📚ΒιβλιοΚριτική: Θοδωρής Αθερίδης – “…Απ’ το νου μου” & Ελένη Σεβαστίκογλου – “Γράμματα χωρίς παραλήπτη”

  Πριν λίγες ημέρες τελείωσα τα δυο εξής βιβλία!

  Το “…Απ’ το νου μου” του Θοδωρή Αθερίδη και το “Γράμματα χωρίς παραλήπτη – Άνθρωποι και ο κόσμος τους” της Ελένης Σεβαστίκογλου. Το πρώτο το είχα διαβάσει πέρσι τέτοιον καιρό αλλά επειδή “ξέμεινα” από βιβλία (πρέπει να πάρω καινούργια) είπα να το ξανά διαβάσω. Το δεύτερο το είχα αγοράσει πριν μερικές εβδομάδες και το τελείωσα προχθές.

  Και τα δυο έχουν να κάνουν με μικρές ιστορίες που αποπνέουν σίγουρα μια βαθιά ανθρωπιά. Άλλοτε με ρομαντική διάθεση, άλλοτε με χιουμοριστική και άλλοτε με λίγο παραπάνω ρεαλισμό. Όλες οι ιστορίες έχουν να που πολλά πράγματα, να δώσουν το δικό τους μήνυμα και να σε κάνουν να δεις με μια άλλη οπτική ματιά τα πράγματα. Γι’ αυτά τα χαρακτηριστικά, γι’ αυτές τις διάφορες και διαφορετικές μικρές ή μεγάλες ιστορίες, που όταν μοιάζουν σαν “γράμματα” που έχουν γραφτεί για να σταλούν σε κάποιον παραλήπτη (μπορεί να είναι και ο ίδιος ο αναγνώστης) είναι και ο λόγος που συμπαθώ πολύ τέτοιου είδους βιβλία και τα επιλέγω χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Πληροφορίες:

Είδος: Ελληνική  Πεζογραφία

Τίτλος: «..."Απ' το νου μου"»

Συγγραφέας: Θοδωρής Αθερίδης

 Εκδόσεις: ΙΡΙΣ, 2007

Σελ.: 126

  Ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ! Για την ακρίβεια οι περισσότερες ιστορίες του με άγγιξαν αρκετά. Κάποιες με έκαναν να απορήσω, όπως η πρώτη ιστορία (Ταχυδρόμος 1 – Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει…), σελίδα 7-8. Πραγματικά, έπρεπε να τη διαβάσω, να τη φανταστώ, να τη πλάσω στο μυαλό μου όση ώρα τη διάβαζα για να πιστέψω όντως αυτό που συνέβη. Μια αστεία λιποθυμία στην εικόνα μιας “χοντρής ψιχάλα αίματος”; “Αιμοφοβία” λέγεται αυτό!

“…Και ξαφνικά άδειασα, μου έφυγε το μίσος, ο έρωτας, όλα… Κι όλα αυτά χάρη σε σένα και την αιμοφοβία σου όπως τη λες.” (απόσπασμα από την ιστορία)

  Κάποιες με έκαναν να βουρκώσω, να λυπηθώ και να πω δυνατά: “Ποιος λέει ότι κανείς δεν πεθαίνει από αγάπη;” όπως η ιστορία της σελίδας 17-19 (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 7). Το παρακάτω απόσπασμα, νομίζω τα λέει όλα.

“Θα είχε ενδιαφέρον να διηγηθώ τη δίχρονη σχέση της Μ με τον Κ, αλλά δεν είναι της ώρας… Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι το πως αντέδρασε ο Κ μετά τον χωρισμό… Η Μ, ήταν αποφασισμένη να χωρίσει δια παντός από τον παθολογικά ζηλιάρη Κ… Το σημείωμα έγραφε: “Αυτό είναι το δεξί μου χέρι που τόλμησε να σε χτυπήσει! Το έκανα κιμά!” …Καμιά αντίδραση! Ώσπου… “Σε δυο μέρες από τώρα, θα σε δω στο νεκροταφείο… Δεν αντέχω να μην έρθεις…”

  Και κάποιες άλλες με έκαναν να γελάσω με την απλοϊκότητα αλλά και την ονειροπαρμένη ματιά , όπως η ιστορία της σελίδας 89-91 (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 40). Και ιδού ένα μικρό απόσπασμα!

“Κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν την ικανότητα ή την αναπηρία -εξαρτάται πώς το βλέπεις-, να περιπλανώνται σ’ ένα παράλληλο σύμπαν μ’ αυτό της αντικειμενικής πραγματικότητας… Εδώ και τρεις μήνες ο Ιωνάς βιώνει λαθραία, τον απόλυτο έρωτα ,ε μια νεαρή κυρία του “καλού κόσμου”… Ο ίδιος δε διαθέτει τα χρήματα που έχει συνηθίσει να ξοδεύει η καλλονή, αλλά παρ’ όλα αυτά κάθε βράδυ της προσφέρει ό,τι βάζει ο νους της… “Να τη δεις με τι χαρά μπαίνει και βγαίνει από το φεγγίτη! Σαν να μπαίνει στο σπίτι της… Δε θα μπορούσα ποτέ να της προσφέρω περισσότερα απ’ τον άντρα της παρά μόνο αν ρισκάρω! Ούτως ή άλλως εμένα με ξέρεις, οι πολυτέλειες είναι λεπτομέρεια… Δε θα κολλούσα ποτέ στις λεπτομέρειες.”

 Ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσες ιστορίες, απλοϊκά καλογραμμένες, καθαρός λόγος, ωραίο εξώφυλλο και ωραίος τίτλος …“Απ’ το νου μου”. 

____________________________

  Πληροφορίες:

Είδος: Ελληνική πεζογραφία

Τίτλος: «Γράμματα χωρίς παραλήπτη - Άνθρωποι κι ο κόσμος τους»

Συγγραφέας: Ελένη Σεβαστίκογλου

 Εκδόσεις: γκοβόστης, Σεπτέμβριος 2000

Σελ.: 125

Το συγκεκριμένο βιβλίο το αγάπησα από τον “πρόλογο” κιόλας.

  Ένα βιβλίο που μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ! Μου άρεσαν όλα! Με αυτό το βιβλίο ταξίδεψα έστω νοερά. Ήταν σαν να βρίσκομαι συνέχεια σε ένα αεροδρόμιο ή τρένο για να ταξιδέψω Στοκχόλμη, Σικάγο, Καναδά, Ρώμη, Μεξικό, Τόκιο, Σκιάθο, πάλι Στοκχόλμη, Αθήνα και πάλι Σκιάθο και τα ταξίδια να μη σταματούν. Ήταν σαν να γνωρίζω καινούργια μέρη, αξιοθέατα, την ιστορία της κάθε χώρας, καινούργιους ανθρώπους με μια άλλη κουλτούρα, με μια άλλη παιδεία απ’ τη δική μου, να ανταλλάσω απόψεις, εμπειρίες, βιώματα, αστεία και σοβαρά περιστατικά. Ήταν σαν να βιώνω κι Εγώ την παρακμή αλλά και την παρήγορη ελπίδα των καταστάσεων, των πρωταγωνιστών της κάθε ιστορίας. Κυρίως όμως ένιωσα το προσωπικό ταξίδι που κάνει ο κάθε άνθρωπος, ο καθένας μας για να επιβιώσει σε μια δύσκολη, θλιβερή αλλά και αστεία κάποιες φορές (αρκεί να τα δεις τα πράγματα με μια πιο αστεία διάθεση ή να μην τα πάρεις και τόσο σοβαρά) καθημερινότητα.

 Τελικά παντού, τα πάντα αλλάζουν. “Μόνο ο άνθρωπος δεν αλλάζει! Αυτόν είδα στα ταξίδια μου και γι’ αυτόν γράφω.” όπως γράφει και η συγγραφέας, όπως θα παρατηρήσετε κι εσείς από τα παρακάτω μικρά αποσπάσματα του βιβλίου.

“Ο φτωχός ο ανθοπώλης ζει κάποιο απραγματοποίητο όνειρο. Να γίνει μεγάλος τραγουδιστής. Η ζωή του έχει μάθει πως πρέπει πρώτα να επιζήσεις και έπειτα να ζήσεις για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα.” (σελ. 14)

“Είναι απόλαυση να κάθεσαι στο παράθυρο ενός τραίνου να βυθίζεσαι σε σκέψεις και να ξεχνιέσαι. Αυτή η μετακίνηση δίνει αίσθημα ελευθερίας. Μετακινούμε γρήγορα για να φτάσω κάπου. Βέβαια, με το αεροπλάνο κινείσαι πιο γρήγορα μα δεν πατάς στη γη. Το αίσθημα της ασφάλειας δεν είναι το ίδιο και χάνεις το εναλλασσόμενο τοπίο που ξετυλίγεται μπροστά σου για να σου δίνει το αίσθημα ότι βρίσκεσαι μέσα και ανήκεις και συ στη φύση και στο μεγαλείο της.” (σελ.19)

“Βλέπεις οι διαφορές που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους δεν είναι πάντα φανερές. Είναι οι συνήθειες τους, είναι η νοοτροπία τους, είναι η παράδοση και η ψυχοσύνθεση τους που αντικρούονται με άλλων λαών και δημιουργούν καταστάσεις που αν όχι τίποτ’ άλλο στενοχωρούν.Είναι γνωστό πως στη Σουηδία της χώρα της ευημερίας και του πολιτισμού όλα είναι οργανωμένα με τέτοια τάξη και ακρίβεια ώστε ο κάθε άνθρωπος, κάθε μέλος της να είναι εξασφαλισμένος.Όμως η ανείπωτη και βουβή μοναξιά τους φωλιάζει στη ψυχή κάθε Σουηδού, που μεγαλώνει, ζει και πεθαίνει μόνος του. Όπως εκείνη η γυναίκα με τη γερασμένη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, η ξεχασμένη μάνα… πριν η πραγματικότητα σβήσει την φευγαλέα ελπίδα. Και ναι! υπάρχουν εξαιρέσεις!” (σελ. 23)

“Πίσω από τ8ις κεντρικές λεωφόρους που βρίσκονται τα διάφορα μνημεία, τα κυβερνητικά κτίρια, τα μουσεία, τα θέατρα και τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, υπάρχει μια αθλιότητα τόσο καλά κρυμμένη που ξαφνιάζει τον ξένο. Είναι απίστευτη πόσο μικρή είναι η απόσταση από την πολυτέλεια στην αθλιότητα.” (σελ. 37)

“Για τους άραβες και για την Αραβία δεν ήξερα πολλά. Μόνο κάτι λίγα που είχαμε μάθει κάποτε στο σχολείο. Η Σεβίλλη, η Αλάμπρα και το Αλκαζάρ με τα φημισμένα αραβουργήματα και τα αρχιτεκτονικά μνημεία που άφησα στο πέρασμά τους έμειναν ένα όνειρο για μελλοντικό ταξίδι. Για τον ωραίο, γενναίο, παραμυθένιο λαό, που καβάλα στα περίφημα άλογα τους περνούσαν στην ιστορία και μάγευαν με τα παραμύθια της Χαλιμάς. Ο Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι του και εκείνο το μαγικό χαλί που καθόσουν επάνω και πετούσε και σε πήγαινε στην άλλη άκρη της γης. Αλλά αυτά ήταν ένα ωραίο πιασάρικο παραμυθάκι, η πραγματικότητα αυτού του λαού σήμερα είναι άλλη. Ο νόμος όριζε αποκεφαλισμό για φόνο και για μοιχεία. Το πλήθος μαζεύεται κάθε Παρασκευή και παρακολουθεί το θέαμα. Οι νόμοι τους είναι αυστηρότατοι και οι δικαστές ανένδοτοι…” (σελ. 42)

“Τώρα πια οι αγγελίες στις εφημερίδες και στην τηλεόραση για κάθε τι καινούργιο που παρουσιάζεται στην αγορά σε παραπέμπουν στο W.W.W. στο Internet. Ό,τι και να θέλεις να αγοράσεις… για όλα σου υπόσχεται πλήρη εξυπηρέτηση και άμεση παράδοση. Απλοποιώντας μ’ αυτόν τον τρόπο και τις ανθρώπινες σχέσεις και επαφές. Δε θα χρειάζεται λένε να διαβάζουμε βιβλία όπως είμαστε συνηθισμένοι να αφομοιώνουμε την έννοια “διαβάζω βιβλία¨. Το βαστάμε στο χέρι μας, το ανοίγουμε όταν θέλουμε το ‘χουμε στην τσέπη μας προσιτό όπου βρισκόμαστε. Το βιβλίο, ο πιστός μας σύντροφος και φίλος που βρίσκεται πάντα έτοιμος να μας προσφέρει μια μοναδική ευχαρίστηση, σιγά-σιγά χάνεται. Δεν χρειάζεται πια να στείλεις γράμμα ούτε χαρτί ούτε φάκελος ούτε γραμματόσημο. Έχουμε το E-mail… Οι καιροί αλλάζουν και ο κόσμος μαζί τους και ο άνθρωπος προσαρμόζεται χωρίς να το καταλάβει στις καινούργιες συνθήκες της ζωής. Το μυαλό του βρίσκει διαρκώς καινούργιες μηχανές με πιο πολλά κουμπιά που στο τέλος δεν θα χρειάζεται να τα πατά ο ίδιος. Θα έχει γίνει ο ίδιος κουμπί μιας μηχανής.” (σελ. 107)

“Πολλοί στέκονται όρθιοι. Άλλοι διαβάζουν εφημερίδα κι άλλοι είναι αφοσιωμένοι στο βιβλίο τους. Ανέκφραστα πρόσωπα που παρακολουθούν αδιάφορα και αποφεύγουν συστηματικά  να κρύψουν το βλέμμα τους άμα συναντηθούν με τα μάτια των άλλων. Φοβούνται μήπως η ματιά τους προδώσει τι κρύβουν στην καρδιά τους και στη σκέψη τους. Έτσι είναι όλοι στο “Μετρό”. Είναι μαζεμένες ψεύτικες “κούκλες”. Δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος ούτε αναπνοή.” (σελ. 114)

Κ_Α_Λ_Η    Ε_Β_Δ_Ο_Μ_Α_Δ_Α  να έχουμε!!!

ΠΡΟΣΟΧΗ! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων!

*Δεν είμαι Κριτικός Κινηματογράφου, ούτε Μουσικής, ούτε Βιβλίων… ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είμαι η Μαρία και απλά εκφέρω καθαρά την προσωπική μου άποψη στο κάθε θέμα που παρουσιάζω και ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Μπορεί σε μένα κάτι να μου αρέσει αλλά σε κάποιον άλλον όχι! Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι θα πρέπει εγώ ή ο άλλος να συμφωνεί ΠΑΝΤΑ με αυτά που γράφει ο καθένας.

**Δεν γράφω κριτικές, απλά για να  γράφω Κριτικές (δεν είναι αυτή η δουλειά μου) αλλά γράφω Κριτικές επειδή βλέπω ταινίες/διαβάζω βιβλία/ακούω μουσική!!!

***Το post σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!

 

☞Διαβάστε επίσης:

____________________     

►📂Αρχειοθήκη: 📚Η Βιβλιοθήκη, οι ΒιβλιοΠαρουσιάσεις & οι ΒιβλιοΚριτικές του ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

• Γράμματα
•  Letter to Myself 
• Τα e-Γράμματα μου στον Άγιο-Βασίλη