και να ήταν μια “απλή δυσκολία’ να πάει στην ευχή! Μα οι δυσκολίες είχαν πάντα να κάνουν με την ύπαρξη μου, με τη Ζωή μου, με τον λόγο ότι ΜΟΝΗ να παλεύω για να συνεχίζω να υπάρχω. Να κρατήσω υγιή ένα μυαλό, μια ψυχή, μια εσωτερική δύναμη… πριν με πάρει άδικα …η αδυναμία.

  Μου λένε “Μαρία, πως δεν τρελάθηκες, πως δεν έχασες τα λογικά σου, πως δεν κατέληξες σαν εκείνα τα παιδιά που είναι …στο δρόμο;”

  Δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω! Πάντα μια εσωτερική δύναμη, ίσως ο θυμός, ίσως η πίστη μου στο Θεό που πάντα τον ένιωθα δίπλα μου, ίσως έτσι με μεγάλωσα, ίσως έτσι με μεγάλωσε ο εαυτός μου; Δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση!

Ξέρω όμως πολύ καλά, πως δε βρέθηκε κανείς μα κανείς να περπατήσει δίπλα μου, να με στηρίξει, να μου πει “όλα θα πάνε καλά, δεν είσαι μόνη…”

  “Σιωπή” και συμπεριφορές απανθρωπιάς σαν να βρίσκομαι διαρκώς σε εμπόλεμη ζώνη, σαν ένα στρατιωτάκι που θα πρέπει να ακολουθεί οδηγίες, εντολές, διαταγές, “πρέπει και θέλω” των άλλων.

  Ποια Οικογένεια, ποιο “το αίμα νερό δε γίνεται”, ποια όμορφα συναισθήματα, ποια κατανόηση, ποια έστω ψεύτικη αγάπη; Μια Ζωή σε μια ανυπαρξία, με αδιάφορους-μισούς-στενόμυαλους ανθρώπους, με την αδικία και τα άκυρα-άδικα δηλητηριώδεις λόγια τους. Εγώ συνένοχη στο "έγκλημα" δε γίνομαι!

  Αν ένα παιδί για κάποιον λόγο, για έναν ανεξήγητο λόγο διαφέρει από μόνο του, χωρίς απαραίτητα από όσα του έχει δώσει το σπίτι του, δεν το πολεμάμε, δεν το κακοποιούμε σωματικά,λεκτικά ή ψυχολογικά. Όταν αυτό το παιδί από όταν μικρό μέχρι που έφτασε σε ηλικία που έχει διαμορφωθεί πλήρως η προσωπικότητα του συνεχίζει να φροντίζει όσους του έχουν φερθεί και συνεχίζουν να του φέρονται απάνθρωπα και άδικα, τότε έχει έναν παραπάνω λόγο να μην σιωπά, να αντιδρά και να μην συμβιβάζεται με τη Ζωή που οι άλλοι για την πάρτη τους, για τον εαυτούλη τους (νομίζουν πως)  έχουν φτιάξει για εκείνο.

  Όταν αυτό το παιδί πορεύεται στη Ζωή με σεβασμό, με ειλικρίνεια, με Αγάπη, με ενδιαφέρον, με το να μην κοιτάζει ποτέ την πάρτη του, με το να στέκεται στα ΔΥΣΚΟΛΑ επειδή κατά ένα μέρος το οφείλει αλλά προπάντων το κάνει με την ψυχή του αλλά συνεχίζει (γιατί ίσως προς το παρόν δεν έχει 1-2 επιλογές) να ανέχεται συμπεριφορές, αδικίες και λόγια… αυτό το παιδί θα έπρεπε κάποιοι και όλοι αυτοί του “το αίμα νερό δε γίνεται”, να σκεφτούνε πως δεν θα είναι πάντα ΕΚΕΙ για αυτούς. Και όχι γιατί δεν το θέλει ή δεν το νιώθει αλλά γιατί η ίδια τους η συμπεριφορά το σπρώχνουνε στο να επιλέξει να μην είναι πάντα ΕΚΕΙ. Η συνείδησή του θα είναι καθαρή, όπως πάντα!

  Αν αυτό το παιδί κάποια μέρα προτιμήσει να φύγει σιωπηλά, σαν κλέφτης και μάλιστα νύχτα, θα είναι γιατί πολύ απλά θα έχει φτάσει στο αμήν. Πολύ απλά, με το που θα βρει μια πόρτα ανοιχτή, μια επιλογή και μια ευκαιρία που θα είναι υπέρ του, θα προτιμήσει το “Μακριά κι αγαπημένοι”, παρά το “μένω κι ας σβήνει η δική μου Ζωή”. Και θα το κάνει σιωπηλά αφού ήδη θα έχει εξηγηθεί, θα έχει ανοίξει τα χαρτιά του, θα έχει πει με απόλυτη ειλικρίνεια τις σκέψεις του και τα σχέδια του. Και θα το κάνει σιωπηλά, γιατί πολύ απλά θα είναι μάταιο για εκατομμυριοστή φορά να μιλήσει, να πει όλα αυτά που έλεγε χρόνια και χρόνια αλλά έπαιρνε μόνο αδιαφορία, ύβρης και “σιωπή”.

  Όταν αυτό το παιδί έχει σταθεί σε όλους στα πραγματικά ΔΥΣΚΟΛΑ της ζωής αλλά τελικά αντί να δει να επαναπροσδιορίζουνε τα πράγματα, να βάζουν μυαλό, να αλλάζουν στάση ζωής, να δουν ότι ο χρόνος είναι για όλους πολύτιμος και λίγος και το μόνο που βλέπει είναι “τα ίδια και χειρότερα”, ε! τότε δεν υπάρχει ούτε άλλη κατανόηση, ούτε καμιά άλλη δικαιολογία, ούτε και ψυχική δύναμη για να προσφέρει περισσότερο από όσο αξίζει στην πραγματικότητα. Κάποια στιγμή κουράζεσαι να είσαι δυνατή ΚΑΙ για τους άλλους. Πρέπει να κρατήσεις δυνάμεις για σένα! Γιατί κάποια στιγμή η καρδιά σου και η ψυχή σου φτάνει στο σημείο να μην νιώθει τίποτα καλό πια για κάποιους, όσο κι αν έκανε τα αδύνατα δυνατά να τους καταλάβει, να τους δικαιολογήσει και να τους δώσει άπειρες, τελικά χαμένες ευκαιρίες! Γιατί, κάποτε κλαίνε και λυγίζουν και οι Δυνατοί!

  Ο καθένας κάνει τις επιλογές του! Υπάρχουν αυτοί που μόνο παίρνουν και “δεν δίνουν ούτε στον άγγελο τους νερό”. Κενοί άνθρωποι που υπάρχουν απλώς για να κάνουν κακό στους άλλους, σε αυτούς που δεν τους μοιάζουν. Υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν να δίνουν κι ας μην πάρουν, με τη σκέψη ότι το κάνουν γιατί το νιώθουν, ότι δεν κάνουν εμπορική συναλλαγή, κλπ., κι ας γίνονται στην πορεία θύματα, δούλοι, με μια ταμπέλα που γράφει “μαλάκας”, άσχετα που κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα ξυπνάνε και νιώθουν πως έδωσαν πολλά αλλά δεν πήραν ούτε τα μισά, ίσως και τίποτα και τότε καταλήγουν και αυτοί πιο άδειοι κι απ’ τους άδειους. Υπάρχουν όμως και αυτοί που πιστεύουν ότι σχεδόν τα πάντα στη Ζωή πρέπει να είναι αμοιβαία. Από την Αγάπη, τη φιλία, την συνεργασία, τη βοήθεια, τα συναισθήματα, τα πράγματα γενικώς……. να υπάρχει μια “αμοιβαία διάθεση” για να υπάρχει σε όλα μια υγιής, λογική και ανθρώπινη σχέση μεταξύ των ανθρώπων και των πραγμάτων.

   Αν δεν υπάρχει μια “αμοιβαία διάθεση”, τότε δεν υπάρχει και λόγος να ξοδεύει κανείς το χρόνο του, τα νιάτα του, τη Ζωή του και τα όνειρά του, μόνο και μόνο για να είναι μόνο ο ένας ευχαριστημένος. Καλύτερα ο καθένας να πάρει το δρόμο του! Ακόμα κι αν είναι σκληρό να αφήσεις ό,τι αγαπάς (κι ας μην σε αγαπάει αυτό) κάποιες φορές είναι απαραίτητο να το κάνεις, γιατί πολύ απλά, ο Θεός μας έδωσε μια Ζωή, άλλη δεν έχει! Κι αν ισχύει αυτό που λένε πως “όλα γίνονται για κάποιο λόγο” και “κάποιος λόγος υπάρχει που ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο”, τότε ο καθένας μας έχει διπλή υποχρέωση στον εαυτό του, να διαλέξει το δρόμο του, εκείνον το δρόμο της δικής του ευτυχίας.

  Γιατί δεν θα ήθελες να φτάσεις σε μια ηλικία που θα έχεις φάει τα ωραία σου τα νιάτα μέσα στα “σκατά”, γύρω σε ανθρώπους που σε έχουν για καβάτζα, για να “δουλεύεις” για αυτούς, για να είσαι “σαν αυτούς”, που θα καταλήξεις να είσαι γύρω από αυτούς και να έχεις διώξει ή να μην έχεις γνωρίσει τους ανθρώπους εκείνους που θα σου δείξουν πραγματική “αμοιβαία διάθεση”, που δεν θα έχεις τολμήσει να ανοίξεις τα φτερά σου, που δεν θα έχεις προσπαθήσει για τα όνειρά σου, που θα φύγεις από τούτη τη Ζωή νιώθοντας ένας άνθρωπος μισός που δεν έκανε ούτε τα μισά, ούτε αυτά που έπρεπε/επιβάλλεται, είναι υποχρέωση σου να είχες κάνει για τον εαυτό σου και τη Ζωή που σου δόθηκε …σαν δώρο.

  Δε δέχομαι από κανέναν πια να μου πει “κάνε λίγη ακόμη υπομονή”, “τα πράγματα θα αλλάξουν”, “μείνε στη σιωπή”, “δεν αξίζεις!” και κάθε άλλη είδους ανοησία από όσους είναι “έξω από το χορό” ή και μέσα αλλά αδιαφορούν… Όσο κι αν η αλήθεια πονάει για τους περισσότερους, εμένα δεν με πονάει καθόλου. Πάντα την προτιμούσα και πάντα θα την προτιμώ! Υπάρχουν αλήθειες που περνιούνται για ψέματα …από τους άλλους. Εμένα αυτοί δεν με αφορούν! Όπως υπάρχουν και “τα γεγονότα” και αυτά, που να χτυπιούνται κάποιοι, δεν αλλάζουν! Αν δε θέλουν να δουν το πρόβλημα, κακό δικό τους! Αν με το “μεγάλο χαστούκι” της ζωής δεν βάλανε μυαλό και συνεχίζουν να είναι θεατές στην ίδια ή στην διαφορετική τραγωδία/ιστορία – πραγματική ιστορία …πάλι κακό δικό τους. Μα να ξέρουν και να θυμούνται, πως στο τέλος όλοι μας παίρνουμε αυτό που αξίζουμε, είτε καλό είτε κακό. 

  Γιατί, δυστυχώς, κάποιες φορές είναι πολύ αργά για να διορθώσουμε τα λάθη μας, για να ξεχάσουμε και πόσο μάλλον να συγχωρέσουμε. Εκεί πάνω, ψηλά υπάρχει ο Θεός για να το κάνει αυτό! 

✍@υτές ήταν οι προσωπικές μου σκέψεις και μόνο!

Σημ.: Επειδή εγώ γράφω ότι μου κατεβαίνει απ’ το μυαλό, ΔΕΝ σημαίνει ότι πρέπει και επιβάλλετε ο άλλος που με διαβάζει να συμφωνεί με όσα γράφω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του, όπως το έχω κι εγώ!
(αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων!)

________________________

► ✍ My thoughts # 1 - Είμαστε κι εμείς που…

► ✍ My thoughts # 2 – Άδραξε τη μέρα …κάποιος λόγος θα υπάρχει!

►  ✍ My thoughts # 3 – Κάθε μέρα κι ένα μάθημα!

►  ✍ My thoughts #4 – Χρόνος για Ζωή!

►  ✍ My thoughts #5 – Την παλεύω…

►  ✍ My thoughts #6 – Εγώ μιλάω για Δικαίωση…

►  ✍ My thoughts #7 – Όσο υπάρχει Ζωή, υπάρχει και ελπίδα

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου. Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!  
©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
*All rights reserved