My flashback #3 Μια ιδιόχειρη συνέντευξη…

  Όπως σας είχα πει πριν λίγο καιρό, το γραφείο μου ή για την ακρίβεια στην συρταριέρα του γραφείου μου και πάνω στον εκτυπωτή, υπάρχουν στοίβες από χαρτιά, φακέλους, βιβλία κ.α. πολλά. που ακόμα δεν τα έχω βάλει σε μια σειρά αλλά είμαι σε καλό δρόμο. Μην σας πω για τα πάρα πολλά post-it χαρτάκια με σημειώσεις κολλημένα από την οθόνη του Η/Υ μέχρι και πάνω στο γραφείο. Αυτά έχουν οι …καλλιτέχνες!!! :p Εντάξει, με όλα αυτά και πάλι το γραφείο μου και γενικά το δωμάτιό μου (όπως και όλο το σπίτι, μόνο όταν είμαι Εγώ) είναι σε τάξη. Κι έτσι μου αρέσει να είναι όλα τα πράγματα/ Δεν μπορώ με τίποτα να επικρατεί μπάχαλο στους χώρους που κυκλοφορώ. 

  Σε αυτή την ανάρτηση θα σας δείξω μια δική μου ιδιόχειρη συνέντευξη του 2005. Πόσο ήμουν; 22; Εντάξει, κάποιος μου “έκλεψε” τα χρόνια μου! Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία του τότε! Έτος 2005! Λίγο καιρό πριν, τα Χριστούγεννα του 2004 αφού επιτέλους είχα μαζέψει τα λεφτά, πήγα στο Jumbo και αγόρασα την παιδική γραφομηχανή “ΓΡΑΦΟΥΛΑ” (την μπλε και όχι την ροζ) που είχα βάλει στο μάτι. Μετά σειρά είχε και οι παιδικοί υπολογιστές μέχρι να φτάσω στους κανονικούς υπολογιστές… Άλλη ιστορία αυτή!

  Θυμάστε αυτές τις δυο γραφομηχανές με τις μελανοταινίες που είχαν κυκλοφορήσει τότε και είχε γίνει χαμός; Έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο αλλά δυστυχώς δεν βρήκα καμιά φωτο, παρά μονάχα εδώ σε αυτό το forum, που συζητάνε γι’ αυτό το “παιχνίδι”. Εγώ πάντως ακόμα τη θυμάμαι καλά τη Γραφούλα και θυμάμαι και πως ένιωθα όταν έγραφα σε αυτήν.  

  Η αλήθεια είναι ότι Εγώ μόνο για παιχνίδι δεν την έβλεπα. Τότε έγραφα ποιήματα (δυστυχώς δεν σώθηκε κανένα στον χρόνο!), στίχους (ευτυχώς σωθήκαν όλοι!), έγραφα τα πρώτα μου ‘σοβαρά’ κείμενα… κλασικά στο χαρτί… Δεν ξέρω πως μου έκατσε και ήθελα να μάθω – να χειρίζομαι – να χρησιμοποιώ γραφομηχανή -ίσως επειδή πάντα αγαπούσα τις γραφομηχανές και όποτε βρεθώ σε κάποιο παλαιοπωλεία στο Μοναστηράκι πάντα ψάχνω να δω μπας και υπάρχει καμιά γραφομηχανή, όχι τόσο για να την αγοράσω (πού τέτοια τύχη!) όσο να τη δω- αλλά την ήθελα διακαώς. 

  

  Τότε δεν ήξερα από υπολογιστές (ίσα-ίσα ότι έκανα στο κανονικό γυμνάσιο όταν πήγαινα και αυτό με το ζόρι, γιατί ένιωθα μια απέχθεια, έναν φόβο στην εικόνα ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Τώρα πως μετά ο φόβος έγινε αγάπη; χόμπι; αναγκαία-απαραίτητη συνήθεια; δεν ξέρω!) δεν είχαμε στο σπίτι, δεν ήξερα για το διαδίκτυο… γενικά δεν ήξερα πού παν τα τέσσερα.

   Αγόρασα λοιπόν τη “ΓΡΑΦΟΥΛΑ” με τα λεφτά που μάζεψα. Ναι, γιατί ήμουν και είμαι παιδί που ποτέ δεν ζήτησα από την μαμά και από οποιονδήποτε να μου πάρει κάτι. Πάντα με δικά μου λεφτά! Πρώτον, γιατί δεν ήθελα, δεν άντεχα να γίνομαι βάρος στα οικονομικά και δεύτερον, για να μην έχει μετά ο καθένας να μου το χτυπάει! Από μικρή έτσι σκεφτόμουν και τελικά αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό πολύ σωστός συλλογισμός. Είχα ξετρελαθεί για το δώρο που είχα κάνει στον εαυτό μου! 

  Πολλά απογεύματα, κλεινόμουν στο σαλόνι, έβαζα ραδιόφωνο (τότε άκουγα πάρα πολύ ραδιόφωνο, σήμερα δεν το αντέχω και πολύ, έτσι όπως έχει καταντήσει με το υπερβολικά μπλα,μπλα και κουτσομπολιό) και έγραφα για ώρες σε αυτήν και το απολάμβανα. Σε αυτήν είχα καθαρογράψει και τους πρώτους 47(;) στίχους τραγουδιών μου! Επίσης, θυμάμαι πολύ καλά όταν είχα φτάσει στο Νο. 14 με τίτλο “Αλλάζω δρόμο στη ζωή”, έγραφα και ταυτόχρονα έκλαιγα. Με είχε πιάσει το παράπονο; κάτι είχε συμβεί πάλι μέσα στο σπίτι; με είχαν συνεπάρει οι στίχοι του; (“Αλλάζω δρόμο στη ζωή/ακολουθώ τη δική μου γραμμή/και τώρα μόνη μου οδηγώ το πλοίο/Αλλάζω τους κανόνες/κι ανοίγω μια πόρτα προς τη ζωή/μακριά απ’ τα πρέπει και τα μη……..”), που αν και τους είχα διαβάσει τόσες μα τόσες φορές, εκείνη την ημέρα, εκείνη την ώρα με έπιασε κάτι. Εντάξει, ήμουν πολύ πιο ευαίσθητη τότε και γενικά σε μια καταθλιπτική ζωή. 

  Κάτι ακόμη που έγραψα σε αυτήν, ήταν και μια -ιδιόχειρη συνέντευξη- (δεν θυμάμαι από που πήρα τις ερωτήσεις, μάλλον από το “Περιοδικό Κατερίνα”), στην οποία με ένα στυλό μετά τις απάντησα. Δεν το έκανα μόνο στον εαυτό μου αλλά το προχώρησα και λίγο παραπέρα, φτιάχνοντας τρεις ακόμη με τις ίδιες ερωτήσεις για να μου τις απαντήσουν, ο μικρότερος αδελφός μου, ο Βασίλης, η τότε φίλη μου Αργυρώ και ο καλός μου φίλος ο Μιχάλης. 

Οι 36 ερωτήσεις/απαντήσεις μου ήταν οι εξής:

1) Τι χαίρεσαι σαν μικρό παιδί; Το χιόνι

(ό,τι με κάνει χαρούμενη, τότε χαίρομαι πάντα σαν μικρό παιδί)

2) Τι δεν αποχωρίζεσαι ποτέ; Τη χρυσή αλυσίδα με την παναγίτσα που φοράω στο λαιμό μου

(δώρο από τη Θεία μου από την Αυστραλία γι’ αυτό και ήταν εξαίρεση το “χρυσό”, γιατί, κατ’ άλλα αγαπώ το ασήμι)

3) Περιέγραψε μου με 4 λέξεις τον εαυτό σου. Ευαίσθητη, ειλικρινής, δίκαιη και καλό παιδί

(όλα αυτά φυσικά ισχύουν αλλά διορθώστε το “καλό παιδί” σε “το καλύτερο παιδί”. Εγώ και ο Πλούταρχος. Τα έχουμε πει αυτά βρε παιδιά, μην επαναλαμβάνομαι!)

4) Ποιο επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις; Αυτό που θέλω, δεν μπορώ να το κάνω…

(ραδιοφωνική παραγωγός νομίζω εννοούσα)

5) Ο χειρότερος σου εχθρός; Ο εαυτός μου! (Φοβάμαι εμένα, εμένα και μόνο)

(ακόμα ισχύει αλλά προσθέστε και το “τίποτα” και την “στασιμότητα”)

6) Η καλύτερή σου; Η μοναξιά

(ευτυχώς που από πολύ νωρίς συμφιλιώθηκα με την μοναξιά και την έκανα και φίλη μου)

7) Τι αγαπάς; Τη μουσική

(προσθέστε το να γράφω, να τραγουδάω, να γελάω, να κοιτάζω με τις ώρες τη θάλασσα, να με αγαπούν…)

8) Τι μισείς; Την αδικία και την αχαριστία

(και δυστυχώς από δαύτα ο κόσμος δεν υστερεί)

9) Η αδυναμία σου; Να ντρέπομαι

(δεν ξέρω πως την μετέφρασα την ερώτηση και απάντησα έτσι! Όχι, πως δεν ήμουν υπερβολικά ντροπαλή)

10) Σε ανεβάζει; Να βλέπω γύρω μου ανθρώπους χαρούμενους και ευγενικούς

(Ω, ναι! Τότε ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος!)

11) Η αγαπημένη σου φράση; Έχει ο Θεός! Δόξα τω Θεό!

(Α, προσθέστε και τα “Λέω, Εγώ τώρα!”, “ΚΑΛΗΝΧΥΤΑ/ΚΑΛΗΜΕΡΑ Κόσμε”…)

12) Αγαπημένο σου χρώμα; Το μπλε

(προσθέστε πλέον και το αγαπημένο μου μαύρο και λίγο το μωβ)

13) Αγαπημένο σου λουλούδι; Τα κόκκινα τριαντάφυλλα

(γιατί όπως έχω πει: “Η αγάπη είναι ένα κόκκινο λουλούδι με αγκάθια σαν το τριαντάφυλλο. Είναι μια αμαρτία που σε καίει σαν την κόλαση, μα τόσο γλυκιά που σε πηγαίνει κατευθείαν στον παράδεισο.”)

14) Αγαπημένο σου αξεσουάρ; Τα γυαλιά ηλίου

(Φυσικά γιατί και απαραίτητα είναι με τέτοιον υπέροχο ήλιο που έχουμε στην Ελλάδα αλλά και επειδή προσδίδουν στυλ)

15) Αγαπημένη σου εποχή; Ο Χειμώνας

(και να ήθελα να δώσω στο Καλοκαίρι την ευκαιρία να γίνει αγαπημένος, αποδείχτηκε πως δεν μου πάει, δεν με θέλει, δεν είναι για μένα)

16) Αγαπημένη σου εορτή; Τα Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά

(Α, και τα γενέθλιά μου!)

17) Αγαπημένο σου τραγούδι; Όλα μα όλα του Γιάννη Πλούταρχου

(Εμ, τι άλλο θα έλεγα Εγώ!)

18) Αγαπημένος τίτλος τραγουδιού; Δεν είναι ο έρωτας… Παιδί της λογικής

(ΝΑΙΙΙΙΙΙ! Καρατσεκαρισμένο!)

19) Αγαπημένο σου Pet… Σκύλος

(τότε δεν είχα ακόμα τον σκύλο μου ούτε καν τη γάτα μου)

20) Ποιον τραγουδιστή-τρια θαυμάζεις; Τον Γιάννη Πλούταρχο & τη Celine Dion

(Ναι, ναι ακόμα ισχύει!)

21) Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο ακαταμάχητο όπλο σου; Το χαμόγελο μου; Το βλέμμα μου;

(μου αρέσει που έχω βάλει ; αντί να βάλω !)

22) Τι θα ‘θελες ν’ αλλάξεις στον εαυτό σου; Αρκετά πράγματα, μα δεν μπορώ

(ευτυχώς που κάποια τα μπόρεσα και τα άλλαξα μετά από πολύ προσπάθεια, για τα υπόλοιπα… ακόμα προσπαθώ αλλά που θα πάει, θα τ’ αλλάξω και αυτά… αν είμαι τυχερή!)

23) Είσαι ερωτευμένη; Είμαι ερωτευμένη; Πάντα!

(Δεν έχει αλλάξει κάτι! Το ίδιο ισχύει και σήμερα και πάντα και για πάντα!)

24) Τι προσέχεις περισσότερο σ’ ένα αγόρι; Το χαμόγελό του! Το βλέμμα του!

(Ισχύει, ισχύει ακόμα απλώς προσθέστε και την διακριτικότητα και …κλείσαμε!)

25) Ποια είναι τα χόμπι σου; Ζωγραφική, γράψιμο, γυμναστική…

(προσθέστε επίσης cinema/ταινίες, διάβασμα, περπάτημα, φιλοσοφικές συζητήσεις, blogging, καλή ακροάτρια…)

26) Συγνώμη ζητάς εύκολα; Ναι, αν έχω φταίξει

(πανεύκολα! “a peace of cake” που λένε και οι Άγγλοι)

27) Βουνό ή θάλασσα; Βουνό & Θάλασσα

(Θάλασσα αλλά ο συνδυασμός των δυο δε παίζεται!)

28) Πως σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο; Γράφοντας, ζωγραφίζοντας, καλή παρέα… και βλέποντας ταινίες

(και να blogάρω, να ακούω μουσική, να περπατάω και να “εξαφανίζομαι”)

29) Θα ήθελες να πάρεις αυτόγραφο από… Τον Γιάννη Πλούταρχο και την Celine Dion

(Μπα! σήμερα θεωρώ πως το αυτόγραφο είναι “μπανάλ” (αν και αυτή η λέξη δεν είναι στο λεξιλόγιο μου)Προτιμώ μια φωτογραφία μαζί με μένα)

30) Ποιο είναι το πιο πολύτιμο αγαθό για σένα; Η αγάπη

(Όχι! Η ελευθερία πρώτα και πάνω απ’ όλα! Με ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα!) 

31) Λες “αθώα” ψέματα; Μόνο “αθώα” ψέματα λέω

(και μεγάλα ψέματα να είναι σίγουρα δεν θα κοροϊδέψω/εξαπατήσω κανέναν)

32) “Ευτυχία είναι…”; Οι μικρές στιγμές

(Έλα βρε, από τότε έγραφα για “στιγμές” Μα ίδια είμαι αλλά καλύτερη σήμερα!)

33) Τι σου την σπάει συνήθως; Η αδιαφορία των άλλων

(ούτε και από αυτήν υστερεί δυστυχώς τούτος ο κόσμος)

34) Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που δέχτηκες ποτέ; “Πίστεψε και λίγο στον εαυτό σου”

(Μέχρι σήμερα δέχτηκα κι άλλες καλύτερες, όπως “Να χαμογελάς & να είσαι ΠΑΝΤΑ & ΠΑΝΤΟΥ ο εαυτός σου! Αυτό κερδίζει στο τέλος!” και την έδωσα Εγώ σε μένα και με την σειρά μου τη δίνω σε όλους)

35) Ένα μήνυμα που θέλεις να στείλεις… “Follow your Heart”

(Αυτό έκανα πάντα, αυτό συνεχίζω να κάνω και από ό,τι βλέπω μυαλό δεν θα βάλω! Την πάτησα από το “Ακολούθα την καρδιά σου” αλλά παρά το ότι κάνει κι “Εκείνη” πολλές φορές λάθος, ίσως κάτι παραπάνω να ξέρει)

36) Και κάνε μου μια μικρή αφιέρωση… “There’s no-one like you/you speak to my heart/Let me show you how much i care/because you’re my friend”

(στίχοι από ένα pop τραγούδι. Μια άλλη αφιέρωση; “Χαμο-γελάστε, γιατί χανόμαστε!”)

  Συμπέρασμα; Διαβάζοντας αυτή την “συνέντευξη” πραγματικά με γύρισε σε θύμησες και μου άφησε μια αίσθηση χαράς. Τελικά μέσα στις πάρα πολλές άσχημες στιγμές, Εγώ έβρισκα πάντα τον τρόπο να γεννάω όμορφες στιγμές, όπως τα καταφέρνω και σήμερα. Ότι παρά τα χρόνια που πέρασαν δεν άλλαξα και πολύ. Δηλαδή άλλαξα αλλά προς το καλύτερο. Τουλάχιστον δεν χειροτέρεψα, από ό,τι λένε και οι άλλοι. Είμαι πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ξέρω “τα θέλω μου”, τα “δε θέλω μου”, ξέρω 10-15+ παραπάνω πραγματάκια, ξέρω που περ-πατάω, ξέρω τι μου γίνεται, έχω πάθει, έχω πάρει τα μαθήματά μου, είμαι κατασταλαγμένη και κυρίως υπάρχω ακόμα και προσπαθώ, όπως τότε.

  Όσο για τη “ΓΡΑΦΟΥΛΑ”, ακόμα και σήμερα προσπαθώ να θυμηθώ τι απέγινε. Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν… (τρομακτικό για μένα να μη θυμάμαι. Απαγορεύω στον εαυτό μου να ξεχάσει το οτιδήποτε!) Μάλλον στα σκουπίδια θα πήγε αλλά από τα χέρια της μαμάς κι όχι απ’ τα δικά μου, διότι Εγώ την αγαπούσα για να την πετάξω. Συνήθως όσα δε θέλω ή τα δίνω ή τα χαρίζω! 

  Τελικά τα flashback μόνο καλό κάνουν! Γυρίζεις πίσω στον χρόνο και αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις ζήσει… έχεις αναμνήσεις (καλές-κακές δεν έχει σημασία) έχεις μια ζωή γεμάτη και προχωρώντας μπροστά θα την κάνεις πιο γεμάτη και πιο ολοκληρωμένη.

☞Διαβάστε επίσης:

_____________________

► My flashback #1: Μια αναδρομή στο παρελθόν: “τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα”; (τότε και τώρα)

► My flashback #2: “Η γλώσσα του σώματος” τριών διαφορετικών τύπων ανθρώπων…

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*