Σάββατο πρωί και περιμένω στη στάση να πάρω το λεωφορείο για να πάω σε μια
δουλειά που ήταν εκτός προγράμματος. Όπως συνήθως, πηγαινοέρχομαι πάνω-κάτω (σαν ανήσυχο παιδί) κοιτάζοντας συνεχώς
αν έρχεται το λεωφορείο. Ένας Κύριος, γύρω στα 50+ που καθότανε στο παγκάκι της
στάσης σε κάποια φάση μου απευθύνει τον λόγο: “Κορίτσι μου, γιατί τέτοια ανησυχία; Τι σε απασχολεί
και είσαι έτσι… πας πάνω-κάτω;
Εγώ: “Γιατί έχω αργήσει στο ραντεβού μου για δουλειά, γι’
αυτό! Και τα λεωφορείο… είναι και Σάββατο, οπότε”
Κύριος: “Εντάξει, ό,τι και
να γίνει το λεωφορείο θα έρθει κάποια στιγμή. Εσύ όμως γιατί να αγχώνεσαι
για κάτι που δεν είναι στο χέρι σου;”
Εγώ: “Έχετε δίκαιο!
Έτσι έχουν τα πράγματα αλλά έτσι όπως έχουν κάνει και τις
συγκοινωνίες…”
Και -επιτέλους- ήρθε το λεωφορείο. Ανεβαίνοντας πάνω και μέχρι να κλείσουν οι
πόρτες, αυτός ο Κύριος μου λέει: “Κορίτσι μου,
είδες ήρθε! Όχι άγχος για ασήμαντα πράγματα! Είσαι μικρή για να σε τρώει το
αρνητικό άγχος…!” (χαμογελαστός)
Εγώ: “Έχετε δίκιο! Θα
θυμάμαι τα λόγια σας! Σας ευχαριστώ πολύ!” (χαμογελαστή)
Και ο Κύριος ακουμπάει το χέρι του στην καρδιά του σαν να μου λέει: “Χαρά μου! Να είσαι καλά!”
☑Το δίδαγμα της μικρή μας
ιστορίας; Ποτέ μην αφήνεις να σε παρασέρνει το άγχος περιμένοντας
πότε θα αποφασίσει να έρθει στην ώρα του το λεωφορείο ή οποιοδήποτε άλλο μέσο
συγκοινωνίας. Είναι ασήμαντος λόγος μπροστά σε όλα αυτά που πραγματικά θα μας
αγχώνουν και δεν θα είναι πάντοτε στο χέρι μας να τα διαχειριστούμε. Ενώ αυτόν
τον “ασήμαντο λόγο” μπορούμε να τον διαχειριστούμε, έτσι δεν είναι;
☞Διαβάστε επίσης:
_____________________
► Διαβάστε τις "True Stories: Μικρές καθημερινές ιστορίες"...
_____________________________________
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
*Η ανάρτηση αυτή είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog ♫ΣΥΛΛΕΓΩ ΣΤΙΓΜΕΣ♫
Απαγορεύεται η ανα-δημοσίευση, η αποθήκευση και γενικά η
αναπαραγωγή και μεταβίβαση των φωτογραφιών καθώς και των κειμένων από
οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής και χωρίς
πρώτα την έγκρισή της αρθρογράφου.
Όλα είναι επίσημα κατοχυρωμένα!
Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
©Copyright
2010-2015 * ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)*
%20(%20Book%20Cover%20nstagram%20Post).png)
Πολυ ομορφη ιστοσελιδα και πολυ ενημερωτικη! εχω και εγω ενα μπλοκ που αφορα τις Ομορφιες της Μεσσηνιας! θα χαρω πολυ να την επισκευτητε και γιατι οχι να σχολιασετε κιολας!!! η σελιδα ειναι : www.messinia1234.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσόρισες Ηλία στο blog μου! Ήδη επισκέφτηκα τη σελίδα σου! Συγχαρητήρια για τα άρθρα σου!
ΔιαγραφήΩ ναι..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μ'αρέσουν αυτές οι μικρές αλλά τεράστιας σημασίας κουβεντούλας με αγνώστους στα μέσα μεταφοράς!!
Την προηγούμενη εβδομάδα όταν τελείωσε το επισκεπτήριο στο νοσοκομείο, είπα να πάω στο γυμναστήριο να ξεσκάσω, μετά σπίτι και μετά πάλι νοσοκομείο. Τα λεωφορεία μας σου έχω πει πόσο σπάνια είναι. Πετάχτηκα να βγάλω εισιτήριο, βάζω τα κέρματα και.. μου τα τρώει αλλά γιατί; Γιατί μία κυρία πήγε και έχωσε χαρτονόμισμα των 5ε στην μικρούλα σχισμή που είναι μόνο για κέρματα.. Περιμέναμε για ώρα τον τεχνικό να το ανοίξει και εκείνη ερχόταν σαν βδέλα δίπλα μου και μου κλαιγόταν.. Εμ έκανε την βλακεία εμ πήγαινε να ρίξει την ευθύνη αλλού. Ήμουν μπαρουτιασμένη από τον οικογενειακό μας πόνο, που έχασα το λεωφορείο και δεν ήθελα να πάρω ταξί και περίμενα ώρα για να βγάλω τα κέρματά μου.. Θα μπορούσα να είχα ξεσπάσει πάνω της όπως κάνουν όλοι γύρω μας. Αλλά δεν το έκανα γιατί δεν θα κέρδιζα τίποτα. Οκ έχασα το λεωφορείο και ταλαιπωρήθηκα. Αλλά τι θα κέρδιζα με το άγχος, τα νεύρα, τον θυμό;; Τίποτα.. Να παίρνουμε βαθειές ανάσες λοιπόν και να αναθεωρούμε..
Α, κι εμένα μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες, οι καθημερινές, οι μικρές, οι αστείες πολλές φορές!
ΔιαγραφήΧαρτονόμισμα των 5€ εκεί που βάζουμε μόνο τα κέρματα; χαχαχαχα! αλλά πραγματικά με τι μυαλό;
Αυτό το ότι ο άλλος φταίει, σου ρίχνει και κανένα μπινελίκι και "κορίτσι μου εσύ είσαι μικρό νέο παιδί, δεν έχει ανάγκη...." ξεπερνάει και την full ευγένεια που έχω και με διακατέχει..... αλλά σε "γλύφει" κι όλας (να το πω έτσι λαϊκά) με ξεπερνάει ακόμα πιο πολύ.... Εμ, να κάτσεις να τσακωθείς; Εγώ και βαθιές ανάσες παίρνω και (μου γυρίζει το μάτι η αλήθεια είναι αυτή) αλλά γελάω κι όλας.... πολλές φορές σαν να το διασκεδάζω...
Ευτυχώς από τα σοβαρά ευτράπελα που συμβαίνουν -δυστυχώς- συχνά, -ευτυχώς- συμβαίνουν κι άλλα πιο αστεία, πιο ωραία, πιο όμορφα, πιο "μαθήματα ζωής".
Να είσαι καλά Κατερίνα μου!
Έχεις τόσο δίκιο! Αλλά χρειαζόμαστε εκπαίδευση πια για να μην αγχωνόμαστε για τα "ασήμαντα", έχουν πάρει τη θέση των σημαντικών στην καθημερινότητά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
Αλεξάνδρα, έχω δίκιο ναι αλλά λέω αυτά που βλέπω! Χρειαζόμαστε εκπαίδυση σε πολλά... ε! ας ξεκινήσουμε πρώτα από τον εαυτό μας!
ΔιαγραφήΤα φιλιά μου!