♫Music Obsessions #25 – Όπως σε δικαιολόγησα Εγώ, έτσι να με δικαιολογήσεις κι Εσύ!

  Μέρες περίμενα ένα τηλέφωνο… ένα σου μήνυμα… για μια “Καλημέρα …Καρδιά μου!”, μια “Καληνύχτα …Καρδιά μου!” όπως έκανα καθημερινά Εγώ σε σένα. Και όταν μια φορά δεν το έκανα, μου παραπονέθηκες αυστηρά! Πάντα έβρισκα τον τρόπο μου για να σου στέλνω την “Καλημέρα μου…”, την “Καληνύχτα μου”, την “Καλή εβδομάδα…”, κι ας μην ήταν πάντα εφικτό. Ποτέ δεν κατάλαβες τη δυσκολία μου αλλά δικαιολογούσα τη δική σου απουσία…

  Μέρες κρυβόμουνα από τους φίλους μου γιατί φοβόμουνα… να μοιραστώ την ευτυχία μου, τη δυστυχία μου, το πόσο χαρούμενη, γεμάτη, τυχερή και άτυχη αισθανόμουνα. Ακόμα κι αν βομβαρδιζόμουν με ερωτήσεις ή απορίες, Εγώ εκεί σφίγγα… έλεγα όσα ήθελα να πω… χαμογελούσα και πετούσα ένα “Όλα καλά…” Κι όμως αυτοί με δικαιολογούσαν και με προέτρεπαν να το ζήσω γιατί είναι ωραίο αυτό που μου συμβαίνει… κι έτσι κι Εγώ με δικαιολογούσα… δικαιολογούσα και τις “σκοτεινές σκέψεις” μου, τα ξεκάθαρα σημάδια και κυρίως εκείνη τη φωνή της λογικής που η καρδιά μου της πήγαινε συνεχώς κόντρα…όπως έκανε και κάνει πάντα…

Γιατί δεν έκανα ποτέ το βήμα μου για τα επόμενα… γιατί ξεχάστηκα… κι έτσι εξάντλησα τα ενδεχόμενα… να προλάβω αυτό που με περίμενε, να αντιδράσω διαφορετικά, να προστατεύσω την καρδιά μου, τη ψυχή μου, την αξιοπρέπεια μου για να μη γεμίσει η καθεμιά μας πληγές αγιάτρευτες…

Να με δικαιολογήσεις… όπως δικαιολογούσα εσένα πάντα, στα πάντα, τα λογικά και τα παράλογα, τα λάθος και τα σωστά, τα υπέρ σου και τα κατά σου… 

Να με αφήσεις έτσι να νιώθω και ας πονάω… έτσι για την ιστορία… γιατί τα γεγονότα ήταν αυτά και δεν μπορεί ούτε Εσύ ούτε κι Εγώ να τα αμφισβητήσουμε…

Εγώ θα μείνω με το λάθος που αγαπάω… γιατί δεν υπήρξα ποτέ μου “”ρηχή”, “άδεια”, “κενή”, ούτε κρύα καρδιά, ούτε ψεύτικα συναισθήματα, ούτε κάτι “δήθεν”, “ψεύτικο” ή για το συμφέρον μου…    

Και ας το ξέρω ότι εσύ με προσπερνάς… Εγώ κρατάω κυρίως όλα τα καλά σου, τα καλά μας και συνεχίζω για αυτό το “κάτι ακόμη έχει μείνει”…

Να με δικαιολογήσεις… όπως δικαιολογούσα εσένα πάντα, στα πάντα, τα ύποπτα και τα παράξενα, τα αθώα και τα ένοχα, τα ψεύτικα σου και τα αληθινά σου… 

  Να με αφήσεις με ότι νιώθω να περνάω… στο όνομα του “έχω δικαίωμα να αισθάνομαι όπως αισθάνομαι Εγώ κι η Καρδιά μου”, στο “απλώς έτσι αισθάνομαι”…

 Και όταν σου λέω πως δεν έχω που να πάω… εσύ να κάνεις πως για αγάπη μου μιλάς… όπως έκανα κι Εγώ στα αληθινά… ακόμα κι αν ήταν μια ακόμη δοκιμασία για να τσεκάρεις τις αντοχές μου, για να δεις αν το παιχνίδι κυλάει σωστά…

Μέρες περίμενα μια απάντηση… στο “Όλα καλά;”  μα η δήθεν άνεση και όλη η άνω-κάτω συμπεριφορά  έδινε την απάντηση τόσο απλά και ξεκάθαρα… μα δικαιολογούσα την αδράνειά, την καθυστέρηση, τις δυσκολίες, το “κατάλληλη ώρα”, τα σοβαρά πλάνα και τις σκέψεις για το “καλύτερο”… 

  Μια αλήθεια σου μέρες που έμειναν… πίσω να δένονται με την συνήθεια σου… κι ας περνούσαν οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, η αλήθεια δεν έμοιαζε ούτε μισή, απλά τόσο μακρινή… και το σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αισθάνομαι, να σε μυρίζομαι, να σε χαίρομαι, να σε αγαπάω, να σε λατρεύω, να σε βοηθάω, να σε νοιάζομαι… κατάντησαν μια συνήθεια απαραίτητη για το “εμείς”, για “εμένα”… Όχι καταναγκαστικό έργο, μια γλυκιά συνήθεια…
 

  Μέρες σκεφτόμουνα πως είναι άδικο… να χαραμίζομαι στο “μη ξεκάθαρο”, στο “δεν μου αξίζει”, στο “πολύ για το λίγο”, στο “μαζί αλλά μόνη”, στο “λέω αλλά δε πράττω”, στις  “πάμπολλες -μονόπλευρες- προσπάθειες”…
 

  Μα σου το ορκίζομαι ότι δεν με ένοιαζε … να μένω πίσω σου και να σκορπίζομαι… όπως έκανα μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι το τέλος, μέχρι που ήρθα αντιμέτωπη με την μοίρα, το σύμπαν, την αλήθεια που ήξερα ότι παίζανε μαζί μου, ποντάροντας σε μένα αν θα αντέξω λίγο ή πολύ… αποφάσισαν για μένα, χωρίς εμένα….

*Να με δικαιολογήσεις… Όπως σε δικαιολόγησα Εγώ, έτσι να με δικαιολογήσεις κι Εσύ! Για το “γαμώτο”, για το “τι είχα και τι έχασα”… για όλα τα “ΟΧΙ” τα δικά σου, στα δικά μου “ΝΑΙ”… έτσι για “το δίκαιο της ιστορίας”… έτσι για την "ευθύνη”,  έτσι γιατί “πρέπει”… έτσι γιατί “ό,τι σπέρνεις, θερίζεις”, έτσι για το“ό,τι δίνεις αυτό παίρνεις”, έτσι γιατί “οι ένοχοι πρέπει να τιμωρούνται για τα εγκλήματά τους, για να μην συνεχίζουν να κάνουν κι άλλα και προκαλέσουν μεγαλύτερο κακό”… έτσι γιατί… δεν υπάρχει “μετανιώνω”, “καταριέμαι”… μόνο “ανταπόδοση”, “ευχαριστώ”, “συμπάθεια”, “αγάπη” και “εκτίμηση” για ό,τι αξίζει κι ας είναι χωμένο ή θαμμένο κάπου βαθιά………… 

 

Μελίνα Ασλανίδου - "Να Με Δικαιολογήσεις"
Μουσική: Γιώργος Παπαδόπουλος
Στίχοι: Όλγα Βλαχοπούλου

*Νέο τραγούδι (Μάιος 2015)

Μέρες περίμενα ένα τηλέφωνο
ένα σου μήνυμα..
Μέρες κρυβόμουνα από τους φίλους
μου γιατί φοβόμουνα..
γιατί δεν έκανα ποτέ το βήμα
μου για τα επόμενα..
γιατί ξεχάστηκα
κι έτσι εξάντλησα τα ενδεχόμενα..

Να με δικαιολογήσεις
να με αφήσεις έτσι να νιώθω και ας πονάω
Εγώ θα μείνω με το λάθος που αγαπάω
και ας το ξέρω ότι εσύ με προσπερνάς.
Να με δικαιολογήσεις να με αφήσεις
με ότι νιώθω να περνάω
Και όταν σου λέω πως δεν έχω που να πάω
εσύ να κάνεις πως για αγάπη μου μιλάς

Μέρες περίμενα μια απάντηση
μια αλήθεια σου μέρες που έμειναν,
πίσω να δένονται με την συνήθεια σου
Μέρες σκεφτόμουνα πως είναι άδικο
μα σου το ορκίζομαι ότι δεν με ένοιαζε
να μένω πίσω σου και να σκορπίζομαι

☞Διαβάστε επίσης:

_____________________

► ♫Music Obsessions - Γιατί, κάθε συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί, έτσι απλά, με τους στίχους ενός τραγουδιού!!!

_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫

Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και  χωρίς πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.

Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

©Copyright 2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*